ชายหนุ่มอ้าขาเรียวออกกว้างกว่าเดิมอีกหน่อย เขารู้ว่าไอรินกำลังกลัวและเกร็ง ขืนดึงดันเข้าไปตอนนี้คงไม่พ้นต้องเจ็บตัวด้วยกันทั้งคู่พลชเปลี่ยนจากสอดใส่เป็นถูไถเพียงแค่ภายนอก หัวหยักที่สวมหมวกอย่างรัดกุมเสียดสีขึ้นลงระหว่างร่องรักและจุดกระสั่น ไอรินผวาเฮือกเมื่อถูกสัมผัสตรงจุด เธอมองหน้าเจ้านายหนุ่มตาเ
“ไอริน”“บะ บอส ระ รินไม่รู้ มัน มันรู้สึกแปลก ๆ”“ไอริน ถ้าคุณทำแบบนี้ผมจะไม่ไหวนะ”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเครียด ร่างกายเขายังมีความต้องการเต็มเปี่ยม ความแข็งขืนไม่อ่อนตัวลงแม้แต่ตอนที่ไอรินร้องไห้โฮ มันชัดเจนแล้วว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหน ถ้าเธอยังเอาแต่รั้งไว้แบบนี้พลชอาจจะยั้งตัวเองไม่ไหวอีกต่อไปและถ
“คุณเสร็จแล้ว แต่ผมยังไม่เสร็จเลย พร้อมจะไปต่อหรือยัง ไอริน” “บอสยังไม่.. เอ่อ เหรอคะ”“ผมอึดมากนะ เผื่อคุณไม่รู้”พูดจบ พลชก็จับร่างบอบบางให้พลิกคว่ำ ดึงสะโพกเธอขึ้นจนก้นงอนชนเข้ากับท่อนเนื้อแข็ง ๆ ได้ยินเสียงร้องอุ้ยเบา ๆ พร้อมกับสะโพกมนที่พยายามขยับหนี แต่สุดท้ายก็ถูกดึงกลับมาที่เดิมอยู่ดี“บอสค
“จะเสร็จอีกแล้วเหรอ”“บะ บอส รินเสียว ไม่ไหว..”“คุณเร่าร้อนกว่าที่ผมคิดนะไอริน”“อื้อ อ๊ะ”ชายหนุ่มส่งเสียงหัวเราะในลำคอ เริ่มขยับซอยเร็ว ๆ เพื่อเอาใจหญิงสาว หูได้ยินเสียงครางหวานดังก้อง ตามองเห็นเส้นผมที่สะบัดไปมาบ่งบอกว่าเธอสุขสมมากแค่ไหน เขากระแทกกระทั้นจนแก้มก้นขาว ๆ เป็นรอยแดง น้ำสวาทไหลเปื้อน
เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าไอรินผลอยหลับไปแล้ว เธอหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ลวก ๆ ใบหน้าที่ยังแดงระเรื่อไร้พิษสง ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม แพขนตางอนหนาทาบลงบนแก้มใส พลชเหลือบมองร่องรอยบนเตียง เพราะเขาป้องกันเป็นอย่างดีจึงไม่ทิ้งคราบอะไรไว้เลย นอกจากคราบสีแดงเข้มที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลนั่นไอรินเป็นของเขาแ
“นี่คุณนุกุล อินทีเรียมือหนึ่งของไทยตอนนี้เลยครับบอส”“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับคุณวิลล์” คนถูกอวยจนตัวลอยปฏิเสธเขิน ๆ “สวัสดีครับคุณพลช ผมนุกุล ผมยินดีอย่างมากที่ได้ร่วมงานกับ PDM Group คุณพลชใช้งานผมและทีมได้เต็มที่เลยนะครับ”ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ สวมใส่เสื้อผ้าที่ดูพยายามจะเรียบร้อยเอ่ยอย่างนอบน้อม เพ
แต่สำหรับไอริน นุกุลยอมรับว่าคุณเลขาสวยมากจริง ๆ ทั้งสวย ทั้งมีเสน่ห์ ไม่ว่าจะกิริยา น้ำเสียง หรือจังหวะการพูด ทุกอย่างล้วนสะกดคนฟังได้ ไม่เว้นแม้แต่เขาที่ค่อนข้างสมาธิสั้น“รินพูดเบาไปใช่ไหมคะ งั้น..” ไอรินขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม แต่ยังเว้นระยะห่างไม่ให้น่าเกลียดเกินไป “บอสไม่ชอบให้ใครกวนตอนทำงานค่ะ
“นั่นสิ คืนนั้นคุณเสร็จตั้งหลายครั้ง ถ้าไม่ชอบคงไม่เสร็จถี่ ๆ แบบนั้น”“บอสคะ!”แก้มที่แดงอยู่แล้วแดงก่ำกว่าเดิม ร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ คำพูดของบอสทำให้ไอรินนึกไปถึงคืนนั้น ทั้งภาพและเสียงชัดเจนเหมือนถูกบันทึกไว้ด้วยกล้องราคาแพงมันน่าอายจะตายไป“หรือคุณเขินผม”“มะ ไม่ใช่...ค่ะ”“คุณหล
“ปะป๊าหล่อที่สุด” จู่ ๆ พาดาก็พูดขึ้น อินทัชรู้ทัน เขาหลุบตามองถ้วยไอศกรีมที่หมดเกลี้ยงแล้วส่ายหน้า“ไม่ต้องเลยครับ ปะป๊าไม่ให้เพิ่มนะครับ”“บู้ว! ปะป๊ารู้ทันอีกแล้ววว”..ช่วงเย็น คุณหมอได้รับสายจากอลิษาว่างานยังไม่เสร็จ และอาจจะกลับบ้านดึก ให้อินทัชพาลูกเข้านอนก่อนได้เลย คนเป็นสามีได้ยินแบบนั้นก็
อินทัชขับรถไปที่โรงเรียน เขารีบรับขุนเขาพาดาขึ้นมาเพราะไม่อยากให้ลูกรอนาน และก็เป็นไปตามคาด ทันทีที่ขึ้นมาบนรถพาดาก็ทวงไอศกรีมจากปะป๊าทันที“ไอติม ไอติม”“ค่ะ เดี๋ยวปะป๊าพาไป แต่ตอนนี้พาดาต้องเบาเสียงหน่อยนะคะ น้องนอนอยู่”“พาดาขอโทษค่ะ โอ๋ ๆ นะสายหมอก หลับน้า”“คาดเข็มขัดกันด้วยครับ ไม่อย่างนั้นอดไ
(น้องหมอกต้องทานนมตอนเที่ยงนะคะ พี่อินเอาออกมาอุ่นก่อน อย่าลืมเหยาะหลังมือเทสอุณหภูมิด้วยนะคะ)“ครับ” อินทัชหนีบมือถือด้วยไหล่ มือทั้งสองข้างหยิบนมที่ภรรยาปั๊มเอาไว้ออกมาจากตู้แช่เพื่อเตรียมอุ่น “ลิษาไม่ต้องห่วง ประชุมต่อเถอะครับ”(พี่อินไม่เคยต้องอยู่กับลูกตามลำพัง ลิษากลัวว่าพี่จะเหนื่อยเกินไป)“ไ
“เตเต้ว่าพาดาอ้วน บอกว่าของขวัญว่าขี้โรค”“เตเต้คะ” ได้ฟังแบบนั้นคุณครูจึงกดเสียงต่ำ เด็กชายตัวกลมเริ่มเกรงกลัวเพราะครูตัวสูงกว่ามาก“กะ ก็จริงนี่คับ”“เตเต้คะ” คุณครูย่อตัวลงให้เท่ากับส่วนสูงของเด็กชาย “พูดถึงรูปร่างคนอื่นแบบนั้นไม่ดีเลยนะคะ จะอ้วน จะผอม เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขา ขอโทษเพื่อนนะคะ”“ไ
“ใช่แล้วค่ะ วันนี้มีข้าวผัดเบคอนของโปรดของหนู พี่ขุนหม่ำได้เลยครับ ส่วนพาดาเอาผ้ามาคลุมก่อนนะ เดี๋ยวจะเลอะเสื้อนักเรียน”พาดาทำตามที่หม่าม้าบอกอย่างแข็งขัน มือป้อม ๆ หยิบจับทุกอย่างอย่างคล่องตัวเพราะถูกฝึกให้ทำตั้งแต่เริ่มเข้าโรงเรียน มื้อเช้าเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับเสียงพูดคุยของพาดาจนจบมื้ออาหาร คุณปู
เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ ดังปลุกตอนหกโมงครึ่ง ตรงเวลาไม่ขาดไม่เกิน ร่างอวบอ้วนที่ตื่นเต็มตานอนตากลมแป๋วบนเตียงนุ่ม ซุกตัวในผ้านวมผืนหนาที่หอมและอบอุ่น ไม่มีทีท่าว่าจะลุก แต่ก็ไม่ได้หลับต่อสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เริ่มต้นกิจกรรมตามปกติ แต่ใครบางคนกลับนอนนิ่ง ราวกับไม่ต้องการลุกไปทำอะไรทั้งนั้นไม่ใช่เพราะขี้เกีย
“ปล่อยเขาเถอะลิษา ให้เขาได้เรียนรู้ ได้เลอะ ได้ลองเจ็บด้วยตัวเอง”“เฮ้อ คนนี้ซนได้ใครก็ไม่รู้”พาดาที่ว่าแสบแล้ว เจอสายหมอกเข้าไปกลายเป็นเด็กเรียบร้อยเลยทีเดียว เด็กชายสายหมอกในวัยสามขวบทั้งซนทั้งขี้อ้อน ทั้งปู่ย่า ยาย พ่อแม่และพี่ ๆ ต่างรุมเอาใจเพราะแพ้ลูกอ้อน อลิษาอยากบ่นคนอื่นแต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่
“แม่เกือบมาไม่ทัน ติดสอนค่ะ”“พ่อก็ติดประชุม ปลีกตัวไม่ได้เลย”“ไม่เป็นไรค่ะ ลิษาคงยังไม่คลอดเร็ว ๆ นี้”“ปากมดลูกเปิดเท่าไหร่แล้วคะ”“พี่อินบอกว่าแค่สองเซนเองค่ะ”“โธ่ ทนไหวไหมลูก ถ้าไม่ไหวก็ผ่าเถอะนะคะ” คุณหมออิงอรอดรู้สึกเจ็บแทนลูกสะใภ้ไม่ได้ มาโรงพยาบาลก็หลายชั่วโมงแล้ว แต่ปากมดลูกยังเปิดได้ไม่เ
“อึก! พี่อิน พี่อินอยู่ไหน”“คุณหมอกำลังมานะคะ”ไม่ทันขาดคำ ประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกกว้าง อินทัชรีบพุ่งตัวเข้ามาหาภรรยา คว้ามือเย็นเฉียบมาบีบไว้เพื่อถ่ายทอดกำลังใจไปให้คนที่กำลังเจ็บปวด“ให้พี่ดูก่อนนะครับว่าปากมดลูกเปิดเท่าไหร่แล้ว”อลิษาพยักหน้ารับ ใบหน้าสวยซีดเซียวและบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ตลอด