HIS REASON.
"Garrett, since we are all here I want you to read this document iyong malakas na maririnig ng asawa mo," Utos ni Don Fernando kay Garrett. Kasabay ng pag-abot nito ng papel.
Nagsalubong ang makakapal na kilay niya, umiigting ang panga niya dahil pakiramdam niya'y ginagawa siyang parang bata ng kanyang Lolo.
Padabog niyang inabot ang papel sa Don, pansin ni Hope ang madilim na mukha ni Garrett, ang galit at inis. Natatakot din siya dahil panigurado niyang pagkatapos ng pag-uusap nila ngayon ay masasakit na salita at pang-iinsulto na naman ang aabutin niya kay Garrett.
"What are you waiting? Basahin mo na!" Matigas na utos ng Don malapit na din itong mainis sa apo. Inilang ulit na nilingon ng Don si Hope, banaag nito ang matinding takot at lungkot.
"Read Garrett!" Ulit ng Don.
"Fine!" Pabalang na sagot niya. Padabog niyang itinaas ang papel sa higpit ng hawak niya'y halos mapunit na ang gilid nito.
"Sumasang-ayon ako sa lah
Hindi mapakali si Hope, hindi magawang pakalmahin ang sarili niya. Matapos ang tagpo nila ni Garrett, ibang-iba ang trato ng lalaki sa kanya. Pero nabawasan na rin ang mga bagay na gumugulo sa isip niya. Ang rason na matagal na niyang gustong malaman, kung bakit sobrang kinagagalitan siya ni Garrett.Ang sobrang gumugulo na naman ngayon sa isip niya ay ang hustiya na dapat niyang makuha, hustiya sa pagkamatay ng Mama ni Garrett at hustiya para sa kanyang sarili, dahil sa bintang ng kasalanan na kailan man hindi niya ginawa, kasinungalingan na sumira sa masaya nilang relasyon ng Lolo niya, kasinungalingan na nagpahirap sa kanya, kasinungalingang umagaw sa kanya ng karapatan, kasinungalingang sumira sa buo niyang pagkatao, kasinungalingang gumapos sa kanya sa kalungkutan. Na hanggang ngayong nasa tamang edad at pag-iisip na siya ay nagpapahirap pa rin sa kanya. Hanggang kailan siya mananatili sa gaanong anyo? Na tingin ng mga tao ay isa siyang kriminal? Hanggang kaila
"Sigurado ka ba talaga sa gagawin mo Best?" tanong ni Sage habang nagda-drive. Papunta sila sa bahay ni Aling Brenda upang hingin ang tulong niya. Gustong buksan muli ni Hope ang kasong pagpatay kay Ma'am Adel. She knew na hanggang hindi nila nakukuha ang hustisya sa pagkamatay ng Mama ni Garrett, hindi din niya makukuha ang hustisya para sa sarili niya.Malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya bago nilingon si Sage."Oo. Best kung hindi ko ito gagawin, walang magbabago. Iyon at iyon pa rin ang tingin sa akin ng mga tao, kriminal pa rin ako sa mata nila."Nilingon siya ni Sage, kita nito sa mga mata niya ang pait at bigat na dala-dala niya."Paano kung ayaw pa rin niyang magsalita?" Halos ibulong na niya iyon dahil sa pag-aalangan.She don't want Hope to feel hopeless. But she have to know, what would be their next plan kung hindi mag-work out ang gagawin nila."Sana nga, mag-salita na siya. Sana maawa na siya sa akin, all my lif
"Sigurado ka ba talaga sa gagawin mo Best?" tanong ni Sage habang nagda-drive. Papunta sila sa bahay ni Aling Brenda upang hingin ang tulong niya. Gustong buksan muli ni Hope ang kasong pagpatay kay Ma'am Adel. She knew na hanggang hindi nila nakukuha ang hustisya sa pagkamatay ng Mama ni Garrett, hindi din niya makukuha ang hustisya para sa sarili niya.Malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya bago nilingon si Sage."Oo. Best kung hindi ko ito gagawin, walang magbabago. Iyon at iyon pa rin ang tingin sa akin ng mga tao, kriminal pa rin ako sa mata nila."Nilingon siya ni Sage, kita nito sa mga mata niya ang pait at bigat na dala-dala niya."Paano kung ayaw pa rin niyang magsalita?" Halos ibulong na niya iyon dahil sa pag-aalangan.She don't want Hope to feel hopeless. But she have to know, what would be their next plan kung hindi mag-work out ang gagawin nila."Sana nga, mag-salita na siya. Sana maawa na siya sa akin, all my life bina
And I can't stand the pain...And I can't make it go away...No I can't stand the pain...How could this happen to me?I made my mistake. Got no where to run. The night goes on as I'm fading away.I'm sick of this life, I just wanna scream!How could this happen to me?Mariing napapikit si Hope at di na napigilan ang luhang bumagsak sa kanyang mga mata. That song's is reminding her the life she have.As she close her eyes a million of pains, torturing her heart. The lies... The selfishness, and cruelty of this world."Hindi mo na man kailangang piliting itama ang nakaraan kung hindi na talaga kaya..." malumanay na saad ni Sage sa kanya."Ang sakit... bakit kailangan ako pa? Ano bang nagawa kong mali. Bakit pa ako naging tao kung puro pasakit na lang ang pinagdadaanan ko!" humahagulgol na sagot.Isang makabuluhang buntonghininga ang pinakawalan ni Sage. Inihinto niya ang sasakyan sa gilid ng daan. Sa tapat mismo&n
Walang buhay na pinapanood ni Hope ang mga itik na nagsisikain ng suso na itinatapon ni Sage sa may Fishpond.Nasa Nueva Vizcaya sila ngayon, isinama kasi siya ni Sage na magbakasyon ng tatlong araw sa bahay ng Lola nitong si Aling Esmi, para daw maibsan kahit kaunti ang problema niya.Itinaktak ni Sage ang timbang lagayan ng suso at tinanggal din ang gloves pagkuwan ay naglakad at naupo sa tabi ni Hope sa tuyong kahoy ng ko melina.Bumuntonghininga muna si Sage bago nagsalita, "Iyan ka na naman. Nasa probinsya tayo, pero nasa syudad ang isip mo."Malungkot na nagpakawala ng hangin si Hope at nilingon siya."Paano kung hindi na talaga ako balikan ni Garrett?" nalulungkot na tanong niya.Simula kasi noong nagkagulo sa Penthouse nito ay hindi na siya nagpakita pa. Marahil ay ayaw na nga niya talagang makita pa si Hope. Gustong-gusto niyang magtanong kay Don Fernando, pero natatakot siyang baka iyon pa ang maging dahilan para hindi makuha ni
MABILIS na pinatakbo ni Sam ang sasakyan niya dahil napapansin niyang tila nagiging mabangis na ang ulan. Nasa alas-kwatro pasado pa lang ng hapon pero tila takipsilim na ang paligid.Kauuwi lang ni Sam kagabi galing New York, he wanted to visit his grandfather at upang dumalo na rin sa nalalapit nitong kaarawan.Isa siyang successful CEO ng isang Jewelry Production sa New York. A man with a name and pride... sa kabila ng pagiging successful niya ay hindi niya pa rin makalimutan ang mga best friends niya.It's been five years. Since he left Philippines. He was thinking of Hope and Sage his best friends. Napabuntunghininga siya nang maalala ang balitang kasal na si Hope sa pinsan niyang si Garrett. Higit isang buwan na ang nakalilipas noong nabalitaan niya iyon. Laking pagsisi niya dahil hindi niya nagawang ipagtapat kay Hope ang tunay niyang nararamdaman, he was afraid to lose her, at lalong ayaw niyang iyon ang maging dahilan ng paglayo ng loob ni Hop
ILANG beses na napakurap-kurap si Hope nang magising. Nagtataka siya dahil iba ang lugar na kinaroroonan niya. Malaki at eleganteng kwarto ang bumungad sa pag-gising niya. Nakahiga siya sa Queen Size bed at kulay puti lahat ang gamit, from beddings, comforter pati ang mismong bed na iyon, ang bahay ay yari sa salamin. Mula sa kama na kinaroroonan niya ay matatanaw ang magandang hardin sa labas. May iba-ibang uri ng makukulay na bulalak ang nakapalibot sa fountain na nasa limang talampakan ang taas.Sa bandang kanan doon ay makikita ang oblongated na malaking pool na nasa sampong metro ang haba at anim na metro ang lapad at kumikislap-kislap pa ang asul nitong tubig. Nalilito siya at pilit inaalala kung paanong napunta siya sa hindi pamilyar na lugar.Hindi pa man kasi siya nagkakamalay kagabi ay pinilit nang iniuwi ni Sam. Sa private house nito sa Parañaque, nang malamang maayos lahat ang resulta niya. Kumuha na lang ito ng private nurse na sumama sa kanila. Per
PIKIT matang dinadama ni Hope ang malamig na simoy ng hangin. Nakaupo siya sa bench na may sandalan, sa tabi mismo ng fountain. Dalawang araw at pangatlong gabi na siya na nasa bahay ni Sam. Ang mga nagdaang gabi ay hindi katulad ngayon na maliwanag at maraming bituin. Naroon pa rin ang lungkot sa puso niya sa mga nangyari. Pero pilit niyang iwinawaksi sa isipan niya ang nakaraan. She wanted to start a new life... pero wala siyang ideya kung paano. Napabuntunghininga siya at tumingala sa itaas."Talking to the moon?"Agad na napalingon si Hope sa likuran niya. Nang marinig si Sam. Marahan siyang umiling na sinamahan ng ngiti."Nasisiyahan lang ako dahil napakaganda ng buwan, piruin mong makulimlim maghapon pero pagsapit ng gabi, napakaliwanag at napakaganda ng langit," natutuwang bigkas nito.Nakahahalina kasi ang paligid. Malamig ang simoy ng hangin at ang liwanag din, dala ng maliwanag na buwan, samahan pa ng nagniningning na mga
Devine''Parang malalim ang iniisip mo ah?'' mahinang tanong ko kay Garrett. Humawak ako sa kanyang braso at sumandal sa kanyang balikat.Malungkot siyang bumuntonghininga at tumingala sa kalangitan. Nasa balcony kami ngayon ng mansyon, hindi na kami bumalik sa dating bahay na binigay ni Sam dahil hindi na gusto ni Lolo na iwan pa namin siya.''Matagal na panahon na hindi ko nagawang pagmasdan ang mga tala at buwan sa kalangitan. Sabi ni Dr. Fuentes ang buwan at mga tala daw ang talagang paborito ko. Hindi ang katahimikan sa dilim...'' Sagot niya sa akin. Ramdam na ramdam ko ang kalungkutan niya doon.''Simula noong naaksidente ako hindi ko na nagawa pang pagmasdan ang buwan at mga tala sa gabi. Ang gusto ko lang noon, magpakain sa dilim. Hanggang makita ko muli ang liwanag kinabukasan.'' Malungkot na dagdag niya.''Alam mo ba... Sa mga panahon na wala ka, lagi akong humihiling sa mga tala na ibalik ka na sa ak
Devine"Okay lang ba dito muna kayo nila Manang Josie? May bibilhin lang ako sandali. Babalik din ako agad." Si Sam. Hinaplos pa niya ako sa balikat. Nasa farm kami ngayon nila Zia. Hindi na sana ako sasama dahil maraming trabaho sa opisina ngayon. Pero sabi niya ay uuwi din kami bukas, gusto niya lang daw ipakita sa akin ang orchids farm nila.Tinanguan ko siya at tipid na nginitian. "Just relax your self..." Bilin pa niya. Malungkot akong tumango muli sa kanya. Hindi ko alam kung kailan ko ba kaya matatanggap na wala na talaga ang asawa ko. Ilang buwan na pero sariwa pa rin ang sakit. May mag pagkakataong nagiging malakas ako. Pero mas maraming pagkakataon ang nilalamon ako ng matinding kalungkutan. Miss na miss ko na si Garrett... Sobra. Kung pwede lang humiling ng kahit isang araw lang na mapuntahan ko siya sa langit gagawin ko."Welcome to Medina Farm! Late na kitang na greet!'' Tatawa-tawang saad ni Zia sa akin. Pinagsalikop pa niya ang d
Third Person's POV'sGulong-gulo si Garrett noong makita ang ginawa ng nagpakilalang Mama ni Janine kay Janine. Napatulala siya dahil galit nitong sinalubong ng sampal si Janine. Hindi malinaw sa kanya ang dahilan ng babae. Gusto niyang ipagtanggol sana si Janine subalit alam niyang wala siyang karapatan. And besides he respect that old woman...Lalo pang nagpagulo sa isip niya ang sinabi ng babae na may ibang pamilya na siya. Ganoon pa man kahit gulon-gulo na siya. Pinilit niya pa ring aninagin ang pinag-uuspan ng mag-ina. They were fighting kaya kahit mahina iyon ay naaaninagan niya dahil mataas ang boses nila sa isa't-isa.Hindi man niya maunawaan kung bakit ganoon ang pinagsasabi ng matanda kay Janine. Nakaramdam pa rin ito ng malaking duda. Noong napansin niyang lalong lumalala ang tensiyon sa dalawa ay minabuti niyang umalis na lang doon."Garrett…!" Tawag sa kanya ni J
Janine"Sa bahay mo na lang ako magkakape.""No!" Sigaw ko. Halong takot at inis ang naramdaman ko. Ano bang pumasok sa isip niya at kailangan na yayahin pa niya akong magkape.Narinig ko ang pagbuntonghininga niya sa linya. "Ooookay..." Mahabang saad niya sa akin.Nakahinga ako nang malalim. Nilingon ko si Garrett na ngayon ay mataman na nakatitig sa akin. Parang nagtatanong ang kanyang mga mata. Kunot din ang kanyang noo."Is someone bothering you?" Tanong niya. Kinuha pa niya ang unan na nasa pagitan namin. Inilapag niya iyon sa kanyang likuran tapos ay dahan-dahan siyang lumapit sa akin.Tipid akong ngumiti sa kanya saka umiling. "Wala... Iyong si Kris. Nakakainis, kasi ang kulit niya gusto niyang lumabas na naman kami. It was my day off and I don't want to go anywhere. Mag-isa mo lang dito kaya kailangan ay samahan kita.Nagtaas siya ng kanyang dalawang makakapal na kilay sinabayan niya iyon ng malalim na buntonghininga. "Sasamah
Janine''What?! How come you can't approve his visa? You should do something! Mga bwesit kayo!'' Galit na bulyaw ko sa kausap ko ngayon sa agency. They must approve his visa sa lalong madaling panahon. Hindi kami pwedeng manatili dito sa Pilipinas. It's been Six months since nag-apply ako. And there's nothing happened.Mariing napailing ang matabang lalaking kaharap ko ngayon. Hinilot rin niya ang kanyang sintido.''Ma'am... Hindi po pumasa sa evaluation si Sir.'' mahinahong pakiusap niya.Napagitgit ako ng aking mga ngipin. Malakas kong hinampas ang mesa. Dahilan para mapaiktad siya.''You f**king tell me the reason! Ilang buwan na akong naghihintay. Ilang milyon ba ang dapat isuhol sa iyo? Mukhang pera ka!'' Galit na sigaw ko.''I don't need your money. If you have a millions I have that too... Don't you dare be littling me. You may go, or else you will be scourted by the guards.''Mariin kong ikinuyom ang aking mga kamay. ''F**k yo
Janine''Sino ka? At nasaan ako?'' Hindi mapakaling tanong ni Garrett noong tuluyan na siyang magkaroon ng malay. Napakuyom pa ito ng kanyang kamay at mariing napakagat sa pang-ibaba niyang labi. Marahil dahil sa iniinda niyang sakit sa kanyang likuran.Lumapit ako sa kanya, itinaas ko ang dalawa kong palad para pigilan siyang gumalaw. Hindi iyon nakakabubuti sa kanya. Baka kung ano pa ang mangyari sa kanya.''Love... Calm down,'' Pag-aalo ko sa kanya.Pansin na pansin ko ang malakas na pagtaas baba ng kanyang baga.''Nasaan ako? Sino ka?'' Ulit niyang muli.Nanginginig ang mga kamay kong hinaplos ang kanyang magkabilang pisngi.''Tumingin ka sa akin...'' malunay na pakiusap ko. ''Wala ka ba talagang naalala?'' Tanong ko.Marahan siyang umiling. Napangiwi pa siya, marahil ay sumakit ang kanyang ulo.''Love... Ako si Janine... At asawa mo ako. Hindi mo ba naalala?'' malungkot na tanong ko sa kanya. I even fake to cry para
Devine"How's your day?" Nakangiti at patango-tango na tanong ni Sam sa akin.Katatapos ko lang ng trabaho ko sa opisina. Medyo mahirap pa para sa akin ang lahat dahil naninibago pa lang ako. Mula kasi noong mamatay si Garrett ako na ang nagpatakbo ng kumpanya niya. It was hard and so tiring. Mabuti na lang at nandiyan si Sam na umaalalay sa akin. Kung wala siya ewan ko na."Mabuti naman..." Sagot ko. Saka ako ngumiti ng tipid sa kanya.Nginitian niya rin ako matagal bago iyon nawala. Tapos iyong titig niya parang may ibig sabihin."Bakit?" Halos sumimangot na ako sa tanong ko.Bahagya siyang humalakhak. "I am just happy seeing you smiling again. Ang tagal kasing walang gumuhit na ngiti sa iyong labi." Nakangiti niyang sabi sa akin, tapos ay tumalikod.Sumandal siya sa aking mesa. Saka pinag- Cross ang kanyang mga braso sa dibdib. Tumingala din siya sa kisame na akala mo ay may kung ano siyang pinapanuod doon.Narinig ko
JanineMahinang ungol ni Garrett ang gumising sa akin. Nakatulugan ko na pala ang pagbabantay ko sa kanya. Marahan akong nag-angat ng tingin at sandaling hinawi ang aking buhok na tumakip sa aking mukha. I just slept beside him dito sa upuan. Medyo nahilo pa ako dala ng bigla kong pagtayo upang tignan siya.Nakapikit naman siya pero ang itsura niya ay tila nasasaktan siya. Dahil nakakunot ng husto ang kanyang noo. Marahan kong hinaplos ang noo niya. Saka yumuko ako at hinalikan iyon.''May masakit ba Love?'' Mahinang tanong ko sa kanya. Marahan at maingat kong hinaplos ang balikat niya gamit ang aking hinlalaki.''Hmmm...mmmm...'' Ungol niyang muli. Parang nasasaktan siya.Napakagat ako ng pang-ibaba kong labi. Hindi ko alam kung saan ang hahawakan ko para maibsan kung ano man ang masakit sa kanya.''Shhhh...'' mahinang saad ko sa kanya. Kasabay ng maingat na paghaplos sa balikat niya. Marahil ay doon banda ang masakit dahil doon mismo
JanineAgad kong tinawagan si Dr. Fuentes nang magmulat nang mata si Garrett. Tulala siya ng ilang minuto, walang kahit anong imik.Muli kong hinaplos ang kanyang mukha at hinagkan ang kanyang noo. ''Kumusta na ang pakiramdam mo Love?'' malambing na tanong ko. Hinihintay ko siyang magsalita pero wala akong narinig mula sa bibig niya. Ilang sandali ang lumipas bago siya muling pumikit.Naging emosyonal ako sa mga nangyayari. Swerte pa rin siya... Actually ako kasi kahit sobrang mapanganib ang naging sitwasyon niya ay nakaligtas pa rin siya. Makaraan ang ilang sandali ay may kumatok sa may pintuan. Mabilis akong tumayo at pinagbuksan iyon.''How is he now?'' malumanay na tanong sa akin ni Dr. Fuentes. Pagkabukas ko pa lang ng pinto.Bumuntonghininga ako at tipid na nginitian siya. ''Come... Check on him,'' Iginiya ko siya papalapit kay Garrett.Agad niyang hinawakan ang noo ni Garrett. Pagkuwan ay sinuri ang iba't-ibang bahagi ng kanyang kataw