"May hinahanap ka ba Ayang?"
Hindi ko hinarap ang nagsalita dahil nakatutuok pa rin sa aking ang matulis at malamig na metal sa aking batok, "Yaong gitara ko lang naman."
Isang linggo na ang nakalipas simula nang nakitira kami sa bahay nina Nay Vaneng at Tay Nesto. Sa isang linggong iyon, binagyo ang bayang ito kaya't wala pang naging anunsyo ukol sa pag-aaklas ng mga rebelde.Kahit tanghaling tapat, umuugong ang hangin sa mga puno papasok rito sa tahanan kaya't natutupok ang aming mga gasera. Nililipad na rin ang ibang mga gawa ni Tay Nesto ngunit laki naming pasasalamat na humihina ng bahagya ang bagyo.
Ang bilangguan ay kahon para lamang sa isang tao. Wala masyadong maraming gamit maliban na lamang sa kama na gawa sa bato. Ang mga metal na rehas ay makapal at alam kong hindi ko iyon masisira. Sa aking likuran naman ay mga maliit na butas na may mga makakapal din na rehas kung saan nagmumula ang liwanag.Magdadalawang araw na simula nang mabilanggo ako at bukas na sisirain ni Don Felipe ang mga instrumento. Walang ganang, ginilid ko ang binigay na pag
"Patawad Elena. Hindi na kita iiwan muli," sambit ni Jacinto.Naestatwa ako sa kinatatayuan ko nang marinig sa kaniya iyon. Sandali, hindi na dapat ako magulat dahil magkasintahan sila. Oo nga Adelia. Ngunit, hindi pa ako handang harapin sa Jacinto nang ganito matapos ang dalawang araw sa bilangguan.
"Bakit basang-basa ka? Umulan ba?" tanong ni Estella nang makarating ako sa kalesa.Muli, nakarinig ako ng pagtama ng bakya sa ulo, "Mukha bang umulan? Nasaan ang iyong utak Estella?" puna ni Constella.
"Wala akong kilalang Ayang."Dahan-dahan kong inangat ang ulo ko sa kaniya ngunit nakatanaw pa rin siya sa panig ni Tay Nesto."Wala akong kilal
Kinuha ko ang aking talukbong at niyakap habang nag-iingat na umalis sa kwarto namin nina Estella at Cristella rito sa bahay-tuluyan.Sandali kong sinulyapan ang dalawa bago buksan ang pinto, may mga ngiti sa kanilang labi at kalmado ang mga mukha habang natutulog ng matiwasay sa malambot na kutson.
Tumayo kami sa harap ng libingan. Nakayuko ang lahat.Marahil ay dahil sa pagpapakita nila ng respeto o baka dahil sa labis na takot. Ang kabaong ay hinugot ng anim na malalakas na kalalakihan mula sa kotse, lahat ay may suot na itim na mano.
Kumawala ako mula sa halik.Naalala ko na lahat."Jacinto..." mahina kong bulong at lumayo ng kaunti sa kaniya. Nakakapit pa rin ang kaniyang mg
Magandang araw!Ako si Shadelza, pwede niyo akong tawaging ate Sha. Maaari kayong mag-iwan ng mga katanungan ukol sa Vintage Melody sa bahaging ito. Maaari niyo rin iderekta ang mga katanungan niyo sa akin sa aking account.
Unti-unti akong nagising sa maingay na paulit-ulit na pugak (beep) ng isang bagay sa aking tabi at ang pamilyar na amoy ng mga gamot. Dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata at tanging puting kisame lang ang nakikita ko.Marahan akong napatingin sa kanan. May malaking bintana na gawa sa salamin na siyang nagbibigay liwanag sa silid na ito. Sa kaliwa ko naman ay may mga kawad (wires) na nakakonekta sa malaking monitor kung saan ko naririnig an
Ang makitang patay si Jacinto ay parang kamatayan ko na rin.Hinawakan ko ang pala-pulsuhan niya. Wala nang pintig. Pinadaan ko ang isa pang kamay malapit sa kaniyang dibdib kung saan nakasaksak ang itak. Wala na siya.
Pananaw ni Elena"Panandaliang mauudlot ang plano ngunit sinisiguro ko na akin ang huling halakhak!" sambit ko sa aking sarili habang tinitignan a
Pananaw ni JacintoDahan-dahan akong napatingin sa tali sa aking pala-pulsuhan. Maging sa tagiliran ko ay nakatali sa puno.
Pananaw ni ElenaAng kayumangging kape ay lumikha ng isang kaikaibang samyo sa baso na nakapatong sa maliit na mesa sa aking harapan. Ang marikit
Tatlong araw na ang nakalipas simula nang nakitira kami kina nay Neng. Sinubukang kausapin ni Jacinto ang kaniyang ama sa hindi pagpapatuloy ng kasal, ngunit lubos na ang pagkamuhui ni Don Felipe sa kaniya.Sa sobrang pagkamuhi, pinag-empake pa siya at hindi na pinabalik pa. Hindi na rin siya nagpasyang pumunta kina Elena. Doon ko na siya naramdamang gumuho ang mundo niya at wala siyang magawa kundi titigan ang pagbulusok pababa ng buhay niya.
Kumawala ako mula sa halik.Naalala ko na lahat."Jacinto..." mahina kong bulong at lumayo ng kaunti sa kaniya. Nakakapit pa rin ang kaniyang mg
Tumayo kami sa harap ng libingan. Nakayuko ang lahat.Marahil ay dahil sa pagpapakita nila ng respeto o baka dahil sa labis na takot. Ang kabaong ay hinugot ng anim na malalakas na kalalakihan mula sa kotse, lahat ay may suot na itim na mano.