ชายหนุ่มจัดการกับแก้วสุดท้ายที่เหลือจากก้นขวดทรงกลม ตั้งใจดื่มอย่างไม่ให้เสียของ ส่วนหนุ่มอเมริกันผู้มีสติมากกว่า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกรถยนต์มารับเพื่อนไม่มีใครทันสังเกตเห็นร่างบางในเดรสคุณหนูอยู่ข้างโต๊ะกระจกที่มีอาหารวางอยู่ประปราย สองมือเรียวกอดกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมหนังสีขาว หน้าตาถมึงทึง เธอมายืนตรงนี้ตอนไหนไม่รู้ได้เพราะต่างคนมัวแต่ดื่ม ได้ยินปลายเสียงแหลมเล็กออกคำสั่ง“ไม่ต้องโทรเรียกรถแล้วค่ะ ฉันจะพาเขากลับเอง”----------------------------------ปัญหาของเฌอเอมคือการแบกฝรั่งร่างหนาใหญ่เทอะทะ สูงเกือบสองเมตร! ยัดเข้าไปในเมอร์เซเดสเบนซ์บนเบาะที่นั่งด้านหลังแล้วขับไปส่งที่บ้าน เธอยังต้องอดทนกับกลิ่นเหล้า เสียงบ่นโวยวายบริภาษว่ายัยเฌอทำไมร้ายกาจนักหนา ไม่เห็นเหมือนเจ้านายเพื่อนเลขาฯ ที่เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้าตัวรีบเผ่นกลับบ้านไปหาเมีย แต่กลับยกหน้าที่ทุกอย่างให้เจ้านายร้ายกาจอย่างเธอโชคดีที่บ้านคุณแม่นวลใกล้กันกับร้านอาหาร พอมาถึงแล้วคุณแม่เข้ามาช่วยหามปีกซ้าย ส่วนตัวเธอรับหน้าที่ทางฝั่งขวา พาลูกชายขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล“อองเดรไม่เคยเมาเลยนะลูก เวลาไปนั่งกินข้าวกับอลัน ไปกับเพื่อ
เฌอเอมไร้ประสบการณ์ใกล้ชิดบุรุษเพศ แต่เธอไม่ใช่คนหัวอ่อนที่จะยอมใคร หรือนี่อาจเป็นสิ่งซึ่งเธอปรารถนาต้องการมาตลอดกว่าเขาจะยอมมอบอิสรภาพให้ เรือนร่างงามหอบหายใจแรง ฝ่ามือเล็กเลื่อนขึ้นล้อมรอบกรามแกร่ง ดวงตาฉ่ำปรือจับจ้องนัยน์ตาสีมรกตงดงาม ด้วยอารมณ์รักใคร่หลงใหล“แน่ใจนะคะว่าเราจะทำ?” ถามขึ้นมา ทั้งที่รู้คำตอบของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองชายร่างกำยำผละจากเธอ ยกแขนขึ้นสลัดเสื้อยืดสีดำโยนลงพื้นมัดกล้ามที่เรียงตัวแน่นขนัดบอกว่าเขาดูแลตัวเองดี แม้ทำงานดึกดื่นทุกวัน เขาทำให้เธอร้อนแทบบ้า! การจ้องมองเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบทำให้เธออยากครอบครองเขา ไม่ใช่แค่อยากได้ใครสักคนเข้ามาในชีวิตเพียงเพื่อหนีงานหมั้นดวงตาคู่สว่างใสเฝ้ามองมัดกล้ามด้วยอารมณ์ประหลาดยากอธิบาย ขณะใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้าหาเรือนกายรุ่มร้อน กดริมฝีปากลงบนนั้นอย่างรักใคร่ ไม่ว่างเว้นสักช่วงหนึ่ง“อื้อ... อองเดร” เสียงหวานเพรียกหาชายผู้เป็นที่รักซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่รู้ตัวว่าเธอเองก็ทำให้อีกฝ่ายขาดสติ ไม่ใช่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เจือจาง ทำอะไรเขาไม่ได้มากเรื่องถอด... อองเดรดูจะเก่งฉกาจกว่า เฌอเอมไม่รู้ว่าเขาผ่านผู
อันที่จริงเขาควรเล้าโลมเธอให้มากกว่านี้ ไม่ควรใจร้อนผลีผลาม ควรให้เธอได้ปรับตัวกับขนาด… ที่อาจไม่ได้เกิดมาคู่กัน“พี่ขอโทษ พี่… ไม่ได้ตั้งใจทำเฌอเจ็บ พี่จริงจังกับเฌอนะ พี่ไม่อยากยกเฌอให้ใคร พี่ไม่อยากให้เฌอหมั้นกับใคร พี่ก็เจ็บ...” คำสารภาพทั้งหมดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวลืมเรื่องราวทุกสิ่งจนหมดสิ้น เฌอเอมส่ายหน้าหนีเขา“เอาเถอะค่ะ ก็มันทำไปแล้วอะ พี่ทำต่อเลย เฌอทนได้” ในน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่า เมื่อมือหนาเลื่อนมาจับกุมมือของเธออีกครั้ง บอกว่าเขาเจ็บตรงไหนที่สุดบนอกซ้ายของคนที่ถูกกระทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ หญิงสาวเป็นฝ่ายขอโทษเขาเรื่องงานหมั้นของเธอ ยกตัวขึ้นประกบปิดเรียวปากหนาหยักได้รูปด้วยจุมพิตเสน่หา สองมือกอดปลอบผู้ชายตัวโตพร้อมคำบอกรักอันซาบซึ้งตรึงใจเพื่อชายคนหนึ่งซึ่งเธอพึงพอใจในทุก ๆ อย่างที่เป็นเขา เธอก็คงจะต้องอดทน ท้ายที่สุดเธอจึงมอบโอกาสให้เขาเคลื่อนไหวร่างกายไปตามใจปรารถนาเรือนร่างกำยำรุ่มร้อนนำพาความเป็นชายเข้าสำรวจถ้ำทางจนสุดทางรัก ขยับเข้า ๆ ออก ๆ ด้วยอารมณ์หลงใหลพลางก้มหน้าลงจูบเธออย่างดูดดื่มเร่าร้อน----------------------------------เมื่อหลายท่วงท่าอารมณ์แอบแฝงความรักใคร่
อองเดรไม่กล้าทำตัวตะกละตะกลามมากนัก พอเห็นคนตัวเล็กบ่นว่าทั้งเจ็บทั้งเหนื่อย เธอปวดไปทั้งตัวแทบทนไม่ไหว แถมที่เธอปรนเปรอให้มาตลอดค่ำคืนนับว่าเกินพอ หนักหนาสาหัสเอาการสำหรับประสบการณ์ครั้งแรกชายหนุ่มกระชับไหล่มนไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าหล่อเหลาเข้มเครียดก้มลงมองตามเสียงผ่อนลมหายใจเข้าออก เปลือกตาขาวที่พริ้มปิดสนิทในสีหน้าผ่อนคลาย‘เป็นไงล่ะ ยัยดื้อ... จะเอาให้หายซ่าเลยคอยดู’ลึก ๆ แล้วเขาก็ยังไม่พอใจหากว่าเขาจะต้องเป็นคนในความลับต่อไป กระทั่งอารมณ์หวามไหวสงบลง ท่อนกายโอฬารเปียกฉ่ำยอมละวางอาการผงาดคอของมันใต้ผ้านวมหนาผืนโต เขาไม่วายพรมจูบไปตามแก้มนุ่มหอมอย่างระวังไม่ให้เธอตื่นตาคมจรดมองร่องรอยเล็ก ๆ หลักฐานของความรักซึ่งเธอตั้งใจมอบให้เขาอย่างเต็มใจยินดี ก่อนก้มลงมองใบหน้าสดสวยผ่อนคลายที่ยังคงซุกนอนบนท่อนแขนของเขาอย่างสิ้นฤทธิ์พิษสงคนเป็นเลขาฯ คงไม่ลืมหน้าที่ที่ทำทุกวันคือออกไปหาอาหารให้เจ้านายเวลาเธอทำงานหนัก เข้าประชุมจนลืมมื้ออาหารเช้าและน้ำผลไม้ ถึงแม้ว่าการผละจากร่างนุ่มนิ่มกลิ่นหอมกลายเป็นเรื่องยากสำหรับเขา มันเป็นสุขประหลาด หัวใจเต้นรัวแรงแค่มองใบหน้าน่ารักใต้อาณัติบางครั้งก็เต็มไป
เช้าวันต่อมา คุณหญิงวริศราเข้าบริษัทมาโวยวาย ‘เมื่อไรจะรับเลขาฯ ใหม่! แม่ขอผู้หญิง!’ สักพักหนึ่งว่าที่คู่หมั้นก็เข้ามาถามหา CEO สาว แต่ดันส่วนทางกับเธอที่ออกไปประชุมย่านบางนา-ตราดพอดีต้นเหตุทั้งหมดคงมาจากข่าวหน้าไฮโซ โพสต์ทวิตฯ กันให้ว่อน ไม่รู้มือดีที่ไหนมาล้วงความลับไปสร้างข่าวลือว่าลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงคนดัง คนที่เพิ่งออกงานแบรนด์เนมคอลเลคชั่นกระเป๋าตัวใหม่ขึ้นห้างใหญ่ กำลังควงทายาทคุณแม่ครุฑแดงย่านทองหล่อ-รัชดา‘เบื่อคนรวยเจอคนรวย’‘ไม่รู้เก็บเงินไว้ที่ไหน เจ้าของที่ดินย่านนั้นกินใช้เปลือง ๆ ทั้งชาติเท่าไรก็ไม่หมด’‘บุญพาวาสนาส่ง แสดงความยินดีกับทั้งคู่ด้วยนะครับ’คนว่าดีก็ดี คนขี้อิจฉาก็มีเยอะ อองเดรเลยถูกหัวหน้าเลขานุการหมายหัว เรียกไปต่อว่า ว่าทำงานได้ไม่ดีพอ หน้าที่ของเลขาฯ บริษัทนี้ นอกจากงานหลักแล้วยังต้องรักษาภาพลักษณ์ขององค์กร รวมถึงผู้บริหารด้วย เลขาฯ ของ CEO แต่ละคน ทำงานกับคนไหนต้องดูแลได้ในทุกเรื่องทางด้านเฌอเอมได้ยินเรื่องนี้จากสายลับของเธอ คุณป้าส่งข้อความมาบอกทางแช็ต หลังออกจากห้องประชุม เธอเตรียมจะไปช่วยออกหน้าร่างบางในเดรสสไตล์คุณหนู เสื้อแขนยาวพองดูหรูหราไฮโ
หลายวันมานี้งานส่วนหนึ่งถูกโยนให้เลขานุการทำ ไม่มีใครเข้ามารบกวนที่ห้องทำงานใหญ่ เมื่อเจ้านายสาวพอมองเห็นว่าเขามีความสามารถเรื่องการวิเคราะห์การตลาด ตัวเลขก็คำนวณได้แม่นยำกว่าตัวเองเสียอีกอองเดรเล่าให้เธอฟังว่าเคยเก็บค่าเช่าให้คุณแม่นวลมาก่อน ส่วนเรื่องงานบัญชีของที่บ้าน งานเอกสารยื่นภาษีต่อทะเบียนรถหรือต่อมิอะไรของบรรดาคณาญาติ เขาเป็นคนจัดการทุกอย่าง ประสบการณ์ทำงานอีกสองบริษัทยังมากโขนั่นก็นานมาแล้ว ก่อนที่เธอจะเรียนหนังสือจบเสียอีก ดีกรีปริญญาโทของเขาแทบสูงกว่าคนเป็นเจ้านาย ด้วยความที่อายุมากกว่าเธอถึงสิบสองปี “พี่มาช่วยเฌอทำงานดีกว่า งานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คนอื่นเขาทำไปเถอะ พนักงานตั้งเยอะแยะ เสียดายบุคลากรเกรดเอ”“แม่นวลก็เคยพูดงี้นะ แต่พี่เป็นคนขี้เบื่อครับ พี่ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลยนอกจากงานเลขาฯ พี่รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าเวลาได้ดูแลเจ้านาย ได้เทคแคร์ใครสักคน”ผู้ชายขี้เบื่อ...ดวงตาคู่สวยเหลือบมองเขาแต่ก็เพียงไม่นาน เธอรู้สึกอ่อนเพลียกับการประชุมแต่เช้าตรู่ติดกันหลาย ๆ วัน “อ้อ... ทุกอย่างมันอยู่ในแท็บเล็ตค่ะ ขอเฌอนอนงีบสักหน่อยนะคะ”“ครับ เฌอนอนนะ พี่ทำให้สักสามสิบนาที เ
ฝ่ามือหนาวางล้อมกรอบใบหน้าเล็ก ประคับประคองอย่างนิ่มนวล นำพาจุมพิตไปตามอารมณ์เอาแต่ใจของตน กว่าคนหนึ่งจะเป็นฝ่ายเคลื่อนใบหน้าออก เขาพิงหน้าผากไว้กับหน้าผากมน สบดวงตาคู่สวยเหนือแก้มแดงก่ำ กระทั่งลมหายใจหอบสั่นจนทรวงอกงามกระเพื่อม เธอเลื่อนมือไปกดปุ่มเพื่อเปิดกระจกให้อ้าออกเล็กน้อยแล้วดับเครื่องยนต์“เฌอเอม...” เสียงแหบพร่าเรียก เรียวปากหนาบรรจงจูบบนแก้มนุ่มหอม ลำคอเพรียวระหงปรากฏเส้นเลือดฝาด เสียงหัวใจที่เต้นดังโครมครามผ่านเส้นชีพจร หญิงสาวสาวแทบทนไม่ไหวกับความรู้สึกอัดอั้นตันใจ“พี่อยากไปขอเฌอกับคุณพ่อคุณแม่ อยากใช้เงินของตัวเองซื้อแหวนสวย ๆ ให้เฌอสักวง อยากจูงมือเฌอไปกินข้าวกลางวันด้วยกันโดยไม่ต้องหลบซ่อนใคร เรื่องพรรค์นี้พี่พอช่วยตัวเองได้นะ”“แต่เฌอช่วยตัวเองไม่เป็นค่ะ ไม่เคยทำด้วย เราก็เลยมีเรื่องสำคัญต้องทำ เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง”ไม่รู้เมื่อไรที่เธอกลายเป็นผู้หญิงเห็นแก่ตัว ความต้องการอย่างมากมายล้นทะลักเข้ามาในอกสาว ร่างกายของเธอปรารถนาการเติมเต็มจากความรู้สึกอันน่าอัศจรรย์ใจ เมื่อเธอเคยได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาเลขานุการในความลับก็คงไม่อาจปฏิเสธ กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ
อองเดรไม่เคยสัมผัสความรู้สึกเป็นสุขประหลาดมาก่อนสักครั้ง แม้แต่การเอาอกเอาใจเธอ ซื้อของผู้หญิงเข้าบ้านมาหลายอย่างทั้งแชมพู ยาสระผม เสื้อผ้า ครีมบำรุงผิว เมื่อเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในห้อง เขาไม่เคยนึกรำคาญใจ ขนาดว่าเคยเป็นคนโลกส่วนตัวสูง เขาดันอยากให้เธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตด้วยซ้ำ“พี่ว่าตั้งแต่รู้จักเฌอมา มีเรื่องแปลกอีกเรื่อง สงสัยมานานแล้ว... คนหอบ ทำไมไม่เคยหอบเลยนะ” ในสีหน้าสงสัยมองคนข้างกายทำหน้าตาครุ่นคิด ไม่แน่ว่าเธออาจกำลังหาข้ออ้างมาหลอกเขาอีก“นั่นสิ หรือว่าคนทำตั้งใจทำ อ่อนโยนกับเฌอมาก เฌอเลยไม่เคยหอบระหว่างทำกิจกรรม”“พี่เป็นคนร้อนแรง อ่อนหวาน... เพราะเฌอหวานครับ พี่อาจทำให้สาว ๆ หอบ ‘หื่น’ ขึ้นมาแทน” คนพูดทำหน้าหิวโหย ย้ำชัดผ่านแววตาคำว่าหื่น! ถึงตลอดคืนที่ผ่านมาเขาได้รับการปรนเปรอเป็นอย่างดี สะกิดเมื่อไรก็ได้ชิม“เป็นประสบการณ์ที่ดีค่ะ”“ประสบการณ์ที่ดี หวังว่าคงไม่ใช่คนผ่านทาง”“ไม่ใช่แน่นอน” มุมปากคู่สวยโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มละไม ทว่าเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ “เป็นคนในความลับ”“เฌอใจร้ายอะ”“เฌอเป็นผู้หญิงใจร้ายมานานแล้ว เพิ่งรู้หรือ? ทำไมมิสเตอร์รู้ตัวช้าจัง”หญิงสาวออกจะสนุกสนาน
สองสายตาสบประสานกันลึกซึ้ง ไม่มีใครกล้าขัดจังหวะสองหนุ่มสาวที่จับมือกันแน่น เว้นเพียงพนักงานสาวคนหนึ่งซึ่งมัวแต่สนใจจอสี่เหลี่ยม เพิ่งเห็นว่าเจ้านายและเพื่อนร่วมงานมา“คุณเฌอ... ไม่กลับมาช่วยงานคุณหญิงกับอาจารย์จริงหรือคะ? นุ้ยเหงาแย่...”“คงไม่มาแล้ว... อุ้บ...!” เฌอเอมยกมือปิดปากทันควัน พลันวิ่งไปเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด โดยมีสามีตามไปติด ๆอองเดรก้มหน้าลงมองคนที่กอดชักโครกราวคนรักพรากจากกันมาแสนนาน ช่วยลูบหลังให้ด้วยสีหน้าสงสัยเป็นกังวล“เฌอเป็นอะไร? ทำไมอ้วกล่ะ อาหารเป็นพิษเหรอ ใช่กิมจิที่กินเมื่อวานหรือเปล่า”เมื่อคืนวานไปเดินตลาดกลางคืน กินเที่ยวกันเพลิน ชายหนุ่มคิดได้เพียงอย่างเดียว แต่เขาดันลืมไปเสียสนิท! เมื่อมองใบหน้าสดสวยซีดเผือดเหยเก ได้ยินเสียงกรี๊ดกราดของพนักงานในห้องกว่าสิบชีวิต ซึ่งมีคุณป้าปิ๊กเป็นตัวตั้งตัวตี“ว๊ายยตายย คุณเฌอมีน้องแน่ ๆ เลยค่าา พี่ปิ๊กแสดงความยินดีล่วงหน้านะค้าา!”“ผู้หญิงผู้ชายคะเนี่ยย ดาวจะได้อุ้มหลานฝรั่งตาฟ้า หน้าตาจิ้มลิ้มแล้วใช่ไหม?”“คุณเฌออ... มีน้องฝรั่ง! นุ้ยจะได้อุ้มหลานแล้ว อย่าลืมพาน้องมาวิ่งเล่นนะคะ”สิ้นเสียงโวยวายหยอกล้อ คุณหญิงแม่ผู้
“เฌอเอม หยุดร้องได้แล้วนะ เราสองคนไม่ได้ลำบากขนาดนั้นหรือเปล่า เราพอมีพอกิน ถึงเป็นคนทำงานหาเช้ากินค่ำ เราก็มีชีวิตอยู่ได้ ความรู้เรามี วุฒิบัตรวิชาชีพเรามี เรามีความสามารถมีเงินเก็บสักก้อน ค่อยไปหาธุรกิจทำ หาอนาคตของเรา ไม่มีอะไรต้องกลัว...”“เฌอแค่ดีใจค่ะ เฌอได้เจอพี่ฝรั่ง เลขาฯ คนโปรดของเฌอ ขอบคุณที่พี่เดินเข้ามาสมัครงานบริษัท IMR ขอบคุณทุก ๆ อย่างที่พี่ทำให้เฌอ คุณเฌอเอมเหมือนถูกลอตเตอรีรางวัลที่หนึ่ง” แล้วเธอก็หัวเราะกลบเสียงสะอื้นไห้ ซุกใบหน้าลงในอ้อมแขนแข็งแรง อบอุ่นปลอดภัยอย่างที่สุดต่อให้ชายหนุ่มอาจไม่ได้รวยล้นฟ้า เป็นแค่คนเดินดินธรรมดา เรื่องบางเรื่องช่างไม่มีเหตุผล สำหรับเฌอเอมแล้ว มันเป็นเพียงความปรารถนาที่จะใช้ช่วงเวลาสุขทุกข์ร่วมกัน----------------------------------“ของป๊าไม่ต้อง บาทเดียวลูกก็ไม่ต้องให้ ส่วนของคุณหญิงถ้าเธออยากได้คืน ป๊าจะให้ฝ่ายบัญชีคำนวณให้แล้วกันนะ” คุณพ่อเข้ามาพูดเรื่องนี้ต่อหน้าฝ่ายบัญชีในบริษัทรอบหนึ่ง ตอนลูกสาวเข้ามาเก็บของทั้งหมดไปจากโต๊ะทำงานเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ขาดเกินไปแม้แต่บาทเดียวไม่ได้ เป็นธรรมดาของคุณหญิงวริศรา แต่เป็นเพราะว่าเจ้าตัวไม่
‘ไปแล้ว... อะไรเนี่ย ทำไมจอดแว้บเดียวไปแล้วอะ คนยังไม่ทันขึ้นเลย’เฌอเอมไม่รู้ตัวว่าเจ้าของร่างสูงในเชิ้ตสีกรมท่ามาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ได้สักพัก หลังจากที่เธอทำเก้ ๆ กัง ๆ ถามอะไรคุณป้า สักพักก็นั่งลงมองรถเมล์ตาละห้อย“ทำไมไม่โทรเรียกพี่ล่ะครับ?”หญิงสาวมองขวับตามแววตาตัดพ้อ อองเดรผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ เมื่อเธอกลอกตาไปมาอย่างคนไร้ความมั่นใจ ผิดจากคุณเฌอเอมคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก“คือเฌอ... ทะเลาะกับหญิงแม่ เฌอคืนของหญิงแม่ไปหมด เหลือแค่บัตรประชาชนกับ ATM เฌอ...”“อยากนั่งรถเมล์เหรอ?”ดวงตาคู่สวยฉาบประกายแห่งความหวัง เมื่อคนรู้ใจไม่เอ็ดว่าเธอสักคำ เขาสนับสนุนความคิดพิสดารของเธอ โน้มตัวลงกุมมือที่เล็กกว่าแนบแน่น“ไปสิ พี่พาไป จอดรถไว้ที่นี่ก็ได้ครับ ไว้ค่อยมาเอา” พูดพลางสอดประสานทุกปลายนิ้วเข้าหาหว่างนิ้วของหญิงสาวอย่างคู่รัก ส่งยิ้มหวานจนเห็นไรฟันขาวครบทุกซี่ เฌอเอมเลยอมยิ้มแก้มกลมตุ่ย ด้วยใจปลื้มปิติยินดี----------------------------------เช้านี้เจ้านายสาวในเสื้อยืดกางเกงยีนเดินไปเดินมาในห้องนอนของเลขาฯ ที่กลายมาเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมาย แต่เธอตกอยู่ในสภาพไม่มีเงินติดตัวสักบาท หลังส่งคืน
“เอาเป็นว่าเป็นทางเลือกสุดท้าย พี่เองก็ไม่อยากให้เฌอเสียหาย ถึงเฌอเป็นผู้ถูกกระทำ คนที่ควรอายคือผู้กระทำความผิด ไม่ใช่เฌอเอม...” สิ้นเสียงขู่ฟ่อ นอกเสียจากชายหนุ่มมีหนทางหนีทีไล่ให้กับหญิงสาวแล้ว เขาพร้อมเรียกร้องความยุติธรรมให้อีกหลายคน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายวัชรพลล่วงละเมิดทางเพศผู้หญิงมากหน้าหลายตา อย่างไม่เคยสำนึกรู้ผิดชอบชั่วดีสักครั้งถึงแม้ว่าบรรดาสาว ๆ ส่วนใหญ่อาจยอมเป็นของเล่น เพราะว่ามันรูปหล่อบ้านรวย เปย์ไม่อั้น อองเดรไม่ยอมให้ผู้หญิงของเขาถูกเอาเปรียบอีกต่อไป“ว่าแต่... พี่จะพาเฌอไปไหนคะ?” ถามหน้าเหลอหลา ชายหนุ่มล้วงหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกง เปิดประตูรถผลักเธอเข้าไปในรถยนต์ดื้อ ๆ“ไปอำเภอ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้”“ฮะ!? ไปทำอะไรอำเภอ” ใบหน้าสดสวยตื่นตระหนกตกใจไม่ทันคนขับ รถยนต์ญี่ปุ่นสีขาว รถส่วนตัวของเลขานุการหนุ่มก็แล่นฉิวออกไปแล้ว“ทีหญิงแม่ของเฌอยังบังคับเฌอได้ พี่จะบังคับเฌอบ้าง ต่อไปนี้ใครมันมายุ่งกับเมียจะได้ฟ้องข้อหาคบชู้ ประจานมันให้ไม่มีที่ยืนในสังคม ให้หุ้นมันตก เจ๊งไปให้หมด หิวเงินกันนักใช่ไหม”ท่าทีเกรี้ยวกราดของเลขาฯ ที่จับพวงมาลัยอย่างมั่นคง ทำเอาเจ้านายไม่กล้าเถีย
ลูกมีความสุข พ่อก็มีความสุข คุณพ่อเหมือนได้ลูกสาวคนเดิมกลับมาสักชั่วขณะหนึ่งหญิงสาวไม่ทานอะไรนอกจากผักผลไม้ที่อาป๊าตักให้ อาหารรสเลิศคล้ายว่ามีรสชาติขมไปเสียอย่างนั้น เธอเขี่ยสลัดในจาน หันไปสนใจเลขานุการอีกคน“นิดส่งนัดหมายให้ทางนั้นไปแล้วนะคะ เรียบร้อยทุกอย่างค่ะ โรงแรม เสื้อผ้า...”“ดีมากเลยคุณนิด แม่อดใจไม่ไหวจะได้เห็นลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝา” แล้วคุณแม่จึงบอกับลูกสาวในฝั่งตรงกันข้าม “วันพฤหัสห้าโมงเย็น เข้ามาที่บ้านนะ”“ค่ะ หญิงแม่ เฌออิ่มแล้วไปแล้วนะคะ”ลูกสาวตอบรับคำขอของคุณหญิงแม่อย่างว่าง่ายเสียจนคนในบ้านต่างแปลกใจ เธอยังลุกขึ้นยกมือประนมไหว้ลาคุณพ่อคุณแม่และญาติคนอื่น ๆ อย่างสุภาพนอบน้อม“มีอะไรครับ? คุณวัชระ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ นัยน์ตาคู่สีมรกตฉายประกายโทสะ สบมองแววตาคมกริบของชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกโกรธแค้นเกลียดชัง“วันที่สิบยังนัดหมายเดิมนะ แหวนมาอาทิตย์หน้าวันพฤหัสฯ ที่บ้านน้องเฌอ วันนี้จะมาพาไปลองชุด รอหญิงแม่ก่อน”“...”อองเดรเกือบพ่นพิษร้ายในถ้อยคำใส่ศัตรูหัวใจ เข้าใจว่าอีกฝ่ายคงคิดว่าเขาเป็นผู้ชายให้เจ้านายคั่วเล่น ไม่ได้รู้เลยว่าเขาและเธอคบหากันจริงจังมาหลายเ
“กลายเป็นพวกคลั่งรักตั้งแต่เมื่อไรกันคะ?”“เพิ่งเป็นครับ ตอนมาเจอคุณเฌอเอมนี่แหละ ไม่รู้หยอดยาอะไรใส่พี่”“ก็เลยชอบทำตัวติดเมีย?”“ชอบสุด ๆ ชอบอยู่กับคุณเฌอ ชอบเอาใจคุณเฌอ ไปไหนก็คิดถึงคุณเฌอ”“พี่เป็นโรคติดเมียมาตั้งแต่เมื่อไร มีเมียมาแล้วกี่คนล่ะเนี่ย น่าสงสัยจริง ๆ นะ” สีหน้าฉงนมองเจ้าของอ้อมกอดอุ่น เขายิ้มอ่อนมองเธอบอกว่าไม่เคยมีเมีย ที่ผ่านมาก็นับไม่ได้เลยสักคนเพราะว่าเขาไม่เคยจริงจังกับใคร“เชื่อเถอะว่าพี่มีคนเดียว มีรักเดียว พิสูจน์ได้...”พลันนัยน์คู่สวยสีมรกตฉายประกายอ่อนโยนเร่าร้อน สร้างความเชื่อมั่นให้กับหญิงสาวผู้ไม่เคยอดใจไหว เธอคิดว่าการสานสัมพันธ์กับคนรักทุกคืนวันเป็นเรื่องแสนวิเศษ อองเดรทะนุถนอมเธอราวแก้วอันแสนบอบบาง ขณะเดียวกันนั้นกลับร้อนแรงถึงอกถึงใจในห้องที่มีเฟอร์นิเจอร์บิวท์อินอย่างสวยงามลงตัว สไตล์โมเดิร์นลอฟท์ทันสมัย โทนสีขาวสลับดำ เสียงหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีดังกังวานเฌอเอมแน่ใจว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะของตนเองนับครั้งได้ ชีวิตราวนกน้อยในกรงทองของคุณแม่ ข้าวของเงินทองมากมาย บ้านหลังใหญ่ไม่สามารถทำให้เธอมีความสุข สิ่งเหล่านั้นตอบสนองจิตใจเธอไม่ได้ ต่างจากกา
“แขนไปโดนอะไรมา ฉีดยาเหรอ? วัคซีนไข้หวัดใหญ่หรือว่ายาอะไร เพิ่งฉีดไปเองนี่”“เฌอไปฉีดยาคุมมาน่ะ กลัวหญิงแม่มารื้อกระเป๋าเฌอ แต่ว่าคงไม่มาหรอกช่วงนี้มีคนประกบเฌอ อาป๊าเหม็นขี้หน้าไอ้วัชระแล้วด้วย” เฌอเอมไม่ได้ต่อว่าเขาผู้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ให้รอดพ้นจากเงื้อมมือสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์ ขณะก้มหน้าลงมองรอยสำลี ซึ่งถ้าหากว่าไม่เข้ามาใกล้ ๆ คงไม่เห็น“เฌอว่าแบบนี้สะดวกกว่า”“พี่บอกแล้วไงว่าพี่ป้องกันเอง เฌอก็...”หญิงสาวทำลดเสียงลงกระซิบ “เฌอไม่ชอบให้มีอะไรมากั้น เฌอรู้สึกดีกับพี่ค่ะ”“โธ่ น้องเฌอ เรานี่จริง ๆ เลยนะ พี่ไม่อยากให้เฌอเจ็บรู้ไหม”“ไม่เจ็บค่ะ แหม เข็มอันนิดเดียว เคยโดนใหญ่กว่านี้เยอะ”คำพูดมีนัยในท่าทางหยอกล้อ อองเดรไม่หัวเราะตามเธออย่างเคย ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นด้วยกับเธอทุกประการ สัมผัสรสชาติการมีอุปกรณ์ขวางกั้นบาง ๆ บางแค่ไหนก็ยังรู้สึกขัดใจเมื่อเคยลิ้มรสชาติสัมพันธ์ที่สุขสมทว่าการเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว ผลักภาระให้ฝ่ายหญิงทุกอย่างไม่ใช่เรื่องดี เขาไม่อยากให้เธอเจ็บแม้สักนิดเดียว แต่เป็นอันว่ารู้กันเรื่องความดื้อรั้นของเฌอเอมโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้เธอไม่ยอม พอมีคุณพ่อให้ท้าย งานหมั้น
“ป๊า... ทำไมเอาเลขาฯ เฌอไปใช้งานอะคะ แล้วใครจะช่วยงานเฌอล่ะ?” เสียงหวานเรียกผ่านประตูบานคู่ที่เปิดอ้าออกกว้าง ห้องทำงานของอาจารย์ชรัณถัดไปอีกห้องหนึ่ง ติดกับห้องทำงานหลักซึ่งเป็นออฟฟิศของพนักงาน ทั่วทั้งห้องตกแต่งสไตล์โมเดิร์น เฟอร์นิเจอร์หลักเป็นไม้เสียส่วนใหญ่ นาน ๆ เจ้าของห้องจะเข้ามาสักครั้ง“เลขาฯ เต็มบริษัท อยากได้คนไหนเลือกเอา เอาคุณนิดหน่อยไปก็ได้”ใบหน้าสดสวยตื่นตะลึง หันไปทางหาเลขาฯ คนโปรดตรงมุมห้อง เขากลับทำเป็นไม่สนใจเธอ เลยกลับมาเบิกตากว้างมองหน้าตานิ่งเฉยของคุณพ่ออีกรอบ“ทำไมทำหน้าเหมือนไฟไหม้บ้าน”“ป๊าก็รู้ว่าแกเป็นไงปะ ให้ลูกเรียกเลขาฯ คนนั้นมาทำงานด้วย เหมือนไม่ได้เรียกเลขานุการ เหมือนมีเจ้านายอีกคนมาสั่งงาน”“เอา ๆ ไปเถอะ สักคนน่ะ อย่าเรื่องมากนะลูกนะ คุณนิดเธอก็ทำงานดี”อยู่ดี ๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าสวยหวาน หญิงสาวยกมือกอดอก กลอกตาไปมาว่า “โอเค งั้นเฌอเรียกคุณนิดหน่อยมาทำงานด้วยกันก็ได้...”“นี่ ๆ อย่าไปแกล้งเธอนะ ถึงเธอเป็นอย่างนั้น ป๊าว่าเธอทำงานละเอียด เธออดทนไม่บ่นเรื่องงานหนักด้วย”“ดีของป๊ากับดีของเฌออาจไม่เท่ากัน เฌอมีมาตรฐานการทำงานค่อนข้างสูงนะคะ”ร
ถึงทำเรื่องเกินตัวไปสักหน่อย แต่อองเดรก็มีเหตุผล มันเป็นเรื่องที่เขาจำเป็นต้องทำ เมื่อเขาไม่อยากเป็นคนในความลับ เป็นผู้ชายคั่นเวลาให้เธอกินยามหิว สักวินาทีเดียวก็ไม่อยากจะเป็น! เขายินดียืดอกรับผิดชอบอย่างลูกผู้ชายเลขานุการในเชิ้ตหล่อเหลาหิ้วกระเป๋าหนังคู่กาย ตามคุณพ่อของเจ้านายมาถึงร้านอาหารไทยชื่อดังย่านทองหล่อด้านหน้าห้องอาหาร VIP เป็นประตูไม้สลักลวดลายสวยงาม บานประตูคู่ชนชิดกัน ลักษณะเป็นบ้านไม้เก่าแก่ที่มีห้องรับรองแขกเป็นห้อง ๆ ไป เหมาะสำหรับลูกค้ามารับประทานอาหารกับครอบครัว ต้องการความเป็นส่วนตัวร้านอาหารแห่งนี้เป็นที่นิยมของผู้ใหญ่วัยเกษียณ มีฐานะพอสมควร อาหารรสเลิศปรุงโดยพ่อครัวระดับแชมป์ แม่นวลเองก็รู้จักกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เคยพาลูกชายมารับประทานอาหารเป็นประจำ“ห้ามทิ้งงานในบริษัท ป๊าไม่มีลูกแล้ว มีแค่คนเดียว ถ้าป๊าตาย ลูกสาวไม่ทำงาน คนอื่น ๆ ก็ตกงานนะ บริษัทเรามีพนักงานตั้งกี่ชีวิต มีกี่ร้อยสาขา” อาป๊าเพิ่งวางมือจากแท็บเล็ต ท้องหิวก็ก้มหน้ารับประทานอาหารอาหารจานโปรดของคุณพ่อเป็นมัสมั่น เมนูจำพวกปลานึ่งและทอด อองเดรรับประทานไปได้ไม่เยอะ เพราะมัวแต่นั่งฟังอีกฝ่ายเล่า