Talk เมเบล “คอนโดน้องเมเบลอยู่ตรงนี้นี่เอง” พี่เบสพูดขึ้นหลังจากที่มาส่งฉันที่หน้าคอนโด “ทำไมหรอคะ ?” ฉันถามกลับอย่างแปลกใจ “คอนโดพี่อยู่ไม่ไกลจากนี้เท่าไหร่ บังเอิญจังเลยนะครับ ^_^” “...ค่ะ” ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย “ขอบคุณนะคะที่เป็นธุระเรื่องรถให้” “เดี๋ยวสิครับ” พอฉันเปิดประตูรถ ก็ถู
“ฉันรักษาคำพูดแน่ ถ้าเธอทำให้ฉันไว้ใจอย่างที่เคยบอก” คำพูดของคุณป๋าทำให้ฉันถึงกับชะงัก หายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งสายตาคู่นั้นที่คุณป๋ากำลังจ้องมองฉันอยู่ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจ และคิดว่าคุณป๋าอาจจะรู้เรื่องพี่เบสแน่ๆ “...หนูทำให้คุณป๋าไม่ไว้ใจหรอคะ” ฉันทำเชิงถามไป เพราะก็ไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องพี
พูดจบคุณป๋าก็เดินผ่านฉันไป “คุณป๋าจะทำอะไรพี่เบสคะ” ร่างของคุณป๋าเดินออกไปจากห้องของฉัน โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ฉันพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วเดินไปนั่งบนปลายเตียงด้วยความหงุดหงิด ไม่ได้หงุดหงิดที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกับพี่เบส แต่ที่ฉันหงุดหงิดมันเป็นเพราะคำพูดของคุณป๋า ความชอบคิดไปเองทุกอย่าง และคิดว
ในหัวของฉันมันเต็มไปด้วยความสับสน ไม่รู้ว่าพี่เบสต้องการอะไร ทำไมท่าทางของเขาถึงได้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนแบบนี้ “ทำแบบนี้ทำไมคะ” ฉันตัดสินใจถามออกไป เมื่อเห็นว่าพี่เบสขับรถออกจากตัวเมืองแล้ว แต่เขากลับไม่ยอมตอบคำถามของฉัน “พี่เบส จอดรถเถอะนะคะ เมเบลขอร้อง” ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว นอกจากอ้อนวอน
พี่เบสยกเบียร์ขึ้นดื่ม สายตาเอาแต่จับจ้องมองมาที่ฉัน ทำให้ฉันรีบหลบสายตาของเขาทันที เสียงฝีเท้าเดินย้ำมาใกล้ๆ ตรงที่ฉันนั่งหลบมุมอยู่ ก่อนที่มือหนาของพี่เบสจะจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นไปมองตัวเอง “ร้องไห้ทำไมครับ กลัวพี่หรอ...” “....ค่ะ” ฉันยอมรับไปตามตรงว่ากลัว มันกลัวคนตรงหน้ามากจริงๆ “หึ!!”
ฉันร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความกลัวและขยะแขยงคนตรงหน้า พี่เบสกำลังลากไล้ลิ้นสากไปมาบนเนินหน้าอกของฉัน นั่นมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด มันมีแต่ความรังเกียจที่ฉันรู้สึกได้ในตอนนี้ “อื้ม~ หอมแถมยังหวานไปทั้งตัว” “อึก~ ไอ้เลว!!” ฉันตะเบ็งเสียงที่แหบแห้งของตัวเองสบถด่าออกไป ทำให้พี่เ
ฉันรู้สึกจุกและเสียใจกับคำตอบของคุณป๋า ถึงมันจะไม่ได้เป็นคำพูดที่เลวร้ายอะไร แต่คุณป๋าน่าจะรู้ดีว่ารอยพวกนี้มันไม่ได้เกิดมาจากการเต็มใจของฉัน แล้วทำไมถึงต้องทำท่าทางแบบนี้ แล้วทำไมกัน ทำไมฉันต้องเสียใจ ทำไมฉันต้องแคร์ ในเมื่อก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน “ให้หนูทำแผลให้ได้มั้ยคะ”
ฉันกับคุณป๋ามองหน้าฉันอยู่พักใหญ่ คำถามนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณป๋าถาม แต่ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า ฉันไม่ต้องการข้อให้คุณป๋าเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคน แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถพูดคำคำนั้นได้อีก “ความรู้สึกไม่ใช่ของเล่นค่ะ” “ฉันพูดว่าความรู้สึกเป
คุณป๋ายืนกอดอกทำหน้ายักษ์ไม่รับมุกที่ฉันส่งไปให้ ใจคอจะตีฉันด้วยไม้เรียวนี่จริงๆ หรือไง “เลือกได้หรือยัง” คุณป๋าถามเสียงเข้ม สมองของฉันคิดอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องอย่างว่า ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าของคุณป๋า “เลือกได้แล้วค่ะ” “เลือกอันไหนก็หยิบขึ้นมา” ฉันวางมือลงบนแผงอกแกร่ง แล้วค
ผมค่อยๆ หันมองทางเมียตัวดีของตัวเองที่ในตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่ “ออกไปให้หมด” สิ้นสุดคำสั่งของผม พวกลูกน้องก็รีบพากันออกไปในทันที เหลือเพียงไอ้กล้าที่เป็นลูกน้องคนสนิท “นายอย่าดุคุณหนูเลยนะครับ คุณหนูคงอยากจะออกไปดื่มกับเพื่อนบ้าง” “มึงเลิกให้ท้ายเมียกูสักที” ผมขบกรามแน่นระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
3 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันแต่งงานกับคุณป๋าแล้ว แต่งแบบงงๆ ในตอนนั้นที่คุณป๋าคุกเข่าขอฉันแต่งงาน หลังจากนั้นสองอาทิตย์เราทั้งคู่ก็จูงมือกันเข้าหอ จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ที่ผ่านมสฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคุณป๋าดูแลฉันดีมาก และซื่อสัตย์กับฉันอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่ทำให้ฉ
“อาเหนือสวัสดีค่ะ ^_^” ฉันกับเพื่อนยกมือไหวอาเหนือ “มึงน่าอิจฉาจริงๆ ว่ะไอ้หิรัญที่มีเมียสวยขนาดนี้” อาเหนือรับไว้แล้วหันหน้าพูดกับคุณป๋า “แล้วผู้หญิงของมึงล่ะ ทำไมไม่พามางานด้วย ?” “ก็แค่ของเล่น กูจะพามาออกงานทำไม” อาเหนือตอบแบบไม่ใส่ใจ นี่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้นคงจะเสียความรู้สึกมากที่ถูกจำกัดแ
ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำแผลให้กับคุณป๋าอยู่ คิดแล้วก็ขำ ใครจะไปคิดว่าคุณป๋าจะมีมุมที่อ่อนแอแบบนี้ ความรักมักทำให้คนอ่อนแอเสมอ “ห้ามโดนน้ำนะคะเดี๋ยวแผลจะอักเสบ” “เป็นหมอหรือไง” คุณป๋าทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน “เป็นเมียคุณหิรัญค่ะ ^_^” พอฉันพูดแบบนั้นคุณป๋าก็หน้าแดงขึ้นมาเฉียบพลัน ก่อนที่จะคว้ามือมาดึงตั
ถึงจะคิดว่าคุณป๋าไม่ได้อยู่หน้าประตูแล้วแต่ฉันก็ยังโวยวาย เอาแต่ทุบประตูห้องอยู่แบบนั้นเผื่อคุณป๋าจะเห็นใจกลับมาเปิดให้ “อื้อ หนูทุบประตูจนมือแดงหมดแล้วนะคะ” ฉันแสร้งทำเป็นพูด ถ้าคุณป๋าแอบฟังอยู่คงจะเห็นใจ นี่ฉันเป็นเมียเชียวนะ จะใจดำขนาดนั้นหรือไง แต่!!! ไร้สัญญาณใดๆ จากด้านนอก เงียบกริบไม่ได้ย
“ไม่ต้อง!” คุณป๋าห้ามไว้ ทำให้ลูกน้องถึงกับหยุดชะงัก “ถ้ามันอยากจะแดกก็ให้มันไปหาแดกเอง” อื้อหือ! ดูคำพูดของคุณป๋าสิ ตีปากสักทีจะได้มั้ยเนี่ย ทำไมปากร้ายแบบนี้กัน “มาค่ะเดี๋ยวเมเบลชงให้ก็ได้” ฉันยื่นมือจะไปรับแก้วเหล้ามาจากมือของพี่ดิน แต่ พรึบ!! คุณป๋าปัดมือของฉันออก คุณป๋ากระซิบบอก “มาเสนอตัวใ
น้ำเสียงอำมหิตของคุณป๋าทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่ คืนนี้คงจะเจอศึกหนักอีกแล้วสินะ ไหนๆ ก็จะเจอศึกหนักแล้วขอแกล้งหน่อยแล้วกัน อยากเห็นจังว่าเวลาคนแก่หึงมากๆ จะเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นหรอกเพราะปกติคุณป๋าก็ขี้หึง แต่ครั้งนี้อยากทำให้หึงสุดๆ ไปเลย แล้วก็ไปจบที่เตียง คืนนี้ฉันคงต้องร้องขอชีวิตก
“ว่าแล้วต้องทะเลาะกัน” เอวาพูดขึ้น “คนแก่ก็แบบนี้แหละ” ฉันพูดเสียงดัง ตั้งใจให้คุณป๋าได้ยิน “ใครแก่ ?” เสียงคุณป๋าถามกลับแล้วมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง “ไม่รู้สิคะ หนูแค่พูดลอยๆ ใครอยากรับก็รับไป” “เมเบลพอได้แล้วเดี๋ยวงานก็กร่อยหรอก” เอวารีบเตือนให้ฉันหยุดพูดหาเรื่อง “ชิ!!” “แล้วนี่ที่พี่ดินจะ