เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 822
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 823
ฌอนตกตะลึงขณะนั้นราวกับมีลาวากําลังปะทุในร่างของเขาลมหายใจของเขาเริ่มหนักหน่วงเมื่อจ้องไปยังใบหน้าสวยใสเล็กกระทัดรัดของเธอด้วยสายตาที่ร้อนแรงเขาสงสัยว่าเธอจงใจอ่อยเขาแน่“เอาล่ะ ไม่มีเลือดออกอีกแล้ว” ริมฝีปากของแคทเธอรีนปล่อยนิ้วของเขา เธอไม่ลืมการจ้องมองที่ดุเดือดของเขา แต่พวกผู้ชายต้องถูกอ่อยบ้างในบางโอกาสและได้รับสิทธิพิเศษบางประการ ไม่เช่นนั้นเธอจะทิ้งความประทับใจอันลึกซึ้งไว้ให้กับเขาได้อย่างไร?ฌอนมองนิ้วของเขาที่เลือดหยุดไหลแล้วอย่างไม่ใยดี สักพักเขาก็หยิบปูขึ้นมาและทิ่มไปที่อีกนิ้วของเขา จากนั้นเขาก็ยื่นนิ้วให้เธอดู "เลือดออกอีกแล้ว"“...”เขาคิดว่าเธอตาบอดหรือไง? เขาทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองจนไม่เหลือแล้วเหรอ?"พนักงานเสิร์ฟ" เธอยกมือขึ้นโบกมือให้บริกร "ช่วยนำเกลือมาให้ฉันหน่อยค่ะ"ฌอนขมวดคิ้ว ทําไมมันถึงแตกต่างจากที่เขาวาดฝันไว้นะ? “คุณจะไม่ดูหน่อยเหรอ? นี่เลือดไหลออกมามากขึ้นแล้วนะ”“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันจะดีเองพอโรยเกลือลงไป” แคทเธอรีนยิ้มเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ “พอลมพัดและติดไฟลุกก็ย่างกินเหมือนไส้กรอกได้เลย”“...”สีหน้าของฌอนหม่นหมองเมื่อได้ยิน “ทําไมก่อนหน้านี
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 824
สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป ดวงตาเข้มของเชสเตอร์จดจ่ออยู่กับซินดี้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนก็เข้มขึ้นเช่นกัน “ผม... ทิ้งรอยจูบไว้ที่คอของซาร่าเมื่อไหร่กัน?”ฌอนแม้แต่จะแตะต้องตัวซาร่ายังทำไม่ได้เลย แล้วเขาจะไปทิ้งรอยจูบได้ยังไง?ซินดี้บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์เข้าไว้ พูดขึ้นว่า "แคทเธอรีน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอกําลังพูดถึงอะไร"“อันที่จริงฉันรู้สึกขอบคุณเธอมากเลยนะ” แคทเธอรีนกล่าว “ในตอนนั้นฉันท้องและถูกฌอนกักบริเวณในบ้าน จนในที่สุดฉันต้องไปตรวจร่างกาย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอฉันคงไม่รู้ว่าสื่อได้เผยแพร่ข่าวเฟรยาได้รับบาดเจ็บ และฉันคงไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าโทมัสได้ประกาศต่อสาธารณะว่าเฟรยาเป็นคนยั่วยวนเขาซึ่งนั่นทําให้ฉันโกรธมากจนกลับไปอาละวาด ฉันถึงกับทะเลาะกับฌอนซึ่งสุดท้ายเขาผลักฉันลงกับพื้น...”นั่นคือเวลาที่เธอสูญเสียฝาแฝดไปสีหน้าฌอนเปลี่ยนไปอย่างมากวันนั้นแคทเธอรีนดูเหมือนเธอเป็นบ้าไปแล้ว เธอยังหยิบมีดมาพยายามจะแทงเขา เขาจึงไม่สนใจจะฟังว่าแคทเธอรีนรู้เรื่องทั้งหมดนั้นได้ยังไงปรากฎว่าเป็นซินดี้นี่เองที่บอกเธอถ้าไม่ใช่เพราะความปากสว่างของหล่อน เขาคงไม่ต้องสูญเสียลูกทั้งสองของเขาไป"เธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 825
“ถ้าคุณไม่มีประโยชน์กับผม ผมคงจะเลิกกับผู้หญิงที่เสแสร้งอย่างคุณไปตั้งนานแล้ว” เชสเตอร์เตือนเธออย่างเอาจริงว่า “ต่อจากนี้ไปคุณควรหุบปากซะดีกว่า ถ้าไม่ทำอย่าหวังว่าจะได้หวนคืนกลับมาเฉิดฉายในวงการหนังอีก”ซินดี้พยักหน้าอย่างเชื่อฟังด้วยใบหน้าซีดเซียว ครั้งก่อนแคทเธอรีนทําลายชื่อเสียงของเธอไปหมดสิ้นราบคาบ นอกจากการปรากฏตัวในรายการวาไรตี้บางรายการในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เธอยังไม่ได้รับข้อเสนอเข้าทดสอบบทคัดเลือกนักแสดงสําหรับภาพยนตร์เรื่องใหม่อีกเลย เธอจึงฝากความหวังไว้ที่เชสเตอร์อย่างมาก“เชสเตอร์ ฉันมีเรื่องจะบอก... แต่ฉันไม่รู้ว่าควรพูดหรือเปล่า...” เธอพูดตะกุกตะกัก“ถ้าคุณคิดว่าไม่ควรพูดก็หุบปากซะ” เชสเตอร์ดุ“ไม่ ฉันแค่พบว่ามันน่าสงสัย” ซินดี้กัดฟัน เธอต้องพูดออกไปให้ได้ “คุณชายฮิลล์เคยทําร้ายแคทเธอรีนอย่างโหดร้ายมากเหลือเกินในอดีต เขาจับเธอกักบริเวณในบ้านและทําให้เธอแท้ง เขายังส่งเธอไปโรงพยาบาลจิตเวชอัก ถ้าฉันเป็นผู้หญิงฉันจะไม่ให้อภัยเขาเลย แต่ทําไมจู่ ๆ เธอถึง... กลับมาคบกับเขาอีกครั้ง? เธอไม่รู้สึกอึดอัดเหรอ?”"คุณพยายามจะบอกอะไรเหรอ?" ดวงตาของเชสเตอร์หรี่ลงซินดี้สะดุ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 826
“ที่รัก ทําไมคุณทำอาหารอร่อยจัง” ฌอนคร่ำครวญอีกครั้ง "ผมอยากกินยังงี้ไปตลอดชีวิตผมเลยนะ" "ค่ะ ครั้งหนึ่งคุณเคยมีโอกาสได้กินตลอดชีวิต แต่คุณขับไล่ไสส่งฉันไปไงล่ะ” แคทเธอรีนลุกขึ้นและเก็บจาน “กลับได้แล้วนะคะ ดึกแล้ว" เมื่อเธอหันไป ฌอนก็ตรงมาจากด้านหลังและโอบกระชับแขนของเขารอบเอวเธอ“ผมไม่อยากกลับเลย อยากอยู่ต่อ ผมนอนบนโซฟาได้นะ”“ฌอน ฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นนะคะ” แคทเธอรีนกล่าวจริงจัง “ก่อนนี้ฉันเคยนอนกับคุณ แต่สิ่งที่ฉันได้รับตอบแทนมาคือคำดูหมิ่นและยาคุมกําเนิดจากคุณ ครั้งนี้ฉันอยากรักตัวเองให้มากขึ้นค่ะ ฉันไม่อยากปล่อยตัวปล่อยใจง่ายเกินไป”ฌอนพูดไม่ออก มันเป็นความผิดของเขาที่ทําเรื่องแย่ ๆ ไว้มากมายถ้าเขารู้ว่าจะมีวันนี้ เขาคงย้อนเวลากลับไปต่อยตัวเองสักสองสามหมัดในอดีตเขาไม่เคยทนุถนอมยามหลับนอนกับเธอ แต่ตอนนี้แม้เขาอยากนอนกับเธอก็ไม่อาจทำได้“ตกลงผมจะไป แต่ผมขอจูบนะ” ฌอนให้เธอหันหลังกลับมาอย่างไม่ขัดเขินและจูบริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเธอตอนแรกแคทเธอรีนขัดขืนเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็ค่อย ๆ โอบเอวเขาจูบของฌอนนั้นช่างยาวนานและร้อนแรงเมื่อการจูบสิ้นสุดลง เขาก็ถูกผลักออกนอกประ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 827
“ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้วเหรอ?” ฌอนลงนั่งข้างเชสเตอร์ “เชสเตอร์ นายจะอดทนกับผู้หญิงคนนั้นต่อไปเหรอ? ฉันไม่ค่อยชอบซินดี้มากนักรอกนะ แต่หลังจากเหตุคืนนี้ฉันว่าเธอแย่มากจริง ๆ เธอไม่คู่ควรกับนาย”"เรื่องบางอย่างก็ช่วยไม่ได้" เชสเตอร์จิบไวน์นัยน์ตาลุ่มลึก “แล้วนายล่ะ? จะกลับไปหาแคทเธอรีนจริง ๆ เหรอ?”“"ใช่เลย” คืนนี้ฌอนอารมณ์ดี แน่นอนว่ามันคงดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้เจอซินดี้กลางคันเชสเตอร์มองเขาอย่างเป็นห่วง “นายเคยคิดบ้างไหมว่าแคทเธอรีนจริงใจที่จะอยู่กับนายหรือว่า... เธอมาเพื่อแก้แค้นนายเท่านั้น?”ใบหน้าหล่อเหลาเริงร่าอยู่ถึงกับเหวออ้าปากค้างทันที ฌอนวางแก้วไวน์ของเขาและแววตาเย็นชาก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาถ้าเป็นคนอื่นอาจจะกลัวลนลาน แต่เชสเตอร์รู้จักเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็กจึงเข้าใจ เขากล่าวต่อไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ลองนึกถึงสิ่งที่นายทํากับเธอไว้ในอดีตเพราะซาร่าสิ นายกักบริเวณเธอในบ้าน บังคับให้เธอหย่า ผลักเธอล้มลงไปซึ่งทําให้เธอสูญเสียลูก ส่งเธอเข้ารับการบำบัดรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชและอื่น ๆ อีกหลายอย่าง นายคิดว่าเธอปล่อยวางความแค้นในใจเธอจนหมดสิ้นไม่เหลือความเกลียดชังอยู่เลยได้หรือเปล่า?
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 828
แคทเธอรีนก้มลงมอง เธอก็อดยิ้มไม่ได้ แม้ว่าเธอควรจะเขินอายแต่ยังไงซะเธอก็เคยใช้อุบายนี้มาก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันในเมลเบิร์นเฮ้อ เขาทําราวกับว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อน"ก็ได้ค่ะ"เธอเม้มริมฝีปากสีชมพูของเธอ แล้วกลับห้องนอนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอก็ออกมาฌอนนั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมอาหารเช้าที่เขาซื้อจากร้านอาหารเช้าชื่อดัง“ผมขอให้สุดยอดเชฟในฟอร์คฟูลปรุงมื้อเช้านี้ให้คุณเลยนะ มีวาฟเฟิล อะโวคาโดโทสต์ เบรคฟาสต์แร้ป เฟรนช์โทสต์...” ฌอนระบุทีละรายการเพียงได้กลิ่นของอาหาร แคทเธอรีนบอกได้เลยว่าเมนูเหล่านี้อร่อยเพียงใดดังนั้นเธอจึงหยิบส้อมขึ้นมาเริ่มกิน กินไปสักพักเธอพบว่าฌอนยังไม่เริ่มขยับเลย "อ้าว คุณไม่กินเหรอ?""ผมไม่ค่อยอยากอาหารน่ะ" ฌอนพูดความจริง เขาไม่ค่อยอยากกินอะไรนักนอกจากอาหารฝีมือของเธอ“อย่าทำงั้นสิคะ คุณต้องกินอาหารเช้านะ มาฉันจะป้อนคุณเอง”แคทเธอรีนเลิกคิ้ว แล้วเธอก็หยิบขนมปังปิ้งชิ้นหนึ่งใส่ปากเธอแล้วเอนตัวเข้าไปหาเขาฌอนกลั้นหายใจ เธออยู่ใกล้เขามากจนเขาเห็นขนตางอนยาวของเธอ เธอ...ใช้ปากเธอป้อนอาหารเขาเดิมทีฌอนไม่อยากทานอาหารเช้าประเภทนี้ แต่เขากลืนน้ำลาย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 829
“แต่...” แคทเธอรีนเปลี่ยนเรื่อง “มีคนหนึ่งที่ฉันอยากสั่งสอน ถ้าคุณไม่ให้ฉันระบายความโกรธนี้ ฉันก็ยังคงสงสัยความรู้สึกของคุณอยู่” "ใครกันล่ะ?""ยาเอล แช็ดวิค" แคทเธอรีนเน้นสองคําอย่างช้า ๆ น้ำเสียงของเธอฟังดูเหมือนเธอกําลังกัดฟันพูดฌอนตกใจมาก เขาขมวดคิ้วทันที “ยาเอลทําคุณขุ่นเคืองได้อย่างไรกัน? หรือเพราะผมขอให้เธอคอยปกป้องซาร่า...”"ไม่ค่ะ" แคทเธอรีนจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง “วันที่คุณให้ฉันลงนามในข้อตกลงการหย่า คุณเองไม่ใช่เหรอที่ให้ยาเอลค้นตัวฉันหาทะเบียนสมรส? แต่เธอกลับจะถอดเสื้อผ้าของฉันต่อหน้าคนของไลโอน่า ตอนนั้นถ้าเฮดลีย์ไม่ห้ามไว้ เธอคงจะถอดกางเกงของฉันออกด้วย ฉันจะไม่มีวันลืมความอัปยศนี้”ดวงตาสีดําของฌอนเย็นชาเล็กน้อยวันนั้นโกลาหลวุ่นวายมาก ทั้งหมดที่เขาจําได้คือเขาอยู่ด้านนอกและเข้ามาหลังจากได้ยินเสียงของเฮดลีย์และยาเอลเท่านั้น แต่ตอนนั้นเขาเห็นว่าแคทเธอรีนยังอยู่ดีและแต่งตัวครบครัน...“หมายความว่ายังไง? คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?” แคทเธอรีนผละออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ได้มีอะไรขัดแย้งกับยาเอลเลย ทําไมฉันต้องไปกล่าวหาผู้คุ้มกันคนนึงด้วยล่ะ? ถ้าคุณไม่เชื่อฉั
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 830
เฮดลีย์เงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนว่าคุณโจนส์กําลังสะสางหนี้เก่าปิดบัญชี ถ้าเป็นเขา เขาก็คงไม่พอใจเช่นกัน “ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ครั้งนั้นผมเห็นยาเอลถอดเสื้อโค้ทของคุณโจนส์ออก เผยให้เห็นสายรัดด้านใน แล้วดึงเสื้อผ้าอื่น ๆ อีกและหลายส่วนก็... เปิดเผย ผมหยุดเธอตอนที่เธอกําลังจะถอดกางเกงของคุณโจนส์เท่านั้น แต่ยาเอลคิดว่าผมข้องใจเธอที่ทำการค้นตัวได้ไม่ดี เธอจึงต้องการให้ผมทําแทน นั่นคือตอนที่คุณเข้ามา”ฌอนกําหมัดแน่นและจ้องไปที่เออร์วิงและรอย "บอกความจริงมา"เออร์วิงกลัวมากจนโพล่งออกมาว่า “เป็นตามที่ผู้ช่วยยังพูดนั่นแหละครับ”“แล้ว... ยาเอลพยายามจะถอดกางเกงของแคทเธอรีนงั้นหรือ?” ฌอนหรี่ตาลงรอยสําลักน้ำลายอย่างประหม่า “ยาเอลบอกว่าเธอกลัวว่าแคทเธอรีน โจนส์จะซ่อนมันไว้ในกางเกงครับ...”ก่อนที่เขาได้ทันพูดจบ ฌอนก็ต่อยหมัดแรงใส่เขาไปทีหนึ่งเออร์วิงและรอยถูกทุบตีจนสะบักสะบอม แต่ไม่มีใครกล้าสู้กลับหรือส่งเสียงร้อง"ดังนั้นพวกแกก็เห็นหมดทุกอย่าง" เส้นเลือดที่แขนของฌอนนูนขึ้นมา คนเหล่านี้เคยเห็นผู้หญิงของเขาแล้วและเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้ควักลูกตาพวกเขาออกมา“เรา... เราเปล่าน
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
