I looked up and saw Darwin holding me close beside him. That distracted me to be discerning about the visitors in the party that are clearly not in favor about me. He then leaned me closer to the side of my face so he can whisper.“I’m sorry…” he said that made me furrow my eyebrows. “I don’t want you angry, sad, or upset with me. I am not comfortable, and I can’t let my pride be that more powerful over our forming friendship.”For the record, he is not the type of man who would say sorry. He would rather be an enemy to everyone than to bow his pride to anyone, even when he is at fault.He stared at me as we approached his family's table.
I looked up and saw Darwin holding me close beside him. That distracted me to be discerning about the visitors in the party that are clearly not in favor about me. He then leaned me closer to the side of my face so he can whisper.“I’m sorry…” he said that made me furrow my eyebrows. “I don’t want you angry, sad, or upset with me. I am not comfortable, and I can’t let my pride be that more powerful over our forming friendship.”For the record, he is not the type of man who would say sorry. He would rather be an enemy to everyone than to bow his pride to anyone, even when he is at fault.He stared at me as we approached his family's table.
I looked up and saw Darwin holding me close beside him. That distracted me to be discerning about the visitors in the party that are clearly not in favor about me. He then leaned me closer to the side of my face so he can whisper.“I’m sorry…” he said that made me furrow my eyebrows. “I don’t want you angry, sad, or upset with me. I am not comfortable, and I can’t let my pride be that more powerful over our forming friendship.”For the record, he is not the typ bye of man who would say sorry. He would rather be an enemy to everyone than to bow his pride to anyone, even when he is at fault.He stared at me as we approached his family's table.
Niyakap agad ako ni Criselda nang makita niya akong umiiyak. Tumingin sa amin ang mga tao sa mall dahil siguro sa pangit ko na itsura. Pero bahala na."Tinanggihan niya na naman ako, Criselda!" sambit ko at suminghot pa. "Pinunit niya pa ang love letter ko."Narinig ko namang umasik ang kaibigan ko habang tinatapik ang aking balikat. "Hay naku, sinabi ko naman sa 'yong huwag ka na lang umamin kay Jerich. Ang tigas talaga ng ulo mo.""Eeee, kasalanan ko ba kung crush ko siya?" Ngumuso ako habang pumipiglas sa yakap. "Hindi ba ako maganda?"Napailing si Criselda at pumamewang. Naka-uniform pa kami ngayon dahil katatapos lang ng klase namin sa eskuwelahan. Nagpa-iwan nga lang muna ako kanina habang ang mga kaibigan naman namin ay nauna na sa mall.Kasi inamin ko ang nararamdaman ko sa crush kong si Jerich sa school. Ilang taon ko na rin siyang crush dahil guwapo at matalino siya. Pero sa ilang ulit kong pagco-confess, palagi niya akong tinatanggihan."Alam mo, Rosalind, gutom lang iyan,
Umalis si Tita Emily papuntang Cebu para doon magdiwang ng pasko kasama ang asawa niya. Ang kasama ko naman sa bahay ay sina Avery, Dandan, Cedric, Tita Melissa, at Ate Grace.Bukas na ang kaarawan ng Diyos, kaya naghahanda na kami para sa noche buena ngayong gabi."Tulog na ba si Dandan?" tanong ni Ate Grace nang bumaba ako sa hagdan. "Natimplahan mo ba ng gatas?""Opo." Pabagsak akong tumalon sa sofa para magpahinga. "Grabe, nakakapagod talaga bantayan si Dandan, Ate, 'no? Ang likot. Parang bulati na binudburan ng asin!"Napailing ako. Ininat ko ang mga balikat ko dahil sa kabubuhat ko sa batang iyon kanina. Ang sakit din ng mga paa ko kakatakbo para habulin siya. Naku! Dalawang araw ko pa nga lang, para na akong mamamatay."Pagpasensiyahan mo na. Bata, e," sabi ni Ate Grace habang naghihiwa ng mga sangkap panghapunan.Tumingin ako sa labas ng bahay. Nakita ko ang mainit na panahon. Mahangin sa labas sa kabila ng init, kaya ang mga halaman sa gilid ng kalsada ay sumasayaw. "Hala,
Nagising ako sa sumunod na umaga dahil sa sinag ng araw mula sa kuwarto ni Avery. Katabi ko pa ang pinsan ko na tulog-mantika pa rin at nakanganga pa. Humikab muna ako bago bumangon."Oh? Ang aga mo yatang nagising, ah?" saad ni Ate Grace na nagma-mop sa tiles ng bahay.Dumiretso ako sa upper cabinet ng kusina. Kumuha ako roon ng sachet ng kape at blue berry jam."Natripan lang po," sagot ko sa kanya."Sige lang. Natutulog pa naman ang mga bata ngayon."Tumango ako at kinuha ang heater. "Nasaan nga po pala si Tita Melissa?" tanong ko nang mapansing wala siya sa bahay."Nagjo-jogging lang sa buong subdivision. Alam mo naman ang tita mo. Masiyadong diet-conscious."Ilang ritwal ang ginawa ko sa umaga. Naligo, nagbantay ng bata, nakipagkulitan kay Avery, at naglinis. Noong ala una ng tanghali ay nakipagyayaan si Dandan na lumabas."Hindi puwede. Mainit ngayon, baby," pang-aalo ko sa pag-iyak ng pinsan ko."G-Gusto ko po makita ang b-birds, huhuhu," sabi niya.Pinanood ko lang ang pagta-t
"Anong maganda rito, Rosalind? Ito o ito?"Pinigilan ko ang pagngiti habang ka-chat si Winston. Nagbibiro kasi siya tungkol sa isang movie na paborito niya. Nagtipa ako ng reply sa kanya."Hoy!""Ay, animal ka!"Kumunot ang noo ni Avery sa akin. "Sino 'yang ka-chat mo? Kanina pa kaya kita tinatawag," sabi niya."Oops!" Itinaas ko ang aking hintuturo para pigilan siya sa pagbabalak niyang pagkuha sa cellphone ko. "Wala lang 'to. Mga kaibigan ko lang."Tumaas lang ang kilay niya at pumamewang. Tumikhim naman ako. Mayamaya ay napailing siya."So, ano nang magandang i-profile?" tanong niya ulit sabay pakita ng dalawang litrato.Pinanliitan ko ang mga mata ko habang ikinokompara ang ipinapakita niya. "Hmm, mukhang gusto ko ang puwesto mo riyan. Ito, oh.""Okay, thank you!" Bumalik ulit siya sa pagpipindot ng cellphone niya at humiga. Nilingon ko ulit ang cellphone ko kung saan agad akong ni-reply-an ni Winston.---FROM: Winston Nash RavalezWhat are you doing?---Umubo ako habang ngum
Nakasimangot akong napatitig sa cellphone ko. Tapos mayamaya ay bubuntong-hininga. Titingin sa blackboard ng classroom, tapos sa cellphone ulit.Bakit hindi siya nagre-reply sa akin?"Concepcion!""Yes, miss?" Agad akong napatayo nang tawagin ako ng teacher namin. Tinanong niya ako tungkol sa dini-discuss niya na nasagutan ko naman.Isang linggo na ang lumipas simula noong umalis ako sa subdivision. Maayos naman noong una kasi nakikipag-chat pa rin ako kina Angela kahit malayo na ako sa kanila. Pero si Winston, parang lumamig sa akin.Nagcha-chat din naman kami tuwing gabi noong nakaraan, pero ngayon, parang madalang na lang. Akala ko nga nagtatampo na naman, pero ang sabi sa akin ni Angela, abala siya sa balik-eskuwela nila.Napa-paranoid lang siguro ako. Baka busy lang talaga si Winston."Oh? Ano na namang problema mo diyan?" Inangat ko ang aking mukha. Pinaglaruan ko na lang ang lunchbox ko habang nginungusuhan si Criselda sa harap."E, hindi pa kasi nagcha-chat si Winston sa aki
"Wow, congratulations, Jill! Highest ka sa reporting, ah?" komento ng isang kaklase ko nang magsabay kami sa paglalakad sa kalsada. "Ang galing mo rin kasing mag-English. Nakakadugo sa ilong, alam mo iyon?"Tinawanan ko lang siya. "Hindi ko talaga alam kung bakit sa English ko pa kung pwede naman sa delivery of speech, ate," aniko. "Pero thank you po!"Hoooo, nakakapagod kahit isang klase lang ngayong hapon. Marami kasing tanong ang instructor namin sa MSTE-1 tungkol sa topic ng reporting ko, at dahil ayokong mapahiya ay sinagutan ko lahat ng iyon kagaya ng pinag-aralan ko kagabi. I have always been competitive when it comes to academics without creating competitions against anyone. Gusto ko lang na mataas ang grades ko at malayo sa posibilidad na bumagsak ako. Nasa college na ako, kaya kailangan kong pagbutihan, lalo na at kasali ako sa scholarship program ng Cornelia Foundation College. Kumaway ako sa kaklase ko sa second year na pumunta sa waiting shed kung saan ang bus stop. Ako
"Lagi ka talagang aabusuhin dahil sobrang bait mo," sabi ni mama sa akin habang kumakain kami ng hapunan. "Hindi pwedeng ikaw nalang lahat, Jill. Magtira ka naman para sa sarili mo." Nadiin ko ang pagtusok ng kutsara sa karne ng isda dahil sa irita ko. Nakatalikod si mama sa akin dahil nasa upuan ako, habang siya at ang dalawang kapatid ko naman ay nasa lamesa. "Oo, mama. Oo," sagot ko nang matigil siya. Mukhang nahalata niyang ayaw kong pinapangaralan ako ngayon dahil sa pagod kaya natahimik din siya. Hindi sa padabog ako kumain ulit, pero nagpatuloy ako nang nakasimangot. Ramdam ko pa ang tingin ng kapatid kong babae sa akin, pero hindi ko na siya tiningnan pa. Umalis ako sa boarding house dahil gusto kong matahimik ang buhay ko. Tapos paparangalan pa ako rito? Ano, dahil lang sa tumigil ako sa pagtatrabaho at wala na akong naibibigay na pera, gaganituhin na nila ako? Huminga ako nang malalim matapos kong isubo ang panghuling kanin at tumayo rin para ilagay ang nagamit na kubye
I grew up as an obedient girl until I became a teenager who is known to be cool and silent to many. I have struggles when I communicate with other people since I am not immune to any forms of socializing. Maybe because I never really understood the concepts of camaraderies and friendships. For me, I am content to be alone, even if there is a saying that no man is an island. "Are you okay?" one boy asked when he saw me watching the kids at my school playing in the playground. He was wearing our school uniform that looked cute in him. "You look lonely. Don't you want to play with the kids?"I furrowed my eyebrows and scanned his body up and down while sitting on the bench. "Do I know you?" I asked boredly, having no idea why he was approaching me. "How come that you don't know me? I'm your classmate," he said and chuckled. "You know what, maybe our classmates are saying the truth. You are very distant and mean.""I don't know why you have to nose your business with me.""I just want t
"Shit! Fucking shit! How do I fucking do this shit?""Anong ginagawa mo?" rinig kong tanong ni Irise sa aking likod."Wait lang, Irise. Baka hindi ko mapantaya-- FUCK!"Kung may mas mailalakas pa sa pagmumura ko, iyon na ang malakas na halakhak ni Irise. Sinamaan ko siya ng tingin mula sa salamin, pero hindi siya natigil sa paghahampas sa akin habang natatawa. "Tigilan mo nga ako, Irise!" naiinis na sambit ko at nagpatuloy sa ginagawa, ngayon ay sinusubukan ulit makapokus. Humalukipkip naman siya. "Bakit ka ba kasi nag-e-eyeliner? Sampung minuto ka nang nasa labas ng kwarto natin. Akala ko kung ano nang ginagawa mo, pero nakaharap ka lang pala sa salamin!"Kung maputi lang ako, baka sa pag-init ng aking mga pisngi ay namula na ako sa pagkapahiya. Gusto kong maapektuhan sa tanong ni Irise, pero binalewala ko lang ang katotohanan sa magiging sagot ko. "Wala lang. Sayang kasi ang eyeliner na nabili ko sa SM noon, so... ano... nagta-try lang," rason ko.She snorted. "Hmmm... talaga lan
"Wow, congratulations, Jill! Highest ka sa reporting, ah?" komento ng isang kaklase ko nang magsabay kami sa paglalakad sa kalsada. "Ang galing mo rin kasing mag-English. Nakakadugo sa ilong, alam mo iyon?"Tinawanan ko lang siya. "Hindi ko talaga alam kung bakit sa English ko pa kung pwede naman sa delivery of speech, ate," aniko. "Pero thank you po!"Hoooo, nakakapagod kahit isang klase lang ngayong hapon. Marami kasing tanong ang instructor namin sa MSTE-1 tungkol sa topic ng reporting ko, at dahil ayokong mapahiya ay sinagutan ko lahat ng iyon kagaya ng pinag-aralan ko kagabi. I have always been competitive when it comes to academics without creating competitions against anyone. Gusto ko lang na mataas ang grades ko at malayo sa posibilidad na bumagsak ako. Nasa college na ako, kaya kailangan kong pagbutihan, lalo na at kasali ako sa scholarship program ng Cornelia Foundation College. Kumaway ako sa kaklase ko sa second year na pumunta sa waiting shed kung saan ang bus stop. Ako
I grew up as an obedient girl until I became a teenager who is known to be cool and silent to many. I have struggles when I communicate with other people since I am not immune to any forms of socializing. Maybe because I never really understood the concepts of camaraderies and friendships. For me, I am content to be alone, even if there is a saying that no man is an island. "Are you okay?" one boy asked when he saw me watching the kids at my school playing in the playground. He was wearing our school uniform that looked cute in him. "You look lonely. Don't you want to play with the kids?"I furrowed my eyebrows and scanned his body up and down while sitting on the bench. "Do I know you?" I asked boredly, having no idea why he was approaching me. "How come that you don't know me? I'm your classmate," he said and chuckled. "You know what, maybe our classmates are saying the truth. You are very distant and mean.""I don't know why you have to nose your business with me.""I just want t
Maybe it was the fact that I was bothered what happened last night that I was spacing out when I went to the office the next day of work. “Secretary Castro? Are you okay?” an employee asked me when she approached me. “The paperworks you are holding are being blown away from your table.”“Huh?” I said and turned my head to the direction of my cubicle. My eyes widened when I saw that my papers are being blown away from my table that is caused by the huge air conditioner’s fan. It made me curse and ran towards it. “Shit!”The employee also lurched forward to help me get them. She kept raining me with questions if I am okay, or why I have not noticed my paperwork. I just kept nodding because I just want everything to be organized, and yet I a messing it all up. “What about your coffee, ma’am?” the female employee asked me again innocently.“Fuck…” I murmured and dropped all of the paperwork on my table. “Why is my day doing this to me?”Without wasting time, I approached the coffee mach
"Wow, congratulations, Jill! Highest ka sa reporting, ah?" komento ng isang kaklase ko nang magsabay kami sa paglalakad sa kalsada. "Ang galing mo rin kasing mag-English. Nakakadugo sa ilong, alam mo iyon?"Tinawanan ko lang siya. "Hindi ko talaga alam kung bakit sa English ko pa kung pwede naman sa delivery of speech, ate," aniko. "Pero thank you po!"Hoooo, nakakapagod kahit isang klase lang ngayong hapon. Marami kasing tanong ang instructor namin sa MSTE-1 tungkol sa topic ng reporting ko, at dahil ayokong mapahiya ay sinagutan ko lahat ng iyon kagaya ng pinag-aralan ko kagabi. I have always been competitive when it comes to academics without creating competitions against anyone. Gusto ko lang na mataas ang grades ko at malayo sa posibilidad na bumagsak ako. Nasa college na ako, kaya kailangan kong pagbutihan, lalo na at kasali ako sa scholarship program ng Cornelia Foundation College. Kumaway ako sa kaklase ko sa second year na pumunta sa waiting shed kung saan ang bus stop. Ako
I don’t know if I am just being paranoid that I keep noticing the vice chairman slowly having a fondness in hanging out with me. He would just casually arrive in front of my apartment, because he would like to watch movies and cook meals in the kitchen. And even if I am working late at night in front of my laptop, I could see him falling asleep on my sofa while hugging my squared pillow.“Want some coffee?”I looked up and saw Darwin who is placing a hot mug that contained black coffee just beside my laptop. I hung my jaw and looked around in the lobby, discerning if some employees are watching us, and thankfully, they are busy.“Mr. Montenegro,” I called him with almost shutting my eyes in fluster when I turned to him. “You have to understand that you are not supposed to do this.”He frowned and sighed boredly. “Let me guess; because you are my secretary and it is not my job to serve you on the other hand,” he said and crossed his arms. “But this does not concern anyone, Jill. You ar