Nakatayo si Celeste sa veranda, mabigat ang puso niya. Habang tumutulo ang mga luha sa kanyang mukha, bawat patak ay isang halong takot at tila walang magawa.“Celeste…” Lumapit si Idris, malumanay ngunit matatag ang boses. Inakap niya ito ng mahigpit, hinila palapit sa kanyang dibdib. “Magiging maayos ang lahat.”Umiling si Celeste, nanginginig ang boses. “Hindi naman siya siguro mapapahamak sa poder ni Grandpa? Sa totoo lang hindi ko kayang basta na lang siyang pakawalan ng ganito.”“Alam kong mahirap,” tugon ni Idris, pinahigpit ang yakap na para bang nais nitong protektahan si Celeste mula sa lahat ng panganib ng mundo. “Pero ang pagsigurong ligtas siya ay nangangahulugan ng mahihirap na desisyon. We need to trust Grandpa.”“Tiwala?” Tumingala si Celeste sa kanya, pulang-pula ang mga mata. “Paano ako magtitiwala kung hindi ko alam kung kailan ko siya makikita ulit? Paano kung… paano kung hindi na siya bumalik?” parang praning kong sambit.Napabuntong-hininga si Idris, nag-aalalang
Jovy’s Point of ViewAng malamlam na ilaw sa maliit na apartment ay kumikislap, nagpapakita ng mahahabang, nakakatakot na anino sa mga pader. Masakit ang aking buong katawan mula sa mga pananakit na idinulot ni Kayden, at bawat hininga ay parang isang laban. Awtomatikong bumaba ang aking kamay sa aking namamagang tiyan, ang tanging paalala ng buhay sa loob ko, maselan at inosente.Natatakot ako—hindi lamang para sa sarili ko, kundi para sa aking sanggol.Hindi ko kailanman naisip na matatapos ako sa ganitong sitwasyon, nakakulong sa isang bangungot. Noong una kong nakilala si Kayden, naniwala ako na isa siyang mabuting tao. Mabait siya, may alindog pa nga.Pinaramdam niya sa akin na napansin ako sa paraang hindi ko pa naranasan dati. Naging magkaibigan kami, at unti-unti, lumapit siya hanggang sa ibaba ko ang aking depensa. Ngunit ang kabaitan na iyon ay isang maskara, na nagtago ng halimaw sa ilalim.Inangkin niya ako, paulit-ulit, itinuturing akong parang isang pag-aari niya. Habang
Celeste’s Point of ViewThe next day, I found myself staring at an email from the dean. It's like a lifeline thrown into a sea of uncertainty. They want to talk to me. This has to do with my return to the program, including OJT at the hospital.Bahagyang nanginginig ang mga kamay ko habang ini-scroll ko ang mensahe.“Finally, makakabalik na ako sa hospital…” bulong ko sa sarili ko.The words floated in the silence of my room.Dapat sana'y magandang balita ito— o masasabing napakagandang balita. But there's a hole in my stomach that makes me feel like everything is different now. Wala na si Idris sa ospital. Simula nang magdesisyon siyang pamahalaan ang kanilang kumpanya, parang nawalan ako ng direksyon, hindi sigurado kung nasaan na kami, o kung ano ang kahihinatnan ng lahat.Walang kahit anong pag-uusap tungkol sa amin. Walang paliwanag. Puro katahimikan lang. Masakit, pero hindi ko ito pipilitin. If Idris wants space, I'll give it to him. But that didn't mean that the feeling of emp
Idris Point of ViewI shifted in my office chair, the polished leather creaking faintly beneath me. This room had always felt like my sanctuary—my command center. Today, though, the weight of it felt unbearable, suffocating. Hindi ko maalis ang pakiramdam ng pagkabalisa na bumabagabag sa aking dibdib.Bumalik na si Celeste sa ospital. Ngayon ang unang araw niya matapos magbakasyon, at hindi ako naroon upang samahan siya. Nginig ang panga ko sa pag-iisip na naglalakad siya sa mga pasilyo na wala ako sa tabi niya. Hindi dahil kailangan niya ako— alam kong kaya niya ang sarili niya— pero kahit na… dapat nandoon ako.Sa halip, nandito ako, sinusuri ang mga aplikante para sa posisyon ng personal assistant. Isang gawain na karaniwan ay tila simpleng bagay lang, pero ngayon, halos masakit gawin.Napatingin ako sa mga resume na nakapatong sa aking mesa. Karamihan sa mga pangalan ay madaling makalimutan, pero ang nasa itaas? Imposibleng makalimutan.Rachel Alcantara.The name hit me like a pun
Rachel's Point of View I sat across from Idris, watching him as he answered the call. The moment I saw the photo on his phone— Celeste, their daughter Stella— I felt something tighten in my chest. Alam kong nakapag-move on na siya, na may fiancée at anak na siya, pero ang makita ang larawan nang malapitan, na parang walang pakialam na ipinakita, ay nakakagulat pa rin. I kept my expression neutral, but inside, a storm was brewing. Our son was the same age as Stella. I clenched my hands in my lap, fighting the wave of disbelief that hit me once again. Paano niya nagawang itago ito sa akin? Kung hindi lang naging viral ang iskandalo ni Celeste, hinding-hindi ko malalaman ang nakaraan nila, kung gaano sila ka-close kahit noong kami pa. I returned here for a reason, not to rekindle old feelings, but because our son needs his father. Idris has no idea. He thinks this interview is about the job, about old history. Ngunit ito ay tungkol sa higit pa. Bumalik ako para ayusin ang mga bagay-bag
Idris Point of ViewThe weight of Rachel’s words hung over me like a storm cloud, casting shadows on everything I thought I knew. A child. I had a child with her —a past I thought I left behind. Ang puso ko ay isang magulong halo ng pagkagulat, pagkakasala, at... kuryosidad. Sino siya? Anong klaseng tao na siya ngayon?Ang anak kong lalaki…Ngunit kahit na matindi ang pagnanasa kong makilala siya, ang mga mukha nina Celeste at Stella ang nasa harapan ng aking isipan. Ang pamilya ko. Ang pamilyang matagal ko nang binubuo at pinoprotektahan. Ang pag-iisip na masaktan sila ay nagpapasama ng aking pakiramdam. Ngunit ang lihim na ito, ang nakaraan kong buhay, ay banta sa lahat ng aking pinaghirapan.Nang dumating ako sa bahay ng gabing iyon, malamig ang pakiramdam ng mga kamay ko, at mabigat ang dibdib ko. Siyempre, napansin agad ito ni Celeste. Lagi niyang napapansin. Ang malambing niyang boses ay tumagos sa aking alimpungatang pag-iisip."Idris... okay ka lang ba?" tanong niya nang marah
Celeste’s Point of ViewAng mga ilaw na fluorescent sa koridor ng ospital ay mahinang humuhuni habang papunta ako sa silid ng bago kong pasyente. Mabigat ang aking puso, puno ng paghihintay at kalungkutan. Isang batang lalaki, kasing edad ng anak kong si Stella, ang na-diagnose ng leukemia. Napakabagsik na kapalaran para sa kahit sino, pero para sa isang bata? Lalo itong tila hindi makatarungan.Huminto ako sa labas ng kanyang silid, huminga nang malalim bago itinulak ang pinto. Tahimik ang silid, ang tanging tunog ay ang mahinang beep ng mga monitor. Nakahiga si Aiden sa kama, ang kanyang maliit na katawan tila mas marupok sa ilalim ng manipis na kumot ng ospital. Nakatingin siya sa akin, malalaking mga mata na puno ng kuryusidad, habang pumasok ako.“Hello, Aiden. Ako si Nurse Celeste. Ako ang magiging personal nurse mo, tutulungan kita sa kahit anong kailangan mo.”Tinitigan niya ako ng sandali, tila sinusubukang alamin kung mapagkakatiwalaan ba niya ako. Pagkatapos ay tumango siya
Celeste’s Point of ViewTahimik ang bahay sa isang nakakatakot na paraan pagdating ko, halos madama ang kawalan. Iniwan ko ang bag ko sa tabi ng pinto at tumingin-tingin, kalahating inaasahan na lalabas si Idris mula sa kusina, may ngiti sa kanyang mukha at isang paghingi ng tawad dahil sa pagka-late sa kanyang mga labi.Pero walang tunog— walang senyales ng kanyang presensya. Bumuntong-hininga ako, kinuha ang telepono at dinial ang kanyang numero. Nag-ring, at nag-ring, at pagkatapos ay napunta sa voicemail.“Hey, Idris, ako ito. Gusto ko lang i-check. Sana okay ka lang. Tawagan mo ako pag may oras ka.”Tinapos ko ang tawag, nararamdaman ang bahagyang pagbigat ng puso ko. Hindi normal para sa kanya na hindi makontak. Siguro abala lang siya sa trabaho, sinabi ko sa sarili ko. Pero kahit ganun, may maliit na kabang unti-unting bumalot sa akin.Sinubukan kong itabi ang kaba habang tinapos ko ang mga gawain sa gabi. Naghanda ako ng mabilisang hapunan, kahit wala akong gana, at umupo sa s
Good day, readers! Hindi po muna ako makakapag-update this month, dahil kakapanganak ko pa lang po. Ngunit, maaari niyo pong mabasa ang iba ko pa pong istorya na COMPLETED na. 1. UNEXPECTEDLY HER SPERM DONOR IS A BILLIONAIRE (escape while pregnant + romance + romcom) 2. MARRIAGE FOR PLEASURE (R+18 — SPG) (arranged marriage + taguan ng anak + dark romance) 3. THE BILLIONAIRE’S INNOCENT BRIDE (R+18 — SPG) (contract marrigae + escape while pregnant + taguan ng anak + romcom) COMPLETED po lahat ng ito, at tiyak ko po na magugustuhan niyo po! Sana ay makita ko rin po kayo sa iba ko pa pong istorya! Thank you so much po, and have a blessed day! — Author Febbyflame/Sashiflame
Idris Point of ViewUmupo ako sa upuan ng drayber ng aking kotse, ang pamilyar na amoy ng balat at mga bakas ng aking cologne ay nakikisama sa mapait na amoy ng panghihinayang. Nang isara ko ang pinto, ang mundo sa labas ay naging malabo, at ang mga luha na pinipigilan ko ay nagsimulang dumaloy. Inilagay ko ang aking mukha sa aking mga kamay, na inaalihan ng alon ng emosyon na bumabalot sa akin.Ano na ang ginawa ko?Ang mga sigaw ni Stella ay umuukit sa aking isipan, bawat hikbi ay mas malalim kaysa sa huli. Siya ang aking anak na babae, ang aking munting prinsesa, at ang isipin na siya ay nasasaktan sa pagitan namin ni Celeste ay parang isang punyal na umiikot sa aking puso. Nakikita ko pa rin ang kanyang mukha na punung-puno ng luha, ang desperadong paraan na siya ay kumapit sa akin, ang kanyang maliliit na kamay ay humahawak sa aking kamiseta na parang ako ang kanyang lifeline.Huminga ako nang malalim, sinusubukang huminahon, ngunit ang sakit sa aking dibdib ay hindi nawawala. Al
Celeste’s Point of ViewMadilim ang silid, tanging liwanag ng buwan ang humihimok sa mga kurtina. Nakahiga kami sa kama, ang ritmo ng paghinga ni Stella sa tabi ko ay tila nakakaaliw na lullaby. Siya ang aking maliit na bituin, isang ilaw sa aking buhay. Pero bigla, parang kulog na rumaragasang sa malayo, nabasag ang kanyang mapayapang pagtulog.“Daddy!” sigaw niya, ang kanyang boses ay pumasok sa katahimikan na parang kutsilyo.Napabalikwas ako, ang puso ko ay mabilis na bumabayo. Sa aking pagkalito, nahulog ako pabalik mula sa kama, bumagsak na may malambot na tunog sa karpet.“Stella!” tawag ko, pilit na umuupo. Tumataas ang tibok ng puso ko nang makita siya, ang kanyang mga mata ay malaki at kumikislap sa luha, ang kanyang maliit na katawan ay nanginginig sa takot. “Anong nangyari?”“Napaka-real!” umiiyak siya, niyayakap ang kanyang mga tuhod sa kanyang dibdib. “May gustong kumuha kay Daddy! Ang takot ko!”Mabilis akong lumapit sa kanya, niyayakap siya sa aking mga braso. “Ayos la
Celeste’s Point of ViewAyoko sanang nandito. Bawat hakbang ko sa mga pasilyo ng ospital ay parang pabigat nang pabigat. Ang bigat ng lahat ng nangyari kina Idris at Rachel ay halos hindi ko na kayang tiisin, pero may trabaho akong dapat gampanan. Hindi tumitigil ang tungkulin ko bilang isang nars kahit na parang basag na ang puso ko.Ngunit ang pag-iisip na makita silang dalawa ay nagpapaikot ng tiyan ko sa galit at pagkakanulo. Hinigpitan ko ang mga kamao ko, pilit na humihinga ng malalim. Wala akong magawa kundi magpakatatag—para sa ngayon.Sa oras ng pahinga ko, napunta ako sa staff lounge kasama sina Sammy at Beyonce. Sila ang pinakamalalapit kong kaibigan sa trabaho, ang tanging mga tao na mapagkakatiwalaan ko sa pinagdadaanan ko. Kailangan kong mailabas ang lahat ng sama ng loob bago pa ako tuluyang lamunin nito."Hindi ko pa rin matanggap," bulong ko habang naglalakad paikot sa maliit na silid at nagsimula nang bumuhos ang mga salita. "Akala ko iba si Idris, alam mo yun? Pero
Rachel’s Point of ViewPinanood kong naglakad pabalik si Idris papunta sa ospital, dala ng kanyang mga balikat ang bigat ng lahat ng pinagdadaanan niya. Parte ng aking sarili ang gustong maawa sa kanya. Nakikita ko ang sakit sa kanyang mga mata, ang pagkakasalang dinadala niya dahil sa pananakit kay Celeste. Pinipilit niyang ayusin ang lahat sa pagitan nila, ginagawa ang lahat para kay Stella at Aiden, at alam kong lahat ng ito ay ginagawa niya dahil sa pagmamahal.Ngunit may isa pang bahagi sa akin—yung bahagi na ayokong aminin na naroroon—na nakaramdam ng kakaibang ginhawa. Bagama’t hindi ko inaasahan na ganito ang kahihinatnan ng mga bagay, ang katotohanang tila nagkakawatak-watak na ang relasyon nina Idris at Celeste... parang pakiramdam ko’y tadhana ito. Parang siguro ito na ang nakatakda. Pagkatapos ng lahat, kami ni Idris ang naunang magkasama. Kami ang unang nagmahalan.Napabuntong-hininga ako, hinaplos ang buhok ko habang nagmumuni-muni. Hindi dapat ganito ang nangyari. Hindi
Idris Point of ViewTahimik ang biyahe pabalik sa mansyon, at parang mabigat ang hangin sa hindi namin sinasabi. Si Papa ang nagmamaneho, mahigpit ang hawak sa manibela, habang si Lolo ay nasa tabi ko sa likod, malalim ang iniisip. Mabilis ang takbo ng isip ko habang nakatingin ako sa labas ng bintana, sinusubukang unawain ang lahat. Kalagayan ni Aiden, si Rachel, si Celeste, si Stella… Parang nagkakawatak-watak na ang buong buhay ko sa harap ng mga mata ko.Pagdating namin sa mansyon, ang dati’y mainit na kaluwalhatian ng bahay ay parang naging malamig at malayo. Tumungo kami lahat sa silid-aklatan, kung saan si Papa ay nagsalin ng inumin sa kanyang baso, binasag ang katahimikan habang ang amber na likido ay umikot sa loob ng baso.“Diretso na tayo,” sabi niya, humarap sa akin. “Kritikal ang kalagayan ni Aiden, at wala tayong maraming oras. Kailangan nating humanap ng paraan para mapatatag ang kalusugan niya, at nangangahulugan ito ng mahihirap na desisyon.”Lunok-lalamunan akong tum
Celeste’s Point of ViewParang sinaksak ako ng paulit-ulit, ang matalas na panghihinayang ay kumikilos sa aking puso habang ang mga alaala nina Idris at Rachel ay sumasagi sa aking isipan. Bawat pagkaunawa ay parang bagong sugat, sariwa at masakit.Nag-sex sila. Ang simpleng katotohanang ito ay isang brutal na katotohanan na hindi ko matanggap. Nagsimula ang aking tiyan, at isang alon ng pagkahilo ang bumalot sa akin habang pinipilit kong intidihin kung paano ako kayang ipagkanulo ni Idris ng ganito. Nanginginig ang aking mga kamay habang pinapahid ang aking mga luha, bawat patak ay paalala ng tiwala na ibinigay ko sa kanya—tiwalang sinira niya sa pinakamasakit na paraan.Naka-curled up ako sa kama ng ospital, mahigpit na hawak ang mga kumot, na para bang iyon na lamang ang aking tanging lifeline. “Ano bang mali sa akin?” bulong ko sa aking sarili, ang tanong ay umaawit sa walang laman na espasyo sa aking dibdib. Hindi ba ako sapat? Nabigo ba akong maging kaparehang kailangan niya? An
Idris Point of ViewHabang hawak ko ang cellphone ni Celeste, natulala ako sa litrato roon. Kami ni Rachel, magkasama sa kama, walang saplot. Ang pagtataksil ay tumama sa akin na parang sampal sa mukha. Umikot ang isip ko habang pinipilit kong unawain kung paano ito nangyari. May kumuha ng litrato namin!“Celeste, hayaan mo akong magpaliwanag!” sigaw ko, ang boses ko ay puno ng desperasyon at panginginig.Tinutukan niya ako ng tingin, ang kanyang mga mata ay nag-aalab sa galit at sakit. “Ipaliwanag? Ano ang ipapaliwanag? Na nagsinungaling ka sa akin sa buong panahong ito? Na kasama mo siya habang akala ko ay sinisikap mong tulungan ang anak mo?”“I promise you, hindi ito kung ano ang iniisip mo!” pakiusap ko, kumakabog ang puso ko. “Kami ni Rachel—mali ito. Hindi ko sinadyang mangyari! Nalilito ako, at akala ko maayos ko ang mga bagay sa iyo at kay Aiden. Pero hindi ko kailan man nais na saktan ka.”Umangat siya ng isang hakbang, ang kanyang mukha ay nag-aalab sa pagkadismaya. “Akal
Celeste’s Point of ViewIsang beses lang tumunog ang telepono bago ito sagutin ni Idris, ang boses niya ay mahinahon at nag-aalala.“Celeste? Nasaan ka? Nag-aalala na ako sa ‘yo, please mag-usap naman tayo.”Ngunit hindi ko na kayang pigilin pa. Uminit ang aking ulo, at sumigaw ako sa telepono.“Kailangan talaga nating pag-usapan ‘to, Idris! Nasaan ka?!”“Celeste?” Nagbago ang tono ng kanyang boses at naging malambing ito, ngunit lalo lamang itong nagpagalit sa akin. “Pakiusap, just—”Hindi ko na siya hinintay na makapagpatuloy. Inabot ko ang tawag, ang puso ko ay tumatalon at puno ng halo-halong emosyon—galit, takot, at matinding pagprotekta para kay Stella. Akala nila maaari silang gumawa ng desisyon tungkol sa aming anak na hindi man lang ako kinonsulta?Tumayo ako at nagsimulang maglakad-lakad sa maliit na silid ng ospital, mabilis ang mga iniisip. Kanya ang anak ko! Ramdam ko ang aking mga kamao na humigpit sa aking tagiliran. Ako ang magdedesisyon kung siya a mag-undergo sa test