“ต้องเป็นมันแน่ๆ” คุณป๋าที่สังเกตการมาสักพักพูดขึ้น “ทะ ทำยังไงดีคะ” มือไม้ของฉันมันสั่นไปหมด เพราะไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันเลวร้ายแบบนี้ “ฉันจะขับรถเข้าไปในเมือง” คุณป๋าหันหน้ามาสั่ง “เธอปรับเบาะเอนลงไปให้สุด แล้วนอนลงไปห้ามลุกขึ้นนั่ง” “ตะ แต่จากนี้ไปในเมืองไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะคะ” “ทำตามที่
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ให้อภัยฉัน…” คุณป๋าก้มลงมาจูบฉันอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ฉันมองตามแผ่นหลังของคุณป๋าแล้วร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก ตอนนี้ฉันรู้แล้ว รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ฉันไม่กล้าหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างมันเงียบมาก ไม่มีเสียงอะไร คุณป๋าบอกให้ฉันรีบหนีไป แต่ฉันจะไม่หนี ฉั
ฉันงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไหนล่ะพี่เบสฉันไม่เห็นเขาเลย เห็นแต่อาเหนือกับพี่กล้า แล้วสองคนนี้มาได้ยังไง ไหนรถ ในตอนนี้ฉันกำลังใช้สมองประมวลเหตุการณ์อย่างหนัก คุณป๋าจับมือฉันขึ้น “ฉันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำเธอก็คงจะใจแข็งไปอีกนาน” “มะ หมายความว่าทุกอย่างเป็นแค่แผนอย่างนั้นหรอคะ” คุณป๋
พอมาถึงคุณป๋าก็จ่ายค่าเสียหายให้กับป้าขาว ที่ทำให้รถมีรอยกระสุนนั่นแหละ มันใช่เรื่องหรือเปล่าล่ะ พอป้าขาวเห็นว่าที่รถมีกระสุนปืนเจาะอยู่ก็ตกอกตกใจยกใหญ่ ถามกับฉันว่าไปทำอะไรมา แล้วก็หมุนๆ ตัวฉันเพื่อเช็คดูว่ามีรอยแผลหรือเปล่า บอกว่าไม่มีอะไร ไม่มีอะไรป้าขาวก็ไม่ยอมเชื่อ ต้องดูด้วยสายตาตัวเองให้แน่
เวลาผ่านไปอาทิตย์กว่าๆ สุดท้ายฉันก็ต้องใจอ่อนยอมกลับกรุงเทพ เพราะคุณป๋าน่ะอ้อนทุกวัน บอกว่าไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ อยากให้กลับไปอยู่ที่บ้าน ในที่สุดฉันก็ทนแรงตื้อจากคนแก่ไม่ไหว ก่อนจะกลับกรุงเทพฉันไหว้ลาป้าขาวและลุงเขียว เพราะทั้งสองคนดีกับฉันมากๆ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่ก็ช่วยจัดการหาทุกอย่างให้
ในตอนนี้ฉันกำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของคุณป๋านี่แหละ เพราะคุณป๋าไม่อนุญาตให้ฉันออกไปถ้ายังทำงานไม่เสร็จ แถมกางเกงในก็ยังไม่ได้คืน ฉันส่งข้อความไปบอกพี่ดินว่ากลัยมาที่กรุงเทพแล้ว และขอบคุณที่เขาช่วย ไว้ว่างๆ เราค่อยนัดกินข้างด้วยกัน ตอนนี้ฉันกำลังดูอะไรในโทรศัพท์ไปเรื่อย เจออะไรที่น่าขำก็
เช้าวันต่อมา ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอคุณป๋านอนอยู่ข้างๆ แล้ว ก็เป็นปกตินั่นแหละที่คุณป๋าจะตื่นก่อนในทุกเช้า แกร็ก! เสียงประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของคุณป๋าที่เดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆ กับตัวฉันที่นอนอยู่ บ่นถึงยังไม่ทันจะจาดคำก็โผล่มาซะแล้ว คุณป๋าก้มลงมาประทับจูบลงบนหน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบาพ
กลับมาที่บ้าน แน่นอนว่าคุณป๋าต้องตัวติดกับฉันอย่างกับเงา “คุณป๋าขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูตามไป” ฉันพยายามหาวิธีปลีกตัวไปหาพี่กล้า “จะไปไหน ?” คุณป๋าดูท่าจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่ฉันบอกให้ขึ้นไปก่อน “จะไปดูดอกไม้ที่เรือนเล็กสักหน่อยน่ะค่ะ ^_^” “ดูดอกไม้เวลาสองทุ่ม ?” อ่า! บ้าจริงฉันลืมไปเลยว
คุณป๋ายืนกอดอกทำหน้ายักษ์ไม่รับมุกที่ฉันส่งไปให้ ใจคอจะตีฉันด้วยไม้เรียวนี่จริงๆ หรือไง “เลือกได้หรือยัง” คุณป๋าถามเสียงเข้ม สมองของฉันคิดอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องอย่างว่า ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าของคุณป๋า “เลือกได้แล้วค่ะ” “เลือกอันไหนก็หยิบขึ้นมา” ฉันวางมือลงบนแผงอกแกร่ง แล้วค
ผมค่อยๆ หันมองทางเมียตัวดีของตัวเองที่ในตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่ “ออกไปให้หมด” สิ้นสุดคำสั่งของผม พวกลูกน้องก็รีบพากันออกไปในทันที เหลือเพียงไอ้กล้าที่เป็นลูกน้องคนสนิท “นายอย่าดุคุณหนูเลยนะครับ คุณหนูคงอยากจะออกไปดื่มกับเพื่อนบ้าง” “มึงเลิกให้ท้ายเมียกูสักที” ผมขบกรามแน่นระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
3 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันแต่งงานกับคุณป๋าแล้ว แต่งแบบงงๆ ในตอนนั้นที่คุณป๋าคุกเข่าขอฉันแต่งงาน หลังจากนั้นสองอาทิตย์เราทั้งคู่ก็จูงมือกันเข้าหอ จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ที่ผ่านมสฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคุณป๋าดูแลฉันดีมาก และซื่อสัตย์กับฉันอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่ทำให้ฉ
“อาเหนือสวัสดีค่ะ ^_^” ฉันกับเพื่อนยกมือไหวอาเหนือ “มึงน่าอิจฉาจริงๆ ว่ะไอ้หิรัญที่มีเมียสวยขนาดนี้” อาเหนือรับไว้แล้วหันหน้าพูดกับคุณป๋า “แล้วผู้หญิงของมึงล่ะ ทำไมไม่พามางานด้วย ?” “ก็แค่ของเล่น กูจะพามาออกงานทำไม” อาเหนือตอบแบบไม่ใส่ใจ นี่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้นคงจะเสียความรู้สึกมากที่ถูกจำกัดแ
ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำแผลให้กับคุณป๋าอยู่ คิดแล้วก็ขำ ใครจะไปคิดว่าคุณป๋าจะมีมุมที่อ่อนแอแบบนี้ ความรักมักทำให้คนอ่อนแอเสมอ “ห้ามโดนน้ำนะคะเดี๋ยวแผลจะอักเสบ” “เป็นหมอหรือไง” คุณป๋าทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน “เป็นเมียคุณหิรัญค่ะ ^_^” พอฉันพูดแบบนั้นคุณป๋าก็หน้าแดงขึ้นมาเฉียบพลัน ก่อนที่จะคว้ามือมาดึงตั
ถึงจะคิดว่าคุณป๋าไม่ได้อยู่หน้าประตูแล้วแต่ฉันก็ยังโวยวาย เอาแต่ทุบประตูห้องอยู่แบบนั้นเผื่อคุณป๋าจะเห็นใจกลับมาเปิดให้ “อื้อ หนูทุบประตูจนมือแดงหมดแล้วนะคะ” ฉันแสร้งทำเป็นพูด ถ้าคุณป๋าแอบฟังอยู่คงจะเห็นใจ นี่ฉันเป็นเมียเชียวนะ จะใจดำขนาดนั้นหรือไง แต่!!! ไร้สัญญาณใดๆ จากด้านนอก เงียบกริบไม่ได้ย
“ไม่ต้อง!” คุณป๋าห้ามไว้ ทำให้ลูกน้องถึงกับหยุดชะงัก “ถ้ามันอยากจะแดกก็ให้มันไปหาแดกเอง” อื้อหือ! ดูคำพูดของคุณป๋าสิ ตีปากสักทีจะได้มั้ยเนี่ย ทำไมปากร้ายแบบนี้กัน “มาค่ะเดี๋ยวเมเบลชงให้ก็ได้” ฉันยื่นมือจะไปรับแก้วเหล้ามาจากมือของพี่ดิน แต่ พรึบ!! คุณป๋าปัดมือของฉันออก คุณป๋ากระซิบบอก “มาเสนอตัวใ
น้ำเสียงอำมหิตของคุณป๋าทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่ คืนนี้คงจะเจอศึกหนักอีกแล้วสินะ ไหนๆ ก็จะเจอศึกหนักแล้วขอแกล้งหน่อยแล้วกัน อยากเห็นจังว่าเวลาคนแก่หึงมากๆ จะเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นหรอกเพราะปกติคุณป๋าก็ขี้หึง แต่ครั้งนี้อยากทำให้หึงสุดๆ ไปเลย แล้วก็ไปจบที่เตียง คืนนี้ฉันคงต้องร้องขอชีวิตก
“ว่าแล้วต้องทะเลาะกัน” เอวาพูดขึ้น “คนแก่ก็แบบนี้แหละ” ฉันพูดเสียงดัง ตั้งใจให้คุณป๋าได้ยิน “ใครแก่ ?” เสียงคุณป๋าถามกลับแล้วมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง “ไม่รู้สิคะ หนูแค่พูดลอยๆ ใครอยากรับก็รับไป” “เมเบลพอได้แล้วเดี๋ยวงานก็กร่อยหรอก” เอวารีบเตือนให้ฉันหยุดพูดหาเรื่อง “ชิ!!” “แล้วนี่ที่พี่ดินจะ