Pagkapasok sa pinto na two door sa loob ng ospital ay namangha ako, dahil tila bahay na ito. Ang ganda ng interior, may isang kwarto para sa pahingaan ng bantay. May malaking sofa, may resting lounge for another bantay. Nakagat ko ang ibabang labi nang makita ko ang magulang ni Maxwell. “P-Paano yung blood transfusion niya?” mahinang tanong ko kay Maxwell. “Dad’s been giving him blood, salitan kami. Then humanap ako ng donor, and paid it for a hundred thousand per bag..” Nanlaki ang mata ko. “I’ll give some money for it—” “Alam mong hindi ko kailangan ng pera mo, Elle.” Seryoso akong tinignan ng asul na mata ni Maxwell dahilan para bumuntong hininga ako. “All I need from you right now..” Napahinto ako sa mahinang bulong niya, “Is your body.” Umawang ang labi ko at mabilis na umiwas tingin, nilapitan ko na lamang ang anak ko at hinawakan ang kamay niya dahil kapag yakap ay baka may masagi sa apparatus na nakadikit sa katawan niya. Dahil sumaglit lang ang magulang ni Max
Halos manigas ako sa kinahihigaan nang sipsípin niya ang tinggíl ko at sobrang sarap no’n sa pakiramdam. Para akong maiihi at parang sa pagsípsip niga doon ay mahihigop niya ang buong kaluluwa ko.Nangisay ang mga hita ko nang tumalsik sa kanyang mukha ang katas ko ngunit imbis na iwasan ay isinubsob niya ang mukha at mas kinain iyon at ganoon nanlaki ang mata ko nang dilaan niya nang dilaan ang katas ko.“Ugh fuck!” ungol ko.‘H-Hindi naman siya ganito kagaling noon ah?’“Aaahh shit— s-stop, s-stop— oh my gosh!” Sinabunutan ko ang kanyang buhok nang ipasok niya ang dila sa loob ng aking butas.Matapos niya akong kainin ay gumapang siya papunta sa ibabaw ko at hinímas ang susó ko bago ako siniil sa labi dahilan para malasahan ko ang toothpaste at ang menthol ng sigarilyo niya pati na ang katas ko.Hindi na ako nagpatumpik tumpik pa at tinugunan ang halik niya, mahina siyang napaungol sa pagtugon ko sa halik niya. Hindi niya napigilan ang init na dala ng mga labi namin hanggang sa mabi
“A-Ano ba Maxwell?” naninitang sabi ko ngunit ngumisi ng maganda ang labi niya bago ako sinulyapan.Halos manlaki ang mata ko nang pumasok ang doctor ngunit iyon ring pagpasok ng palad niya sa maikseng short ko.Naitikom ko ang bibig ng maramdaman ang daliri niyang minamasahe ang hiwa kong mabilis na namasa dahil sa pag-init ng katawan.He made it look like he’s just holding his hands on his back, but it’s totally massaging my wet folds. Lingerie na lamang ang pagitan ng daliri niya at talaba ko.Halos lingunin ko siya nang bahagya niyang ibuka ‘yon upang mas mahawakan ang naglalaway kong hiwa.“Ahem!” tumikhim ako upang itago ang ungol sa sarap ng kanyang ginagawa.“Uhm doc, he’ll be okay on continuous blood tranfusion right?” wika ni Maxwell na para bang walang kababalaghan na ginagawa ang daliri niya.Nakagat ko ang ibabang labi upang pigilan ang sarili na gumawa ng kakaibang ingay na magbibigay suspisyon sa mga kaharap namin na health workers.Nang maabot niya ang butas ko ay humi
Dahil doon ay pinilit ko matulog, ngunit kalagitnaan ng gabi ay ginising ako ni Maxwell dahilan para antok na antok akong magmulat.“You’re not taking your meds,” seryosong sabi niya habang salubong ang kilay at matalim ang tingin ng asul na mata.“Huh?”“Meds, Elle. Meds,” pag-uulif niya at inabutan ako ng tubig. Tinanggap ko na rin ang gamot na inabot niya at inaantok na ininom ‘yon.Nang mainom ‘yon ay bumalik ako muli sa pagkakahiga sa sobrang kaantukan. Halos isang araw mahigit akong tulog.Pag gising ko ay naririnig ko ang tinig ni Maxwell sa labas. Dahilan para halos mawala pa ako sa balanse pagkagising. Sumilip ako at tinanaw si Maxwell.Kausap niya ang doctor ni Maximo. “But he’s getting better right? Just anemic?” “Yes Mr. Fierez, he’s recovering little by little. Once he woke up, I’ll have him take the therapy session for his arms, I’m afraid it won’t totally heal but at least we’ll be able to save his arms.” Sa sinabi ng doctor ay napalabas ako.“Is his arm really severe?
“Maxwell ano ba?! What’s happening inside?!” nag-alala kong tawag ngunit kahit pa ginawa niya sa akin ‘yon ay ipinagtataka ko ang inaasta niya.‘Ba’t may nababasag sa loob?’“Maxwell—”“What?” Halos mapaatras ako nang buksan niya ang pinto ng banyo, mukhang narindi sa kakakatok ko ngunit nagtaka ako nang makita ang dahan-dahan na pagtulo ng dugo sa kanyang kamay dahilan para manlaki ang mata ko.“A-Anong nangyayari ba sa’yo?” pabulong na sabi ko at sinubukang hawakan ang kamay niya ngunit iniiwas niya iyon at nilampasan ako dahilan para huminga ako ng malalim at naaburidong sinundan siya.Pinanood ko siyang bendahan ang nasa kamay niya, ang asul niyang mata ay tutok na tutok sa kamay niyang patuloy ang pagtulo ng dugo.Bumuntong hininga ako at nilapitan siya, “Stay away from me when I’m in this state, Elle.” Sobrang lamig ng pagkakasabi niya no’n at hindi ko alam ang ikinagagalit niya.“B-Bakit ka ba ganyan? W-Wala naman akong pinaplanong masama? Bakit nagagalit ka sa akin?” sunod-sun
Halos umawang ang aking labi nang sandaling hímasin niya nang hímasin ang aking dibdib na labis kong ikinaungol, nang hindi siya makuntento ay tumayo siya at maagap na ibinùka ang aking hita.Nilaro laro niya ang sensitibong parte ko na mas ikinabaliw ko, wala akong ibang naririnig kundi ang malakas na tibok ng aking puso at ang sariling ungol.“M-Maxwell..”“Aaaahhh, oh my gosh! Oohhh..”“Ughhh fuck!” malakas na ungol ko at gigil na bumaon ang aking kuko sa kanyang balat na ikinaawang ng kanyang labi. Tumalim ang asul niyang mata na nakatitig sa akin.Sobrang hot niya, ang plump at mamasa masa niyang labi ay nakakaakit na halikan. Ngunit bago pa man ako tuluyang matapos sa kanyang daliri ay marahan niyang isinilid ang mahaba at matigas niyang sandata.“Aaaahhh!”“Ugh!”“Aaahh a-aray! M-Masakit naman M-Maxwell, d-dahan— ughhh dahan-dahan!” gigil kong ungol ngunit ibinaon niya iyon kaagad at naramdaman ko ang ulo ng kanyang sandata na tumatama sa aking puson.Kagat labi siyang tumitig
“Stop it, Cass,” sita ni Maxwell at inirapan si Cassandra na mahinang tumawa at natakpan pa ang bibig.“I didn’t know you’re that clingy, Maxwell. Hindi mo pa asawa ‘yan huh?” Halos matuod ako sa kinatatayuan at walang ideya sa kanilang pinag-uusapan.G-Ganon ganon?!Hindi ‘yon nakakatuwa ah?“So why are you here, Cass?” kwestyon ni Maxwell at pasimple akong napairap nang pagtimplahan niya ng kape si Cassandra.‘H-Hindi niya ginagawa ‘yon sa akin ah?’Pinanood ko silang dalawa ba kaswal na nag-uusap, normal na normal. “Uhm, oo nga pala nakalimutan ko. Let me personally introduce myself, Evelyn.” Nakangiti nitong inilahad ang kamay sa harapan ko.“I’m Cassandra, the fake wife of Mr. Maxwell Fierez.” Nakangiting pakilala ni Cassandra dahilan para tanggapin ko ang kamay niya.“Evelyn Vion, his first girlfriend and ex-girlfriend.” Nanlaki ang mata ni Cassandra at pigil na pigil na tumawa.Sinulyapan niya si Maxwell ba salubong na salubong ang kilay ay mukhang napipikon. “Ex ka pala dude?
“Sinusubok mo ba talaga ang pasensya ko?” halos mapaatras ako nang humakbang siya papalapit sa akin. Ano bang problema niya? “Hindi ko naman sinasadya na matamaan ka Maxwell?” pabulong at patanong na sabi ko. “H-Hindi sadya?” gitil niya at halos mapasigaw ako nang buhatin niya ako at ibato sa kama. “M-Maxwell?!” “Uh huh? Hindi ko rin sadya, sobrang gaan mo,” nang-aasar niyang wika at pinatungan ako habang naka-dantay ang mga kamay sa gilid ng kama. Ngunit seryoso ko siyang tinignan. “Alis diyan Maxwell,” mahinahon na sabi ko. “Masakit ang siko ko,” mahina ko pang sabi dahilan para umayos siya kaagad. Ngunit hindi ko inaasahan ang emosyong ipinakita ng asul niyang mata, nag-aalala ito at kitang kita ko ‘yon. ‘Mahal niya pa ba ako?’ Hinawakan niya iyon at napansin niya ang sugat at malaking pasa doon na kanina ay hindi niya nakita. Hanggang sa umalis siya sa kama at derederetsong lumabas. Nagtaka naman ako at napasunod, ngunit halos manlaki ang mata ko ng sumilip ako
Evelyn’s Point of ViewMahigit isang buwan na ang lumipas mula noong huling check-up namin, at kahit maselan pa rin ang pagbubuntis ko, ramdam kong mas umayos na ang kondisyon ko. Pero kahit ganito, hindi pa rin ako tinatantanan ni Maxwell sa sobrang pag-aalaga. Alam kong sobrang protective siya, pero minsan gusto ko na rin siyang kausapin na mag-relax kahit kaunti.Ngayong umaga, nakahiga pa rin ako sa kama habang naririnig ko ang ingay ni Maximo sa labas ng kwarto.“Mommy, wake up! It’s breakfast time!” masiglang sigaw niya habang kumakatok.Napangiti ako. Bumangon ako nang dahan-dahan at lumapit sa pintuan, pero bago ko pa ito mabuksan, nauna nang pumasok si Maxwell, may dala-dalang tray ng pagkain.“Maximo, sabi ko kay Mommy dahan-dahan lang siya,” malambing niyang sermon sa anak namin bago siya tumingin sa akin. “Hon, you should be resting. Hindi mo kailangan bumangon para mag-breakfast.”“Maxwell,” tawa ko, “Okay lang ako, promise. Hindi mo kailangang gawin lahat.”Umiling siya
Evelyn’s Point of ViewTatlong araw na ang lumipas mula nang ma-confirm ng doktor na maselan talaga ang pagbubuntis ko. Halos lahat ng gawain ko ay naipasa na kay Maxwell, kahit ang simpleng pag-aasikaso kay Maximo. Lagi na lang akong nasa kama o kaya’y nasa sofa, parang wala akong ibang ginagawa kundi magpahinga at maghintay na bumuti ang pakiramdam ko.“Elle, ready ka na ba? Time na for lunch,” tawag ni Maxwell mula sa kusina.“Hindi pa ako masyadong gutom, hon,” sagot ko mula sa sala habang nakahiga at nakadantay ang kamay ko sa tiyan ko.Makalipas ang ilang minuto, lumapit siya, dala-dala ang isang tray ng pagkain. Nakaupo siya sa gilid ng sofa at dahan-dahang inabot ang kamay ko.“Hon, kailangan mong kumain kahit konti lang. Paano si baby natin?” malambing niyang paalala.Napalunok ako at tumango. “Sige, pero baka kaunti lang ang makain ko.”Dinampot niya ang kutsara at siya mismo ang nagsimula sa pagpapakain sa akin. Pinipilit kong ngumiti, kahit sa totoo lang ay parang ang biga
=Evelyn’s Point Of View=Dahil sa maselan ang pagbubuntis ko ay wala akong gana palagi. 3 months pa lang akong buntis. Si Maxwell naman ay papauwi pa lang sa trabaho. Tinawagan ko naman siya para magpabili ng pagkain.“Hello, hon?” mahina kong sabi nang sagutin ni Maxwell ang tawag ko.“Yes, hon, pauwi na ako. Kamusta ka? May nararamdaman ka bang kakaiba?” agad niyang tanong. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, bagay na palaging nagpapagaan ng pakiramdam ko kahit sobrang hilo o pagod ang nararamdaman ko.“H-Hindi naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko… at parang gusto ko ng sinigang na baboy,” mahina kong sagot habang hawak-hawak ang tiyan ko.“Sinigang na baboy? Naku, hon, kahit saan pa ’yan, hahanapin ko! Anything else? Gusto mo ng prutas o dessert? Ice cream, maybe?”Napangiti ako sa lambing niya. “Yun lang muna. Thanks, hon.”“Basta ikaw, hon. Pauwi na ako. Love you!”“Love you, too,” sagot ko bago ibinaba ang tawag.Agad akong bumalik sa sofa at humiga, pilit pinapakalma
Matapos ang ilang sandaling pagyakap namin ni Maxwell, napatingin siya sa tiyan ko at dahan-dahang nilagay ang palad niya doon. Parang may espesyal na kuryenteng dumaloy sa amin habang magkahawak-kamay kami, damang-dama ko ang pagmamahal at pagmamalasakit niya.“Hon, ang saya ko talaga. Hindi ko akalaing magbabago ang buhay natin ng ganito kasaya,” bulong ni Maxwell habang banayad na hinahaplos ang tiyan ko. Napangiti ako sa bawat galaw niya, ramdam ko ang kanyang pagmamahal at ang pag-aalala para sa aming magiging baby.“Sana nga magiging masaya rin si Maximo kapag nalaman niya,” pabulong kong sabi habang iniisip ang magiging reaksyon ng anak namin sa balita.“Of course! Alam kong magiging excited si Maximo. Lagi niyang sinasabi na gusto niya ng kapatid, di ba? Lagi niyang binibiro na gusto niyang may kalaro,” sagot ni Maxwell, sabay kurot sa ilong ko. Napangiti rin ako, iniisip kung paano magiging protective at masayang kuya si Maximo sa kapatid niyang parating.Maya-maya pa, napans
Dumating ang araw ng dinner, at talagang nag-effort si Maxwell sa bawat detalye. Nagpunta kami sa isang eleganteng restaurant na may mga kandila sa bawat mesa at maaliwalas na tanawin sa labas ng bintana. Inayos niyang lahat, mula sa setting hanggang sa mga pagkaing pinili niya. Halatang pinaghandaan niya ang gabi para sa aming dalawa.Habang kumakain kami, hindi maalis ni Maxwell ang tingin niya sa akin. Minsan nahuhuli ko siyang nakangiti, tila kontento sa simpleng pagkakaroon ko sa tabi niya.“Thank you, hon, ha?” sabi ko sa kanya nang hindi ko na mapigilan. “Ang saya ng gabi na ‘to, para talagang espesyal.”Napangiti siya, halatang natutuwa sa sinabi ko. “Para sa akin, kahit simpleng dinner lang, basta kasama kita, espesyal na talaga.”Nakangiti akong tumingin sa kanya, pero hindi ko rin maiwasang mag-pout. “Hmm… pero isang linggo ka namang mawawala. Paano na ako?”Bigla siyang natawa, tapos inabot ang kamay ko sa ibabaw ng mesa. “Kaya nga tayo nandito ngayon, para naman hindi ka
Paglipas ng Ilang ArawDahil sa bago naming simula, sinubukan naming gawing espesyal ang bawat araw. Isang gabi, nag-set up si Maxwell ng candlelit dinner sa aming garden. Hindi ko inaasahan ang effort niya, kaya naman sobrang na-appreciate ko ang ginawa niya.“Para sa’yo ’to,” nakangiti niyang sabi habang iniaabot ang upuan para sa akin.“Bakit naman may ganito?” tanong ko, kahit na natutuwa ako.“Wala lang, gusto ko lang ipaalala sa’yo kung gaano kita kamahal,” sagot niya na may nakakakilig na ngiti.Habang kumakain kami, napag-usapan namin ang mga simpleng bagay—paborito ni Maximo na laro, ang mga bagong hobbies na natutunan niya, at ang mga plano namin bilang pamilya.“Teka, hon,” natatawang tanong ko, “Di ba ikaw lang ang nag-initiate ng date na ’to? Baka naman next time, si Maximo na ang mag-prepare?”“Hmm, why not?” sabi ni Maxwell habang pinapahid ang labi sa napkin. “But for now, gusto kong ma-enjoy mo lang ang moment natin. Para lang sa’yo ’to.”Pagbalik sa RealityIlang ara
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Unti-unting bumabalik ang dati nilang saya at kasiyahan. Ang bawat sandali kasama si Maxwell ay tila nagpapalakas ng kanilang relasyon.Dahil sa mga pangako at pagtitiwala sa isa’t isa, nagdesisyon silang muling ibalik ang dating saya ng kanilang pamilya. Gusto ni Evelyn na maging mas bukas kay Maxwell, at naglalakas ng loob siyang harapin ang kanyang mga takot.Nagpatuloy ang kanilang mga tawag, mga pag-uusap, at mga bonding kasama ang kanilang anak. Sa huli, naramdaman ni Evelyn na ang tunay na pag-ibig ay hindi natutulog, kundi nagiging mas malalim sa kabila ng mga pagsubok.Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng pagkakataon, palaging nagsisilbing araw ng pamilya ang bawat pagkakataon na magkasama sila. Ang mga simpleng bagay ay nagiging espesyal sa piling ng isa’t isa.Nakita ni Evelyn kung paano pinapahalagahan ni Maxwell ang bawat hakbang, mula sa mga maliliit na bagay hanggang sa mga importanteng desisyon. Tulad ng isa
Nang matapos ang paghahanda, nag-set up sila ng picnic sa garden. May mga paboritong pagkain ni Maximo, mga cake at ice cream na tila nag-uumapaw ang saya. Habang nagkakaroon ng kasiyahan, hindi nila napansin na unti-unting lumalapit si Maximo sa kanilang mga braso, kumikilos na tila isang grupo ng pamilya. “Salamat sa lahat, Daddy!” sabi ni Maximo, yakap ang mga binti ni Maxwell. “Masaya ako na nandito ka na!” “Masaya akong makasama ka, anak!” sagot ni Maxwell, yumakap din kay Maximo. Tiningnan ni Evelyn ang dalawa, napuno siya ng pagmamalaki at saya. Nang bumaba ang araw at nag-init ang kalangitan, nagpasya silang maglakad-lakad sa paligid ng bahay. Magkahawak kamay si Evelyn at Maxwell, habang si Maximo ay masayang naglalaro kasama ang tuta sa paligid. Habang naglalakad, bumaling si Maxwell kay Evelyn. “Alam mo, ang pagkakaroon ng pamilya ay ang pinaka-mahalagang bagay sa akin. Handa akong ipaglaban ang ating pamilya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Evelyn, medyo
Nagkita sila sa isang restaurant na may private dining area, isang lugar kung saan sila lang ang tao. Si Maxwell ay naka-formal attire na bagay na bagay sa kanya, habang si Evelyn naman ay naka-elegant na dress na pumili si Maxwell para sa kanya. Pakiramdam ni Evelyn, bumalik sila sa mga araw na nagsisimula pa lamang ang lahat, pero ngayon ay mas intense, mas malalim ang damdamin nila sa isa’t isa. Habang kumakain sila, si Maxwell ang nagsilbing masiglang kwentuhan ni Evelyn. Napatawa niya ito sa mga kwento at biro, at hindi rin maiwasang maalala ni Evelyn ang mga rason kung bakit nahulog siya sa kanya noon. “Mamimiss kita, Elle,” bulong ni Maxwell habang magkadikit ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Natawa si Evelyn ngunit hindi niya maitago ang bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. “One week lang naman, Maxwell,” biro niya, pilit na hindi ipinapakita ang nararamdamang lungkot. “Oo nga, pero isang linggo pa rin na malayo sa ’yo,” sagot ni Maxwell na para bang tinit