ตอนที่ 30 หายไป

ตอนที่ 30 หายไป

กรภัคสะลึมสะลือตื่นในช่วงสายพร้อมกับยกมือกุมขมับเมื่ออาการปวดหัวเล่นงานอย่างหนัก

“อ่า เมื่อคืนก็ไม่ได้ดื่มเยอะ ทำไมปวดหัวจังวะ” เสียงทุ่มบ่นพึมพำก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกา

“เชี้ย โดนโกรธแน่เลย กอบัวโทรมาเกือบสิบสาย” เมื่อเห็นแบบนั้นผมจึงรีบต่อสายหาทันทีแต่เธอกลับไม่รับสาย ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้งก็เป็นแบบเดิม

“ไม่ได้การละ” ผมรีบตวัดผ้าห่มออกแล้วก้าวลงจากเตียงด้วยความเร่งรีบแต่อาการมึนหัวทำให้ผมชะงักหยุดนั่งนิ่งๆที่ปลายเตียง

ชวกรเดินเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก ก็เห็นเจ้าของห้องนั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียง

“อ้าวมึงตื่นละหรอ”

“เออ”

“เป็นอะไรล่ะ” ชวกรเอ่ยถามทั้งที่เคี้ยวปาท่องโก๋ตัวใหญ่ก่อนจะส่งให้เพื่อนสนิท “กินป่ะ”

“ไม่อ่ะ ปวดหัวว่ะ กูไปอาบน้ำก่อนนะ”

“มึงจะไปไหน ยังเช้าอยู่เลย”

“ไปบ้านกอบัวที่จันทบุรี”

“อาการมึงดีขึ้นแล้วหรอ”

“อือ ดีขึ้นแล้ว”

“เออๆ” ชวกรพยักหน้ารับก่อนจะเดินกลับออกมานั่งกินโจ๊กที่ลงไปซื้อมาเมื่อเช้า

“ไอ้ชิน แล้วมึงมาอยู่ห้องกูทำไม”

“กูเป็นคนพามึงกลับห้องไง มึงจำไม่ได้หรอ”

“กูจำอะไรไม่ได้เลยว่ะ พอดีเลยมึงไปส่งกูที่สนามบินหน่อย”

“อือ กินโจ๊กไหม”

“ก็ดี”