เอียนมองดูความงดงามของโมนิก้า เมื่อเขารู้ตัวอีกที เสื้อคลุมของเขาก็หล่นไปอยู่บนพื้นแล้ว เอียนไม่รู้ว่าเขาถอดมันออกตอนไหน ใบหน้าของเอียนเต็มไปด้วยความสับสนและความหวาดกลัว จากนั้นเขาก็พึมพำเบา ๆ ว่า “นายหญิง คุณเป็นดี คุณมีเมตตากับคนรับใช้มาโดยตลอด คุณเป็นเหมือนนางฟ้าจากสรวงสวรรค์ แล้วผมจะกล้ารุกรานคุณได้ยังไง? แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่น ดังนั้นผมจะถอดเสื้อของผมออกและนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืน ผมสัญญาว่าจะไม่แตะต้องคุณเป็นอันขาด” เมื่อคิดเช่นนั้น เอียนก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงโดยไม่ขยับเขยื้อน เขาหวังแค่เพียงให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปโดยเร็ว เอียนรู้ว่านายหญิงเดนิสต้องการสร้างเรื่องเพื่อใส่ร้ายโมนิก้า แต่เขาเป็นเพียงแค่ทาสรับใช้เท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะต้องทำตามคำสั่งของเดนิสอย่างช่วยไม่ได้ แต่สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ คือการไม่แตะต้องตัวโมนิก้า! และเมื่อนายหญิงเดนิสพาคนมาที่นี่ในเช้าวันรุ่งขึ้น นั่นก็ถือว่าภารกิจของเขาสิ้นสุดลงแล้ว! … อีกด้านหนึ่ง ที่มหาวิทยาลัยว่านไห่ ทวีปมิสท์ลอเรน! “แดร์ริล ออกมาและนำกระดาษคำตอบของนายออกมาด้วย” อลิชา วอลส์ ครูสอนวิช
เมื่อจิบชาหมดถ้วย อลิชาก็เดินด้วยรองเท้าส้นสูงออกจากห้องทำงานของเธอเพื่อไปสอนชั้นเรียนถัดไปและทิ้งแดร์ริลเอาไว้ภายในห้องตามลำพัง ในเวลานั้น โทรศัพท์ของแดร์ริลก็มีสายเรียกเข้า เมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั่น แดร์ริลก็นั่งด้วยท่าทางที่สบายบนที่นั่งของอลิชาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นเขาก็ได้เห็นหน้าจอแสดงข้อความจากเฟลิกซ์ โดยมีข้อมูลเกี่ยวกับหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์พร้อมกับแผนที่ของหอบรรพบุรุษ 'ฮ่าฮ่า! ฉันรู้ว่าเฟลิกซ์จะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง!’ แดร์ริลครุ่นคิดขณะมองดูแผนที่ด้วยความตื่นเต้น เขาดีใจที่ในที่สุดเขาก็ได้แผนที่นำทางไปยังหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์เพื่อตามหาแก่นแท้ของมังกรเสียที แดร์ริลตื่นเต้นจนแทบจะรอไม่ไหว แต่เมื่อเขาเหลือบมองหนังสือเรียนวิชาประวัติศาสตร์ตรงหน้า สีหน้าของเขาก็ทรุดลงทันที 'บ้าจริง! ฉันยังต้องคัดลอกหนังสือเรียนประวัติศาสตร์ให้เสร็จเสียก่อน!' แดร์ริลอยากจะออกจากมหาวิทยาลัยไปสำรวจหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์เสียตอนนี้เลย แดร์ริลไม่ได้กังวลถ้าหากว่าอลิชาจะเห็นเขาหนีออกไป แต่เขากลัวว่าสองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์จะเห็นแล้วเกิดสงสัยในตัวเขาขึ้นมา แล้วถ้าหากแดร์
ทันใดนั้น ผู้คุมหลายคนก็เดินเข้าไปจับตัวเอียนมาก่อนจะผลักเขาลงบนพื้นและมัดเขาเอาไว้ 'อะไรนะ? เธอหาว่าฉันเล่นชู้กับเอียนอย่างนั้นเหรอ?’ โมนิก้าทั้งอับอายและโกรธ เธอมองไปที่เดนิสและพูดว่า "นายหญิงเดนิส ได้โปรดอย่าใส่ร้ายฉันด้วยคำพูดที่เลวร้ายของคุณ! มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” “นี่เธอหาว่าฉันใส่ร้ายเธอเหรอ?” เดนิสหัวเราะเยาะและเหลือบมองไปที่เอียนที่กำลังเปลือยกายท่อนบนก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันจับได้คาหนังคาเขาเช่นนี้ เธอยังกล้าปฏิเสธว่าไม่ใช่อย่างที่เห็นอีกเหรอ?” จากนั้นเดนิสก็ตะโกนถามเอียน “เอียน บอกความจริงมาว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับผู้หญิงเลวคนนี้?” ทุกคนอ้าปากค้าง! ทุกสายตาจับจ้องไปที่เอียนเพื่อรอฟังคำตอบจากปากของเขา ในเวลานี้ ผู้คุมทั้งหมดต้องการลงโทษเอียนอย่างหนักที่เขาบังอาจทำให้ผู้หญิงของเจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดต้องเป็นมลทิน! พวกเขาจะไม่ยอมยกโทษให้ชายชั่วผู้นั้นเด็ดขาด! ทุกคนเห็นตรงกันว่าเอียนคือผู้ที่มีเจตนาร้ายต่อโมนิก้า วอห์น โมนิก้ากัดริมฝีปากแน่นขณะที่เธอมองหน้าเอียน มันไม่สำคัญว่าเขาจะเข้ามาในห้องของเธอได้อย่างไร แต่ถ้าหากว่าเขาพูดความจริง ชื่อของเธอก็จะถูกล
“เธอจะทำอะไร?” เมื่อเห็นว่าเอพริลกำลังจะเหวี่ยงแส้เข้าใส่ โมนิก้าก็ตกใจและโกรธมาก! เอพริลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดปฏิบัติต่อคุณเป็นอย่างดี แต่คุณกล้าทำเรื่องเสื่อมเสียเช่นนี้ได้ยังไง? ถ้าหากว่านายหญิงเดนิสจับไม่ได้คาหนังคาเขา เราก็ไม่รู้ว่าคุณจะทำอะไรที่เสื่อมเสียอีกหรือเปล่า!” เพี้ยะ! พูดจบเอพริลก็เฆี่ยนตีโมนิก้าอย่างไร้ความปราณี ถึงแม้ว่าแส้จะไม่มีหนาม แต่มันก็ถูกแช่ในน้ำเค็มมาก่อน เมื่อแส้ฟาดลงบนหลังของโมนิก้า ผิวหนังของเธอก็เปิดออกทันที! จากนั้นเลือดก็ไหลออกมาจนชุดยาวของเธอเปียกโชก! บาดแผลของโมนิก้าถูกน้ำเค็มซ้ำเติม เธอจึงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกโกรธแค้นจนร่างกายของเธอสั่นเทา โมนิก้าจ้องหน้าเอียนและตะโกนขึ้นว่า “ทำไมนายถึงใส่ร้ายฉัน? ทำไมนายไม่พูดความจริง...” เอียนนั่งคุกเข่าและก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เขานั่งนิ่งราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงตะโกนของโมนิก้า นี่เป็นแผนของนายหญิงเดนิส เขาไม่สามารถขัดคำสั่งเธอได้ โมนิก้าพยุงตัวเองขึ้นเพื่อวิ่งเข้าไปหาเอียนด้วยความโกรธ “มัดเธอไว้!” เดนิสเห็นเช่นนั้นจึงรีบสั่งผู้คุมอย่างเย็นชา “ครับ!”
เดนิสโบกมือให้สาวใช้เพื่อเป็นสัญญาณให้พาเด็กมาหาเธอ จากนั้นเดนิสก็ยิ้มให้แอมโบรสและพูดว่า “มานี่สิแอมโบรส ฉันกำลังทำโทษแม่ของหนูเพราะแอบไปอยู่กับชายอื่นสองต่อสอง ดังนั้นหนูจะต้องอยู่เฉย ๆ และเป็นเด็กดีเข้าใจไหม?” เดนิสยิ้มอย่างมีเลศนัยในขณะที่เธอพูดเช่นนั้น แต่ภายในใจ เดนิสกลับมองว่าแอมโบรสเป็นเด็กเหลือขอ! เธอเพียงต้องแสร้งพูดจาอ่อนโยนต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น “แม่ของหนูจะไม่ทำผิด!” แอมโบรสตัวน้อยกรีดร้องก่อนจะชี้หน้าเดนิสและพูดด้วยความโกรธว่า “เธอจะไม่ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น! คุณเป็นคนไม่ดี! คุณเป็นคนเลว…” ทุกคนตกตะลึง! ในเวลานั้น ดวงตาของเดนิสฉายแววความชั่วร้าย “แก! กล้าดียังไงมาตะโกนใส่ฉัน?” เพี้ยะ! เดนิสไม่สนใจสายตาของคนอื่นอีกต่อไป เธอตบเด็กชายอย่างแรง จนในไม่ช้าแอมโบรสก็คร่ำครวญออกมาด้วยเสียงอันดัง “ฮือ ฮือ คนเลว! คุณเป็นคนไม่ดี…” สีหน้าของฝูงชนเปลี่ยนไปทันทีที่ได้เห็นฉากนั้น พวกเขาคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่นายหญิงเดนิสจะทุบตีเด็กตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ท้ายที่สุดแล้ว แม่ของเขาได้ทำลายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล ถึงแม้ว่าโมนิก้าจะปฏิบัติต่อคนร
“แม่ครับ…หยุดนะเจ้าคนเลว!…” แอมโบรสสะอื้นไห้เมื่อได้เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า เดนิสรู้สึกหงุดหงิดกับเสียงร้องของเขา เธอจึงยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้สาวใช้พาเขาออกไป “นายหญิงเดนิส เธอสลบไปแล้วค่ะ เราควรจะทำยังไงกันต่อคะ?” เอพริลเดินเข้าไปหาเดนิสและถามเธออย่างระมัดระวัง เดนิสสูดหายใจเข้าและมองดูโมนิก้าที่หมดสติไป จากนั้นเธอก็พูดกับเอพริลว่า “เธอยังจะต้องถามฉันอีกเหรอ? เราก็ต้องทำให้หล่อนประทับรอยมือบนคำสารภาพนั่นสิ! จากนั้นก็นำตัวเธอไปขังไว้ ในอีกสามวันข้างหน้า เราจะจับเธอนั่งเกวียนและประจานต่อหน้าสาธารณะชน!” เดนิสพูดด้วยท่าทางหยิ่งยโส ‘เธอกล้าท้าทายฉัน ฉันจะทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าผู้คนทั้งโลก!' "ค่ะ นายหญิง!" เอพริลหยักหน้าตอบรับ จากนั้นเอพริลก็เดินเข้าไปหาโมนิก้าและจับมือของเธอที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมา ก่อนจะกดมันลงบนคำสารภาพทันที โมนิก้าไม่รู้สึกตัว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถขัดขืนได้ แม้ว่าทุกคนภายในห้องจะได้เห็นเช่นนั้น แต่พวกเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เมื่อผู้คุมลากโมนิก้าออกไป รอยยิ้มอันชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเดนิสทันที 'ต่อจากนี้ไป ชื่อเสียงของเธอจะต้องป่นปี้อย่างไม่ม
ในเวลานั้น ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกและอลิชา วอลส์ก็เดินเข้ามา “นายคัดลอกเสร็จไปแค่ครึ่งเดียวเองเหรอ?” อลิชาหยิบสมุดของแดร์ริลขึ้นมาดู จากนั้นเธอก็โบกมือและพูดกับเขาว่า “เอาล่ะ กลับบ้านได้แล้ว วันพรุ่งนี้นายค่อยมาทำต่อให้เสร็จ” หนังสือเรียนวิชาประวัติศาสตร์ค่อนข้างหนา ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าแดร์ริลจะไม่สามารถคัดลอกเสร็จภายในวันเดียวได้ แต่ที่เธอทำเช่นนั้นก็เพื่อต้องการให้เขาตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ “เฮ้อ…” แดร์ริลถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะยิ้มและพยักหน้า “ขอบคุณครับครูอลิชา” จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว แดร์ริลคิดว่าสองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์น่าจะกลับถึงคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปที่หน้าโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์และตามหาแก่นแท้ของมังกร "เดี๋ยวก่อน!" ในขณะที่แดร์ริลกำลังมุ่งหน้าไปยังประตูโรงเรียน เสียงของอลิชาก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอเดินด้วยรองเท้าส้นสูงและไล่ตามเขามา แดร์ริลหยุดเดินและหันกลับมายิ้มให้เธอ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” 'เชี่ย! อย่าบอกนะว่าเธอจะตามให้ฉันกลับไปคัดลอกหนังสือทั้งเล่มให้เสร็จ!’ อลิชามองแดร
ซิสเตอร์เซเรนดิพิตี้ที่อลิชาหมายถึงคือแม่ชีแห่งโชคชะตา! ที่จักรวาลโลก แม่ชีแห่งโชคชะตามักจะสวมชุดเดรสยาวเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่แดร์ริลได้เห็นเธอสวมใส่กางเกงรัดรูปจนเผยให้เห็นร่างกายที่เย้ายวนของเธอ! แดร์ริลไม่ได้เจอเธอหลายปีแล้ว เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม แต่เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะเจอเธอที่นี่! แม่ชีแห่งโชคชะตาเปิดประตูและเข้ามาในรถ วินาทีต่อมาเธอก็ต้องตกตะลึง! “แด..แดร์ริล ดาร์บี้เหรอ?” บรรยากาศภายในรถกลายเป็นความอึดอัดในทันที! อลิชารู้สึกงุนงงกับสิ่งที่ได้เห็น เธอหันไปมองแม่ชีโชคชะตาก่อนจะหันกลับมาหาแดร์ริลแล้วถามขึ้นว่า “พวกเธอทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ?” "ไม่ใช่แค่รู้จักกันเท่านั้น!" แม่ชีแห่งโชคชะตาตอบอลิชาอย่างเย็นชา ในขณะที่พูดเช่นนั้น หัวใจของแม่ชีแห่งโชคชะตาก็เต้นแรงจนไม่สามารถสงบลงได้! ก่อนหน้านี้ แดร์ริลและแม่ชีแห่งโชคชะตาถูกเครื่องรางข้ามภพมหัศจรรย์ส่งพวกเขาไปคนละที่ แดร์ริลถูกส่งไปยังทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ ในขณะที่แม่ชีแห่งโชคชะตาถูกส่งมายังทวีปมิสท์ลอเรน ในตอนนั้น แม่ชีแห่งโชคชะตาถูกส่งไปในป่าอันไกลโพ้น เธอพเนจรอยู่ในป่าด้วยความหิวโหยเป็นเวลาหลายวัน อยู่ม
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ