ร่างนั้นคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก โดน็อก ดิกสัน! ลิลี่ตกตะลึง 'ตอนนี้เขาควรจะอยู่ที่หอคอยดาวปรารถนาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่นี่ล่ะ?' ลิลี่กัดริมฝีปากแน่น จากนั้นเธอก็ขับรถไล่ตามโดน็อกไป เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรีบกดโทรออกหาแดร์ริลทันที เธอไม่เคยต้องการติดต่อหาแดร์ริลอีกเลยนับตั้งแต่ที่เธอมีใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัว แต่ในตอนนี้เธอจำเป็นต้องบอกให้เขาได้รับรู้ เพราะเส้นทางที่โดน็อกกำลังมุ่งหน้าไปนั้นคือเมืองมิด … ในขณะเดียวกัน ที่หอคอยดาวปรารถนา ลินเซย์ยิ้มเยาะ เธอคิดว่าแดร์ริลเองก็ถูกพิษของเธอเล่นงานเช่นกัน เธอจ้องมองเขาอย่างเย้ยหยันก่อนจะพูดขึ้นว่า "อดใจรออีกนิดนะหัวหน้าพันธมิตร ในระหว่างนี้นายก็ควรจะเพลิดเพลินไปกับการบริการจากพวกเราก่อน ฉันรู้อยู่แล้วว่านายจะไม่ดื่มไวน์ของฉันอย่างแน่นอน ดังนั้นฉันจึงต้องใช้กลอุบายเล็กน้อยเพื่อวางยาพิษพวกนายแทน" แด๊กซ์กำหมัดแน่น เขานั่งไขว่ห้างและใช้พลังภายในของเขาเพื่อขับไล่พิษออกจากร่างกาย แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อร่างกายของเขาเริ่มชามากขึ้นไปอีก! ลินเซย์ยิ้มเยาะและกล่าวว่า "อย่าพยายามขับพิษออกจากร่างกายจะดีกว่า เพราะว่ายาพ
เปรี้ยง! ดวงตาของแดร์ริลแดงก่ำ เขาจ้องลินเซย์ราวกับว่าเขาต้องการสับเธอเป็นชิ้น ๆ! แดร์ริลกัดฟันแน่น จากนั้นเขาก็หันไปถามพี่น้องของเขาว่า "แด็กซ์ เชสเตอร์ เดบร้า ทุกคนเดินไหวหรือเปล่า?" แดร์ริลต้องการกลับไปยังตระกูลคาร์เตอร์ให้เร็วที่สุด! "เดินเหรอ?" ลินเซย์หัวเราะลั่น “นี่หัวหน้าพันธมิตรแดร์ริล นายจะไม่ประเมินยาพิษเถ้ากระดูกต่ำไปหน่อยเหรอ? ถ้าพวกเขาไม่ได้รับยาแก้พิษภายในหนึ่งชั่วโมง กระดูกของพวกเขาก็จะเน่า หัวใจของพวกเขาก็จะมอดไหม้ และเลือดก็จะค่อย ๆ ไหลออกมาทางปาก หู จมูกของพวกเขา จากนั้นนายก็รอเก็บศพพวกเขาได้เลย" 'แม่งเอ๊ย!' แดร์ริลโกรธจนตัวสั่น! “ส่งยาแก้พิษมาให้ฉัน แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก” ในขณะที่พูดเช่นนั้น แดร์ริลก็พุ่งเข้าหาลินเซย์อย่างรวดเร็ว จากนั้นพลังที่น่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้นจากร่างของเขา พลังที่รุนแรงทำให้บรรยากาศโดยรอบแปรปรวน 'เขาแข็งแกร่งจริง ๆ!' สีหน้าของลินเซย์เปลี่ยนไปทันที แต่เธอก็ไม่แสดงความประหลาดใจออกมา เธอหัวเราะเยาะก่อนที่เธอจะหลบหลีกการโจมตีของเขาและหนีขึ้นไปที่หอคอยดาวปรารถนาอย่างว่องไว เปรี้ยง! พลังโจมตีอันไร้ซึ่งความปราณีก่อตัวขึ้นและตกล
ดวงตาของแดร์ริลแดงก่ำ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขากำลังถูกบดขยี้ โดน็อกกำลังจะทำลายล้างตระกูลคาร์เตอร์ แต่ทุกสำนักจากจักรวาลโลกกลับปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเขา ทางเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ คือการไปยังตระกูลคาร์เตอร์เพื่อหยุดโดน็อก “แดร์ริล” ลินเซย์ยิ้มเยาะและพูดกับเขาว่า “ ถูกต้องแล้วที่นายกองคมนตรีกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองมิดเพื่อทำลายล้างตระกูลคาร์เตอร์ ทางที่ดีนายควรจะไปช่วยครอบครัวของนายเสียดีกว่า เพราะถึงยังไงพี่น้องของนาย แด๊กซ์ เชสเตอร์ และผู้หญิงของนายก็จะต้องตายเพราะพิษเถ้ากระดูกอยู่ดี ทางเดียวที่จะช่วยพวกเขาได้คือการกินยาแก้พิษ” เมื่อพูดจบลินเซย์ก็หัวเราะเยาะก่อนจะยื่นมือออกมา ในมือของเธอมียาห่อเล็ก ๆ เธอโยนมันลงตรงหน้าแดร์ริล จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “นี่คือยาแก้พิษ ถ้านายอยากได้ก็มาเก็บเอาไปซะ” ภารกิจของเธอคือยื้อเวลาเพื่อให้แดร์ริลไปช่วยครอบครัวของเขาไม่ทันเวลา ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ยิ่งดี! “ส่งยาแก้พิษมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!” แดร์ริลคำรามก่อนจะพุ่งเข้าหาลินเซย์ ลินเซย์ไม่อยากเสียเวลาต่อสู้กับแดร์ริลอีกต่อไป เธอรีบหันหลังและวิ่งหนีเขาอย่างรวดเร็ว! ในเวลานั้น เหล่าพลทหารนับพันค
ในเวลานั้น แดร์ริลคำรามขึ้นสู่ท้องฟ้า เขากำหมัดแน่นทั้งน้ำตาจนทำให้การมองเห็นของเขาพร่ามัว เขาเสียสติไปแล้ว “ส่งยาแก้พิษมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!” แดร์ริลคำรามสุดเสียง เขาสังหารเหล่าทหารของทวีปเวสต์ริงตันไปหลายร้อยนายในเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตา จนเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าของลินเซย์ แดร์ริลดุร้ายราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหย ดวงตาของเขาแดงก่ำดั่งสีของเลือด! ‘ยาแก้พิษ!’ 'ฉันจะต้องเอายาแก้พิษมาให้ได้!' “ฮ่าฮ่า…” ถึงแม้ว่าลินเซย์จะสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นที่ปะทุออกมาจากร่างกายของแดร์ริล แต่เธอก็ไม่หวาดหวั่นเลยสักนิด เธอหัวเราะเยาะเบา ๆ จากนั้นปีศาจในร่างที่งดงามก็ลอยขึ้นไปและตรงไปยังด้านหลังของภูเขาอย่างรวดเร็ว เธอหันกลับมาและพูดกับแดร์ริลว่า “นายจะต้องพยายามให้มากกว่านี้ ถ้านายอยากได้ยาแก้พิษก็ตามฉันมา” 'ยิ่งฉันสามารถยื้อเวลาได้นานเท่าไหร่ ท่านนายกองคมนตรีก็จะมีเวลาจัดการกับตระกูลคาร์เตอร์มากเท่านั้น 'ฉันกำลังมีส่วนร่วมกับภารกิจที่ยิ่งใหญ่!' … อีกด้านหนึ่ง ที่คฤหาสน์คาร์เตอร์ โดน็อกยังไม่มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ โซรันเดินวกไปวนไปมาอยู่ภายในห้องโถงของคฤหาสน์ด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย จิตใจของเ
“ตระกูลคาร์เตอร์ทุกคน จงออกมาให้ฉันฆ่าทิ้งซะ!” โดน็อกยิ้มอย่างชั่วร้ายเมื่อเขากล่าวเช่นนั้น รังสีสังหารเปร่งออกมาจากร่างกายของเขาอย่างน่าสะพรึงกลัว! ลึก ๆ โซรันเองก็รู้สึกหวาดกลัว ดวงตาของเขาไม่อาจปิดซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ได้เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงรังสีสังหาร! “นายคือโดน็อกเหรอ?” โซรันอ้าปากค้างเมื่อเหลือบไปเห็นขวานอันทรงพลังในมือของโดน็อก! ขวานในมือของเขาบ่งบอกได้ถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ของมัน มันคืออาวุธมหาประลัย แน่นอนว่าเขาจะต้องเป็นโดน็อก ดิกสัน! “ใช่แล้ว ฉันเอง” โดน็อกยิ้มอย่างชั่วร้าย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง “วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อทำลายล้างตระกูลคาร์เตอร์ มีอะไรอยากจะพูดก่อนตายไหม?” เขาถามอย่างเย่อหยิ่ง เพียงแค่เขากระดิกนิ้ว เขาก็สามารถฆ่าโซรันผู้ที่อยู่ในขั้นปราชยุทธ์เท่านั้นได้อย่างง่ายดาย ในเวลานั้น เหล่าสาวกของตระกูลคาร์เตอร์ก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าในตำแหน่งที่โดน็อกลอยตัวอยู่ จากนั้นพวกเขาก็รู้สึกราวกับว่าการหายใจของพวกเขาติดขัด พวกเขารู้สึกแน่นหน้าอกจนแทบจะหายใจไม่ออก! คนในตระกูลคาร์เตอร์ต่างก็พูดไม่ออก! โซรันทั้งประหลาดใจและโกรธแค้น 'เกิดอะไรขึ้น? เ
เสียงคำราม! เสียงคำรามของมังกรยักษ์ดังขึ้นจากขวานแยกนภาตามมาด้วยลำแสงสีทองที่ส่องประกายแวววาวได้เข้าปกคลุมเซปไฟร์และพี่น้องทั้งสามของเขาทันที! พวกเขาทั้งสี่ไม่มีเวลาให้หลบหนี วินาทีต่อมา ลำแสงสีทองก็พุ่งตรงมายังพวกเขาทันที! พวกเขาทั้งสี่กระเด็นออกไปไกลหลายร้อยเมตรก่อนที่ร่างของพวกเขาจะตกลงสู่พื้นอย่างแรงจนเลือดโชกไปทั้งตัว พวกเขาหายใจโรยริน! ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังมีลมหายใจ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเรียกใช้พลังภายในได้อีก! 'อะไรนะ? 'แม้แต่พลังของเซปไฟร์และพี่น้องทั้งสามคนรวมกันก็ยังไม่สามารถต่อต้านการโจมตีของโดน็อกได้เลย' หากใครได้พบเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาเองก็คงจะหายใจไม่ทั่วท้องเช่นกัน! โดน็อกจ้องมองไปยังสี่พี่น้องด้วยท่าทางเย้ยหยัน “พวกแกมันก็แค่หมารับใช้ของไอ้แดร์ริล! กล้าดียังไงมาหยุดฉัน ฉันจะไม่ฆ่าพวกแกตอนนี้เพราะฉันจะทำให้พวกแกได้ลิ้มรสกับความทรมานก่อน ฉันจะจัดการกับตระกูลคาร์เตอร์ก่อนแล้วฉันค่อยฆ่าพวกแกทีหลัง!” เมื่อพูดจบโดน็อกก็หันไปหาโซรันแล้วพูดว่า "ถึงตาแกแล้ว!" “แก…” โซรันขมวดคิ้วแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหาญกล้า “แกกำลังจะทำลายล้างตระกูลคาร์เตอร์ของฉันอย่างน
“ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ก็อย่าคิดว่าแกจะทำลายตระกูลคาร์เตอร์ของฉันได้!” โซรันคำรามด้วยดวงตาสีแดงก่ำ จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาโดน็อกอย่างกล้าหาญ! “โซรัน!” ซูซานตะโกนเรียกเขาด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน จากนั้นเธอก็ดึงดาบยาวของเธอออกมาและพุ่งตามโซรันไป! “พวกแกทั้งคู่อยู่ด้วยกันสินะ? ดี ถ้าอย่างนั้นฉันทำจะให้พวกแกทั้งคู่ลงนรกไปพร้อม ๆ กัน” โดน็อกเย้ยหยัน เมื่อพูดจบ โดน็อกก็ยกมือขึ้นและส่งพลังภายในไปยังมือของเขา จากนั้นพลังที่น่าสะพรึงกลัวก็ระเบิดขึ้นอีกครั้ง ขวานแยกนภาหมุนวนในอากาศก่อนจะพุ่งเข้าใส่ทั้งคู่อย่างดุเดือด! เหล่าพี่น้องคาร์เตอร์ทุกคนตกตะลึง “พ่อ…แม่…” ซาร่ากระทืบเท้าอย่างเป็นกังวลด้วยดวงตาที่แดงก่ำ โซรันรีบใช้พลังภายในทั้งหมดที่มีสร้างเกราะป้องกันขึ้นทันที! ปัง! ทว่าเกราะป้องกันนั้นก็มิอาจต้านทานพลังของขวานแยกนภาได้ แสงสีทองฟาดลงมายังเกราะป้องอย่างแรง! โซรันกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ก่อนที่ร่างของเขาจะร่วงลงพื้นอย่างแรง! ซูซานกระเด็นออกไปหลายร้อยเมตรก่อนจะล่วงลงสู่พื้นในวินาทีต่อมา ในตอนนี้ ชีวิตและความตายของเธอนั้นช่างไม่แน่นอนจริง ๆ "แม่!" ซาร่ารีบวิ่งเข้าไ
ลูน่าหลับตาลงก่อนที่เธอจะได้พูดประโยคสุดท้ายจบ "ลูน่า!" แดเนี่ยลคำราม จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง ในขณะที่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาอย่างไม่สามารถควบคุมได้! พวกเขาแต่งงานและใช้ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเป็นเวลานานกว่ายี่สิบปี แต่จู่ ๆ ภรรยาของเขากลับต้องมาจากเขาไปเช่นนั้น! "คุณป้า!" เมื่อได้เห็นลูน่าถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา จีเวลเองก็ร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ 'นายท่านจะต้องเสียใจมากเมื่อเขารู้ว่าแม่ของเขาถูกสังหาร!' "นายท่านได้โปรดกลับมา!" 'กลับมาเร็ว ๆ เถอะนะนายท่าน' จีเวลกรีดร้องอยู่ภายในใจ ตรงกันข้าม อีวอนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จีเวลกลับมีท่าทางเฉยเมยและไร้ความรู้สึก เธอมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นราวกับว่าพวกเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ “โดน็อก แกจะต้องตายอย่างอย่างน่าอนาถ!” ดวงตาของโซรันแดงก่ำในขณะที่เขาคำราม เขาพยายามที่จะพยุงตัวเองเพื่อลุกขึ้นสู้ แต่เขาไม่มีแม้แต่แรงพลังที่หลงเหลืออยู่ โดน็อกฉีกยิ้มอย่างชั่วร้าย "แกไปพูดกับยมบาลก็แล้วกันนะ!" จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาหาโซรันด้วยท่าทางที่โหดเหี้ยม “มิสเตอร์คาร์เตอร์!” “แกอ
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ