Chapter Two

Luna Amaranthine's Pov

"Your majesty. There is a message at the royal court. The king hasn't arrive yet and he's nowhere to be found." Imporma ni Miss Olga.

Natigil ang pagbabasa ko ng mga papeles ng marinig ang sinabi ng aking personal assistant.

Nawalan agad ng emosiyon ang aking mga mata. I knew where the king went, but I can't tell it to anyone. There is only one person that I trusted and I needed to talk to him right now.

"Call Alwar. The royal guard of the king and tell him to come here right now." Utos ko sa kanya.

"Yes, your majesty."

Napahilot ako sa aking sentido ng mawala si Miss Olga sa aking paningin. That brute. Palagi na lang niya akong binibigyan ng sakit ng ulo.

Nang pumunta si Alexander sa aking silid kagabi ay hindi ko siya pinakiharapan dahil siguradong mag-aaway lang kami. Sa galit ko sa kanya ay baka hindi ako makapag-pigil at masampal ko siya. Kahit pa nasa loob kami ng palasiyo ay hindi talaga ako mangingiming gawin iyon. Pasalamat siya at masakit pa ang mga paltos ko sa aking paa kaya tinamad akong lumabas sa aking kwarto.

Ngayon ay dinagdagan nanaman niya ang aking galit. Siguro lumabas siya pagkatapos niyang magpunta sa aking silid.

Tumingin ako sa orasan. Mag-aalas nuebe na ng umaga at kanina pa sanang alas-otso nagsimula ang cabinet meeting pero wala pa rin ang hari hanggang ngayon. That ashole really don't know how be cautious with his actions.

Kailangan kong mag-isip ng pansamantalang solusyon. Siguradong kanina pa naghihintay ang mga opisyal sa pagdating niya.

Napatingin ako sa pintuan ng bumukas ito at mula doon ay pumasok si Alwar.

"Your ma----,"

"Why did you let the king go outside in the middle of the night?" Putol ko agad sa anumang sasabihin niya.

"My apologies your majesty, but I am not in the position to stop the king whenever he want to go somewhere else."

Kumulo ang dugo ko sa isinagot niya. That lines again. I am already tired hearing his repeatedly excuses. Can't he think of another one? I wanted to scream at his face because of frustrations, but I held back myself.

I am a queen so I should always remain calm and collected even if the situations don't calls for it.

Tumaas baba tuloy ang dibdib ko sa pagpipigil ng galit.

"Escort the king back to the palace immediately." Malamig ang boses na utos ko sa kanya.

Nagpakawala ako ng marahas na buntunghininga ng umalis si Alwar.

"Miss Olga. Are you outside?" Malakas kong tanong.

Agad namang bumukas ang aking pintuan.

"Yes, your majesty?" Nakayukong tanong niya.

"Give me my spare slippers." Utos ko. Agad naman siyang sumunod.

Inalis ko ang aking three inches high heel Chanel boots at isinuot ang aking tsinelas. Agad akong nakaramdam ng ginhawa sa aking mga paa.

Medyo masakit pa ang aking mga paltos pero ngayon ay ipinagpapasalamat kong nagkaroon ako nito para may gawin akong dahilan mamaya.

"I will go to the royal court. If someone will call, tell them that I just ran some errands and I will be back in a few minutes." Bilin ko kay Miss Olga.

"Yes, your majesty."

Isinuot ko ang aking blazer at nagmamadaling lumabas ng aking opisina.

"You don't need to come Diego. I'll be back in minute." Agad kong pigil sa aking royal guard ng akmang susunod sana siya saakin.

Halos tumakbo na ako para lang makarating agad sa royal court. It took me ten minutes before I finally arrived.

Agad nagkatinginan ang dalawang gwardiyang nagbabantay sa labas ng pintuan ng makita ako.

I composed myself before I held my head high.

"Announce my presence." Pormal na utos ko sa kanilang dalawa.

"Your majesty. Our apogologies, but you are not allowed to enter in the court room." Sambit ng gwardiya na nasa kanan.

Ofcourse, I knew, but I needed to enter right now before a commosion will starts.

"I have the order of the king so step aside and announce my arrival." Pagalit na sagot ko.

Kung kailangan kong magsinungaling para lang makapasok ay gagawin ko. Bahala na mamaya.

Lihim akong napangisi ng lumarawan ang takot sa kanilang mga mata.

"Her majesty, the queen has arrived." Malakas ang boses na sabay nilang sambit bago nila binuksan ang pintuan.

Lahat ng nasa loob ng kwarto ay agad na lumingon sa akin. Ninenerbiyos man ay nagawa ko pa ring ngumiti habang naglalakad papasok sa loob.

Nanlaki ang mga mata nila at ang mga iba ay napasinghap nang makita ang ayos ko, pero parang walang nakita at narinig na tuloy tuloy parin akong naglakad hanggang sa huminto ako sa harap ng trono ng hari at mula doon ay hinarap ko ang lahat.

"Y-your majesty. What brings you here? You are not supposed to be here." Prime Minister Mauricio immediately asked.

"And forgive me for boldly asking, but why are you only wearing a slippers?" He curiously added.

Nagsimulang magbulong bulungan ang mga ibang opisyal.

"I am sorry for causing a trouble, but I am the reason why his majesty hasn't arrive yet. As you can see, I am only wearing a slippers because my foot got injured the other day when his majesty and I went outside for a walk." Mahabang simula ko.

Mataman silang tumitig saakin naghihintay ng kasunod ng sasabihin ko.

Huminga ako ng malalim.

"And the reason why his majesty is not yet here because I ordered him to buy a medicine for me."

Napakunot ang nuo nila.

"But your majesty, there is a royal doctor at the palace, you should have called him." Prime Minister Mauricio asked again.

"Ah, that?" Mabilis akong humagilap sa isip ko ng rason.

"The royal physician ran out of medicine that's why the king went outside to buy for me. And don't ask me why would the king go himself. There was no available person at that moment and I am in a hurry because my foot really hurts."

A part of it is true, pero lihim parin akong nagdasal na sana hindi nila maisipang magtanong sa doktor kung hindi ay mabubuking ako na hindi naman talaga siya naubusan ng gamot.

Nakahinga ako ng maluwag ng magtanguan sila sa isa't -isa. Mukhang nakumbinsi ko sila sa naisip kong palusot.

Ang gagawin ko na lang ngayon ay hintayin si Alexander para kausapin ang lalake. Kailangan kong sabihin sa kanya ang ginawa kong palusot dahil baka magkaiba pa ang sasabihin naming rason.

"Just wait for a little bit. The king is on his way now." Deklara ko.

Aalis na sana ako, pero natigil ang akmang paghakbang ko ng biglang bumukas ang pintuan at mula doon ay pumasok si Alexander na mukhang kakagising pa lamang.

He is wearing a black tuxedo na medyo gusot pa. Underneath it is a plain white long sleeves and below is a black trousers paired with a black oxford shoes. Hindi maayos ang pagkaka-kabit ng necktie niya. Sa ayos niya ngayon ay parang hinabol siya ng sampung demonyo.

Nanlaki agad ang mga mata niya ng makita ako. He looked shocked. He really should be.

Matamis ko siyang nginitian kahit na ang gusto kong gawin ngayon ay sigawan siya.

"Your majesty. Thank God, you are already here. Where is my medicine that I told you to buy?" Malambing na tanong ko habang naglalakad papalapit sa kanya.

******************

Alexander Viturin's Pov

Nagtatanong ang mga mata na tumitig ako sa kanya. Medicine? What is she talking about?

Nabwisit ako ng lihim niya akong panlakihan ng mga mata. Lihim ko din siyang pinanlakihan ng mga mata. How dare this woman. Is she trying to disrespect me infront of the officials?

"You looked haggard my king. Is it that hard to buy a medicine for my foot?" Napansin kong padiin ang pagkakasabi niya ng mga salita.

But wait---did she just called me my king? Since when did she called me that way? What is this woman trying to imply? And what medicine is she talking about? I don't even remember when Luna told me to buy a medicine.

Natigilan ako nang bigla na lang siyang tumawa ng mahinhin. Nakakunot ang nuong hinawakan ko ang aking dibdib. What is this feeling? Bakit biglang lumakas ang tibok ng puso ko?

Nang tuluyan na siyang makalapit sa akin at hindi na makikita ng mga opisyal ang mukha niya ay bigla na lang tumalim ang tingin niya saakin.

"I am saving you for your foolishness so better ride on what I have to say." Mariin niyang bulong saakin.

Nakuha ko agad ang ipinupunto niya ng makitang mataman na nakatingin ang mga opisyal sa aming dalawa. Alright. She is saving me. Magkakaroon pa yata ako ng utang na loob sa kanya.

Wala naman kasi talaga akong planong doon matulog sa bahay nina Laura pero nakatulog ako sa kakatitig sa babae. Mabuti na lang at palagi akong may extrang damit na dala sa sasakyan ko at sakto ring dumating si Alwar kaya siya ang pinagmaneho ko habang nagpapalit ako ng damit sa loob ng sasakyan.

Ayaw ko mang umalis ng hindi nagpapaalam kay Laura, pero wala akong magagawa dahil tulog pa siya ng umalis ako.

"So, my king. Where is my medicine?" Nakangiti na ulit na tanong nanaman ni Luna saakin.

Hindi ako sumagot. Sinulyapan ko ang mga paa niya at muntik ng malukot ang mukha ko ng makitang nakasuot lang siya ng tsinelas. Does she really need to wear slippers as an excuse? Anong feeling ng babaeng ito, palengke ang pinuntahan niya?

I can't believe this woman. She is acting as if she wasn't a queen.

Bumalik ang tingin ko sa mukha niya at nang makitang iba na ang pagkakangiti niya ay wala na akong nagawa kong hindi ang makisakay sa gusto niyang mangyari.

Kunwari ay napatapik ako sa aking nuo sabay napahalakhak.

"My apologies, my queen. Lutang pa yata ang utak ko dahil bigla mo na lang akong ginising kanina at inutusan. Anyway, I leave your medicine to miss Olga. She told me that you are here so I immediately headed here because I miss you already." Malambing kong saad.

Lihim akong napangisi ng manlaki ang mga mata ni Luna, pero ng makabawi ay pilit siyang napangiti.

"How sweet of you my king. Anyway, I will go now. Masiyado na akong nakaka-abala. My apologies again for bothering all of you." Sambit niya ng humarap ito sa mga opisyal.

Naaliw na napatawa naman ang mga ito.

"Y-your majesty, you are so humble. How could a mother of this country be a bother to us?" Nakangiting sagot ni Deputy Prime Minister Ignacio.

Luna dramatically held her chest.

"How considerate of you Mr. Ignacio. I am really thankful. But really, I should go now."

Nangingiting nagtanguan sila bilang sagot at nang humarap si Luna akin ay bigla na lang nawala ang ngiting nakapaskil sa labi niya. Tumaas ang kilay niya at basta na lang akong nilagpasan.

Napailing na lang ako ng tuluyan na itong makalabas.

"Forgive me for my tardiness. This won't happen again." I immediately apologised as soon as I sat on my chair.

"It's alright your majesty, the queen will never be a bother to us." Nangingiting sagot ni Mr. Mauricio.

I faked a smile. What did the queen do to them? They seem to be very fond of her.

"Alright gentleman. Let's begin our meeting." Pormal na deklara ko maya maya.

Inilingap ko ang aking mga mata sa paligid dahil hindi ko makita ang anino ni Mr. Gonzalo. Napakunot ang nuo ko. Where did he go?

Nasagot ang tanong ko sa aking isip ng biglang bumukas ang pintuan at mula doon ay pumasok ang hingal na hingal na personal assistant ko.

"Y-your majesty? W-where did you go? I've been s-searching for you e-everywhere." Tanong ni Mr. Gonzalo habang sapo ang dibdib at hinahabol ang kanyang hininga.

Nagtawanan ang mga opisyal kaya hindi ko na rin napigilang mapahalakhak lalo na ng makita ko ang kanyang ayos. Ang eyeglasses na palagi niyang suot ay tumabingi na. Magulo na rin ang palaging naka-ayos na buhok niya at hindi na maayos ang pagkaka kabit ng necktie niya. Sa itsura niya ay mukhang hinalughog nga niya ang buong palasyo.

I stopped laughing and cleared my throat when I saw that he was close to crying.

"My apologies Mr. Gonzalo. I am in a hurry kung kaya't hindi na ako nakapagpaalam. Anyway, why don't you give me the reports now so we can start?"

"Y-yes your majesty." Mahina ang boses na sagot niya at lulugo lugong naglakad ito papalapit sa akin.

Muntik na naman akong mapahalakhak ng makitang parang pinagsakluban ng langit at lupa ang itsura niya habang naglalakad.

I will really miss Mr. Gonzalo kapag nag retire na ito. He was very consistent and efficient in his work. Palagi niyang pinapagaan ang aking trabaho at hindi na ako magtataka kong bakit naging paborito ito noon ng aking namayapang ama.

He deserve an award for the good work he'd done.

What if.....I give him a vacation?