บทที่17

ใบหน้าอ่อนหวานของชมพูค่อย ๆ เจื่อนลงพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อครู่ค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อเจ้าตัวได้ยินคำพูดนั้นจากใครบางคนที่เธอไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้าเขามาก่อน

"อย่าไปสนใจกับคำพูดของหมอนั่นเลยนะแม่หนู ไอ้เจ้ากันต์มันก็เป็นแบบนี้แหละ"อาจารย์ยอดพูดขึ้น นึกตำหนิลูกศิษย์ของตัวเองที่เป็นคนปากไว

"ว่าแต่แม่หนูชื่ออะไร ทำไมพวกฉันถึงไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน"

"หนูชื่อชมพูค่ะ เป็นญาติของพี่ยี่หวาพึ่งมาจากต่างจังหวัด"

"อ่อ เป็นหลานสาวของยายสายใจเองรึ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเชียว"

"แหม ทีกับฉันทำไมไม่ชมแบบนี้บ้างล่ะอาจารย์"ยี่หวาเอ่ยขึ้น รู้สึกว่าตั้งแต่ชมพูมาอยู่ที่นี่ก็มีแต่คนเอ่ยชมเรื่องความน่ารักไม่เว้นแต่ละวัน แต่ก็นั่นแหละ ชมพูตัวน้อย ๆ ของเธอน่ารักอย่างที่ใคร ๆ เขาว่า ยี่หวารู้สึกภูมิใจที่มีน้องสาวสวยขนาดนี้

"อย่างเอ็งน่ะ ก็สวยนะ แต่กระโดกกระเดกเกินไป แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาซ้อม ขาดซ้อมไปหลายวันแล้วนะ"

"โถ่ อาจารย์ ที่ร้านไม่มีคนช่วยน่ะสิ พี่ลำดวนก็ยังไม่กลับมายี่หวากับชมพูต้องช่วยยายขายของมือเป็นระวิงไม่มีเวลาพักเลย"ว่าแล้วก็เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกตัวสีน้ำเงินเข้ม พลางกวาดสายตามองอาชีพมวยที่เธอนึก