The annoying captain: Grey Hudson

⚠️ ATTENTION ⚠️

This is a work of fiction. Names, characters, business, events, and incidents are the products of the author's imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

This story is still under editing so expect typographical errors, grammatical errors, wrong spelling. English isn't my first language and I hope you understand, this will be a Taglish (Tagalog/Filipino and English) story.

PLAGIARISM IS A CRIME!!!

---

Kyra

"You have got to be kidding me."

"May problema ba Ms. Valencia? Bakit parang nakakita ka ng multo?"

"Sigurado po ba kayo na ito po 'yong gagawan ko?"

"Yes, that's a legit assignment. You're doing an article for our school's basketball club."

"Our principal specially requested them since marami na din namang panalo ang school natin, lalo na sa sport na iyan."

"He requested that he wanted to see them featured in the school's next publication," patuloy na sabi ni ma'am pero nakatuon parin ang pansin ko sa papel na hawak ko.

Gagawa ako ng article tungkol sa basketball club tapos makikita ko ulit 'yong mukha noong lalaking 'yon?

Hindi sa nahihiya akong makita siya, ayoko lang talaga siyang makita. Pagkatapos noong ginawa niyang pam-mamaliit.

"Don't worry, Ms. Valencia, they were a nice bunch. See that guy wearing the number 1, that's their team captain Grey Hudson. He's very approachable and kind especially to girls," sabi ni mam habang nakaturo doon sa Grey.

Hindi ko alam kung anong ginamit nilang gayuma para tumalab kay ma'am para sabihin na mabait siya pagdating sa babae.

Hindi pa ata nakikita ni ma'am kung ano ang totoong ugali ng lalaking iyon.

"And I'm sure with your looks, who knows? You might charm him away." biro nya pang sabi.

Hindi ko naman itatanggi ang itsura ni Grey, guwapo naman siya kaso nga lang 'yong ugali niya talaga kanina.

Sayang cute pa naman- no, scratch that!

"Sorry ma'am pero study first po muna ako," sabi ko dito atsaka tumayo.

"Wala po akong time para sa love," sabi ko sa kaniya at binigay ang papel na hawak ko, kinuha niya naman ito.

"I can see that, but who knows?"

"Mauuna na po ako, wala pa naman pong deadline ito hindi ba po?" tanong ko dito at tumango naman siya.

Nagpaalam naman ulit ako at naglakad papuntang pinto.

Kahit na walang deadline mas maganda kung matapos ko kaagad ito, baka matambakan ulit ako-

"Ms. Valencia?"

Napatigil naman ako sa paglalakad, hinarap ko naman si ma'am.

"Yes po?" tumayo ito sa pagkaka-upo niya at lumapit sa akin.

"Narinig ko na mahilig ka sa mga story," sabi nito kaya napatango ako.

Kinuha niya naman ang kamay ko at may binigay, tinignan ko iyon at isang libro.

"I have another task for you, is that okay?" tanong nito kaya napatango na lang ako ng wala sa oras.

"Kindly read this book and make an editorial news about it," sabi nito kaya napatingin naman ako sa hawak kong libro.

Napakunot naman ang noo ko nang mabasa ko ang title.

"Umm Ms, I'm really not into tragic-romance story, I prefer mystery po. Baka hindi ko ma reach ang expectations niyo."

Ngumiti naman ito sa akin, ewan ko pero kinilabutan ako doon.

"Oh you would love that Ms.Valencia, sure it's a tragic-romance type kasi nga sa title nya pero isa iyang mystery. You should try it," sabi nito kaya mas lalong kumunot ang noo ko.

Sa title palang parang wala ng mystery eh, hindi ko alam kung paniniwalaan ko ba si ma'am o ano.

Nginitian ko lang ito pabalik.

"Sure po, I'll read it as soon as possible then ipapasa ko na po agad 'yong-"

Napatigil naman ako ng pagsasalita nang ilagay niya ang index finger niya sa bibig ko.

"You don't need to rush, wala namang deadline iyan eh. I just wanted to test you kung kaya mo bang magsulat ng editorial."

---

"Ha? Dalawa pinapagawa sa iyo? Baka puwede

hati tayo, gusto mo ba sabihin ko kay ma'am?" sabi ni Val habang naglalakad kami papuntang cafeteria.

"No need Val, pumayag na ako. Binigay 'yong task sa akin kaya dapat ko ito gawin," sabi ko sa kaniya.

Nakahanap naman agad kami ng mauupuan at inilapag ang mga gamit namin doon.

"KYRA!"

Agad naman akong napalingon nang may sumigaw sa pangalan ko.

Halos lahat ng tao sa cafeteria ay napatingin din sa taong iyon.

Napa face palm naman ako nang makita kung sino iyon.

"Kyra! Omg totoo ba?!" agad na sabi nito ng makalapit sa amin.

"Rica, baka gusto mo na hinaan ang boses mo? Pinagtitinginan tayo ng mga tao," sabi ko sa kaniya, agad naman siyang nag-peace sign.

"Rica! Ikaw pala, sasabay ka ba samin mag lunch?" tanong agad ni Val ng makaupo kami.

"Iyon naman talaga gagawin ko, dapat nga pupuntahan ko pa kayo sa room niyo kaso ng malaman ko na kayo na raw ni Grey sa basketball club napatakbo agad ako eh," sabi nito kaya napalingon naman ako sa kaniya ng gulat.

Kanina sabi mahilig lang daw ako sa basketball player, ngayon kami na, ang galing naman talaga ng chismis.

"So... kayo na nga ba?" excited na sabi sa akin ni Rica.

Yung singkit nitong mata mas sumingkit pa, may lahing Japanese itong si Rica.

Half Japanese,half Filipino. Japanese ang tatay nito at halata mo naman na nakuha niya ang kulay ng balat at mata nito sa kaniya.

Inilapag ko naman sa lamesa ko ang lunch box ko at binuksan ito.

"Hindi nga ako nakikipag-usap sa mga lalaki dito sa school tapos magkaka boyfriend ako, edi wow," sabi ko dito, ipinikit ko ang mga mata ko atsaka nagsign of the cross

"Sabagay, pero narinig ko na gagawan mo ng article 'yong basketball club. Ang swerte mo naman." rinig kong sabi nito, idinilat ko naman ang mga mata ko at nagsimulang kumain.

"Swerte? Anong swerte doon?"

"Eh? You're gonna spend so much time interviewing some handsome boys, especially Grey Hudson. I can't imagine how your heart is going to handle that." kinikilig na sabi nito.

"Even my heart is going doki-doki just thinking about it," dagdag niya pa.

Oh hindi ba, may nasabi pa siyang Japanese word habang kinikilig.

I just roll my eyes.

Why do girls gush about him?

Pati si Rica nababaliw na din sa kaniya. Are they possessed?

Kung alam lang nila ang totoong ugali nung lalaking iyon, siguradong turn off agad.

"Nako Rica, kung alam mo lang totoong ugali niya baka mahiya ka sa sinasabi mo," sabat naman ni Val sa amin.

"Bakit? Cold at parang mala badboy ba siya?" sabi nito, parang may nags-sparkle sa mga mata nito.

Nanatili kaming tahimik ni Val.

"Omg! Mas lalong nakaka inlove!"

Hindi ko alam kung baliw na ba itong kasama ko o ano.

Bakit kaya mas nagugustuhan nila 'yong mga gano'n na ugali ng lalaki?

Actually kung ako sa kanila, wala na agad iyon, pero dahil nga magkakaiba ang nararamdaman ng mga tao hindi rin natin sila masisisi.

Sabi nga nila 'We fall in love with the most unexpected person and the most unexpected time'.

"Kumain kana Rica, malapit na magbell bahala ka diyan." saway ni Val dito kasi halata naman na nag-iimagine ito ng senaryo sa utak nya.

Iniligpit ko naman ang lunch box ko ng maubos ko ito, kinuha ko na rin ang mga gamit ko.

"Aalis ka na?" tanong nilang dalawa sa akin.

"Yes, tambak na kasi gagawin ko atsaka ipapasa ko pa 'yong research paper na ginawa ko. Sisimulan ko na rin interviehin 'yong mga nasa basketball club para matapos na."

"Paano kapag pinagtripan ka dun? Hintayin mo kami-"

Pinigilan ko agad si Val sa pagkakatayo.

This is my last school year in high school and an arrogant jerk is not going to be the one to bring me down.

"I survived Journals, Worksheets, and other deadly subjects, this is just yet another hurdle," sabi ko at naglakad papalayo sa kanila.

Kung magiinterview ako sa basketball club, kailangan kong kumuha ng libro para sa basketball basics.

Kailangan din kasi may alam ako sa sport na iyon kung gagawan ko ito ng article, kaso nakatatamad ng pumunta sa library.

Kinapa ko naman ang bulsa ko.

"Magagamit rin pala kita," ani ko habang nakatingin sa cellphone ko.

Agad ko itong binuksan at pumunta sa g****e, nagsearch ako ng mga basic basketball rules habang patuloy na paglalakad.

"Basketball is a team sport. Two teams of five players each try to score by shooting a ball through a hoop elevated 10 feet above the ground."

"The game is played on a rectangular floor called the court, and there is a hoop at each end. The court is divided into two main sections by the mid-court line." patuloy na basa ko sa isipan ko habang nag-i-i-scroll.

"When a team makes a basket, they score two points and the ball goes to the other team. If a basket, or field goal, is made outside of the three-point arc, then that basket is worth three points."

"A free throw is worth one point. Free throws are awarded to a team according to some formats involving the number of fouls committed in a half and/or the type of foul committed."

"Fouling a shooter always results in two or three free throws being awarded the shooter, depending upon where he was when he shot. If he was beyond the three-point line, then he gets thr-"

Napatigil ako sa pagbabasa ko nang may nakabangga ako.

Agad akong tumingin kung sino iyon, ang galing naman ng timing natin.

"What on the actual-"

Nakita ko naman na ngumiti ito, inilagay niya naman ang isang kamay niya sa bewang niya.

"I didn't know you were interest in sports, ganun na ba kabilis 'yong desisyon mo nang magkita tayo kanina?" sabi nito.

Dapat pala sinampal ko ito kanina para magising ito sa katotohanan, kainin mo na lang ako lupa.

"Do you feel guilty kasi hindi mo tinanggap 'yong tulong ko? Iyon ba 'yong dahilan kung bakit ka naandito?"

Rapunzel pahiram nga muna ako ng frying pan mo at isasampal ko lang sa mukha ng lalaking nasa harapan ko ngayon, please.

"There's no need to feel guilty."

"And for your information, I'm only here for the article that I am going to do, not for you," sabi ko dito atsaka nilagpasan siya.

"So, ikaw 'yong mag-iinterview sa amin? Samahan na kita sa gym gusto mo?" rinig kong ani nito sa likuran ko pero patuloy lang ako sa paglalakad.

"Oy, why are you ignoring me? Isa rin kaya ako sa i-interviehin mo." patuloy na sabi nito sa likuran ko.

"Hey! Ang snub mo naman, I'm being nice here," sabi nito kaya napatigil naman ako sa paglalakad.

Hinarap ko naman ito.

"Okay, ano ba kailangan mo?"

"Ako dapat magtatanong niyan."

Napabuntong hininga naman ako.

Lord, bigyan niyo po ako ng mahabang pasensiya baka masipa ko itong lalaking ito.

"Do you value your life?"

"I think my life is safe because I'm with you." banat nito sa akin habang nakangiti.

Expect niya ba na kikiligin ako?

"And why do you seem so angry at me? Tutulungan na nga kita eh, at saka hindi ba dapat ako 'yong galit sa'yo kasi hindi mo ako pinansin?"

"Labag kasi sa loob mo 'yong tulong na sinasabi mo. Anyways, anong kailangan mo? bakit ba salita ka nang salita? at nakakairita sa totoo lang," ani ko sa kaniya at nagpatuloy maglakad.

"Hinahanap kasi kita, narinig ko na gagawan mo kami ng article kaya iyon, kaso nakalimutan ko pangalan mo."

"Correction, hindi mo nakalimutan pangalan ko kasi hindi ko naman binigay."

Napatigil naman ako sa paglalakad ng marating namin ang harap ng gym, bubuksan ko na sana ang pinto ng hawakan niya ang kamay ko.

"I came in peace and I'd like to live in peace," sabi nito.

Patayin na lang kaya kita para rest in peace.

"Look, I know we had a rough start. I may not have been the nicest guy-"

"Buti alam mo." putol ko sa kanya, napatigil naman sya doon.

Nag-pout naman siya.

"Yes and after some time thinking I realized that some of the words I said have come across wrong-"

"I'm glad you realized."

"And I was a jerk-"

"Yes, so true."

"And I sincerely apologize."

Napatigil naman ako, tumingin ako dito.

Hindi ko in-e-expect na mags-sorry siya sa akin ulit, mukha namang sincere since sabi niya nga.

Wala na tuloy akong nasabing pang comeback sa kaniya.

Tinignan ko ito sa mata, kahit papaano yung inis ko dito ay unti-unting nawawala dahil sa sinabi nito.

Binitawan niya naman ang kamay ko.

"Maayos na ba tayo?" sabi nito, he puts his hand forward.

I just give him a small smile and I take his hand. He even gives it a firm shake.

"Grey Hudson, a pleasure to meet you."

"Kyra Valencia," I reply to him, he smiles happily at me and it feels like my heart skipped a beat.

He gives my hand one final squeeze before finally letting it go.

-

-

-

To be continued...