“น้ำหน้าอย่างฌอห์ณมันดูเหมือนคนอยากเป็นเพื่อนกับครีมมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ใบหน้าคมคายเคลื่อนเข้าหาหญิงสาวที่นั่งข้าง ขยับเข้าใกล้ใช้ปลายจมูกโด่งคมคลอเคลียไปตามลำคอขาวเนียน สูดดมกลิ่นเธอที่โหยหามาตลอดระยะเวลาหลายเดือน “ต้องเป็นเพื่อนแบบไหนอ่ะ ถึงได้เอากันจนหมดทุกท่าแล้ว” “ฌะ…ฌอห์ณ” ครีมยกมือขึ้นลู
-สี่ปีผ่านไป- “พ่อ~” ร่างสูงย่อตัวนั่งลงอ้าแขนรอรับลูกสาวตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทางดีใจ น้องขวัญในวัยสี่ขวบเศษอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพู ใบหน้าจิ้มลิ้มผิวขาวตาโต มีตุ๊กตาหมีตัวโปรดที่ต้องพกติดตัวตลอดเวลาเพราะเป็นของขวัญวันเกิดที่คุณย่าซื้อให้ในวันครบรอบหนึ่งขวบ พ่อของเธอจะมารับไปเที่ยวในวันหย
“งานเมื่อเช้าที่พี่สั่งได้หรือยังน้องครีม” เสียงของ ‘ตอง’ หัวหน้าแผนกช่วยทำให้ครีมละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ครีมทำงานแผนกบัญชีแถวบริษัทใกล้บ้าน ส่วนน้องขวัญนำไปฝากเลี้ยงที่เนอสเซอรี่เวลาเลิกงานถึงจะแวะไปรับกลับบ้านพร้อมกัน “ได้แล้วค่ะพี่ตอง” “ขอบคุณนะคนสวย ว่าแต่คืนนี้อย่าลืมนัดของเรานะ” “ไม่
“นั่นไงเจ้าของร้าน หล่อสมคำร่ำลือเหมือนที่พี่บอกไหม” ตองกระซิบถามครีมที่นั่งข้างๆ พลางชี้ไปยังฌอห์ณที่ยืนอยู่ ความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนบวกกับใบหน้าหล่อเหลาทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจได้ไม่ยาก ฌอห์ณเหมือนกำลังหัวเสียวุ่นวายกับเรื่องอะไรสักอย่าง ลูกน้องนับสิบที่ยืนอยู่แถวนั้นใบหน้าถอดสีกันเป็นแถบๆ คนตัวเ
“มีผัวหล่อแบบฌอห์ณต้องทำใจหน่อยนะครีม สาวๆ เข้ามาจีบกันให้วุ่นวายทุกวัน” ฌอห์ณรีบแก้ต่างยกใหญ่ ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำแต่เป็นเขาเองที่ร้อนตัว “งั้นก็เลือกเอาสักคนสองคนสิ จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับครีม” “ยกครีมให้เป็นที่หนึ่งไปแล้วสิ ในชีวิตนี้ไม่เอาใครแล้ว” ถึงแม้ว่าเขาจะพร่ำบอกแบบน
เมื่อรู้ว่ากำลังโดนจ้องมอง ฌอห์ณจึงวางมือจากงานที่ทำแล้วเดินเข้าประชิด โน้มใบหน้าเข้าใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ประจำตัวเธอ “มองเห็นหน้าฌอห์ณชัดมั้ย” “ชัดเจน” “เป็นไง ผัวครีมหล่อป่ะ” “ไม่ต้องมาใกล้ขนาดนี้” ครีมขยับถอยห่างจนแผ่นหลังแนบชิดกับพนักโซฟา “จะได้มองเห็นหน้าหล่อๆ ของฌอห์ณชัดๆ ไง” “ไม่ได
“แล้วเรื่องที่ขอจะว่ายังไง ยอมให้ทำไม” น้ำเสียงที่คุ้นเคยช่วยดึงสติของเธอให้กลับมาอีกครั้ง เมื่อมัวแต่ลุ่มหลงอยู่ในสัมผัสหวาบหวามที่เขามอบให้ “ถ้าบอกว่าไม่ แล้วฌอห์ณจะหยุดหรือเปล่า” “แล้วคิดว่าฌอห์ณจะหยุดได้ไหม” “ไม่ดีมั้ง คะ…ครีมกลัวคนอื่นจะเข้ามาเห็น” “ถ้าใครเสนอหน้าเข้ามาเห็นตอนที่เรา
“ฌะ…ฌอห์ณ” “เรียกทำไม หื้ม?” “ไม่ได้เรียก แค่จะบอกว่า…มันเสียว~” “อีกสักนิ้วไหมครีม?” เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ จากสองนิ้วเพิ่มเป็นสามนิ้วที่ขยับเข้าออกในช่องทางฉ่ำเยิ้ม น้ำหวานสีใสไหลทะลักจนเลอะเปรอะเปื้อนฝ่ามือหนา “ถ้าเจ็บให้บอก” “มะ…ไม่เจ็บ” “อยากเสร็จคามือฌอห์ณไหม” “อย่าทำแรง~”
ไม่ว่าจะเดินไปมุมไหนของบ้านก็เห็นแต่ภาพถ่ายวันแต่งงานของเขาและเธอ เพราะฌอห์ณเป็นคนสั่งแขวนด้วยตัวเอง “เช็ดถูอยู่ทุกวัน ยังไม่เลิกเห่ออีกเหรอ” “แต่งงานครั้งเดียวในชีวิต ใครจะไม่เห่อบ้าง” ครีมยิ้มให้คนตรงหน้า ถึงแม้จะผ่านไปนานเกือบปีหลังจากแต่งงาน แต่ฌอห์ณยังคงยืนมองมันทุกวันเหมือนภาคภูมิใจนักหนาแถ
“…..” “อยู่ด้วยกันมีลูกจนถึงขนาดนี้ ยอมแต่งงานได้แล้ว” แค่เธอไม่ตอบมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการปฏิเสธ “ขอคิดดูก่อน” “จะคิดอะไรอีก ไม่ต้องคิดแล้ว” “ถ้าคิดจะขอแต่งงาน ทำไมไม่ขอตั้งแต่ตอนนั้น ทำไมถึงได้ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานจนถึงขนาดนี้” ครีมพูดในสิ่งที่คิดมาโดยตลอด ถึงแม้จะไม่ได้จัดงานแต่งใหญ่โตเ
แสงแดดอ่อนยามเช้าเล็ดลอดผ่านเข้ามาในห้องนอนกระทบใบ หน้าเกลี้ยงเกลา ช่วยปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา… “อื้ออ…” ครีมร้องครางในลำคอยามที่ขยับตัวแล้วรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วร่างกาย โดนฌอห์ณกอดรัดฟัดเหวี่ยงมาทั้งคืน กว่าจะยอมปล่อยให้เธอได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง “นอนต่อสิ เดี๋ยววันนี้ฌอห์ณดูลู
ร่างกายที่หนักอึ้งค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวด เพดานที่สว่างจ้าไปด้วยหลอดไฟสีขาวและกลิ่นยาคละคลุ้งทำให้ครีมได้สติพยายามจะลุกขึ้นนั่ง “อย่าเพิ่งขยับนะครีม นอนพักก่อน” “คิงอยู่ไหน ลูกปลอดภัยดีใช่มั้ย” คนเป็นแม่ลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะเพียงเพราะคิดถึงแต่หน้าลูก “คิงปลอดภัยดี อีกเดี๋ยวคงได้เจอกัน
“หมออยู่ไหน หมอ!” ฌอห์ณตะเบ็งเสียงร้องเรียกดังลั่น จนพยาบาลพิเศษแถวนั้นรีบวิ่งกุลีกุจอเข้ามาหา “ไม่เห็นหรือไงว่าเมียฉันเจ็บขนาดนี้ มัวนิ่งกันอยู่ได้! ไปตามหมอมาสิ ตามมาเดี๋ยวนี้” “ญาติใจเย็นๆ ก่อนนะคะ คุณหมอเพิ่งออกจากห้องผ่าตัด ตอนนี้กำลังมาค่ะ” “จะให้เย็นยังไง เมียกับลูกฉันทั้งคน” “ครีมทนได้
“ฮึก…” ฌอห์ณสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของคนรัก ร่างบางนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง บนใบหน้าสะสวยเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา “ร้องไห้ทำไม เป็นอะไร เจ็บท้องจะคลอดเหรอ” “ครีมปวดขา” ครีมก้มลงมองเท้าของตัวเองที่เริ่มบวมขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เธอท้องได้แปดเดือนกว่า อีกไม่กี่สัปดาห์ก็คงถึงก
“งั้นรีบไปหาป้าหมอกันค่ะ ขวัญจะได้เห็นน้องเร็วๆ” เด็กน้อยยิ้มกว้าง เก็บความรู้สึกตื่นเต้นต่อไปไม่ไหว แต่ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็รักทั้งนั้น น้องขวัญรีบจับมือพ่อให้เดินตามออกมา ก่อนที่สองพ่อลูกจะพากันพูดคุยหยอกล้อส่งเสียงเจื้อยแจ้วกันตลอดทาง -โรงพยาบาล- “ฌอห์ณตื่นเต้นเหรอ” ครีมเงยหน้าขึ
-ห้างสรรพสินค้า- “หิวข้าวหรือยัง กินอาหารญี่ปุ่นร้านนั้นมั้ย?” ฌอห์ณหันไปถามหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ โดยมีเขาคอยตามประคองอยู่ไม่ห่าง มันคือร้านที่ครีมชอบกิน ครั้งล่าสุดที่มาด้วยกันก็หลายปีที่แล้ว “คิวเยอะรอนาน ฌอห์ณไม่ชอบรอ” “แต่ครีมชอบกินร้านนั้นมากไม่ใช่เหรอ จะกินมั้ย ฌอห์ณรอได้” “เมื่อก่อนชอบ
“เป็นอะไรฌอห์ณ ไม่สบายเหรอ” ครีมถามชายหนุ่มที่เอาแต่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก นอนพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง “นอนไม่หลับ คิดเรื่องลูก” ฌอห์ณพลิกตัวหันกลับมาหาหญิงสาว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลจนเห็นได้ชัด “คิดอะไร” “ครีมว่าฌอห์ณควรซื้ออะไรให้ลูกในวันเกิดดี” “ก็นึกว่าเรื่องอะไร” ครีมถอนหายใจใส่คนตั