"Magpaalam na kayo sa papa niyo mga anak." Ito ang araw na alis ni Steven kasama ang ilan sa mga kaibigan niya.
"Mama can I come?" Tanong ng bunso ko sa'kin. Tumingin ako kay Steven, he's looking at his daughter na may lungkot sa mga mata. I'm sure ayaw niyang umalis.
"Anak, hindi pwede. Pupunta lang si papa sa work niya dahil kailangan niyang mag trabaho, kailangan siya ng kompnya."
Humaba ang nguso ng bunso namin. Natawa yung Lolo niya na nasa gilid nakatingin sa'min. Lumapit din si Xave at Snow kay Steven para magpaalam. Lahat na yata ng bata na nandito nakapagpaalam na kay Steven pwera sa anak naming babae at kay Hivo.
"When ka uuwi dito papa?" Hindi pa nga umaalis, pinapabalik na niya.
Natawa si Steven at lumapit sa anak niya. Kinuha niya ito at kinarga. "Uuwi si papa next week. Ayos lang ba yun sa baby ni papa?"
"No papa. Next week is too long. Bakit ang tagal mo po papa?" Kunot noong tanong ni Stefanny sa ama niya. Napaka demanding ta
2 days after, gumagawa ako ng sandwich para dalhin ko sa anak kong si Hivo. May practice ulit siya ngayon with Philip. So far, maayos naman ang lahat sa kaniya. He’s enjoying his practice with his tito. Excited lagi araw-araw at pag umuuwi naman ito ay pagod na pagod. “What are you doing mama?” Napatingin ako sa anak kong babae na nasa tabi ko at nakatingin sa’kin. “I’m making a sandwich for your kuya.” Sabi ko dito. “Sandwich? Busy po ba lagi si kuya? Bakit hindi po ako pwede sumama sa kaniya mama?” “Because kids are not allowed there.” Sabi ko dito. “Mama, kuya is also a kid.” Napatigil ako sa paglalagay ng strawberry jam sa sinabi ni Stefanny. Andito na naman po kami sa mga tanong ng makulit na ‘to. “Well kuya is an exemption.” “How about ate-“ “And your ate Oceanie too.” Pagputol ko sa sasabihin niya na al
Tuwang-tuwa ang lahat ng mabanggit ni Hannah ang pangalan ni Hivo. Halos maiyak sina mama sa saya. Napahawak din ako sa baba ko sa sobrang saya. Parang maluha-luha ako na lumapit kay Hannah at niyakap siya. “I miss you,” I whispered, enough for her to hear me. Mas lalo akong naiyak ng gumanti siya ng yakap. “I’m glad,” rinig kong sabi niya bago ako kumalas sa yakap niya. Nang tignan ko siya, tulala pa rin siya but nakatingin na sa’kin. Walang emotion ang mukha niya. She’s looking at me purely. Wala akong makuhang lungkot, takot o pag-aalala sa mukha niya. She’s not okay but she’s making a progress and that’s okay. A week after, kasama ko si Amanda, Divine at ang mga bata sa dagat. Mangunguha kami ng parang small clams para lutuin mamaya. Mamaya ang uwi ni Steven kasama ni Kael. We always communicated pero iba pa rin talaga pag kasama namin siya dito ng mga bata. “Girl. Anong meron sa inyo ni
Umaga na but hindi pa rin kami nakatulog. Hinihintay kong tawagan ako ni Steven. Hindi ako mapalagay sa kinalalagyan ko ngayon. Paano ako hihinahon kung ang anak ko ay nalayo sa'kin? Para akong maiiyak sa kaba. Sina mama, papa, Amanda at mga kaibigan ko ay nasa tabi ko. Lahat sila ay kinakabahan na rin. Kasalukuyan kong tinatawagan si Vios. Hindi niya sinasagot. Wala akong ibang matawagan kundi siya lang. Tinawagan ko ulit at sa pagkakataong ito, sinagot niya ang tawag. "Ria?" Halata sa mukha nito na bagong gising ito. "Vios," "What happened?" Mahihimigan sa boses nito ang pag-aalala. Alam kong alam niya base sa boses ko na may hindi magandang nangyari sa'min dito. "Help me, Vios. Nasaan ka ngayon? Pwede mo bang puntahan si Steven?" "Bakit? Ano bang nangyari?" "Si Stefanny,"
Paglapag ng eroplano ay agad kaming sinalubong ng mga sandamakmak na mga tauhan ni kuya Felix. Pinakilala niya ako agad sa lahat ng mga ito. Lahat sila ay armado at seryoso ang mukha habang nakatingin sa’kin. Napansin ko rin na alerto ang iba sa ginagawa nila. Nakita ko kung paano utusan ng general ang mga tauhan niya sa pamamagitan ng kilos sa mata bago siya lumapit sa’min at yumuko. "It's our pleasure to meet you heiress." Sabi niya habang ang isang tuhod ay nakalapat sa lupa. "Thank you. Please lead us the way." "This way ma'am," agad niya kaming inalalayan papunta sa sasakyan naming. Sumakay kami agad sa sasakyan na nakaparada pagkababa ng eroplano. Wala kaming sinayang na oras. Deretso kami agad sa headquarters na sinabi ni kuya Felix kung saan nandoon ang mga taong makakatulong sa'min. Nakasunog ang lahat ng mga armed men sa likuran. May iba
“Sydney, what do you want?” Tanong ko sa kapatid ko habang nakatingin sa menu. We both wearing the thickest coat we have because it’s freezing to death here in Philadelphia. “Anything just fine,” aniya. I just pointed the foods we’re going to take as the waiter nodded before he leaves. We rent this resto named “Lauve” owned by kuya Felix’s friend. So kami lang ang nandito at nasa labas lahat ng bodguardds. Nang makaalis ang waiter ay agad kong tinitigan ang kapatid ko. She’s smiling at me. Longingness is evident in her eyes. Matagal na rin nong huli kaming nagkita. “How are you ate?” Tanong nito sa’kin. Close kami ng kapatid ko noon pa man. Yun nga lang napaka barumbado nito kaya napapagalitan lagi. “Ayos lang naman ako Sydney. What happened to you? Bakit nawala ka nalang bigla?” “Lumayas ako sa’min ate nong pinalayas ka ni mommy at daddy. Hinanap kita but I couldn’t find you.” Nagulat ako sa sinabi niya. Pero bakit siya lumayas?
Hindi agad ako nakapagsalita sa sinabi niya. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. I don’t know my parents since hindi ko sila kilala. Masakit, masakit na ang taong kinikilala kong ama ay ang dahilan kung bakit ako naging ulila. “Right after malaman nina sir Felix ang totong nangyari kay Albert Loverio, the operation was taken place without the knowledge of the government.” But no, ang mas nasasaktan sa nangyari ay si Sydney. Kahit ano pa mang mangyari, ama pa rin niya si dad. “And my husband was the person who was assigned to take the mission.” After she said those, I remained quite. “But that was years ago so I’m fine, ate.” “I don’t know what to say, Syd. I consider dad as my real dad. He treated me right nang nasa puder pa nila ako. But paano mo nalaman ang lahat ng ito?” “I am entitled to know everything ate since Seb is my husband. I am not part of the organization but I hav
“Bukas ate, haharap ka na sa lahat. Tutulong ako sa lahat ng makakaya ko. Pamilya ko pa rin sila ate but what they did ay hindi na katanggap-tanggap. Lashnia is still my half sister dahil anak siya ni mommy.” “What?” Napatayo ako sa gulat. “Yes ate Ria. Kapatid ko si Lia sa ina. Reason why my mother chose to stay with her dahil sa gusto niyang bumawi. Nabulag na si mommy sa pagmamahal niya kay Lia na kahit hindi na tama ang ginagawa niya ay sinusuportahan niya ito.” Nanghihinang napaupo ako pabalik sa upuan. Sobrang nakakagulat ang nalaman ko sa lahat. Bigla kong naalala ang pagdating ni momy nong panahong naghaharap kami ni Amanda. Kung ganoon ay parte si mommy sa plano ni Lia? “I tried to convinced mom na umalis na kay Lia but lagi nalang niya akong sinasagot ng sorry.” Malungkot na sabi ni Sydney sa’kin. Kahit ako ay wala akong masabi sa sinabi niya. Ito ang mahirap, ang pumili sa tama laban sa pamilya mo.
“Are you ready?” Nagpakawala muna ako ng isang malalim na buntong hininga bago tumango kay kuya Felix. “Yes kuya Felix, handa na po ako.” Ang sinabi kong yun ang naging hudyat sa mga tauhan ni kuya Felix para pagbuksan ako ng pintuan kung saan makikilala ko ang lahat ng mga taong kakailanganin ko sa nalalapit na paghaharap namin ni Lia. Taas noo akong pumasok. Nakita ko ang libo-libong mga tao na nasa loob ng hall. Lahat nakatingin sa’kin at tila nakatingin sa bawat paggalaw ko. Inaabangan ang bawat kilos ko at mas lalo akong kinakabahan nang makita ang expression sa mga mata nila. Nakita ko ang pagsunod ng tingin nila sa’kin papunta sa harap. Alam kong alam na nila ang sadya ko dito pero bilang isa sa magiging titingalain nilang leader, tungkulin ko pa rin ang hingkayatin sila na sundin at galangin ako. Na ako ay karapat-dapat na humalili sa ama ko. Nasa harap ko na ang mic. Boses ko nalang ang hinihintay nila. Nakakabilib na kahit libo-libo sila sa