Hindi parin tumitigil si Princess sa kanyang mga plano, lalo pa’t sa bawat pagkakataon na nakikita niyang masaya si Antonette sa piling ni Xavier, ay tila lalo lamang tumitindi ang kanyang kagustuhang maagaw ang binata. Sa kabila ng kanyang galit at inggit, sinubukan niyang gawing mas diskarte ang kanyang susunod na hakbang—alam niyang hindi sapat ang simpleng intriga o tsismis para tuluyang mapalayo si Antonette kay Xavier. Kailangan niya ng mas konkretong paraan para makuha ang atensyon ni Xavier, kahit pa ito’y mangahulugang kailangan niyang gumamit ng pang-aakit.Isang gabi, pagkatapos ng oras ng trabaho, nakakuha si Princess ng pagkakataon. Nagkunwari siyang naiwan sa opisina dahil may kailangang tapusing mga dokumento, at alam niyang si Xavier rin ay madalas nagpapahuli sa kanyang pag-uwi. Inayos niya ang kanyang itsura, nagpalit ng mas mahapit na damit, at pinatagal ang makeup upang magmukhang mas kaakit-akit. Nagmamadali siyang pumunta sa opisina ni Xavier, dala ang ilang pape
Hindi na nag-aksaya ng oras si Princess. Sa sandaling makalabas siya mula sa opisina ni Xavier, agad siyang tumawag sa kanyang ninang na si Rosalinda, ang ina ni Xavier, na matagal na niyang kakampi at tagasuporta. Alam niyang si Rosalinda ang kanyang magiging sandigan sa pagkakataong ito, lalo pa’t gusto rin ng ina ni Xavier na masira ang pangalan ni Antonette at malayo ito sa buhay ng anak niya.“Ninang, hindi niyo po alam ang lahat ng nangyayari rito,” bungad ni Princess sa telepono, halatang pigil ang galit at frustration sa boses niya. “Hindi ko na kayang tiisin ito. Si Xavier... ipinagtatanggol pa si Antonette! Sinisira ni Antonette ang reputasyon ng kompanya, at parang siya pa ang pinapaboran ni Xavier sa halip na ako. Kung hindi ako kikilos, ninang, tuluyan na akong mawawala sa eksena.”“Hayaan mo, anak. Hindi natin papayagan na sirain ng babaeng iyon ang buhay ng anak ko. Magpaplano tayo. Gagawa tayo ng paraan para matanggal siya sa buhay ni Xavier. Kahit ano pa ang kailangan
Pagkatapos ng masalimuot na eksena sa corporate gathering, tahimik na bumalik si Xavier sa kanyang opisina, ngunit hindi siya mapakali. Alam niyang hindi titigil ang kanyang ina, si Rosalinda, sa pagtangka na sirain si Antonette. Sa kabila ng kanyang pagtatanggol sa kasintahan sa harap ng maraming tao, alam niya sa kanyang puso na ang laban nila ay malayo pa sa pagtatapos. Nag-aalala siya na masaktan si Antonette, at alam niyang oras na upang magkaroon sila ng masinsinang pag-uusap.Ilang sandali pa, kinontak niya si Antonette at inimbitahan ito sa opisina. Nang dumating ang dalaga, napansin niya agad ang lungkot at pag-aalala sa mga mata nito."Xavier…" mahina at basag ang boses ni Antonette, parang may kung anong bigat na nakadagan sa kanyang puso. "Bakit ang hirap? Hindi ko na alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito. Parang gusto ko na lang tumigil..."Hindi nag-aksaya ng oras si Xavier. Tumayo siya mula sa kanyang upuan at lumapit kay Antonette, mahigpit siyang niyakap. Ramd
Pagpasok pa lang ni Xavier sa mansion ng mga Echiverri, agad siyang sinalubong ng kanyang ina, si Rosalinda, na bakas ang galit sa mukha. Tumayo ito nang matikas sa harap niya, at sa malalim na boses na puno ng hinanakit, agad itong nagsalita.“Xavier, ano ba ang nangyayari sa'yo?” panimula ni Rosalinda, halata ang pagpipigil sa galit. “Walang galang ang babaeng ‘yan sa akin. Ang kasintahan mo, si Antonette—na hindi man lang nagpasintabi sa akin, na ipinahiya kami ni Princess sa harap ng napakaraming tao. Ganyan ba ang babaeng gusto mong makasama?”Huminga nang malalim si Xavier, pinipilit manatiling kalmado kahit ramdam niya ang bigat ng sitwasyon. Alam niyang kailangan niyang ipaglaban si Antonette, ngunit hindi rin niya nais saktan ang damdamin ng kanyang ina."Ma," seryosong tugon ni Xavier, tumitig siya sa mga mata ni Rosalinda. "Mahal ko si Antonette. Wala siyang ginawa para saktan kayo o si Princess. Sa katunayan, ilang beses na siyang nagpakumbaba. Pero ang dami niyo nang gina
Sa loob ng malawak at eleganteng sala ng kanilang tahanan, umiiyak si Princess habang nakasubsob ang mukha sa kanyang mga kamay. Ramdam na ramdam ang sakit at kawalang pag-asa sa bawat hikbi niya, at tila pinupunit ang kanyang puso sa bawat pag-alala kay Xavier na ngayon ay nasa piling na ni Antonette. Desperado siyang makahanap ng paraan upang maagaw muli si Xavier, kahit pa pakiramdam niya ay nagiging hangin na lang siya sa mata ng binata.Nasa tabi niya ang kanyang ina, si Vilma, na pinagmamasdan ang nagdudusang anak. May galit at pagkahabag sa kanyang mga mata habang pinupunasan ang mga luha ni Princess, ngunit alam niyang higit pa sa pagdamay ang kinakailangan ng anak upang mabawi ang kanyang kaligayahan.“Princess,” wika ni Vilma, habang pinipisil ang kamay ng anak, “anak, hindi mo dapat hayaan ang isang babaeng kagaya ni Antonette na makuha ang taong matagal mo nang minamahal. Pinaghirapan mo si Xavier… bakit mo siya basta-basta isusuko?”Humihikbi si Princess habang nakatitig
Sa gabing iyon, nakaupo si Princess sa gilid ng kanyang kama, ang kanyang mga labi ay nakakurba sa isang malupit na ngiti. Tila isang bagyong unti-unting nabubuo sa kanyang dibdib ang poot at pagkamuhi kay Antonette. Sa isip ni Princess, ang simpleng babaeng iyon ay walang karapatang agawin ang taong matagal na niyang iniingatan sa kanyang mga kamay."Hindi ko hahayaang maagaw ni Antonette ang lahat ng pinaghirapan ko," bulong ni Princess sa kanyang sarili, ang boses niya’y malamig at puno ng galit. "Hindi siya bagay kay Xavier. Isa siyang hamak na babae na hindi nararapat tumapak sa mundong ginagalawan namin."Sa puntong iyon, pumasok si Vilma, kita ang masidhing galit sa mukha ng anak. Ngumiti si Vilma, tila aliw na aliw sa determinasyong nakikita niya kay Princess. "Anak, tandaan mo, kapag ang isang bagay ay sa’yo, hindi mo ito basta-basta isinusuko," ani Vilma, pabulong ngunit puno ng matinding layunin."Oo, Mommy," tugon ni Princess, ang boses niya’y matigas at puno ng poot. "Sisi
Habang unti-unti niyang tinititigan ang bawat larawan ni Antonette na nakapaskil sa dingding, ang bawat isa ay tila nag-aalab na simbolo ng kanyang pagkapoot. Ang mga ngiti ni Antonette sa mga larawan ay tila nagbabadya ng sakit at pagdurusa na dulot ng kanyang sobrang pagmamahal kay Xavier. Sa bawat sulyap, halos maramdaman ni Princess ang apoy ng kanyang galit na nagpapalakas sa kanyang desisyon.Tinitigan niya ang mukha ni Antonette sa isa sa mga larawan, ang babae na naging balakid sa lahat ng pangarap niya kasama si Xavier. “Masyado kang nagpapaniwala, Antonette,” aniya sa mababang tinig na puno ng hinagpis at galit. “Pero hindi mo kilala kung sino ang kaya kong maging para kay Xavier. Kapag tapos na ako sa iyo, wala nang matitira sa buhay mo na kayang buuin ang pagkatao mo.”Ang bawat hakbang ng kanyang plano ay mas lalong nagiging malinaw, bawat detalye ay pinlano ng walang kapatawaran. Sisirain niya ang pangalan ni Antonette, pababagsakin ang reputasyon nito, at sisiguraduhing
Habang umaalis si Antonette sa pantry, hindi mapigilan ni Princess ang mapang-akit na ngisi sa labi. Nakangiti siyang nagmamasid habang ang mga mata ng mga kasamahan sa trabaho ay nakatutok kay Antonette, na walang ibang alam kundi ang magtago mula sa mga paratang. Pinanood ni Princess ang bawat galaw ng mga empleyado, kitang-kita sa kanilang mga mata ang pagkakaroon ng interes at mga kutob. Ang mga bulung-bulungan ay nagsimula nang kumalat, at sa bawat alingawngaw ng tsismis, si Princess ay mas lalong nakakaramdam ng tagumpay.Sa kabila ng kanyang pagpapakita ng pagiging malupit, hindi pa siya kuntento. Masyado pang maaga para magsaya, at ang plano niya ay hindi pa natatapos. Tinitigan niya si Antonette habang papalabas ng pantry, isang masamang ngiti ang naglalaro sa kanyang labi. “Tuloy ang laro, Antonette,” bulong ni Princess sa kanyang sarili. “Mag-ingat ka, dahil ito ang simula ng pagguho ng lahat ng ipinaglalaban mo.”Ang mga kasamahan sa trabaho ay nagmamadaling kumalat, nag-u
Dumating ang araw ng binyag ni Evan. Isang simpleng selebrasyon ang inihanda nila. Walang magarbong dekorasyon, ngunit puno ng pagmamahal at saya ang bawat sandali. Habang hawak ni Xavier ang anak nila at nakatingin kay Antonette, hindi niya mapigilang mapaluha.“Antonette, minsan akala ko wala nang saysay ang buhay ko, pero binago mo ang lahat. Binago mo ako,” sambit niya habang nakatitig sa asawa.Hinawakan ni Antonette ang kamay niya. “Tayong tatlo, Xavier. Tayong tatlo ang bagong simula.”Sa likod ng simbahan, nakatayo si Rosalinda, tahimik ngunit mapayapa ang mukha. Nakita niya sa mga mata ni Xavier ang isang bagay na matagal na niyang hindi nakikita—ang totoong kaligayahan. Sa wakas, naintindihan niya na ang kayamanan o posisyon ay hindi ang sukatan ng tagumpay, kundi ang pamilya at pagmamahal.Lumapit si Rosalinda kay Antonette at binigyan siya ng isang maliit na kahon. Nang buksan ito ni Antonette, nakita niya ang isang antigong kwintas na may maliit na diamante.“Antonette,” s
Sa gabing iyon, habang nakahiga silang magkatabi, kapwa nilang naramdaman ang isang bagay na higit pa sa kasiyahan—kapayapaan. Ang pagmamahalan nila ang naging kanilang kanlungan. Sa kanilang pagharap sa mga darating na araw, dala nila ang paniniwalang walang hadlang na hindi nila kayang lagpasan basta’t magkasama sila. At sa kabila ng lahat ng pagsubok, nanatiling buo ang paniniwala ni Antonette na minsan, ang pagmamahal ay higit pa sa anumang kayamanan o kasikatan. Ang pagmamahal ang nagbibigay ng totoong halaga sa buhay—at ito ang natagpuan nila sa isa’t isa.Kinabukasan, nagpasya si Xavier na harapin ang mga nakalipas na sugat upang tuluyan na silang makapag-move on ni Antonette sa kanilang bagong buhay. Tumawag siya kay Isabella upang ayusin ang tungkol sa kanilang anak na si Xena. Matapos ang maikling usapan, nagkasundo silang magkita sa isang tahimik na café. Hindi nag-iisa si Xavier; isinama niya si Antonette upang ipakita na wala na siyang itinatago at handa na siyang ipaglab
Halos sumabog ang tensyon sa paligid. Napatingin si Xavier nang diretso sa mga mata ng ina, na para bang naghahanap pa rin ng kaunting awa. Ngunit sa huli, inilagay niya ang braso sa likod ni Antonette bilang pagpapakita ng kanyang sagot."Pinili ko ito, Mom," malumanay ngunit matatag niyang sabi. "At sana balang araw, maintindihan mo."Habang magkahawak-kamay sina Xavier at Antonette, tahimik silang lumabas ng mansyon ng Echiverri. Ramdam pa rin nila ang bigat ng tensyon na iniwan nila sa loob, lalo na ang galit na galit na tinig ni Rosalinda na umalingawngaw sa kanilang isipan. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, mas matimbang ang pagmamahal nilang dalawa, na mistulang nagbibigay ng liwanag sa kanilang madilim na hinaharap.Sa labas ng mansyon, huminga nang malalim si Xavier, tinatangkang itapon ang bigat ng pangyayari. Tiningnan niya si Antonette, na nakayuko at halatang nabibigatan sa mga nangyari."Antonette," mahinang tawag ni Xavier habang inaabot ang baba nito para magtama ang
Pagkalipas ng ilang linggo ng honeymoon nina Xavier at Antonette, bumalik na sila sa Pilipinas. Ang masaya nilang mga alaala mula sa kanilang paglalakbay ay tila panibagong simula ng kanilang buhay bilang mag-asawa. Ngunit alam nilang ang pagbabalik sa mansyon ng Echiverri ay haharapin nila nang may lakas ng loob, lalo na’t matagal nang hindi sang-ayon si Rosalinda, ang ina ni Xavier, sa kanilang relasyon.Sa loob ng engrandeng mansyon, naroon si Princess na nakaupo sa sala, suot ang isang eleganteng bestida habang abala sa pag-aayos ng kanyang buhok. Matagal na niyang inaasam na si Xavier ang maging katuwang niya sa buhay, kaya't mas lalong bumibigat ang kanyang damdamin sa tuwing naiisip ang desisyon nito na pakasalan si Antonette.Naglakad si Rosalinda pababa ng hagdan, matikas pa rin sa kabila ng kanyang edad, ngunit halatang may bahid ng inis sa kanyang mga mata. Nang makarinig ng ingay mula sa pinto, huminto siya at tumingin, agad na nalamang dumating na ang kanyang anak.Bumuka
Sinamantala nila ang mga sandali nila sa Bangkok, nagsimula silang maglakbay sa mga kilalang tourist spots ng lungsod. Habang nililibot nila ang mga makukulay na pook at ang mga makasaysayang templo, naramdaman nila ang kakaibang saya at kaligayahan. Sa bawat lugar na kanilang pinuntahan, mas naging malapit sila sa isa’t isa, pinipili nilang gawing memorable ang bawat hakbang ng kanilang bagong buhay magkasama.Una nilang pinuntahan ang Grand Palace, ang kahanga-hangang palasyo na puno ng kasaysayan at kagandahan. Habang naglalakad sila sa mga malalawak na hardin at mga gintong palasyo, nakatingin si Xavier kay Antonette. “Minsan lang tayo makarating dito, Antonette,” sabi niya, hawak ang kamay ng asawa. “Kaya’t itago natin sa ating alaala ang mga sandaling ito.”Napangiti si Antonette at tumingin kay Xavier. “Ito ang pinakamasayang alaala ko, Xavier,” sagot niya, ang mga mata niya’y kumikislap sa tuwa. “Kasama kita sa lahat ng lugar, at hindi ko na kailangan pa ng iba.”Pagkatapos ng
"Hayaan mong gawin ko ito sa sarili kong oras, Antonette." "Walang pagmamasturbate hanggang hindi ko sinasabi." Nagsalita siya gamit ang kanyang malalim na boses. Paano siya makakapagsabi ng hindi? Kaya't siya ay nasa kanyang kapangyarihan. Iniliko niya ang kanyang ulo upang tingnan ang salamin. Nakita niya ang napakagandang, kalahating n*******d na lalaki sa ibabaw niya, hinahalikan ang kanyang katawan, ang mainit na hininga nito sa kanyang balat. Ang tanawin ay higit pa sa kaya niyang tiisin."Please Xavier! Please make love to me." "Hindi pa. Papaasahin kita hanggang sampung beses ka munang labasan bago kita mahalikan." Sa sinabi niya iyon, binuksan niya ang butones ng kanyang maong at ibinaba ang zipper. Pumasok ang kamay niya sa kanyang p**i. "Basang-basa ka, hindi ba? Ano bang nagpapagana sa'yo, Antonette?" Hinalikan niya ang kanyang mga labi muli at pagkatapos ay inalis ang kanyang maong. Dahan-dahan niyang pinaghihiwalay ang kanyang mga binti. "Ii-lilisin ko na ang iyong clito
Pagkatapos ng kasal, nagtungo sina Xavier at Antonette sa Bangkok para sa kanilang honeymoon. Sa kabila ng kanilang kasal na nagsimula sa isang kasunduan, ramdam ni Antonette ang kakaibang saya sa paglalakbay na ito. Para sa kanya, ito ang unang pagkakataong makaranas ng ganitong klase ng bakasyon, at naramdaman niya ang kilig na parang nasa isang pelikula.Pagdating nila sa Bangkok, tumuloy sila sa isang marangyang hotel na may malawak na tanawin ng lungsod. Moderno ang disenyo ng kanilang suite, at may balkonaheng nagbibigay ng magandang tanaw sa ilog ng Chao Phraya. Si Antonette ay hindi makapaniwala sa ganda ng lugar.“Grabe, Xavier, ang ganda dito,” aniya habang nakatayo sa balkonaheng nakatingin sa cityscape. “Parang nasa ibang mundo ako.”Tumayo si Xavier sa tabi niya, nakangiti nang bahagya. “Gusto kong maging espesyal ito para sa’yo,” sagot niya, na ikinagulat ni Antonette. Bagamat alam niyang hindi sanay si Xavier sa pagpapakita ng emosyon, ramdam niya ang sinseridad nito.S
Sumabog ang liwanag sa likod ng aking mga nakapikit na talukap ng mata bago naging itim ang mundo, ang buong katawan ko'y naninigas. Ang aking puki ay isang agos, isang bagyo at isang desperado, gutom na halimaw na nagwawala para sa laman... bago siya bumagal at dahan-dahang pinapakalma ako sa mga banayad na alon na dumadaloy sa dalampasigan nang dahan-dahan, sa halip na ang malakas na alon ng dati. Ang mga panginginig ay nanginginig sa aking mga hita at ako'y nagiging malambot."Oh Diyos, baby, Xavier," ungol ko, ang dibdib ko'y sumisikip."Ang lapit ko na noon, ang sarap mo, ang sikip, ang init at ang sarap, baby."“Alam ko,” halos umiyak ako, kahit na gusto ko pa ng higit."Kailangan kong matikman ang tamod mo, ang bango ng puke mo."Si Xavier ay lumuhod habang ako ay bumabaluktot pabalik upang magpahinga sa kotse—ang aking maong ay nasa kalahating baba pa lamang sa aking mga binti na naglilimita sa atin.Ang haplos ng kanyang dila ay tila napakabuti dahil sa sobrang sensitibo ko n
Pagkatapos ng selebrasyon ng kasal, dumiretso sa hotel room ang bagong mag-asawang Antonette at Xavier. Tahimik ang paligid, at tanging ang malumanay na tunog ng air conditioner ang maririnig sa loob ng kanilang marangyang suite.Si Antonette ay halatang kinakabahan, ngunit sinubukan niyang itago ito sa pamamagitan ng pag-aayos ng kanyang wedding dress na ngayon ay medyo nagusot sa haba ng araw. Samantalang si Xavier ay nakatayo malapit sa malaking bintana, nakatanaw sa ilaw ng lungsod, tahimik ngunit halatang nag-iisip.“Ang ganda ng view dito, ano?” basag ni Antonette sa katahimikan, pilit na ngumiti habang inaalis ang kanyang sapatos.Lumapit si Xavier, ang mga mata niya’y mapanuri ngunit malumanay. “Oo, pero mas maganda ka,” aniya, halos bulong, na ikinapula ng pisngi ni Antonette. Hindi siya sanay sa ganitong klaseng atensyon mula kay Xavier, lalo na’t kilala ito sa pagiging seryoso at malayo ang ugali.Naupo si Antonette sa gilid ng kama at iniwasang magtama ang kanilang mga mat