“นั่นมันเงินส่วนตัวของกระหม่อม มิใช่เงินของชาวบ้านพ่ะย่ะค่ะ คนของท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว โปรดคืนมันให้กระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“ติงจื้อหยุนหนอติงจื้อหยุน คนของข้าคอยจับตาดูเจ้าตั้งแต่รถม้าของเจ้า วิ่งเข้าไปภายในหมู่บ้านจิ่นเผิงแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขาทั้งสิ้น อย่าได้คิดหา
เพราะคนรอบกายของพระองค์มีแต่ยอดฝีมือ เรื่องที่คิดจะส่งคุณหนูเมิ่งแต่งเข้าตำหนักบูรพา กระหม่อมก็มีส่วนรู้เห็น และเตรียมแผนการไว้ แต่มีเรื่องสมรสพระราชทานเสียก่อน ส่วนเรื่องที่หมู่บ้านจิ่นเผิงเพิ่งทำได้สองปีกว่าเท่านั้น ส่วนหลักฐานที่ท่านอ๋องต้องการ กระหม่อมเก็บไว้บางส่วนและซ่อนไว้ในช่องลับ ซึ่งอยู่ใ
ก้งเจี้ยพาสหายกลับไปที่หมู่บ้านเว่ยเฟิงอีกครั้ง ซึ่งวันนี้บรรยากาศช่างแตกต่างกับเมื่อวานนี้ยิ่งนัก ทุกคนล้วนทำงานด้วยรอยยิ้ม เด็กเล็กเด็กโตวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อทุกคนเห็นก้งเจี้ยกับสหายก็ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรพอถามถึงกู่เหวินเหยียนชาวบ้านก็บอกว่าอยู่ที่ทุ่งนา วันนี้เหล่าบุรุษในหมู่บ้านต่าง
“นี่พวกเราได้รับความช่วยเหลือจากชินอ๋องเชียวหรือรึ ชางเป็นบุญของหมู่บ้านนี้ยิ่งนักที่ท่านอ๋องเสด็จมาเยือน จากนี้ไปพวกข้าจะตั้งใจทำการเพาะปลูกให้ดี งานสานตะกร้าด้วยเช่นกัน ขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตา ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งฮ่องเต้ผู้ปราดเปรื่อง และพระอนุชาที่เก่งกาจปกป้องคุ้มครองแผ่นดินแคว้นฉู่”“ขอบพระทัยท
“เจ้าพูดถูกพวกขุนนางมักชอบโอ้อวดของแพง และเป็นของหายากต่อกันแค่หนึ่งร้อยตำลึงจะเหมาะได้อย่างไร ข้าจะขายหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึง เจ้าคอยดูเถิดเสี่ยวชิงแค่สิบกล่อง เพียงเจ้ากระพริบตาก็ขายหมดแล้วล่ะ”“อ่อ ข้าลืมบอกเจ้าว่าก่อนที่จะมาเมืองหลวง ข้าให้พี่เต๋อหลินส่งจดหมายไปบอกพี่หลี่เหลียงกับสหาย ว่าข้าต้องการ
“นี่เจ้าไปสั่งอาหารรอข้า ส่วนผลไม้ข้าจะซื้อมาเผื่อเอง”“ตกลงเจ้ารีบไปต่อแถวเร็วเข้า คนเริ่มจะเยอะแล้วไปเร็ว ๆ ๆ”“อะไรกันเนี่ยแค่ชั่วพริบตาแถวก็เริ่มยาวเสียแล้ว ข้าต้องไม่อยู่ด้านหลังสุด”“กล่องไม้แสนสวยนั่นจะต้องเป็นของข้า ไม่ว่าจะขายแพงแค่ไหน ข้าต้องได้มาครอบครองข้าจะเอาไปง้อภรรยา”“คนด้านหน้าอย่า
เซียวหนิงหลงที่เดินทางจากแดนใต้ เพื่อกลับมาช่วยพระบิดาทำงาน และช่วยรับผิดชอบงานในส่วนของรัชทายาท ตอนนี้กำลังหยุดพักอยู่ที่เมืองหย่งโจว รอให้ม้าของตนกับตันเจียงได้พักเหนื่อย แม้จะยังมีน้ำจากบ่อวิเศษเหลืออยู่ก็ตามเพราะสัปดาห์ก่อนหน้าเขาได้รับจดหมาย ที่พระบิดาได้เขียนบอกเล่าสถานการณ์ ที่เกิดขึ้นกับหมู
“มิใช่เช่นนั้นเลยขอรับนายท่าน ที่ข้าน้อยพูดไปเพราะเป็นห่วงท่านจริง ๆ มิได้มีเจตนาจะขัดขวางแต่อย่างใดขอรับ”“รู้ตัวก็ดีแล้วไปเตรียมตั๋วเงินให้ข้าประมาณห้าหมื่นตำลึงทอง คืนนี้ข้าจะไปพบคนของสำนักมังกรคราม ที่โรงเตี๊ยมในเมืองหย่งโจวที่นี่มีสายของเจ้าสำนักคอยติดต่อ และรับเรื่องแบบข้ามานานแล้ว เจ้าเองก็ต้
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า