ในขณะนี้อวี่เจียวหรงปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนพร้อมกับจ้าวหลิงเอ๋อร์และคนอื่น ๆ“แม่งเอ้ย ในที่สุดนังชั่วนี้ก็ยอมออกาแล้ว”“จุ๊ จุ๊ สุดยอดจริง ๆ”“รูปร่าง ลักษณะ และท่วงท่าช่างน่าทึ่ง สาวงามทุกคนในดินแดนทางเหนือของเรา ไม่สิ ซากปรักหักพังคุนหลุนของเรารวมกันยังไม่ได้หนึ่ในสิบของเธอเลย”“น่าเสียดายที่ต้องฆ่า
ณ สนามประลองอตนนี้ อวี่เจียวหรงต้องฝ่าฟันขีดจำกัดของตัวเอง และในเวลาเดียวกัน จ้าวหลิงเอ๋อร์และคนอื่น ๆ ก็ต้องฝ่าฟันขีดจำกัดของตนเช่นกันการต่อสู้เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการพัฒนาการบำเพ็ญและรวบรวมระดับพลังยุทธ์ของเจ้า เธอจะไม่ปล่อยโอกาสที่ดีแบบนี้ในเวลานี้ อวี่เจียวหรงถอนหอกของเธอ และมองไปที่ทุกคนแล้วพ
มีเพียงแบบนี้เท่านั้นอวี่เจียวหรงเท่านั้นจึงจะมีเจ้าสมบัติที่จะต่อสู้เคียงข้างฉินเป่ยและตอนนี้เธอได้รับข้อความลับจากราชาว่า มีบางอย่างเกิดขึ้นในแดนมังกรเป็นไปได้ว่าเธอจะต้องกลับไปยังแดนมังกรก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังภูมิภาคตะวันตก สิ่งที่ทำให้เธอกังวลยิ่งกว่านั้นก็คือฉินเป่ยและหลินชิวเสียขาดการติดต่อก
แต่แล้ว ในขณะนี้อวี่เจียวหรงก็พูดคำที่เลือดเย็นขึ้นมาอีกครั้ง“ไม่เลว ๆ พวกคุณเก่งมาก อย่างพวกคุณทำเอาฉันกระอักเลือดได้”พรู้ด!ทันทีที่อวี่เจียวหรงพูดแบบนี้ ก็มีคนหนึ่งอาเจียนเป็นเลือด ล้มลงกับพื้น และตายไปกะทันหัน“แม่งเอ้ย!”“แกอินังชั่ว หุบปากซะ!”“ลงมือ! ลงมือ! ฆ่ามัน!”หูซานเตาคำรามและลงมืออีก
หัวใจของอวี่เจียวหรงไม่สามารถสงบลงได้เลย!เธอหวังว่าเธอจะเหาะไปหาฉินเป่ยเสียเลยตอนนี้ เธอรู้สึกผิดอย่างยิ่งเพราะเธอเป็นติดค้างฉินเป่ยเอาไว้มากหากไม่มีฉินเป่ยเธอคงมาไม่ถึงจุดที่เธอยืนอยู่ตอนนี้เธอยังกังวลเรื่องความปลอดภัยของดินแดนมังกรและอันหนิงและคนอื่น ๆ มากกว่าแต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดี
ฉินเป่ยหยิบขวดสุรามาเสิร์ฟสุราให้กับแขกแต่ละโต๊ะ เมื่อเขาไปถึงโต๊ะแรกของแขกที่ไม่คุ้นเคย ชายวัยกลางคนหน้าตาลามกที่มีหนวดก็ทุบโต๊ะเป็นชิ้น ๆ ด้วยการตบจากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและชี้ไปที่หลินชิวเสียซึ่งนั่งอยู่ที่แผนกต้อนรับแล้วพูดว่า “ข้าอยากให้เมียของเจ้าเสิร์ฟสุราให้เรา และเธอก็อยากดื่มกับเราด้วย”ทันที
หนานกงอี้เปินผู้น่าสงสารไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเสียชีวิตยังไง“อะไรกัน?!”“นี่เจ้า กล้าดียังไงมาฆ่าหลานชายของข้า!”“เจ้ารนหาที่ตาย!”หนานกงซานโกรธมากและโจมตีฉินเป่ยแต่แล้วในวินาทีต่อมา ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยความกลัวเพราะฉินเป่ยเพิกเฉยต่อฝ่ามือของเขาและอยู่ตรงหน้าเขาทันที เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคอขอ
ถ้าฉินเป่ยอยู่ที่นี่ เขาคงจะจำแหวนในมือของหนานกงเตี๋ยได้อย่างแน่นอน!“คุณอยู่ที่ไหน? แล้วคุณเป็นใครกันนะ?”หนานกงเตี๋ยมองไปที่แหวนในมือของเธอแล้วพึมพำกับตัวเอง พ่อของเธอมอบแหวนวงนี้ให้เธอเมื่อห้าปีก่อน พ่อของเธอบอกเธอว่าแหวนนั้นเป็นคู่ และอีกวงอยู่ในมือของคู่หมั้นของเธอเขายังสั่งไม่ให้เธอยกเลิกการห