"Magpaalam na kayo sa papa niyo mga anak." Ito ang araw na alis ni Steven kasama ang ilan sa mga kaibigan niya.
"Mama can I come?" Tanong ng bunso ko sa'kin. Tumingin ako kay Steven, he's looking at his daughter na may lungkot sa mga mata. I'm sure ayaw niyang umalis.
"Anak, hindi pwede. Pupunta lang si papa sa work niya dahil kailangan niyang mag trabaho, kailangan siya ng kompnya."
Humaba ang nguso ng bunso namin. Natawa yung Lolo niya na nasa gilid nakatingin sa'min. Lumapit din si Xave at Snow kay Steven para magpaalam. Lahat na yata ng bata na nandito nakapagpaalam na kay Steven pwera sa anak naming babae at kay Hivo.
"When ka uuwi dito papa?" Hindi pa nga umaalis, pinapabalik na niya.
Natawa si Steven at lumapit sa anak niya. Kinuha niya ito at kinarga. "Uuwi si papa next week. Ayos lang ba yun sa baby ni papa?"
"No papa. Next week is too long. Bakit ang tagal mo po papa?" Kunot noong tanong ni Stefanny sa ama niya. Napaka demanding ta
2 days after, gumagawa ako ng sandwich para dalhin ko sa anak kong si Hivo. May practice ulit siya ngayon with Philip. So far, maayos naman ang lahat sa kaniya. He’s enjoying his practice with his tito. Excited lagi araw-araw at pag umuuwi naman ito ay pagod na pagod. “What are you doing mama?” Napatingin ako sa anak kong babae na nasa tabi ko at nakatingin sa’kin. “I’m making a sandwich for your kuya.” Sabi ko dito. “Sandwich? Busy po ba lagi si kuya? Bakit hindi po ako pwede sumama sa kaniya mama?” “Because kids are not allowed there.” Sabi ko dito. “Mama, kuya is also a kid.” Napatigil ako sa paglalagay ng strawberry jam sa sinabi ni Stefanny. Andito na naman po kami sa mga tanong ng makulit na ‘to. “Well kuya is an exemption.” “How about ate-“ “And your ate Oceanie too.” Pagputol ko sa sasabihin niya na al
Tuwang-tuwa ang lahat ng mabanggit ni Hannah ang pangalan ni Hivo. Halos maiyak sina mama sa saya. Napahawak din ako sa baba ko sa sobrang saya. Parang maluha-luha ako na lumapit kay Hannah at niyakap siya. “I miss you,” I whispered, enough for her to hear me. Mas lalo akong naiyak ng gumanti siya ng yakap. “I’m glad,” rinig kong sabi niya bago ako kumalas sa yakap niya. Nang tignan ko siya, tulala pa rin siya but nakatingin na sa’kin. Walang emotion ang mukha niya. She’s looking at me purely. Wala akong makuhang lungkot, takot o pag-aalala sa mukha niya. She’s not okay but she’s making a progress and that’s okay. A week after, kasama ko si Amanda, Divine at ang mga bata sa dagat. Mangunguha kami ng parang small clams para lutuin mamaya. Mamaya ang uwi ni Steven kasama ni Kael. We always communicated pero iba pa rin talaga pag kasama namin siya dito ng mga bata. “Girl. Anong meron sa inyo ni
Umaga na but hindi pa rin kami nakatulog. Hinihintay kong tawagan ako ni Steven. Hindi ako mapalagay sa kinalalagyan ko ngayon. Paano ako hihinahon kung ang anak ko ay nalayo sa'kin? Para akong maiiyak sa kaba. Sina mama, papa, Amanda at mga kaibigan ko ay nasa tabi ko. Lahat sila ay kinakabahan na rin. Kasalukuyan kong tinatawagan si Vios. Hindi niya sinasagot. Wala akong ibang matawagan kundi siya lang. Tinawagan ko ulit at sa pagkakataong ito, sinagot niya ang tawag. "Ria?" Halata sa mukha nito na bagong gising ito. "Vios," "What happened?" Mahihimigan sa boses nito ang pag-aalala. Alam kong alam niya base sa boses ko na may hindi magandang nangyari sa'min dito. "Help me, Vios. Nasaan ka ngayon? Pwede mo bang puntahan si Steven?" "Bakit? Ano bang nangyari?" "Si Stefanny,"
Paglapag ng eroplano ay agad kaming sinalubong ng mga sandamakmak na mga tauhan ni kuya Felix. Pinakilala niya ako agad sa lahat ng mga ito. Lahat sila ay armado at seryoso ang mukha habang nakatingin sa’kin. Napansin ko rin na alerto ang iba sa ginagawa nila. Nakita ko kung paano utusan ng general ang mga tauhan niya sa pamamagitan ng kilos sa mata bago siya lumapit sa’min at yumuko. "It's our pleasure to meet you heiress." Sabi niya habang ang isang tuhod ay nakalapat sa lupa. "Thank you. Please lead us the way." "This way ma'am," agad niya kaming inalalayan papunta sa sasakyan naming. Sumakay kami agad sa sasakyan na nakaparada pagkababa ng eroplano. Wala kaming sinayang na oras. Deretso kami agad sa headquarters na sinabi ni kuya Felix kung saan nandoon ang mga taong makakatulong sa'min. Nakasunog ang lahat ng mga armed men sa likuran. May iba
“Sydney, what do you want?” Tanong ko sa kapatid ko habang nakatingin sa menu. We both wearing the thickest coat we have because it’s freezing to death here in Philadelphia. “Anything just fine,” aniya. I just pointed the foods we’re going to take as the waiter nodded before he leaves. We rent this resto named “Lauve” owned by kuya Felix’s friend. So kami lang ang nandito at nasa labas lahat ng bodguardds. Nang makaalis ang waiter ay agad kong tinitigan ang kapatid ko. She’s smiling at me. Longingness is evident in her eyes. Matagal na rin nong huli kaming nagkita. “How are you ate?” Tanong nito sa’kin. Close kami ng kapatid ko noon pa man. Yun nga lang napaka barumbado nito kaya napapagalitan lagi. “Ayos lang naman ako Sydney. What happened to you? Bakit nawala ka nalang bigla?” “Lumayas ako sa’min ate nong pinalayas ka ni mommy at daddy. Hinanap kita but I couldn’t find you.” Nagulat ako sa sinabi niya. Pero bakit siya lumayas?
Hindi agad ako nakapagsalita sa sinabi niya. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. I don’t know my parents since hindi ko sila kilala. Masakit, masakit na ang taong kinikilala kong ama ay ang dahilan kung bakit ako naging ulila. “Right after malaman nina sir Felix ang totong nangyari kay Albert Loverio, the operation was taken place without the knowledge of the government.” But no, ang mas nasasaktan sa nangyari ay si Sydney. Kahit ano pa mang mangyari, ama pa rin niya si dad. “And my husband was the person who was assigned to take the mission.” After she said those, I remained quite. “But that was years ago so I’m fine, ate.” “I don’t know what to say, Syd. I consider dad as my real dad. He treated me right nang nasa puder pa nila ako. But paano mo nalaman ang lahat ng ito?” “I am entitled to know everything ate since Seb is my husband. I am not part of the organization but I hav
“Bukas ate, haharap ka na sa lahat. Tutulong ako sa lahat ng makakaya ko. Pamilya ko pa rin sila ate but what they did ay hindi na katanggap-tanggap. Lashnia is still my half sister dahil anak siya ni mommy.” “What?” Napatayo ako sa gulat. “Yes ate Ria. Kapatid ko si Lia sa ina. Reason why my mother chose to stay with her dahil sa gusto niyang bumawi. Nabulag na si mommy sa pagmamahal niya kay Lia na kahit hindi na tama ang ginagawa niya ay sinusuportahan niya ito.” Nanghihinang napaupo ako pabalik sa upuan. Sobrang nakakagulat ang nalaman ko sa lahat. Bigla kong naalala ang pagdating ni momy nong panahong naghaharap kami ni Amanda. Kung ganoon ay parte si mommy sa plano ni Lia? “I tried to convinced mom na umalis na kay Lia but lagi nalang niya akong sinasagot ng sorry.” Malungkot na sabi ni Sydney sa’kin. Kahit ako ay wala akong masabi sa sinabi niya. Ito ang mahirap, ang pumili sa tama laban sa pamilya mo.
“Are you ready?” Nagpakawala muna ako ng isang malalim na buntong hininga bago tumango kay kuya Felix. “Yes kuya Felix, handa na po ako.” Ang sinabi kong yun ang naging hudyat sa mga tauhan ni kuya Felix para pagbuksan ako ng pintuan kung saan makikilala ko ang lahat ng mga taong kakailanganin ko sa nalalapit na paghaharap namin ni Lia. Taas noo akong pumasok. Nakita ko ang libo-libong mga tao na nasa loob ng hall. Lahat nakatingin sa’kin at tila nakatingin sa bawat paggalaw ko. Inaabangan ang bawat kilos ko at mas lalo akong kinakabahan nang makita ang expression sa mga mata nila. Nakita ko ang pagsunod ng tingin nila sa’kin papunta sa harap. Alam kong alam na nila ang sadya ko dito pero bilang isa sa magiging titingalain nilang leader, tungkulin ko pa rin ang hingkayatin sila na sundin at galangin ako. Na ako ay karapat-dapat na humalili sa ama ko. Nasa harap ko na ang mic. Boses ko nalang ang hinihintay nila. Nakakabilib na kahit libo-libo sila sa
“Pa, namiss kita,” sabi ko habang nakatingin sa libingan nila ni mama. “Pasensya na po kayo kung ngayon lang ako nakadalaw sa inyo ah?” mahinahong sabi ko. “Sila po ba si lolo at lola, papa?” ang maliit at mahinhing boses ni Snow sa likuran. Lumingon ako sa kanila ni Yenro. “Hali ka anak, pakilala kita kay lolo at lola mo,” ang sabi ko. First ni Snow makasama sa amin dito sa puntod ni mama at papa. Hindi namin siya inaalis ni Yenro sa isla noon dahil hinuhuli pa nila ang mga iilang galamay ni Lia. Kung makalabas man siya ng isla, sobrang bantay sarado at limited lang ang mapupuntahan niya. Lumapit silang dalawa ng ama niya sa akin. Ngumiti ako kay Yenro at hinarap muli si mama at papa. “Ma, pa, this is my daughter and— “Her husband ma, pa,” pagtatapos ni Yenro sa sasabihin ko sana. Natatawa akong yumakap sa kaniya ng patagilid habang sa si Snow naman ay lumapit sa puntod ng lolo at lola niya. “If wala ka, baka kasama ko na sila ngayon.” Sabi ko. Dinungaw niya ako at bahagyan
10 years later, Masaya na ako no'ng makasama ko ang anak ko at si Yenro ng payapa pero mas sumaya ako no'ng nahuli na si Lia sa pamamagitan ni Ria. Masiyadong maganda ang plot twist na hindi pala pangkaraniwang tao si Ria. Kaya ayun, nahuli si Lia at nasa kalalagyan niya ngayon na ni sinag ng araw ay hindi niya makikita. Masaya akong masaya na si Steven ngayon, at masaya ako sa piling ni Yenro. Masaya akong hindi lang kami ang narito sa isla kundi halos lahat ng mga magbabarkada. Dito na namin pinili manirahan sa Isla. "Ate," napatingin ako kay Hannah na ngayon ay, maayos na. Sa awa ng Diyos ay maayos na ang buhay niya. Minsan lang, napapangiwi ako sa ate niya pero sobrang saya ko na maayos na kami. No'ng may pinagdadaaanan siya, hindi ako nagdalawang isip na aalagaan siya. Ako ang naiiwan sa kaniya habang busy sila sa laban kay Lia. Tapos na ang paghihirap ko. Ngunit na ipasa sa kanila ang lahat ng sakit na dinanas ko. "Hindi pa nga pala ako nagpapasalamat," aniya habang sum
“Kamusta naman ang buhay kasama ni Yenro mo?” tanong ni Chichi habang nilalantakan namin ang langka na natira mula sa kinuha ni Yenro kahapon. “Ayos lang naman,” sagot ko ng nakangiti. Masaya talaga ako at ang gaan gaan ng pakiamdam ko ngayon na kasama ko si Chichi. Masaya na ako na wala na akong iisipin pang Lia. Masaya rin ako na kasama ko si Yenro. At mas sumayo ako na kahit papaano, ang itinuring kong kapatid ay narito kasama ko. “Si Arman nga pala, kamusta na siya?” namiss ko rin kasi siya dahil medyo matagal na kaming hindi nagkikita. Isa din iyong kuya ko e. Kasal man kami, ang turingan namin sa isa’t-isa ay hindi lalagpas bilang isang kapatid. “Ayun, masaya sa boyfriend niya,” natatawang sabi niya. Alam kong masaya na siya sa kalagayan ni Arman ngayon. At matagal na rin namang pinag-isipan ni Arman na pumunta ng Thailand para sa jowa niya. “Kamusta nga pala ang buhay mo sa Thailand?” tanong ko kasi alam kong nasa Canada na ang buhay niya. Kung hindi dahil sa akin, baka nas
"I'll give this p*ssy to you, 5 to 9, 9 to 5!" Napapikit ako at naririndi na dahil pang ilang ulit na iyang kinanta ni Yenro. Kanina pa ako nagising at nasa sala ako para mag unat unat. Pagka gising ko palang narinig ko ng kinakanta niya yan. At halos hindi ko na mabilang na sa loob ng 20 minutes, inulit ulit niyang kantahin yan. "Hindi ka ba talaga titigil? Pang ilang ulit mo ng kinanta yan?"Nakita ko ang paglingon niya sa akin at pagkagat niya sa pang ibabang labi niya para pigilan na huwag matawa sa mukha kong nakabusangot. Hubad baro siya ngayon at pakiramdam ko ay feel na feel talaga niya ang moment.Hindi ko alam kung ano pero may plano yata si Yenro na mag-apply bilang bouncer sa bar. Bakit ba siya nakahubad? Ano? Flex lang niya katawang lupa niya? "Good morning, baby. Bakit hindi ka nakangiti ngayon?"Pinandilatan ko siya ng mata. Hindi ko alam kung nanti-trip ba siya o seryoso. Mukha talaga siyang engot sa harapan ko ngayon at kita na ngang bad trip ako, mas babadtripin
"Yenro," tawag ko sa kaniya."Love?" busy siya ngayon sa laptop niya. Feeling ko ay minomonitor niya ang drone na nakapalibot sa amin. Lumapit ako sa gawi niya at sinalubong naman niya ako ng haIik. Umupo ako sa tabi niya. Hirap na ako sa tiyan ko. Ang laki na e."Kamusta si Steven?" ang tanong ko."He's fine." Ang sagot niya. Tumingin ako sa mata niya na ayaw niyang iharap sa akin.Napabuntong hininga ako. Alam kong hindi. He must be suffering now. I know it kasi iyong ang nararamdaman ko. Hindi niya pa rin alam nasaan ang mag-ina niya ngayon and nakikiplastikan pa siya kay Lia na lantaran ng nagpapapansin sa kaniya. "Nakakaawa siya." Ang sabi ko.Kinuha niya ang ulo ko at isinandal sa kaniya. "He'll be fine. Ang mahalaga, dito ka lang sa bahay."Peke kaming ikinasal ni Steven para lang palabasin na kasal na siya sa akin at galitin si Lia. At ngayon nga, si Lia, ginagaya si Ria. Nakikipapel na siya sa buhay ni Steven. I know how hard it is for him dahil araw araw siyang nakikipag
“Amanda, this is my mother, Sonya,” pagpapakilala ni Lia sa ina niya na siyang nag-alaga daw kay Ria. Ilang buwan ng nagta-trabaho si Ria kay Steven at wala na akong ibang ginawa kun’di ang maging kontrabida sa buhay niya. Lagi kong pinagpipilitan ang sarili ko sa buhay ni Steven kahit harap-harapan niya akong tinataboy. Kada pamam@ldita ko sa kanila, double din ang sakit na nararamdaman ko. Rinig na rinig ko kung paano gamitin ni Lia ang mga tao sa paligid niya makuha lang si Steven. Ganoon siya ka desperada. Kahit mama niya na gusto lang bumawi sa kaniya ay gagamitin niya. Umiiyak na ako sa kwarto dahil wala na akong mahahawakan pa. Nagkulong na ako dito ng ilang araw. Noong una, sabi ko bahala na pero hindi ko pala kaya madamay ang anak namin ni Yenro. Nalala ko sa resto, kita ko ang pagkamuhi sa mata ni Ria. Pero sobrang saya ko ng hindi niya hihiwalayan si Steven kahit pa mama na niya ang nagsabi na hiwalayan niya ito. Iniisip niya siguong ako ang anak ng mama niya. Hindi
“She’s here again? Can you tell her to leave?” matigas na sabi ni Steven nang papasok ako sa loob ng bahay niya. Pumasok pa rin ako at ngumiti sa harapan niya. “Ano ba Amanda! I said, leave. Hindi nga kita papanagutan!” Ang sabi niya. I am pregnant. Pero si Yenro ang ama. I am 2 months old pregnant. Akala ko si Steven lang mag-isa sa bahay niya, nagulat ako nang makita si Yenro na nanlalaki ang mata nang makita ako at ang tiyan ko. After naming mag-usap matapos non ay umalis na siya at hindi nagpakita. Ngayon pa kami nagkitang muli. Nakakainis at nakakaiyak dahil alam ko sa sarili ko na hinahanap ko siya pero alam rin ng utak ko na hindi pwede. “Steven, bakit hindi? Anak mo ito!” Sigaw ko. “Anong anak? Ni hindi ko nga maalala na may nangyari sa atin no’ng magsama tayo. How can I be the father?” Hindi nagsalita si Yenro. Pero alam kong igting ang panga niya at doon sa baso niya na may alak ang tingin. “Kung hindi ka aalis sa bahay ko, ako ang aalis!” “Your mom approved aboou
“Nasa labas pa ba si Yenro?” tanong ko kay Ben. “Yes,” sabi ni Ben sa akin. Mahigit sampung minuto ng nag do-doorbell si Yenro sa labas ng bahay ni Ben. “Open the fvcking door Ben or I’ll crush it!” nagsimula na siyang sumigaw. Umakyat na nga siya sa gate na nakasara tas ngayon, may balak pa siyang magwala. “Dito ka lang at huwag ka ng lumabas. Ako na ang bahala sa kaniya,” sabi ni Ben. Pagbukas ng pintuan, agad iyong sinara ni Ben para hindi makapasok si Yenro. “Open that fvcking door. Dammit! She’s hiding inside your house!” “Sino bang tinutukoy mo?” rinig tanong ni Ben. “Steven told me na magkasama kayo ni Amanda nang pumunat doon sa gulfing niyo!” “Nagkita lang kami. So? Anong problema mo?” “TABI! KUKUNIN KO SIYA!” “You can’t! That’s trespassing.” “THEN SUE ME! FVCK YOU!” Nakagat ko ng mariin ang labi ko. Sobra na ang galit ni Yenro para murahin niya ang kaibigan niya. “AMANDA! GET OUT!” He’s really certain that I am here. May kumalampag sa pintuan. Nang sumilip ako
Napadaing ako nang magising ako dahil kay Yenro na busy na naman sa kakahaIik sa katawan ko. "Yenro, pagod ako," paungol na sabi ko. Hindi siya nakinig. Hinarap niya ako sa kaniya at nang magtagpo ang paningin namin, nasalubong ko ang mabibigat niyang tingin. "I want more," bulong niya. Tumingin ako sa baba at nakitang nakatayo na naman yun. "Hindi ba yan napapagod?" kunot noong tanong ko. Imbes na sagutin ay siniil niya ako ng haIik sa labi. Akala ko ba Amanda pagod ka? Bakit nagpapadala ka sa mga haIik ng lalaking ito? Nababaliw na rin yata ako dahil agad ko ring ipinulupot sa kaniyang leeg ang kamay ko. At nangyari na naman ng pa ulit ulit ang pagiisa ng aming katawan. Kinaumagahan, akala ko mauuna akong magising kay Yenro ngunit pagmulat ko ay wala na siya sa tabi ko. May nakahanda na ring pagkain sa mesa. Napangiti ako sa ginawa niya ngunit nagtataka ako kung saan siya nagpunta. Akala ko matatapos ang araw na ito na good mood ako, pero nagkamali ako. Dahil biglang pu