Tahimik na nakaupo si Lennah sa maliit niyang sala, hawak ang tasa ng mainit na tsaa. Ang araw ay unti-unting lumubog, at ang liwanag mula sa bintana ay nagbibigay ng malambot na liwanag sa kanyang apartment. Nasa isip niya ang dalawang lalaki sa kanyang buhay, si Marcuz at si Benjamin. Pareho silang may lugar sa kanyang puso, pero alam niyang hindi niya maaaring hayaan na muling magulo ang buhay niya tulad ng dati.
Habang tahimik na nagmumuni-muni, tumunog ang kanyang cellphone. Si Benjamin ang tumatawag. “Lennah, pwede ba kitang makita bukas pagkatapos ng trabaho?” tanong nito, ang boses ay puno ng lambing at pag-aalala. Napangiti si Lennah, ngunit bahagyang nag-alinlangan. “Oo naman, Benjamin. May kailangan ba tayong pag-usapan?” “Gusto lang kitang makita. Mukhang marami kang iniisip nitong mga araw,” sagot ni Benjamin. --- Kinabukasan, nagkita sila sa paborito nilang café malapit sa opisinaTahimik na umupo si Benjamin sa kanyang desk habang iniisip ang mga huling usapan nila ni Lennah. Nararamdaman niya ang bigat sa puso nito tuwing nababanggit si Marcuz. Sa kabila ng kanyang pagiging mahinahon, alam niyang may kailangang gawin. Hindi siya maaaring tumahimik habang patuloy na ginugulo ni Marcuz ang buhay ni Lennah. Isang gabi, habang pauwi mula sa trabaho, nagdesisyon si Benjamin na puntahan si Marcuz. Nakita niya ang sasakyan nito sa labas ng opisina ng Villafuerte Group. Pinili niyang maghintay sa parking area hanggang sa makita niyang lumabas si Marcuz, mukhang pagod. “Marcuz!” tawag ni Benjamin, na ikinagulat ng lalaki. Tumigil si Marcuz, nagtataka kung bakit naroon ang lalaking matagal na niyang naririnig mula kay Lennah. “Benjamin, tama ba? Ano ang ginagawa mo rito?” tanong ni Marcuz, kita sa mukha ang bahagyang iritasyon. Lumapit si Benjamin, matatag ang tindig. “Kailangan nating mag-usa
Tahimik na nakaupo si Lennah sa gilid ng kanyang kama, hawak ang isang kahon na puno ng mga lumang alaala. Ilang araw na niyang sinadya ang paglayo mula kay Marcuz at Benjamin upang bigyan ang sarili ng oras at espasyo. Hindi naging madali ang desisyon, ngunit alam niyang ito ang tanging paraan upang malinawan ang kanyang isip at puso. Binuksan niya ang kahon, at sumalubong sa kanya ang mga sulat mula kay Marcuz noong mga panahong masaya pa sila. Maingat niyang binasa ang unang liham, ang sulat-kamay ni Marcuz ay elegante ngunit puno ng damdamin: ‘Lennah, hindi ko akalaing may makikilala akong tulad mo. Hindi ko man madalas sabihin, ikaw ang liwanag sa mundong punong-puno ng responsibilidad at gulo. Salamat sa lahat.’ Napabuntong-hininga si Lennah. Hindi niya maitatanggi na may bahagi ng puso niya ang nananatili para kay Marcuz. Ngunit kasabay ng matatamis na alaala ay ang pait ng kanilang nakaraan—ang sakit ng pagkakahiwalay, ang presyur
Ang hapon ay tahimik at malamig, ang ulap ay mabigat sa kalangitan, parang sumasalamin sa bigat ng nararamdaman ni Lennah. Nasa loob siya ng isang maliit na café, ang parehong lugar kung saan minsan niyang nakasama si Marcuz at kung saan nagsimulang umusbong ang kanilang kuwento. Ngunit ngayon, narito siya upang harapin ang dalawang pinakamahalagang lalaki sa kanyang buhay—si Marcuz at si Benjamin. Habang hinihintay ang pagdating ng dalawa, naramdaman niyang nanginginig ang kanyang mga kamay. Pilit niyang kinakalma ang sarili, hinihinga nang malalim ang bawat patak ng kaba. “Panahon na para matapos ito,” bulong niya sa sarili, habang tumitig sa tasa ng kape na hindi niya halos magalaw. Unang dumating si Benjamin, dala ang kanyang maaliwalas na ngiti, ngunit halata ang pag-aalala sa kanyang mga mata. Naupo ito sa harap ni Lennah at tinanong, “Lennah, sigurado ka bang okay ka lang? Mukhang pagod ka.”
Tahimik na nakaupo si Marcuz sa balkonahe ng kanyang opisina, nakatanaw sa malawak na tanawin ng lungsod. Sa kanyang kamay ay ang tasa ng kape na matagal nang lumamig, ngunit hindi niya alintana. Ang mga salita ni Lennah ay paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan. ‘Kailangan kong piliin ang kapayapaan para sa sarili ko.’ Napabuntong-hininga siya. Alam niyang wala na siyang magagawa upang baguhin ang desisyon ni Lennah. Ganoon pala ang pakiramdam ng pagkatalo—hindi lamang sa negosyo kundi sa pag-ibig. Sa unang pagkakataon, natutunan niyang tanggapin ang pagkukulang niya, isang bagay na hindi niya kailanman inakala na mangyayari sa kanya. “Marcuz, ito ang bunga ng mga pagkakamali mo,” mahina niyang bulong sa sarili, pilit na pinipigilan ang namumuong luha. Tahimik na bumangon si Marcuz mula sa kanyang upuan at lumakad patungo sa bintana ng opisina. Tanaw niya ang abalang lungsod sa ibaba, ngunit para sa kanya, tila wala it
Maagang gumising si Lennah isang umaga, pinagmamasdan ang araw na unti-unting sumisilip sa bintana ng kanyang maliit ngunit maaliwalas na apartment. Ang hangin ay malamig, at ang liwanag ng umaga ay nagdadala ng kakaibang pag-asa. Sa wakas, naramdaman niyang may bagong simula siyang haharapin—isang pagkakataon upang iwanan ang sakit ng nakaraan at yakapin ang isang mas maliwanag na kinabukasan.Nag-ring ang kanyang cellphone, at agad niyang nakita ang pangalan ni Benjamin na nakasulat sa screen. Saglit siyang ngumiti bago sinagot ang tawag.“Good morning,” bati ni Benjamin, ang boses nito ay puno ng sigla.“Good morning din,” sagot ni Lennah, ang tono ay puno ng saya na bihira niyang maramdaman noon.“May plano ka ba ngayon?” tanong ni Benjamin.“Wala naman. Bakit?”“Gusto kong dalhin ka sa isang lugar. Para masimulan natin ang araw na ito ng maayos,” ani Benjamin, ang boses nito ay tila naglalaman ng isang sorpresa.Mak
Tahimik na nakaupo si Marcuz sa kanyang opisina, nakatitig sa malaking bintanang tanaw ang buong lungsod. Sa likod ng kanyang isip ay paulit-ulit na bumabalik ang imahe ni Lennah. Ang paraan ng kanyang pag-ngiti, ang galaw ng kanyang mga mata, at ang malumanay niyang boses na tila musika sa kanyang pandinig. Ngunit kasabay nito ang sakit ng pagkakaalam na unti-unti na itong lumalayo, at may ibang taong nagbibigay ng kaligayahan sa kanya. “Hindi ko siya kayang pakawalan,” bulong ni Marcuz sa sarili, ang boses ay puno ng determinasyon. Simula nang malaman niyang masaya si Lennah sa piling ni Benjamin, tahimik na nagpasiya si Marcuz na hindi siya susuko. Ngunit sa halip na direktang agawin si Lennah mula sa bagong buhay nito, napagtanto niyang may ibang paraan upang maipakita ang kanyang pagmamahal, sa paraang hindi nito mapapansin agad. Agad niyang tinawagan si Ramon, ang kanyang pinagkakatiwalaang tauhan. “Ramon, kailangan ko ng tulong mo,
Tahimik na umaga sa opisina ni Lennah. Abala siya sa pagsusuri ng mga dokumento para sa bagong proyekto na ipinagkatiwala sa kanya. Mahirap ang trabaho ngunit nagdadala ito ng kakaibang kasiyahan. Unti-unti, nararamdaman niyang bumabalik ang kontrol sa kanyang buhay. Ngunit sa kalagitnaan ng kanyang pagtuon, biglang nagbukas ang pinto ng opisina. Tumigil si Lennah, umaasang isa lamang ito sa mga kasamahan niya. Ngunit nang bumungad ang pamilyar na mukha, nanigas siya sa kanyang kinauupuan. “Marcuz…” mahinang bulong ni Lennah, halatang nagulat sa presensya ng lalaki. Tumayo si Marcuz, ang kanyang tindig ay mahigpit ngunit ang mga mata ay puno ng pagsisisi. “Lennah,” mahina niyang simula, “Kailangan kitang makausap.” Tumayo si Lennah, pilit na itinatago ang pagkabigla at kaba. “Anong ginagawa mo rito, Marcuz? Hindi ka pwedeng basta-basta pumasok sa opisina.” Alam ni Marcuz na mali
Tahimik ang gabi sa apartment ni Lennah. Habang nakaupo siya sa maliit niyang sofa, hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa, naglaro ang kanyang isip sa mga alaala ng nakaraan. Hindi niya maiwasan ang pagbabalik-tanaw sa mga panahong siya at si Marcuz ay magkasama pa. Ang kanilang unang pagkikita. Ang mga hindi inaasahang ngiti, ang mga tahimik na sandali na puno ng kahulugan, at ang mga yakap na tila sinasabi sa kanya na siya ang tahanan nito. Ngunit kasabay ng matatamis na alaala ay ang mga pait na dala ng kanilang hiwalayan, ang sakit ng mga pagtatalo, ang bigat ng presyur mula sa pamilya ni Marcuz, at ang hindi mabilang na luha na pumatak sa kanyang unan tuwing gabi. Tumigil si Lennah, bumuntong-hininga, at tumingin sa bintana. Ang liwanag ng buwan ay tila nakatingin sa kanya, parang nag-aalok ng payo na hindi niya marinig. --- Kinabukasan, dumating si Benjamin sa opisina nila, dala ang isang cup ng kape para kay Lennah.
Sa isang malamig na umaga sa New Zealand, naupo si Marcuz at Lennah sa kanilang veranda habang nagkakape. Nasa harapan nila si Spencer, na abala sa paglalaro ng kanyang tablet. Subalit may seryosong bagay sa isip ni Spencer na matagal na niyang gustong pag-usapan.“Mom, Dad,” simula ni Spencer, ibinaba ang tablet at tumingin sa kanilang dalawa. “Pwede ba akong magtanong ng seryoso?”Napatingin sina Marcuz at Lennah sa anak nila, halatang nagtataka.“Ano iyon, anak?” tanong ni Marcuz habang nilapag ang tasa ng kape.“Gusto ko nang magpatuli,” diretsong sagot ni Spencer.Nagulat si Lennah at napatingin kay Marcuz, habang si Marcuz naman ay hindi napigilan ang bahagyang ngiti.“Tuli? Sigurado ka na ba, anak?” tanong ni Marcuz.Tumango si Spencer, seryoso ang ekspresyon sa kanyang mukha. “Opo, Dad. Gusto ko na pong maranasan iyon. Parang bahagi ng pagiging binata ko.”Hinaplos ni Lennah ang likod ng anak. “Kung yan ang gusto mo, Spencer, susuportahan ka namin. Pero... sa tingin mo ba hand
Sa gitna ng malamig na umaga, muling nabalot ng liwanag ang tahanan nina Lennah at Marcuz. Isang simpleng bahay sa New Zealand, napapalibutan ng malalagong puno at matatanim na bulaklak, ang nagsilbing tahimik na saksi sa bagong simula ng kanilang pamilya. Si Baby Emma, na ngayon ay isang taong gulang na, ay tumatawa habang binabantayan siya ni Spencer sa kanilang maliit na hardin. Nasa gilid si Lennah, abala sa pagtatanim ng bagong mga halaman. Samantalang si Marcuz naman ay nagpapanday ng simpleng lamesa para sa café na binuksan nila sa bayan. “Spencer, huwag mong kalimutang bantayan si Emma, ha?” paalala ni Lennah habang nililinisan ang kanyang mga kamay mula sa lupa. “Mommy, huwag kang mag-alala. Ako ang kuya. Lagi ko siyang poprotektahan,” sagot ni Spencer habang inaabot kay Emma ang kanyang paboritong stuffed toy. Ngumiti si Lennah. Hindi niya maiwasang maiyak sa saya. Sa kabila ng lahat ng sakit at hamon ng nakaraan, narito sila, masaya, buo, at puno ng pagmamahalan. ---
Sa ospital, narinig ang unang iyak ng bagong silang na sanggol. Sa pagitan ng luha at ngiti, mahigpit na hinawakan ni Marcuz ang kamay ni Lennah habang inihain ng doktor ang kanilang anak. “Congratulations, it’s a healthy baby girl,” sabi ng nurse habang inilalapit ang sanggol kay Lennah. Napaluha si Lennah habang tinanggap ang kanilang anak sa kanyang bisig. “Hello, munting anghel,” bulong niya habang tinitingnan ang maliliit na kamay at paa ng sanggol. “Kompleto na tayo.” Si Marcuz, halatang puno ng emosyon, ay marahang hinaplos ang ulo ng kanyang anak. “Ang ganda niya, Lennah. Tulad mo.” Tumawa si Lennah ng mahina, nakaramdam ng hindi maipaliwanag na ligaya. “Marcuz, salamat. Hindi ko magagawa ito nang wala ka.” Habang pinagmamasdan nila ang kanilang anak, biglang pumasok si Spencer, na may dalang maliit na bouquet ng bulaklak. “Mommy! Daddy! Nasaan si baby sister?” Inilapit ni Marcuz si Spencer sa kama. “Halika, anak. Eto na ang baby sister mo. Meet her.” Dahan-dahang lumap
Maalinsangan ang umagang iyon habang naghahanda si Lennah ng agahan. Nakabukas ang bintana ng kanilang kusina, at mula rito ay tanaw niya si Marcuz at Spencer na naglalaro ng bola sa hardin. Habang pinapanood niya ang mag-ama, naramdaman niya ang kakaibang pagod na bumalot sa kanya sa kabila ng maganda niyang gising. “Mommy, luto na ba ang pancakes?” tanong ni Spencer habang pumapasok sa kusina, pawisan ngunit nakangiti. “Sandali na lang, anak. Umupo ka muna diyan at magpahinga,” sagot ni Lennah, pinilit ang ngiti kahit ramdam niya ang panghihina ng katawan. “Okay, Mommy! Pero masarap na amoy nito!” sagot ni Spencer habang umupo sa tabi ng mesa. Napansin ni Marcuz ang bahagyang pamumutla ni Lennah nang sumunod siya kay Spencer papasok sa kusina. “Lennah, ayos ka lang ba? Parang matamlay ka ngayon.” Tumango si Lennah. “Siguro pagod lang. Medyo masakit din ang ulo ko kaninang umaga, pero mawawala rin ito.” Ngunit hindi nawala ang pag-aalala sa mukha ni Marcuz. “Siguraduhin mong m
Pagdating nina Marcuz, Lennah, at Spencer sa kanilang tahanan, agad nilang naramdaman ang kakaibang katahimikan at kasiyahan na hatid ng pagbabalik. Ang liwanag ng araw na pumapasok sa bintana ay parang yakap ng bagong simula. Habang inilalabas nila ang kanilang mga bagahe, napuno ng masayang tawanan at kwentuhan ang bahay. “Ang saya na narito ulit tayo,” sabi ni Marcuz habang iniaabot ang maleta ni Lennah sa sala. “Iba talaga ang pakiramdam ng bahay.” “Oo nga,” sagot ni Lennah habang tinitingnan ang paligid. “Pero ngayon, parang mas may bago na akong nakikitang liwanag dito. Para tayong nagsimula ulit.” Tatakbo-takbo si Spencer, hawak ang isang laruan na binili nila mula sa honeymoon. “Mommy, Daddy, pwede ko bang ipakita ito kay Ella bukas? Sigurado akong magugustuhan niya ito!” Napangiti si Lennah habang pinagmamasdan ang anak. “Oo naman, anak. Siguraduhin mo lang na iingatan mo iyan, ha?” Kinabukasan, habang umiinom ng mainit na kape sina Lennah at Marcuz sa terrace, pinag-usa
Sa ilalim ng asul na langit ng New Zealand, kung saan ang mga bundok at malalawak na halaman ay nagsilbing likas na altar, nagtipon ang malalapit na kaibigan at pamilya nina Marcuz at Lennah para saksihan ang kanilang muling pag-iisang dibdib. Ang lugar ay punong-puno ng kulay. Ang mga bulaklak na in-arrange nang maingat, ang banayad na musika mula sa isang lokal na banda, at ang ngiti ng bawat bisitang naroon. Habang naglalakad si Lennah patungo sa altar, hawak ni Spencer ang laylayan ng kanyang puting damit. Halatang-halata sa mukha ng bata ang saya, proud na proud sa papel na ginagampanan niya. Tumayo si Marcuz sa dulo ng aisle, ang kanyang mata ay nag-aapoy sa pagmamahal habang pinapanood ang kanyang bride na papalapit. “Ikaw ang pinakagandang nakita ko, Lennah,” bulong ni Marcuz sa sarili habang pinipigilan ang pagpatak ng kanyang luha. Nang makarating si Lennah sa harap ng altar, bahagya siyang tumigil at huminga nang malalim. “Handa na ako,” sabi niya kay Marcuz habang magk
Tahimik na gabi iyon sa kanilang bahay. Habang nasa kusina si Lennah, abala sa pag-aayos ng hapunan, biglang bumukas ang pinto at pumasok si Marcuz na may hawak na maliit na bouquet ng mga puting rosas. Napatingin si Lennah sa kanya, nagtataka. “Para saan ang mga bulaklak na ‘yan?” tanong niya, bagamat may ngiti sa kanyang labi. Lumapit si Marcuz at iniabot ang mga bulaklak. “Para sa’yo, siyempre,” sagot niya. “At para ipaalala kung gaano kita kamahal.” Napangiti si Lennah ngunit naramdaman niya ang kakaibang tensyon sa paligid. May kung anong naiiba kay Marcuz—parang may mas malalim pa siyang gustong sabihin. Pagkatapos nilang maghapunan, iniabot ni Marcuz kay Lennah ang isang envelope. “Buksan mo,” aniya, punong-puno ng pananabik. Nang buksan ito ni Lennah, nakita niya ang isang maliit na card na may nakasulat na, “Will you marry me again?” Natigilan siya, pinipigil ang luha sa kanyang mga mata. “Marcuz, ano ito?” mahina niyang tanong. Tumayo si Marcuz mula sa kanyang upuan,
Sa loob ng kanilang bagong bahay sa New Zealand, naupo sina Marcuz at Lennah sa kanilang dining table, may dalang tasa ng kape at isang makapal na notebook. Si Spencer naman ay nakaupo sa sahig, gumuguhit gamit ang kanyang mga krayola, abala sa sariling mundo ngunit tahimik na nakikinig sa usapan ng kanyang mga magulang. “Marcuz,” simula ni Lennah habang binubuklat ang notebook, “Matagal ko nang gustong gawin ito. Jsang bagay na hindi lang para sa atin, kundi para rin sa community. Isang maliit na café, marahil, na may kasamang gallery para sa mga local artists.” Ngumiti si Marcuz. “Gusto ko ‘yan, Lennah. Para sa akin, ito ang paraan natin upang magpasalamat sa pagkakataong binigay ng lugar na ito. Bukod pa doon, magiging maganda rin ito para sa mga tao rito na naghahanap ng inspirasyon o simpleng pahingahan.” “Daddy!” biglang sabi ni Spencer habang nilalapit ang kanyang guhit. “Pwede bang maglagay tayo ng corner para sa mga bata? May mga libro, laruan, at crayons din tulad nito?”
Umaga. Habang nagkakape si Lennah sa veranda ng kanilang bahay sa New Zealand, napansin niya ang isang envelope na nakalagay sa mesa. Hindi niya alam kung paano ito nakarating doon, ngunit agad niyang napansin ang pamilyar na sulat-kamay sa harapan. Galing ito kay Benjamin. Pinagmasdan niya ang envelope habang unti-unting bumabalot sa kanya ang damdaming hindi maipaliwanag. Nang tuluyan na niyang buksan ang sulat, nagsimula siyang magbasa. ‘Lennah, Kumusta ka? Sana ay nasa mabuti kang kalagayan, kasama si Marcuz at Spencer. Nag-aalangan man akong sumulat, naramdaman kong kailangan kong gawin ito. Gusto ko lamang ipabatid ang saya ko para sa inyo. Napagdaanan natin ang napakaraming bagay, ngunit sa huli, masaya akong makita kang masaya at buo na ang pamilya mo. Dito sa lungsod, patuloy akong nag-aadjust. Nagbukas ako ng maliit na negosyo—isang coffee shop sa tabi ng gallery kung saan madalas akong magpinta. Naalala ko ang mga araw na magkasama tayong nag-uusap habang umiinom ng ka