จะไม่ให้ลิลี่กระวนกระวายได้อย่างไร? ด้วยพลังในปัจจุบันของแดร์ริล เขาไม่มีปัญญาไปต่อกรกับเจเรมีตระกูลแลงลีย์เป็นตระกูลที่มั่งคั่งและทรงอำนาจ อีกอย่างอาจารย์ของเจเรมี นั้นคือแซคเคอรี่ ฮูม รองเจ้าสำนักโรงเรียนเทียนชานที่มีคนสนับสนุนหนาแน่นแดร์ริลในทางตรงกันข้ามกลับไม่มีอะไรเทียบได้ เขาไม่มีแม้กระทั่งกำลังภายใน การท้าทายเจเรมีคงจะมีแต่ทำให้เขาจบลงอย่างหายนะเมื่อคิดแบบนั้น ความวิกตกกังวลก็ฉายขึ้นบนใบหน้าอันสวยงามของลิลี่ไม่มีใครคาดคิดว่าแดร์ริลจะตอบกลับอย่างเลือดเย็น “เจเรมี ฉันเห็นด้วยที่จะให้ใครมาคุกเข่าและก้มกราบขอโทษ แต่มันควรจะเป็นนายและแฟนใหม่ของนาย รวมถึงบรรดาลูกระจ๊อกของนายด้วย”‘อะไร?' ทุกคนต่างตกตะลึงพวกเขาคิดว่าได้ยินแดร์ริลเพี้ยนไป'หมอนี้บ้าไปแล้วเหรอ? เขาไม่มีพลังอะไรเหลือ บริษัทของเขาก็ล้มละลาย แต่เขายังมีหน้ามาพูดจาแบบนี้อีกงั้นเหรอ?' ทุกคนคิด“แกวอนหาที่ตายจริง ๆ ใช่ไหม!” เจเรมีเดือดดาล เขาโบกมือและสั่งลูกกระจ๊อกของเขา “จัดการมัน!” เขาไม่ต้องการจะปะทะกับแดร์ริล ไม่เพียงแต่แดร์ริลจะทำลายพิธีวิวาห์ของเขา ความเย่อหยิ่งของแดร์ริลยังทำให้เขาโมโมยิ่งขึ้นอีกด้วย เขาไม่ส
แดร์ริลกรีดร้องโวยวายเสียสติไปโดยสิ้นเชิง เขาพุ่งไปข้างหน้าและจับที่คอเสื้อของเจเรมี ชกต่อยเข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าตุ้บ! ตับ! ตุ้บ!หมัดแต่ละหมัดรุนแรงขึ้นกว่าเดิมทุกครั้งแดร์ริลปล่อยกำลังภายในพิสุทธิ์อันทรงพลังปกคลุมฝูงชน มันทำให้ฝูงชนทั้งหมดเงียบกริบ ทุกคนตกตะลึงกับแดร์ริล เขาเป็นเหมือนคนบ้าที่สูญเสียการควบคุมทุกอย่าง ขณะเจเรมีร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดกับทุกหมัดที่โดนชก“แดร์ริล แกกล้าดียังไงมาต่อยฉัน!” ใบหน้าของเจเรมีเลือดออก เขาดิ้นแต่ขยับตัวไม่ได้ “แกตายแน่! ตาย! อาจารย์ของฉันอยู่ที่นี่ และฉันจะทำให้มั่นใจว่าแกต้องตายวันนี้!” เขายังโวยวายต่อไป หัวของเขาบวมตุ่ย แต่เขาก็ไม่สามารถสู้กลับได้เจเรมีมาที่นี่พร้อมกับแซคคารี ฮูม อาจารย์ของเขาแซคคารีเป็นถึงรองเจ้าสำนักโรงเรียนเทียนชาน เขาเป็นคนรักสันโดษและไม่ค่อยออกงานบ่อยนัก เจเรมีเชิญเขามาที่คอนเสิร์ตของแองเจลล่า แองเจิลเป็นกรณีพิเศษเพื่อจะพักผ่อนและสนุกสนานสำราญใจ ใครจะล่วงรู้ว่าเขาจะได้มาเจอกับแดร์ริลที่นี่! นอกจากนี้ เขาไม่ได้คาดคิดว่าแดร์ริลจะมากระทืบเขาได้!“สามี หยุดเดี๋ยวนี้ ไปกันได้แล้ว" ลิลี่กังวลใจเมื่อรู้ถึงกิตติศัพท์ของแซ
กำลังภายในที่แข็งแกร่งปะทุออกมาจากแซคคารี มันทรงพลังมากจนทำให้อากาศรอบตัวเขาบิดเบี้ยว รอยร้าวปรากฏขึ้นทั่วร่างกายของเขา“แดร์ริลตายแน่” ทุกคนต่างสะดุ้งเฮือก“สมน้ำหน้า! ทำไมเขาถึงไปท้าทายรองเจ้าสำนักโรงเรียนเทียนชาน”ทุกคนต่างสัมผัสได้ว่าแซคคารีกำลังจะฆ่าแดร์ริล! ใครจะไปหลบหลีกการโจมตีที่รุนแรงขนาดนั้นได้?“สามีที่รัก!” ลิลี่ตะโกน เธอนำ้ตาคลอเบ้า เธอต้องการเข้าไปช่วยเขาแต่มันก็สายเกินไปแล้วเซอซีกระวนกระวายด้วยเช่นกันขณะที่เธอกล่าว “แดร์ริล วิ่งหนีไป! นายมัวรออะไรอยู่?”แม้แต่เธอก็ยังเห็นว่าแซคคารีขุ่นเคือง ลูกศิษย์คนโปรดของเขาถูกกระทืบปางตาย ใครจะไม่เคืองโกรธล่ะ? อย่างไรก็ตาม แดร์ริลไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่จ้องเขม็งไปที่แซคคารีอย่างเย็นชาแซคคารีเหวี่ยงหมัดอย่างรุนแรง หลายคนไม่กล้ามองแต่พวกเขารู้ว่าแดร์ริลนั้นมาถึงวาระสุดท้าย หมัดนั้นดังสนั่นและแข็งกร้าวรุนแรงบางคนที่ไม่กล้าทนดูได้ก็หลับตาปี๋ พวกเขารู้ดีว่าถ้าแดร์ริลถูกต่อย เขาจะตายคาที่ในทันที!“อย่า!” ดวงตาของลิลี่แดงก่ำ น้ำเสียงของเธอแหบแห้งแดร์ริลค่อย ๆ ขยับตัวหลบหมัดอย่างใจเย็น “ไอ้จำอวด” จากนั้นเขาก็ยกมือข
เจเรมีอยากจะปฏิเสธ อย่างไรก็ตาม เขาเห็นว่าแดร์ริลพลิกข้อมือของเขาและดาบกลืนโลหิตก็ปรากฎขึ้นในมือของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้ตัวว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากว่าเขาอยากจะตายดาบดูอันตรายพร้อมกับแววตาที่เยือกเย็นของแดร์ริล หากเขากล้าที่จะปฏิเสธ เขาก็กลัวว่าอาจจะมีเหตุการณ์นองเลือดตุ้บ!เจเรมีคุกเข่า เขาไม่สนใจความหยิ่งยโสของตัวเองอีกต่อไป เมื่อเทียบกับชีวิตของเขาเอง อัตตาของเขาก็ไม่สามาถจะเทียบได้“ผมขอโทษ ผมกราบขออภัยมิสเตอร์แดร์ริล” เจเรมีกล่าวคำขอโทษไม่หยุดหย่อนพลันเหงื่อแตกไหลท่วม“เธอด้วย” แดร์ริลมองไปที่เวร่าตุ้บ!มองแค่เพียงแวบเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เวร่าเข่าอ่อนปวกเปียก เธอคุกเข่าลงในทันทีและกราบขออภัยด้วยเช่นกันไม่นานหลังจากนั้น ในที่สุดแดร์ริลก็เริ่มสงบสติอามรมณ์ลงได้ เขาหน้าบึ้งตึงไปที่เจเรมีและเวร่า นี่มันคือโลกที่โหดร้าย ผู้ที่แข็งแกร่งออกล่าผู้ที่อ่อนแอกว่า ตราบใดที่สมารถพิชิตการต่อสู้ได้ ผู้คนก็จะมาวิงวอนเพื่อขอขมาเมื่อเขาไม่มีพลังอำนาจบารมีใด ๆ บรรดาหกสำนักหลักและสำนักต่าง ๆ ก็รวมหัวกันรังแกข่มเหงเขา แด๊กซ์ถูกสำนักง้อไบ๊ทุบตี จิตวิญญาณของอีวอนก็ถูกดูดซับและชีวิตขอ
แดร์ริลไม่อยากจะเสียเวลากับเอเวอลีน เขานั่งลงประจำที่ของเขาแต่เขาได้สำรวจอย่างถี่ถ้วนและควานหาสิ่งของมีคมอื่น ๆ ก่อนที่เขาจะนั่งลงขณะเขานั่งลง แดร์ริลก็สอดส่องไปบริเวณโดยรอบตัวเขา เขาก็เกิดอารมณ์จากความหลงใหลของแฟน ๆ แองเจล่า นี่คือความแตกต่างระหว่างศิลปินในตำนานกับศิลปินธรรมดา ขนาดคอนเสิร์ตของเธอใหญ่โตมโหฬารพอ ๆ กับศิลปินระดับนานาชาติ“แองเจล่า! แองเจล่า!” ฝูงชนโห่ร้อง เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อคอนเสิร์ตเริ่มต้นเรือนร่างสง่างามในชุดราตรีสีน้ำตาลแดงที่ประดับไว้ด้วยคริสตัลก็ปรากฏตัวขึ้นบนเวที แองเจล่าสมกับเป็นศิลปินในตำนานทุก ๆ อนูของเธอ ดูงดงามเป็นอย่างมาก!แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงให้เธอ เขาตกอยู่ในภวังค์ แองเจล่าผู้อยู่ในวัยสามสิบ แต่เธอยังคงรักษาเรือนร่างและรูปลักษณ์ของเธอไว้เป็นอย่างดี ไม่มีร่องรอยของความชราและโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับทรวดทรงที่เร่าร้อนของเธอ เธอดูเหมือนอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ “สวัสดี เมืองตงไห่! ฉันเองแองเจล่า แองเจิล! เป็นยังไงกันบ้าง!” แองเจล่ากล่าวถาม จากนั้นเธอก็ชี้ไมค์ไปหาบรรดาผู้ชมฝูงชนต่างโห่ร้องยินดีและปรบมือให้ แองเจล่าเป็นศิลปินมืออาชีพในการเล่นกับ
ตลอดเวลาทึ่ผ่านมาแด๊กซ์กำลังรักษาเยียวยาตัวเองอยู่ เขาจึงไม่ได้ติดต่อกับแดร์ริลเลยแม้แต่น้อย แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นที่เขาได้โทรมาหา เขารีบรับสายในทันที"แด๊กซ์!" แดร์ริลตะโกน "แด๊กซ์!"อย่างไรก็ตาม คอนเสิร์ตนั้นเสียงดังรบกวนเกินไปเขาไม่สามารถที่จะได้ยินเสียงของแด๊กซ์เลยแม้แต่คำเดียวว่ากำลังพูดอะไรอยู่ขณะที่เขากำลังจะวางสายเพื่อส่งข้อความให้แด๊กซ์ เอเวอลีนฉกโทรศัพท์มือถือของเขาไปและขว้างมันลงกับพื้น"แกจะทำตัวน่ารำคาญมากกว่านี้ได้อีกไหม? เรามาอยู่ที่คอนเสิร์ตกัน แต่นายก็ยังโทรศัพท์อีกเหรอ? นายรู้จักกาลเทศะบ้างไหม?" เอเวอลีนสบถด่าและจ้องเขม็งไปที่เขา"นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอ?" แดร์ริลตะคอกเสียงแข็ง แดร์ริลหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเห็นว่าหน้าจอแตกละเอียด 'ผู้หญิงคนนี้เป็นโรคจิตรึยังไง?' เขาคิดกับตัวเอง"เธอมีปัญหาอะไร? ทุกคนก็ร้องแหกปากอยู่ ฉันจะรับสายไม่ได้รึไง?" เขากล่าวด้วยความเดือดดาลเคืองโกรธ"ไม่ นายโทรไม่ได้! เพราะนายอยู่ใกล้ฉัน ฉะนั้นถ้านายพูดฉันก็ไม่ได้ยินเสียงเธอร้องเพลง!" เอเวอลีนยอกย้อนแดร์ริลไม่อยากจะโต้เถียงกับเธออีกต่อไป เขาเพิกเฉยเธอและเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ
ฝูงชนต่างพากันอ้าปากค้าง ใครกันที่จะโชคดีขนาดนี้?พวกเขามองอย่างมีความหวังขณะแองเจลล่าค่อย ๆ คลี่เครื่องบินกระดาษอย่างช้า ๆ เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ฉันจะอ่านความปรารถนาบนกระดาษใบนี้ให้ฟัง"แองเจลล่ากล่าวอย่างช้า ๆ "ผู้โชคดีคนนี้เขียนเอาไว้ว่า แองเจลล่าที่รัก ผมพาลูกสาวของผมมาที่งานคอนเสิร์ตในวันนี้ด้วย เธอนั่งติดกับผมทางขวา ห้าปีที่แล้วลูกสาวของผมล้มป่วยและกลายเป็นใบ้ เธอหลงรักคุณมาก ๆ ฉะนั้นผมจึงพาเธอมาที่นี่ ความปรารถนาของผมคือให้คุณโอบกอดลูกสาวของผม"ฝูงชนต่างเงียบสงัดเพื่อให้แองเจลล่าอ่านความปรารถนาเมื่อเธออ่านจบ แองเจลล่ารู้สึกกินใจ เธอกล่าวอย่างตื้นตัน "กล้องจะฉายภาพผู้โชคดีคนนี้ขึ้นบนจอ มาดูกันว่าใครคือผู้โชคดีคนนั้น"เธอเว้นจังหวะไปสักครู่ก่อนจะกล่าวต่อ "ผู้โชคดีคนนี้นั่งอยู่แถวที่สาม หมายเลข 112"กล้องทุกตัวก็หันไปตรงที่นั่งซึ่งแองเจลล่าได้กล่าวถึง ผู้โชคดีคือแดร์ริล! ใบหน้าของเขาปรากฏอยู่บนหน้าจอขนาดใหญ่ลิลี่นั้นตกตะลึงขณะเธอคิด 'แดร์ริลมีลูกสาวตั้งแต่เมื่อไหร่? แถมยังเป็นใบ้อีกด้วย?'ฝูงชนต่างส่งเสียร้องอึกทึก หลายคนรู้ดีว่าแดร์ริลคือลูกเขยบ้านคนอื่น แต่พวกเขาไม่เคยได
”แถมเขายังดูหล่อเกินไปอีกด้วย!” อย่างไรก็ตามมีบางคนจากผู้ชมจดจำแดร์ริลได้ “นั่นมันไม่ใช่ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นหรอกเหรอ?” “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขามีลูกสาว?” ฝูงชนตะโกนขึ้นมา ในไม่ช้าคำถามครหาก็หมดสิ้นเสียงไปจากฝูงชน ท้ายที่สุดอย่างไรมันก็มีคนเป็นหลายหมื่นคน มันคือฝูงชนที่จอแจ แองเจลล่าไม่สามารถที่จะได้ยินเสียงตะโกนของฝูงชน ขณะเธอสวมกอดเอเวอลีน จิตใจของเอเวอลีนว่างเปล่าเมื่อศิลปินในดวงใจของเธอสวมกอดเธอ ทันใดนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นดีใจลิงโลด แองเจลล่ามองไปที่เอเวอลีนและกล่าว “หนูน้อย ฉันเห็นว่าพ่อของหนูรักหนูมาก ความปรารถนาทั้งหมดของเขาก็เพื่อตัวหนูเอง ทำไมหนูไม่ไปกอดเขาด้วยล่ะ?” 'อะไร? เธอต้องการให้ฉันกอดไอ้ตูดหมึกนี่ด้วยงั้นเหรอ?' เอเวอลีนคิด เธอสั่นสะท้านอย่างขัดใจ อย่างไรก็ตามเธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชนจำนวนมาก ถ้าเธอไม่สวมกอดแดร์ริล ศิลปินในดวงใจของเธอคงจะผิดหวังและมันคงจะเป็นเรื่องที่กระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก ในขณะนั้นเอเวอลีนกัดริมฝีปากจนเแทบจะเลือดออก เธอกอดแดร์ริลอย่างรวดเร็วและรีบปล่อยอย่างช่วยไม่ได้ แดร์ริลรู้สึกบันเทิงใจที่เอเวอลีนนั
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ