“ขันทีผู้น้อย นายหัวเราะอะไร?” สแตนลีย์เดินเข้าไปใกล้แดร์ริลและถามอย่างเย้ยหยัน ขันทีผู้นี้ไม่ใช่แค่ไม่มีมารยาทเมื่อจักรพรรดินีเชิญให้เขานั่งเท่านั้น แต่เขากำลังหัวเราะเยาะบทกวีของสแตนลีย์อีกด้วย เขากำลังทำให้ทุกคนโกรธเคือง สแตนลีย์รู้สึกละอายใจเป็นอย่างยิ่ง ความโกรธในใจของเขาผุดขึ้นมาทันที เมื่อแดร์ริลรับรู้ได้ถึงความโกรธของสแตนลีย์ เขาจึงยิ้มและพูดขึ้นว่า “ผมเปล่าหัวเราะ” แดร์ริลพูด อย่างไม่ใส่ใจ จักรพรรดิมีหันมองแดร์ริลและถามขึ้นอย่างสุภาพว่า “เจ้ามีความเห็นว่าบทกวีของเจ้าหน้าที่สแตนลีย์ไม่ดีอย่างนั้นเหรอ?” การแสดงออกของแดร์ริลชัดเจนเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงมองออกเพราะว่าพวกเขาไม่ใช่คนโง่ “เอ่อ…” แดร์ริลเกาหัวและพูดขึ้นว่า “มันฟังดูธรรมดา ๆ” 'อะไรนะ? ฟังดูธรรมดางั้นเหรอ?' ทุกคนตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของเขา “ช่างเป็นขันทีที่ไร้มารยาทเสียจริง!” ในเวลานั้น ข้าราชการคนหนึ่งก็ลุกขึ้นและต่อว่าแดร์ริลทันที “นายรู้ไหมว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้านายเป็นใคร? เขาเป็นอัจฉริยะทางวรรณกรรมผู้ยิ่งใหญ่ แสตนลีย์ ปาร์ค! และบทกวีที่เขาแต่งนั้นมีมากเกินกว่าที่นายจะรู้ได้ นายกล้าพูดได้ยังไ
“เจ้ากล้าดียังไงถึงได้ไปยั่วยุเจ้าหน้าที่ สแตนลีย์! เจ้าช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!” จักรพรรดินีหันมองแดร์ริลและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “แดร์ริล ทำไมเจ้าไม่ลองแต่งบทกวีให้ข้าฟังดูบ้างล่ะ? ในเมื่อเจ้าบอกว่าบทกวีของสแตนลีย์ฟังดูธรรมดา ๆ เท่านั้น” น้ำเสียงอันอ่อนโยนของเธอฟังดูมีอำนาจอย่างไม่ต้องสงสัย! ในเวลานั้น จักรพรรดินีกำลังสงสัยในตัวแดร์ริล ขันทีผู้นี้สามารถใช้มดในการร้อยด้ายแดงได้ นั่นหมายความว่าเขาจะต้องมีพรสวรรค์บางอย่างเมื่อเขากล่าวว่าบทกวีของสแตนลีย์ฟังดูธรรมดา หรือว่าเขาจะมีความสามารถในการแต่งบทกวี? เมื่อจักรพรรดินีพูดเช่นนั้น บรรยากาศทั้งพระราชวังเมฆารุ่งโรจน์จึงตกอยู่ในความเงียบงันทันที “เอ่อ…” แดร์ริลเกาหัวและพูดกับจักรพรรดินีอย่างสุภาพว่า “ถ้าอย่างนั้นขอผมคิดดูก่อน” ในจักรวาลโลกมีบทกวีเกี่ยวกับหิมะมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นจักรพรรดินีอาจจะได้อ่านบทกวีโบราณของจักรวาลโลกแล้ว เนื่องจากม่านเวทมนต์ระหว่างเก้าแผ่นดินใหญ่ได้หายไป ดังนั้นแดร์ริลจึงไม่ควรจะท่องบทกวีเหล่านั้นให้เธอฟัง แต่ถึงอย่างนั้นแดร์ริลก็ไม่ได้ตื่นตระหนก เนื่องจากภายในเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติของเขามีผู้ที่มีความสามาร
แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นมากขณะที่เขาท่องบทกวี 'ฮ่าฮ่า! ไม่แปลกใจเลยที่ผ่างตงจะเป็นนักยุทธศาสตร์ที่มีชื่อเสียงจากยุคสามก๊ก! เขาสามารถแต่งบทกวีได้ในเวลาอันสั้น!' ถึงแม้ว่าบทกวีที่แดร์ริลท่องจะไม่ใช่บทกวีที่ดีเลิศในปฐพี แต่มันก็ยังสามารถส่งต่อไปยังรุ่นต่อรุ่นได้เมื่อเทียบกับบทกวีที่แต่งโดยโลกใต้เมฆี! แดร์ริลกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็มองไปที่สแตนลีย์และพูดขึ้นว่า “มาสเตอร์สแตนลีย์ จู่ ๆ ผมก็ได้รับแรงบันดาลใจ จนทำให้ผมสามารถแต่งบทกวีนี้ขึ้นมาได้“ 'อะไรนะ? เขาบอกว่า จู่ ๆ เขาก็แต่งบทกวีนี้ขึ้นมาได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้งั้นเหรอ?' ผู้คนต่างก็ตกตะลึงกับคำพูดของเขา ถึงแม้ว่าขันทีผู้นี้จะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แต่บทกวีของเขานั้นช่างน่าทึ่งจริง ๆ ใบหน้าของสแตนลีย์แดงก่ำเพราะความรู้สึกอับอายจนอธิบายไม่ถูก จากนั้นแดร์ริลก็พูดต่อว่า “มาสเตอร์สแตนลีย์ผมจะรินน้ำชาให้คุณถ้าหากว่าคุณสามารถแต่งบทกวีได้ดีกว่าผม!” “ฉัน…” เมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูถากถางของแดร์ริล จิตใจของสแตนลีย์ก็รู้สึกสั่นไหวในทันที เขาพยายามเป็นอย่างมากในการขัดเกลาถ้อยคำให้ออกมาไพเราะเสนาะหูในช่วงเวลาอันสั้น แต
แดร์ริลทำได้เพียงพยักหน้าและกล่าวกับจักรพรรดินีอย่างขมขื่น “ผมจะลองดู” จากนั้นเขาก็ส่งกระแสจิตไปหาผ่างตงที่อยู่ในเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติอีกครั้ง “ผ่างตง ฉันขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจ ช่วยฉันคิดบทกวีเพิ่มอีกสักสองสามบทสิ” “ได้เลยนายท่าน!” ผ่างตงตอบแดร์ริลอย่างสุภาพ จากนั้นแดร์ริลก็เริ่มท่องบทกวีของผ่างตงให้จักรพรรดินีฟัง บทกวีหลายบทที่แดร์ริลท่องก็ล้วนแต่เป็นบทกวีชั้นยอดที่แต่งโดยผ่างตง! จักรพรรดินีอารมณ์ดีและรู้สึกปิติยินดีเป็นอย่างยิ่ง เธอค่อย ๆ จิบน้ำชาและดื่มดำไปกับวิวทิวทัศน์ในขณะที่เธอได้รับฟังบทกวีอันไพเราะของแดร์ริลอย่างผ่อนคลาย เขาช่างเป็นคนที่มีพรสวรรค์ยิ่งนัก! จนกระทั่งเวลาพลบค่ำ ในที่สุดจักรพรรดินี้ก็ยอมปล่อยแดร์ริลไป แดร์ริลถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะโค้งคำนับเพื่อทำความเคารพจักรพรรดินี “ผมขอลาก่อนครับ” จากนั้นแดร์ริลก็หันหลังเดินจากไป หัวใจของจักรพรรดินีสั่นไหวเมื่อเธอมองดูแผ่นหลังของแดร์ริลที่ค่อย ๆ เดินหายไป แดร์ริลเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริง ๆ มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่เขาจะต้องเป็นเพียงขันทีผู้น้อย เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเธอก็จะสามารถแต่งตั้งให้เขาดำรงตำแหน่งเจ
“อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะแอมโบรส! ฉันจะพาเธอไปหาหมอเอง!” อีเวตต์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้เห็นว่าเขามีไข้หนาวสั่นจนหมดสติ อีเวตต์อุ้มแอมโบรสและเร่งฝีเท้าของเธอให้ไวมากยิ่งขึ้น! ในตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีหนึ่ง ดังนั้นทั่วทั้งเมืองหลวงจึงเงียบสงบและที่บนถนนก็ไร้วี่แววของผู้คน เมื่อพวกเขามาถึงในเมืองหลวง อีเวตต์ก็ยกมือขึ้นทุบประตูของคลินิกที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงด้วยเสียงอันดัง ปัง! ปัง! ปัง! อีเวตต์ตะโกนออกมาอย่างกระวนกระวาย “หมอ! มีใครอยู่ที่นี่หรือเปล่า? ช่วยเปิดประตูด้วย ได้โปรด มีเด็กกำลังหมดสติ!” อีเวตต์ เหลือบมองดูแอมโบรสที่หมดสติไป เธอได้เห็นใบหน้าของเขาร้อนผ่าวและริมฝีปากของเขาก็แห้งแตกในขณะที่ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน "เปิดประตู! มีใครอยู่ไหม? ช่วยเปิดประตูด้วย!” อีเวตต์ตะโกนขึ้นขณะที่เธอยังคงเคาะประตูอย่างต่อเนื่องแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน “อีเวตต์…” ในเวลานั้น แอมโบรสตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียและพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ผมทนไหว ไม่ต้องเป็นห่วงผม พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่ทหารองครักษ์จะตามมาเจอกันเถอะ” เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อน
ในที่สุดซอว์เยอร์ก็ได้พบเจ้าหญิงอีเวตต์ เขาทำภารกิจของเขาสำเร็จแล้ว "ถอยออกไป!" อีเวตต์ตะโกนขึ้นอย่างเย็นชา “ถ้าคุณยังเข้ามาใกล้ ฉันจะฆ่าตัวตายทันที” ในขณะที่พูดเช่นนั้น อีเวตต์ก็ดึงดาบยาวของเธอออกมาและยกขึ้นจ่อที่คอของตัวเอง เอ่อ… ซอว์เยอร์รู้สึกตื่นตระหนก ดังนั้นเขาจึงหยุดอยู่กับที่ทันที เขามองไปที่อีเวตต์และพูดขึ้นว่า “อย่าทำเช่นนั้นเลยเจ้าหญิง ผมเป็นว่าที่สามีของคุณ อย่าพยายามข่มขู่ผมเลย” อีเว็ตต์ทั้งโกรธและอายเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอจึงพูดห้วน ๆ ว่า “ใครบอกว่าคุณเป็นว่าที่สามีของฉัน อย่าบังอาจพูดเช่นนั้นอีก!” "ก็ได้! ก็ได้! ผมจะไม่พูดอีก!” ซอว์เยอร์ยกมือขึ้นเพื่อเกลี้ยกล่อมอีเวตต์และพูดต่อยังอดทนว่า “เจ้าหญิงคุณเดินทางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ตามผมกลับไปที่วังเถอะ ตอนนี้ทั้งจักรพรรดิและจักรพรรดินีต่างก็รู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก” อีเวตต์จ้องหน้าเขาอย่างเย็นชาและไม่ได้พูดอะไร เธอกำลังพยายามจะหลบหนี ซอว์เยอร์กล่าวต่อว่า “เจ้าหญิง ฝ่าบาทได้ตัดสินใจแล้วว่าเขาจะไว้ชีวิตเด็กคนนั้น” 'อะไรนะ? พ่อของเธอยอมไว้ชีวิตแอมโบรสอย่างนั้นเหรอ?’ อีเวตต์จ้องมองซอว์เยอร์อย่างตกตะล
อีกด้านหนึ่ง ในทวีปโลกใต้เมฆี จักรพรรดินีได้เรียกให้แดร์ริลไปพบเพื่อนั่งจิบชาขณะท่องบทกวี และชมดวงจันทร์ยามค่ำคืนที่ตำหนักของเธอ นับเป็นเกียรติสูงสุดที่ได้ใช้เวลา นั่งชมดวงจันทร์ร่วมกับจักรพรรดินี ทว่าแดร์ริลกำลังรู้สึกทรมานอยู่ภายในใจ จักรพรรดินีเรียกแดร์ริลไปพบเพื่อนั่งจิบชา ชมดวงจันทร์และท่องบทกวีให้เธอฟังตลอดหนึ่งเดือน เธอพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับ ดนตรี หมากรุก การคัดลายมือและกวีนิพนธ์ แดร์ริลรู้สึกทรมานตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาเอาแต่คิดถึงแก่นแท้ของมังกรที่อยู่ในมือของควินซี แต่ในช่วงเวลาหนึ่งเดือนนี้ แดร์ริลไม่เคยได้พบตัวควินซีเลย ในเมื่อแดร์ริลไม่รู้ว่าควินซีอยู่ที่ไหน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงรอคอยวันและเวลาเพื่อให้เธอกลับมายังพระราชวัง เพราะเขาเชื่อว่าถ้าหากเขารออยู่ที่นี่ เขาจะได้พบเธออย่างแน่นอน และในที่สุด ข้าราชการทั้งหมดก็ได้มารวมตัวกันที่พระราชวังเพื่อร่วมเฉลิมฉลองงานเลี้ยงวันเกิดของจักรพรรดินี ในค่ำคืนนั้น บรรดาข้าราชการดื่มกันอย่างสนุกสนานและควินซีเองก็เช่นกัน เมื่องานเลี้ยงจบลง ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน และควินซีเองก็กลับไปพักผ่อนในพระราชวังการุณย์สันติของเธอ
'บ้าเอ๊ย!' แดร์ริลไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีจากควินซีได้ทัน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหันหลังกลับมาและเผชิญหน้ากับการโจมตีของเธอขณะที่เขารีบเรียกใช้พลังหยางบริสุทธิ์ของเขาอย่างตื่นตระหนก ปัง! เมื่อฝ่ามือของทั้งสองประทะกัน แดร์ริลก็ลอยออกไปไกลกว่าสิบเมตรก่อนจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก! ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะมีพลังหยางที่บริสุทธิ์ที่ช่วยปกป้องพลังภายในของเขา แต่เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมของควินซีอยู่ดี เธอเป็นถึงจักรพรรดิยุทธขั้นห้า ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถต่อสู้กับเธอได้เพียงลำพัง! ตุ๊บ! แดร์ริลพยายามทรงตัวหลังจากที่เขากระเด็นออกไปหลายก้าว เขารู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในของเขาถูกทุบจนแหลกละเอียด! 'พลังของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป! ฉันจะต้องหนีไปจากที่นี่!” แดร์ริลชำเรืองมองควินซีก่อนจะหันหลังกลับและรีบวิ่งหนีไปทันที “แดร์ริล ดาร์บี้?!” ในที่สุดควินซีก็ได้เห็นว่าผู้ชายที่อยู่ในชุดขันทีคนนั้นคือแดร์ริล ร่างกายของเธอสั่นเทาไปด้วยความโกรธแค้น “นาย…” ก่อนหน้านี้ควินซีได้ปลอมตัวเป็นรองประมุขสำนักประตูสุราลัย แล้วเธอจะไม่รู้จักแดร์ริลได้ยังไง? ในตอนแรก ควินซีคิดว่าเขาเป็นเพียงแค่ข
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ