LOGINShare
บทที่ 987
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 988
...ที่สถานีตำรวจแห่งหนึ่งขณะฌอนถูกพาตัวเข้าไปในสถานีตํารวจ เขาเห็นเมสันพาเลียมออกมาจากข้างในทั้งสามคนเผชิญหน้ากัน เลียมรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นฌอนกำลังถูกนำตัวเข้ามา“ฉันคิดไม่ถึงว่านายจะได้รับการประกันตัวออกจากคุกเร็วขนาดนี้” ฌอนเหลือบมองเลียมที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน จากนั้นเขาก็มองไปยังเมสันซึ่งแต่งตัวดีอยู่ข้างเลียมทั้งยิ้มกริ่ม“เมสัน ถึงขนาดนี้ยังไม่คิดจะหลบซ่อนตัวอีกเหรอ?”"เรื่องนั้นไม่จําเป็นสักหน่อย" ดวงตาของเมสันนิ่งสงบ “ฉันจะพาเลียมไป เราจะไม่กลับไปที่ตระกูลฮิลล์อีกแล้ว แกสามารถยื่นฟ้องเขาได้เลยถ้าแกมีหลักฐาน น่าเสียดายที่แกได้แค่กล่าวหาว่าเขาขโมยโดยปราศจากหลักฐานใด”“แกทั้งคู่สมกับเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ” ฌอนแว่บมองเลียมอย่างเย็นชา “เลียม ถึงแม้ฉันเคยเกลียดนายมาก่อน แต่ฉันคิดว่านายยังพอมีความรู้สึกบางอย่างต่อฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นอยู่บ้าง แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเพียงความคิดลม ๆ แล้ง ๆ ของฉันไปเอง นายมันเหมือนกับพ่อของนายทุกประการเลยจริง ๆ”เลียมกัดฟันกรอดขณะที่เขากําลังจะเอ่ยแก้ต่างให้ตัวเอง เมสันก็หัวเราะขึ้นเบา ๆ “แน่นอน เขาอยู่ข้างเดียวกับฉันแหละ เขาควรเปลี่ยนชื่อเขา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 989
เลียมยังคงแผดตะโกนต่อไป “พ่อไม่รักแม่ของผมเลยตลอดระยะเวลามากกว่า 20 ปีพ่อปฏิบัติต่อแม่เหมือนกับเป็นเครื่องมือนั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมพ่อถึงไม่ได้รักผมที่เป็นลูกชายของพ่อด้วยเช่นกัน”"ไหนว่าต่อไปซิ" เมสันดูดบุหรี่และพ่นควันออกมาช้า ๆ อย่างไม่แยแสเมื่อได้เห็นดังนั้นเลียมรู้สึกหนาวเข้าไปถึงกระดูก “พ่อต้องมีผู้ส่งข้อมูลในฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นซึ่งเป็นคนที่ปล่อยข้อมูลไมโครชิพของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นรั่วไหลออกไป เพื่อปกปิดตัวตนคนผู้นั้นพ่อจึงเบี่ยงเบนความสนใจของฌอนและทําให้เขาเข้าใจว่าผมเป็นคนที่ทรยศต่อฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น พูดอีกอย่างก็คือพ่อต้องการสร้างความแตกแยกให้เกิดขึ้นระหว่างผมกับตระกูลฮิลล์นั่นเอง”“ก็เป็นดังที่แกคาดเดามานั่นแหละ แกเข้าใจถูกต้องแล้วเจ้าลูกชายของพ่อ”เมสันเคาะทิ้งเถ้าบุหรี่ของเขาแล้วกล่าว “เลียมเอ๋ยคราวนี้แกทําพ่อผิดหวังมาก แต่เนื่องจากแกเป็นลูกชายของพ่อ พ่อจะให้โอกาสแกอีกครั้ง ต่อจากนี้ไปติดตามพ่อและทํางานให้กับแคมโปส คอร์ปอเรชั่นแกก็จะได้รับหุ้นจากแคมโปส คอร์ปอเรชั่นในอนาคต”“ฮึ ลืมไปได้เลย ยังไงคําพูดของพ่อก็ไม่ค่อยจะจริงเท่าไรนักอยู่แล้ว ถึงแม้พ่อเป็นพ่อของผม แต่ผมต้องยอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 990
ในขณะนั้นเอง ลีอาได้ยินใครบางคนร้องเรียกด้วยน้ำเสียงหวานแหววว่า “สามีจ๋า...”พลันเมสันก็หันไปมอง แล้วสีหน้าอ่อนโยนก็ผุดขึ้นบนใบหน้าเขาลีอาก็มองไปทางนั้นด้วยเช่นกันเห็นสาวสวยคนหนึ่งเดินมาพร้อมจูงมือเด็กชายตัวเล็ก ๆ อายุราวเจ็ดหรือแปดขวบ เด็กชายตัวเล็ก ๆ วิ่งกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเมสัน "พ่อ..."ลีอารู้สึกราวกับว่าหัวของเธอถูกฟ้าผ่าจนแตกออกเป็นเสี่ยง ดวงตาของเธอเบิ่งจ้องมองตาโตสุดขีดไปที่หญิงผู้นั้นกับเด็ก เธอรู้สึกหายใจแทบไม่ออกถ้าเธอจําไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้คือโจแอน โฮลท์ลูกสาวของตระกูลโฮลท์ โจแอนสนิทกับซาร่ามากทีเดียว ก่อนหน้านี้ลีอาเคยเจอโจแอนบ้างแล้วสองสามครั้งระหว่างไปร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ที่สมาคมธุรกิจจัดขึ้นในแคนเบอร์รา"ป้าลีอาคะ" โจแอนเหลือบมองเธอ “ฉันขอโทษนะคะคือเมสันกับฉันรักกันมานานแล้วล่ะค่ะและนี่ลูกของเรา”ลีอาแทบจะกระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธ คําพูดของโจแอนนั้นเหมือนการตบหน้าเธอฉาดใหญ่“เมสัน แคมโปส แกมันไอ้เฮงซวย!”เธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอยกมือขึ้นจะตบใบหน้าอวดดีของเมสันแต่แล้วเธอก็ถูกเมสันผลักลงไปกองกับพื้นก่อนที่เธอจะทันได้แตะต้องตัวเขา“ลีอา ฮิลล์ ผมน่ะอดทน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 991
ที่สถานีตำรวจแห่งนั้นเวลา 6:00 น.เชสเตอร์เข้ามาพร้อมกับทนายความของเขาและได้พบกับทั้งโจเอลและเวสลีย์ที่ล็อบบี้เมื่อโจเอลเห็นเขาเข้าก็พูดด้วยสีหน้าเข้มว่า “เชสเตอร์ ผมรู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่อประกันตัวฌอน แต่ผมขอเตือนคุณว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะพาเขาออกไป คุณควรแนะนําเขาให้บอกเรามาดีกว่าว่าเขาซ่อนแคธี่เอาไว้ที่ไหน”"ผมจะพยายามทําให้เต็มที่ครับลุงโจเอล" เชสเตอร์ขยับคิ้วและเหลือบมองเวสลีย์เขาไม่เคยมีอันต้องโคจรมาเจอกับเวสลีย์มาก่อน แต่เขาเคยอ่านเจอเรื่องชายคนนี้ในนิตยสารต่าง ๆ โกลเด้น คอร์ปอเรชั่นได้ขยายตัวอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้จนกลายมาเป็นกลุ่มเภสัชกรรมชั้นนําด้วยความบากบั่นมานะของเวสลีย์เขาดูอ่อนโยนและสง่างามในขณะสัมภาษณ์ แต่ขณะนี้เขามาในชุดสูทสีดํา บุคลิกที่สง่างามของเขาปกคลุมไปด้วยรัศมีของความเย็นชาเฉยเมยเชสเตอร์มีความรู้สึกว่าเวสลีย์ไม่ใช่คนธรรมดาเรียบง่ายอย่างที่เห็นแล้วครู่ต่อมาเชสเตอร์จึงเบือนหน้ามองไปอีกทางแล้วเดินเข้าไปด้านในห้านาทีต่อมา ฌอนถูกนําตัวไปที่ห้องสอบปากคํา เชสเตอร์นั่งตรงข้ามเขาเมื่อพวกเขาสบตากันเชสเตอร์ก็ถอนหายใจเมื่อได้เห็นดวงตาแดงก่ำขอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 992
พูดตามเหตุผลแล้ว แคทเธอรีนควรจะนอนหลับสบายตลอดคืน เนื่องจากเธอไม่ต้องอยู่ในอ้อมแขนของชายผู้นั้นในตอนกลางคืนอีกต่อไปแต่เธอยังคงพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับเธอรู้สึกกระวนกระวายใจราวกับกำลังจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นเธอจำสายตาของฌอนเมื่อคืนนี้ตอนที่เขาออกไปได้ เขาดูแปลกมากและจากไปอย่างเร่งรีบ มันมีบางอย่างเกิดขึ้นใช่ไหม?ด้วยสถานะปัจจุบันของเขา ยังมีใครที่ไหนอีกหรือที่จะสามารถคุกคามเขาได้?เวลา 08.00 น. เธอนั่งอยู่ในห้องอาหารเพื่อทานมื้อเช้า พ่อครัวทำอาหารดี ๆ ไว้มากมาย แต่หลังจากกัดไปได้สองคำเธอก็กินไม่ลงเลยหลังอาหารเช้าเธอออกไปเดินเล่นจนถึงประมาณราวเที่ยง จู่ ๆ เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็บินมาแต่ไกลเธอคิดว่าคงเป็นฌอนที่กลับมาทั้งที่เธอก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้แต่เมื่อเฮลิคอปเตอร์จอดลงบนพื้นหญ้า เวสลีย์ก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคนแทบจะทันทีเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและผมสั้นสีดำของเขาตั้งขึ้นเล็กน้อยจากกระแสลมแรง ดวงตาสีเข้มของเขาที่มองเธอด้วยอารมณ์ที่ลึกลับซับซ้อนทั้งหลายก็ฉายแววในดวงตาลึกล้ำของเขาก่อนที่ความยินดีปรีดาจะได้ปรากฏเข้ามาแทน“แคธี่ ในที่สุดผมก็ได้พบคุณแล้ว” เขาก้า
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 993
"ไม่ค่ะ"แคทเธอรีนสะดุ้งกับดวงตาของเวสลีย์ เธอไม่เคยเห็นเขามองเธอด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน"ผมขอโทษที่ทําให้คุณกลัว" เวสลีย์ตระหนักว่าเขาใจร้อนเกินไปและกอดเธอแน่นอีกครั้งทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด“แคธี่ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาผมกังวลและเป็นทุกข์มาก ผมเกลียดตัวตนที่ไร้ประโยชน์ของผมที่ปล่อยให้ฌอนพาคุณไป แต่ผมไม่พอใจที่คุณอยู่กับเขาทุกวัน คุณจะหย่ากับผมไหมถ้าหากคุณตกหลุมรักเขาอีกครั้งขึ้นมาแล้วล่ะก็?”ยิ่งแคทเธอรีนได้ฟัง เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดและใจสลายมากขึ้นเท่านั้น “ไม่ เวสลีย์ ฉันควรจะเป็นฝ่ายขอโทษนะคะ ฉัน...”เมื่อนึกถึงที่เธอนอนกับฌอนทุกวันในช่วงเวลานี้ เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการขุดหลุมและคลานเข้าไปมุดตัวหลบซ่อน เธอละอายใจเกินกว่าจะเผชิญหน้าเรื่องนี้กับเวสลีย์เธอนอนกับฌอนในคืนแต่งงานของพวกเขาด้วยซ้ำยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่ ใบหน้าของเธอก็ยิ่งซีดลงเท่านั้น เธอพูดอะไรไม่ออกเอาซะเลย“หยุดคุยกันก่อนนะครับแล้วออกไปจากที่นี่กันเถอะ พ่อคุณก็เป็นห่วงคุณมากด้วยเช่นกันนะ”เวสลีย์โอบแขนรอบตัวเธอแล้วมุ่งหน้าไปยังเฮลิคอปเตอร์หลังจากขึ้นเฮล
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 994
แคทเธอรีนรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ฌอนพ่ายแพ้อย่างกะทันหันเกินไปราวกับมีคนจงใจพุ่งเป้าโจมตีที่ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นโดยเจตนา“ถ้าอย่างนั้น... ฉันเดาว่าตระกูลฮิลล์ไม่ได้เป็นตระกูลชั้นนําในประเทศอีกต่อไปแล้วใช่ไหมคะ?” เธออดไม่ได้ที่จะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง“ใช่ครับ ตอนนี้มูลค่าตลาดของ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นนั้นยังต่ำกว่าบริษัทของผมซะอีก”เวสลีย์กล่าวว่า “บอกไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันพรุ่งนี้ ถ้าหากฌอนไม่จ่ายค่าชดเชยให้บริษัทเหล่านั้นชื่อเสียงของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นจะตกต่ำลงถึงที่สุดและไม่มีบริษัทใดกล้าจับมือร่วมธุรกิจกับพวกเขาอีกเลยในอนาคต”“แต่ถ้าเขายอมจ่าย ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็อาจกลายเป็นบริษัทที่ยืนทรงตัวอยู่ไม่ไหวจนหมดแรงล้มเลิกที่จะหาเงินมาลงทุนในห้องปฏิบัติการเพื่อพัฒนาไมโครชิพต่อไปในอนาคต หากไม่มีการเปิดตัวชิพใหม่ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็จะต้องถูกขับออกไปจากตลาดนี้”แคทเธอรีนเข้าใจดีกล่าวโดยสรุป ฌอนได้พบกับทางตันแล้วในครั้งนี้ตระกูลอันดับหนึ่งในประเทศกําลังจะหายสาบสูญไปแล้วนับจากนี้“แคธี่ ฌอนจะไม่สามารถคุกคามเราได้อีกต่อไปแล้วในอนาคต” แล้วทันใดนั้นเองเวสลีย์ก็เอื้อมมือมากอดรัดเธอไว้แน่นในอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 995
คําพูดของเวสลีย์เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่รัวยิงตกใส่หัวแคทเธอรีนตามกันมาทีละลูกใช่สินะฌอนได้ทําเรื่องที่ผิดกฎหมายโดยที่เธอก็ไม่เคยให้ความยินยอมพร้อมใจใด ๆ กับสิ่งที่เขาทำมันลงไปเลยคนเราก็สมควรจะถูกตัดสินตามความผิดที่เขาก่อไว้ใช่ไหม?แล้วทําไมเธอถึงได้ลังเลล่ะ?ถึงแม้ฌอนจะเข้าคุกแล้วฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็ล้มครืนลงไป แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรที่ต้องข้องเกี่ยวกับเธอเลย“แคธี่ผมเข้าใจนะว่ามันยากสําหรับคุณที่จะพูดถึงเรื่องทำนองนี้กับตํารวจแต่มันก็ยากสําหรับผมเช่นกัน” เวสลีย์พูดอย่างขมขื่น “แต่ว่าเราต้องอยู่กับมันต่อไปให้ได้ในอนาคต ผมเวสลีย์ ลียงส์จะไม่มีทางทอดทิ้งคุณหรอกครับ”ยิ่งเขาพูดมากเท่าไร แคทเธอรีนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้นยิ่งเวสลีย์ปฏิบัติต่อเธอดีเท่าไร ก้อนหินใหญ่ในใจของเธอก็ยิ่งหนักอึ้งมากขึ้นเท่านั้น...ห้าชั่วโมงต่อมาเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนสนามหญ้าของบ้านพักตระกูลยูล ทั้งโจเอลและลูคัสรออยู่ที่นั่นนานแล้วลูคัสซึ่งไม่สามารถติดต่อแคทเธอรีนได้มานานมากเหลือเกินรีบวิ่งกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของแคทเธอรีนทันที“แม่ครับ...” ลูคัสกอดแคทเธอรีนแน่นด้วยดวงตาแดงก่ำ "ผมคิดถึงแม่มา
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
