ตอนนี้รอบกายผมเต็มไปด้วยขวดเหล้าและเศษก้นบุหรี่ “ผมว่านายเลิกดื่มเถอะนะครับ” ไอ้กล้าพูดค้านขึ้นทันทีเมื่อผมตะโกนสั่งเหล้าออกไป “กูให้มึงส่งคนไปตามหาเมียกู มึงส่งไปหรือยัง ได้ข่าวมาว่ายังไง” ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้กล้า “นายถามผมหลายรอบแล้วนะครับ ตอนนี้ผมส่งคนไปตามหาคุณหนูแล้ว แต่ยังไม่เจอครับ” “ไปไ
ผ่านมาเกือบ 1เดือน ที่ผมพยายามตามหาว่าเมเบลไปอยู่ที่ไหน ผมออกตามหาด้วยตัวเอง และสั่งให้ลูกน้องสืบหา จนตอนนี้แทบจะพลิกประเทศหาอยู่แล้วก็ไม่เจอ “คุณหนูอาจจะหนีไปต่างประเทศก็ได้นะครับนาย” ไอ้กล้าบอก “ไม่มีทาง ถ้าไปต่างประเทศกูต้องรู้” ผมบอกอย่างมั่นใจ “เมียกูต้องอยู่ไหนสักที่ อาจจะเป็นที่ที่ห่างไกล
Talk เมเบล ฉันใช้อยู่อยู่ที่นี่ประมาณ 1เดือน ได้แล้วแหละ แรกๆ มันก็ดีมากเพราะทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปหมด แต่พอผ่านไปซักหนึ่งอาทิตย์ฉันก็เริ่มเบื่อ คงเป็นเพราะที่นี่ไม่มีใครเลย แถมยังไม่มีโทรศัพท์ ถึงมีก็ไม่มีสัญญาณอยู่ดี มีความคิดอยากจะกลับกรุงเทพเหมือนกันนะ แต่พอคิดถึงหน้าคุณป๋ามันก็ทำให้ฉันล้มเลิก
Talk หิรัญ ไม่คิดเลยว่าการมาเชียงใหม่ในครั้งนี้ จะทำให้ผมเจอกับเธอ มันเร็วจนผมไม่ทันได้ตั้งรับเพราะในตอนแรกผมเหมือนคนสิ้นหวัง ผมกอดเมเบลแน่นด้วยความโหยหา เธอคงไม่รู้ว่าที่ผ่านมาผมสำนึกและรู้สึกผิดแล้วจริงๆ พรึบ!! เมเบลผลักผมให้ออกห่างจากตัวเอง แล้วถอยหลังหนี แววตาของเธอมันว่างเปล่า แค่ผมได้มองแวว
เช้าวันใหม่…. ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง เมื่อคืนฝนตกแทบจะทั้งคืนเลยล่ะมั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าฝนหยุดไปตอนไหนเพราะฉันหลับก่อน หลังจากตื่นนอนฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันตามปกติ จากนั้นก็ลงมาชั้นล่างเดินไปยังประตูบ้าน แต่!! พอจะเปิดประตูออกไป ฉันก็ชั่งใจและคิดว่าถ้าหา
ฉันดึงมือออกจากการจับกุมของคุณป๋า แล้วพูด “ไร้สาระ!!” “ฉันพูดจริงๆ” “ออกไปได้แล้วค่ะ ขวางหูขวางตา!!” “มีอะไรให้ฉันช่วยทำมั้ย ?” คุณป๋าทำเป็นหูตึงไม่ได้ยินที่ฉันไล่ “ช่วยออกไปจากบ้านค่ะ !!” เสียงผ่อนลมหายใจของคุณป๋าดังออกมาให้ได้ยิน “ก็ได้ๆ ฉันออกไปก็ได้” พูดจบคุณป๋าก็เดินคอตกออกไปจากบ้าน
“ปะ เปล่า เมเบลแค่เหนื่อยที่จะไล่แล้ว” ถึงจะบอกไปแบบนั้นแต่สายตาของพี่ดินที่มองฉัน ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อที่ฉันบอกไปสักเท่าไหร่ เวลาผ่านไป ตอนนี้ประมาณหนึ่งทุ่มกว่าๆ วันนี้คุณป๋าทั้งรดน้ำ ทั้งล้างจาน กวาดบ้าน ทำโดยที่ไม่ได้ฟังเลยว่าฉันห้าม แถมท่าทางเวลาจับไม้กวาด เวลาล้างจานก็เก้ๆ กังๆ ไม่ทะม
“ปล่อย เดี๋ยวพี่ดินมาเขาจะเข้าใจผิด” “ไม่!! ฉันไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นกับมันแน่” คุณป๋าตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ไม่ยอมอย่างนั้นหรอคะ ?” สายตาของฉันมองใบหน้าของคุณป๋าพลางแกะมือตัวเองออกจากการจับกุม “มีสิทธิ์ใช้คำนั้นหรือไง!!” “ใช่ฉันไม่มีสิทธิ์” “รู้ตัวแล้วก็อย่ามาล้ำเส้นหนูแบบนี้สิคะ!!” ในที
คุณป๋ายืนกอดอกทำหน้ายักษ์ไม่รับมุกที่ฉันส่งไปให้ ใจคอจะตีฉันด้วยไม้เรียวนี่จริงๆ หรือไง “เลือกได้หรือยัง” คุณป๋าถามเสียงเข้ม สมองของฉันคิดอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องอย่างว่า ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าของคุณป๋า “เลือกได้แล้วค่ะ” “เลือกอันไหนก็หยิบขึ้นมา” ฉันวางมือลงบนแผงอกแกร่ง แล้วค
ผมค่อยๆ หันมองทางเมียตัวดีของตัวเองที่ในตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่ “ออกไปให้หมด” สิ้นสุดคำสั่งของผม พวกลูกน้องก็รีบพากันออกไปในทันที เหลือเพียงไอ้กล้าที่เป็นลูกน้องคนสนิท “นายอย่าดุคุณหนูเลยนะครับ คุณหนูคงอยากจะออกไปดื่มกับเพื่อนบ้าง” “มึงเลิกให้ท้ายเมียกูสักที” ผมขบกรามแน่นระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
3 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันแต่งงานกับคุณป๋าแล้ว แต่งแบบงงๆ ในตอนนั้นที่คุณป๋าคุกเข่าขอฉันแต่งงาน หลังจากนั้นสองอาทิตย์เราทั้งคู่ก็จูงมือกันเข้าหอ จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ที่ผ่านมสฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคุณป๋าดูแลฉันดีมาก และซื่อสัตย์กับฉันอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่ทำให้ฉ
“อาเหนือสวัสดีค่ะ ^_^” ฉันกับเพื่อนยกมือไหวอาเหนือ “มึงน่าอิจฉาจริงๆ ว่ะไอ้หิรัญที่มีเมียสวยขนาดนี้” อาเหนือรับไว้แล้วหันหน้าพูดกับคุณป๋า “แล้วผู้หญิงของมึงล่ะ ทำไมไม่พามางานด้วย ?” “ก็แค่ของเล่น กูจะพามาออกงานทำไม” อาเหนือตอบแบบไม่ใส่ใจ นี่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้นคงจะเสียความรู้สึกมากที่ถูกจำกัดแ
ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำแผลให้กับคุณป๋าอยู่ คิดแล้วก็ขำ ใครจะไปคิดว่าคุณป๋าจะมีมุมที่อ่อนแอแบบนี้ ความรักมักทำให้คนอ่อนแอเสมอ “ห้ามโดนน้ำนะคะเดี๋ยวแผลจะอักเสบ” “เป็นหมอหรือไง” คุณป๋าทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน “เป็นเมียคุณหิรัญค่ะ ^_^” พอฉันพูดแบบนั้นคุณป๋าก็หน้าแดงขึ้นมาเฉียบพลัน ก่อนที่จะคว้ามือมาดึงตั
ถึงจะคิดว่าคุณป๋าไม่ได้อยู่หน้าประตูแล้วแต่ฉันก็ยังโวยวาย เอาแต่ทุบประตูห้องอยู่แบบนั้นเผื่อคุณป๋าจะเห็นใจกลับมาเปิดให้ “อื้อ หนูทุบประตูจนมือแดงหมดแล้วนะคะ” ฉันแสร้งทำเป็นพูด ถ้าคุณป๋าแอบฟังอยู่คงจะเห็นใจ นี่ฉันเป็นเมียเชียวนะ จะใจดำขนาดนั้นหรือไง แต่!!! ไร้สัญญาณใดๆ จากด้านนอก เงียบกริบไม่ได้ย
“ไม่ต้อง!” คุณป๋าห้ามไว้ ทำให้ลูกน้องถึงกับหยุดชะงัก “ถ้ามันอยากจะแดกก็ให้มันไปหาแดกเอง” อื้อหือ! ดูคำพูดของคุณป๋าสิ ตีปากสักทีจะได้มั้ยเนี่ย ทำไมปากร้ายแบบนี้กัน “มาค่ะเดี๋ยวเมเบลชงให้ก็ได้” ฉันยื่นมือจะไปรับแก้วเหล้ามาจากมือของพี่ดิน แต่ พรึบ!! คุณป๋าปัดมือของฉันออก คุณป๋ากระซิบบอก “มาเสนอตัวใ
น้ำเสียงอำมหิตของคุณป๋าทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่ คืนนี้คงจะเจอศึกหนักอีกแล้วสินะ ไหนๆ ก็จะเจอศึกหนักแล้วขอแกล้งหน่อยแล้วกัน อยากเห็นจังว่าเวลาคนแก่หึงมากๆ จะเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นหรอกเพราะปกติคุณป๋าก็ขี้หึง แต่ครั้งนี้อยากทำให้หึงสุดๆ ไปเลย แล้วก็ไปจบที่เตียง คืนนี้ฉันคงต้องร้องขอชีวิตก
“ว่าแล้วต้องทะเลาะกัน” เอวาพูดขึ้น “คนแก่ก็แบบนี้แหละ” ฉันพูดเสียงดัง ตั้งใจให้คุณป๋าได้ยิน “ใครแก่ ?” เสียงคุณป๋าถามกลับแล้วมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง “ไม่รู้สิคะ หนูแค่พูดลอยๆ ใครอยากรับก็รับไป” “เมเบลพอได้แล้วเดี๋ยวงานก็กร่อยหรอก” เอวารีบเตือนให้ฉันหยุดพูดหาเรื่อง “ชิ!!” “แล้วนี่ที่พี่ดินจะ