My mom is still unconscious and I have Jaidah to watch over ny mom as I will accept the job offer his dad offered me.I know Maxwell is waiting for me at his office together with his dad, as I enter the room, a bright smile approached me.“Ms. Evelyn, nice to see you. Have you think about it?” he asked, matipid akong ngumiti at tumango.“Good morning Chairman Fierez, I would like to accept the job offer. If it’s still on?” Ginandahan ko ang ngiti sa kanya dahilan para lumawak ang ngiti nito at pumalakpak ang kamay.“You never fail to amaze me, Evelyn. Is it okay to call you by your name? You kind of remind me of someone in the past,” he said as his eyes glanced to Maxwell.“Sure, Chairman Fierez. But nay I ask who is this person that reminds you of me?” I curiously asked.“Oh that’s probably my father’s first love hahahaha! He told me she was the prettiest woman he met before,” singit ni Maxwell nang nay ngisi sa labi.‘Ang expensive naman ng tawa ni Maxwell, tipid pero ang sarap sa t
Makalipas ang ilang araw ay abala ako sa pag kalap ng impormasyon ngunit hindi ko inaasahan ang nakarating sa akin.“I heard lang ha, actually it was confirmed by Veronica Lee that something happened between them, si Sir Maxwell.”“And right now, Veronica is rumored to be pregnant with Maxwell Fierez’s baby!”Napahinto ako sa sunod na narinig, “Well hindi naman na bago ‘yon, ‘di ba? Noon pa lang naman kung sino-sino ang magagandang babae ang pinupuntahan si Sir Maxwell sa office niya,” seryosonh sabi pa ng isa.“And he had some scandals, with a russian woman!”Huminga ako ng malalim, dumeretso ako sa opisina ni Maxwell ngunit napahinto ako nang bahagyang may siwang ‘yon at nandoon sa loob si Veronica.“You’re the father of this child, Maxwell! Bakit hindi mo ako papanindigan!?” rinig ang sigaw ni Veronica dahilan para maramdaman ko ang kakaibang pag-ikot ng sikmura.“Look, Veronica. What happened between us is nothing!” seryosong sabi ni Maxwell.“Nothing!? How come it’s nothing when
After work, I left the company, but I almost lost my breath when a fast car stopped in front of me. Maxwell got out, wearing a hoodie, cap, and sunglasses, and made me sit in the front of one of his cars. “W-What are you doing?” I scolded him as he tried to put my seatbelt on. He ignored me and quickly drove off. “Drop me off at the hospital. I need to watch over my mom.” I angrily placed my bag down beside me, but he kept driving in silence. I was stunned when we passed the hospital, and I gave him a hard look, but my gaze was caught by his alluring blue eyes. “We’ll talk,” he whispered and sped up. “Isn't it obvious that I don't want to talk to you right now?” I snapped. “It’s very obvious. That’s why I’m taking you by force because I don’t like being ignored by a woman,” he said firmly, pressing the accelerator harder to make the car go faster. “Go ahead, speed up if you want us both to die—Maxwell!?” I shouted angrily as he did just that. “Where are you taking me
“Okay, that’s enough,” he said, stopping me by grabbing my hands to keep me from hitting him.I looked up at him angrily. “Go be with that Veronica! You’re both shameless! Like lecherous leeches!” I yelled.“That’s an assumption, honey. Nothing happened between me and Veronica—”“Fuck off!” I shouted in anger.“Hon,” he said in a warning tone.“What!? You’re such an ass—”“I said stop cursing!” I was startled when he raised his voice at me.I glared at him. “D-Don’t talk to me! I’m leaving!” I said angrily and was about to walk away, but he quickly followed and grabbed my wrist.“Don’t do this to me, honey—I didn’t cheat on you,” he clarified, not letting go of my hand.“I haven’t been with any other woman! Only you!” he clarified again.“Then why did you tell me that you don’t like being treated that way by a woman? Am I just another woman to you, huh!?” I shouted, recalling what he had said earlier in the car.“Yes, you’re the only woman for this Maxwell Fierez. Only you, no one els
Nanlaki ang mata ko at hindi siya makapaniwalang hinarap nang matapos, “I’m not on pills!” I hissed.“Yeah?” he innocently replied.“You’re not wearing any protection, are you dumb!?” gulat na gulat kong sabi na ikinatikom ng bibig niya.“Uncuffed me!” I yelled.“No,” mabilis niyang sabi.“Isa Maxwell!”“Oo na, oo na, wait. You’re just gonna smack me again, I can marry you just so you know..” Inalis niya ang pagkakatali ko at halos ipalo ko sa kanya ang sinturon.“Honey, stop hurting me.” Umirap ako sa sinabi niya, iritable akong pumunta sa banyp upang maligo. Pagkatapos ay naka-bathrobe lang akong lumabas ng banyo.Huminga ako ng malalim ng makita si Maxwell na nakahiga sa kama habang naka-boxer shorts lang. “Honey,” malambing niyang tawag sa akin.Lumapit ako at humilata sa gilid niya, “I’m sorry,” bulong niya at umusad sa tabi ko.“Do you not trust me?” bulong niya kaya hinarap ko ang mukha niya, seryoso ko siyang tinitigan.“How could I trust you if you have three whole days to t
Tumakbo ako at sumakay sa taxi para puntahan si Maxwell, ngunit pagkarating sa office niya ay natigilan ako nang nandoon na si Astor.Ngunit mas ipinagtaka ko ang blangko at malamig na titig ng asul na mata ni Maxwell.“Mr. Fierez, may k-kailangan kayong malama—”“Evelyn,” seryosong sambit niya sa pangalan ko dahilan para mangunot ang noo ko nang mahuli ang palihim na ngisi ni Astor."You can leave now, Astor. I've heard enough from you," Maxwell said quietly, avoiding my gaze before he sat back down in his swivel chair.I furrowed my brows in confusion as I slowly approached. I was startled when he placed a recorder on his office desk. "Play it," he said softly, massaging his temples."W-What is this?" I asked, narrowing my eyes."Play it, Evelyn." He placed his palm on the table and looked away from me.I listened to it as he instructed, but I was stunned by what I heard.I heard my own voice in the conversation I had overheard earlier between Astor and the man he was talking to. I
Dahil doon ay walang gana akong lumabas ng bahay, nakita ko naman siyang nakasandal sa labas ng sasakyan niya.Salubong ang kilay kong lumapit, “Anong ginagawa mo rito?” bungad ko.Hindi siya nakapagsalita kaagad, nanatili lamang na nakatitig sa akin ang asul niyang mata."Why are you still awake?" he asked softly, and I furrowed my brows."Should I be asleep?" I retorted, causing his slightly parted, thin lips to redden a bit."At least prove yourself, Elle. Prove to me that what he's saying is not true. I need proof to believe you." He held his forehead and took a deep breath."What do you think? Do you think I'm the traitor?" I asked him listlessly, making his eyes dim.He avoided my gaze. "Resign from my company. I-I can support you even if you don't work for me—""You really don't trust me," I said in disbelief, disappointed by his response."I'm torn, Elle! I also couldn't sleep a wink, can't you see that?" He pulled me close, and I smelled the strong scent of alcohol mixed with
Makalipas ang isang araw ay abala ako sa trabaho nang bigla ay maramdaman ko ang presensya ni Maxwell sa likod ko. "I’ll make sure to make you crawl back to me. I’m not going to treat you any special anymore; your insolence within my company has gone too far, Elle." I felt his hand on my shoulder. I turned to look at him, staring in disbelief. "Do what you want," I replied softly, brushing his hand off my shoulder, which surprised him. "Evelyn, how do you handle the outline— Sir Maxwell, sorry. I didn’t know you were here," Andrew apologized when he noticed Maxwell. "Go back to work," Maxwell said sternly and moved away from behind me. Because of this, Maxwell started making frequent rounds, something he rarely did before. Meanwhile, Astor continued to taunt me since I couldn't find any evidence against him. I was so focused on my work that I didn't realize it was already lunchtime, so I didn't eat. But I was startled when Andrew approached me and closed my laptop. "Ther
Evelyn’s Point of ViewMahigit isang buwan na ang lumipas mula noong huling check-up namin, at kahit maselan pa rin ang pagbubuntis ko, ramdam kong mas umayos na ang kondisyon ko. Pero kahit ganito, hindi pa rin ako tinatantanan ni Maxwell sa sobrang pag-aalaga. Alam kong sobrang protective siya, pero minsan gusto ko na rin siyang kausapin na mag-relax kahit kaunti.Ngayong umaga, nakahiga pa rin ako sa kama habang naririnig ko ang ingay ni Maximo sa labas ng kwarto.“Mommy, wake up! It’s breakfast time!” masiglang sigaw niya habang kumakatok.Napangiti ako. Bumangon ako nang dahan-dahan at lumapit sa pintuan, pero bago ko pa ito mabuksan, nauna nang pumasok si Maxwell, may dala-dalang tray ng pagkain.“Maximo, sabi ko kay Mommy dahan-dahan lang siya,” malambing niyang sermon sa anak namin bago siya tumingin sa akin. “Hon, you should be resting. Hindi mo kailangan bumangon para mag-breakfast.”“Maxwell,” tawa ko, “Okay lang ako, promise. Hindi mo kailangang gawin lahat.”Umiling siya
Evelyn’s Point of ViewTatlong araw na ang lumipas mula nang ma-confirm ng doktor na maselan talaga ang pagbubuntis ko. Halos lahat ng gawain ko ay naipasa na kay Maxwell, kahit ang simpleng pag-aasikaso kay Maximo. Lagi na lang akong nasa kama o kaya’y nasa sofa, parang wala akong ibang ginagawa kundi magpahinga at maghintay na bumuti ang pakiramdam ko.“Elle, ready ka na ba? Time na for lunch,” tawag ni Maxwell mula sa kusina.“Hindi pa ako masyadong gutom, hon,” sagot ko mula sa sala habang nakahiga at nakadantay ang kamay ko sa tiyan ko.Makalipas ang ilang minuto, lumapit siya, dala-dala ang isang tray ng pagkain. Nakaupo siya sa gilid ng sofa at dahan-dahang inabot ang kamay ko.“Hon, kailangan mong kumain kahit konti lang. Paano si baby natin?” malambing niyang paalala.Napalunok ako at tumango. “Sige, pero baka kaunti lang ang makain ko.”Dinampot niya ang kutsara at siya mismo ang nagsimula sa pagpapakain sa akin. Pinipilit kong ngumiti, kahit sa totoo lang ay parang ang biga
=Evelyn’s Point Of View=Dahil sa maselan ang pagbubuntis ko ay wala akong gana palagi. 3 months pa lang akong buntis. Si Maxwell naman ay papauwi pa lang sa trabaho. Tinawagan ko naman siya para magpabili ng pagkain.“Hello, hon?” mahina kong sabi nang sagutin ni Maxwell ang tawag ko.“Yes, hon, pauwi na ako. Kamusta ka? May nararamdaman ka bang kakaiba?” agad niyang tanong. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, bagay na palaging nagpapagaan ng pakiramdam ko kahit sobrang hilo o pagod ang nararamdaman ko.“H-Hindi naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko… at parang gusto ko ng sinigang na baboy,” mahina kong sagot habang hawak-hawak ang tiyan ko.“Sinigang na baboy? Naku, hon, kahit saan pa ’yan, hahanapin ko! Anything else? Gusto mo ng prutas o dessert? Ice cream, maybe?”Napangiti ako sa lambing niya. “Yun lang muna. Thanks, hon.”“Basta ikaw, hon. Pauwi na ako. Love you!”“Love you, too,” sagot ko bago ibinaba ang tawag.Agad akong bumalik sa sofa at humiga, pilit pinapakalma
Matapos ang ilang sandaling pagyakap namin ni Maxwell, napatingin siya sa tiyan ko at dahan-dahang nilagay ang palad niya doon. Parang may espesyal na kuryenteng dumaloy sa amin habang magkahawak-kamay kami, damang-dama ko ang pagmamahal at pagmamalasakit niya.“Hon, ang saya ko talaga. Hindi ko akalaing magbabago ang buhay natin ng ganito kasaya,” bulong ni Maxwell habang banayad na hinahaplos ang tiyan ko. Napangiti ako sa bawat galaw niya, ramdam ko ang kanyang pagmamahal at ang pag-aalala para sa aming magiging baby.“Sana nga magiging masaya rin si Maximo kapag nalaman niya,” pabulong kong sabi habang iniisip ang magiging reaksyon ng anak namin sa balita.“Of course! Alam kong magiging excited si Maximo. Lagi niyang sinasabi na gusto niya ng kapatid, di ba? Lagi niyang binibiro na gusto niyang may kalaro,” sagot ni Maxwell, sabay kurot sa ilong ko. Napangiti rin ako, iniisip kung paano magiging protective at masayang kuya si Maximo sa kapatid niyang parating.Maya-maya pa, napans
Dumating ang araw ng dinner, at talagang nag-effort si Maxwell sa bawat detalye. Nagpunta kami sa isang eleganteng restaurant na may mga kandila sa bawat mesa at maaliwalas na tanawin sa labas ng bintana. Inayos niyang lahat, mula sa setting hanggang sa mga pagkaing pinili niya. Halatang pinaghandaan niya ang gabi para sa aming dalawa.Habang kumakain kami, hindi maalis ni Maxwell ang tingin niya sa akin. Minsan nahuhuli ko siyang nakangiti, tila kontento sa simpleng pagkakaroon ko sa tabi niya.“Thank you, hon, ha?” sabi ko sa kanya nang hindi ko na mapigilan. “Ang saya ng gabi na ‘to, para talagang espesyal.”Napangiti siya, halatang natutuwa sa sinabi ko. “Para sa akin, kahit simpleng dinner lang, basta kasama kita, espesyal na talaga.”Nakangiti akong tumingin sa kanya, pero hindi ko rin maiwasang mag-pout. “Hmm… pero isang linggo ka namang mawawala. Paano na ako?”Bigla siyang natawa, tapos inabot ang kamay ko sa ibabaw ng mesa. “Kaya nga tayo nandito ngayon, para naman hindi ka
Paglipas ng Ilang ArawDahil sa bago naming simula, sinubukan naming gawing espesyal ang bawat araw. Isang gabi, nag-set up si Maxwell ng candlelit dinner sa aming garden. Hindi ko inaasahan ang effort niya, kaya naman sobrang na-appreciate ko ang ginawa niya.“Para sa’yo ’to,” nakangiti niyang sabi habang iniaabot ang upuan para sa akin.“Bakit naman may ganito?” tanong ko, kahit na natutuwa ako.“Wala lang, gusto ko lang ipaalala sa’yo kung gaano kita kamahal,” sagot niya na may nakakakilig na ngiti.Habang kumakain kami, napag-usapan namin ang mga simpleng bagay—paborito ni Maximo na laro, ang mga bagong hobbies na natutunan niya, at ang mga plano namin bilang pamilya.“Teka, hon,” natatawang tanong ko, “Di ba ikaw lang ang nag-initiate ng date na ’to? Baka naman next time, si Maximo na ang mag-prepare?”“Hmm, why not?” sabi ni Maxwell habang pinapahid ang labi sa napkin. “But for now, gusto kong ma-enjoy mo lang ang moment natin. Para lang sa’yo ’to.”Pagbalik sa RealityIlang ara
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Unti-unting bumabalik ang dati nilang saya at kasiyahan. Ang bawat sandali kasama si Maxwell ay tila nagpapalakas ng kanilang relasyon.Dahil sa mga pangako at pagtitiwala sa isa’t isa, nagdesisyon silang muling ibalik ang dating saya ng kanilang pamilya. Gusto ni Evelyn na maging mas bukas kay Maxwell, at naglalakas ng loob siyang harapin ang kanyang mga takot.Nagpatuloy ang kanilang mga tawag, mga pag-uusap, at mga bonding kasama ang kanilang anak. Sa huli, naramdaman ni Evelyn na ang tunay na pag-ibig ay hindi natutulog, kundi nagiging mas malalim sa kabila ng mga pagsubok.Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng pagkakataon, palaging nagsisilbing araw ng pamilya ang bawat pagkakataon na magkasama sila. Ang mga simpleng bagay ay nagiging espesyal sa piling ng isa’t isa.Nakita ni Evelyn kung paano pinapahalagahan ni Maxwell ang bawat hakbang, mula sa mga maliliit na bagay hanggang sa mga importanteng desisyon. Tulad ng isa
Nang matapos ang paghahanda, nag-set up sila ng picnic sa garden. May mga paboritong pagkain ni Maximo, mga cake at ice cream na tila nag-uumapaw ang saya. Habang nagkakaroon ng kasiyahan, hindi nila napansin na unti-unting lumalapit si Maximo sa kanilang mga braso, kumikilos na tila isang grupo ng pamilya. “Salamat sa lahat, Daddy!” sabi ni Maximo, yakap ang mga binti ni Maxwell. “Masaya ako na nandito ka na!” “Masaya akong makasama ka, anak!” sagot ni Maxwell, yumakap din kay Maximo. Tiningnan ni Evelyn ang dalawa, napuno siya ng pagmamalaki at saya. Nang bumaba ang araw at nag-init ang kalangitan, nagpasya silang maglakad-lakad sa paligid ng bahay. Magkahawak kamay si Evelyn at Maxwell, habang si Maximo ay masayang naglalaro kasama ang tuta sa paligid. Habang naglalakad, bumaling si Maxwell kay Evelyn. “Alam mo, ang pagkakaroon ng pamilya ay ang pinaka-mahalagang bagay sa akin. Handa akong ipaglaban ang ating pamilya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Evelyn, medyo
Nagkita sila sa isang restaurant na may private dining area, isang lugar kung saan sila lang ang tao. Si Maxwell ay naka-formal attire na bagay na bagay sa kanya, habang si Evelyn naman ay naka-elegant na dress na pumili si Maxwell para sa kanya. Pakiramdam ni Evelyn, bumalik sila sa mga araw na nagsisimula pa lamang ang lahat, pero ngayon ay mas intense, mas malalim ang damdamin nila sa isa’t isa. Habang kumakain sila, si Maxwell ang nagsilbing masiglang kwentuhan ni Evelyn. Napatawa niya ito sa mga kwento at biro, at hindi rin maiwasang maalala ni Evelyn ang mga rason kung bakit nahulog siya sa kanya noon. “Mamimiss kita, Elle,” bulong ni Maxwell habang magkadikit ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Natawa si Evelyn ngunit hindi niya maitago ang bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. “One week lang naman, Maxwell,” biro niya, pilit na hindi ipinapakita ang nararamdamang lungkot. “Oo nga, pero isang linggo pa rin na malayo sa ’yo,” sagot ni Maxwell na para bang tinit