"I'm not acting, Raheel. Paniwalaan mo na kung ano man ang gusto mong paniwalaan. Hindi ko kailangang magpaliwanag sa 'yo," saad ko at nilampasan siya. Napahinto ako sa paglalakad nang hawakan niya nang mahigpit ang braso ko. "Bitawan mo nga ako!" Napansin ko ang paglapit ni Zeus sa akin. Nakatingin na siya kay Raheel. "You're hurting her." "Huwag kang mangialam dito kung ayaw mong madamay!" saway ni Raheel sa kaniya at mas lalong humigpit ang paghawak niya sa braso ko. "You're hurting her, Mr. Del Fuego!" "I don't fucking care! She's my wife!" sigaw ni Raheel. Saglit na natigilan kaming dalawa ni Zeus. Humugot ako ng malalim na hininga at muling binawi ang braso ko kay Raheel. Napamura ako nang nabawi ko ito. "Ano bang problema mo? Hindi ka pa ba nakuntento sa ginawa mo sa akin? Gusto ko ng tahimik na buhay, Raheel! Lumayo na nga ako sa 'yo, 'di ba? Ano pa ba ang kailangan kong gawin?" Hindi ko na mapigilan ang sarili kong pagtaasan siya ng boses. Wala akong pakialam
Pinagpapawisan ako pagkarating ko sa clinic ni Dra. Leona. Hindi ko maitago ang takot at kabang nararamdaman ko ngayon habang hinihintay si Dok. Sigurado na ako sa desisyon ko. Magiging sagabal ang batang 'to sa mga pangarap ko. "Baby, I'm so sorry. Hindi kita kayang buhayin mag-isa. Hindi ako naging maingat sa mga desisyon ko kaya unexpected ang pagdating mo. Ayokong maranasan mo ang paghihirap na naranasan ko. Wala kang kasalanan..." bulong ko habang hinihimas ang tiyan ko. Napabuga ako ng hangin nang nakita ko ng lumabas si Dra. Leona sa opisina niya kasama ang mag-asawa na umiiyak. "Matagal na naming hinihiling na magkaroon ng anak ng asawa ko. Sampung taon kaming naghintay, pero agad rin binawi nang biniyayaan niya na kami..." sabi ng babae habang niyayakap ng asawa niya. "Masilan po ang pagbubuntis. Kaya sana maging aral ito sa inyo na hindi lahat ng bagay ay nagagawa ng isang buntis. Hindi kayo pwedeng magpa-stress o magbuhat ng mabibigat na bagay," paalala ni Dra. Leona sa
Agad na kumuyom ang mga palad ko matapod kong basahin ang reply ni Raheel. Nanginginig ang buong katawan ko sa galit at para bang binuhosan ako ng ilang baldeng puno ng yellow. Sa sobrang galit, naibato ko sa dingding ang cellphone ko. Nakabalik lang ako sa sarili ko nang nakitang basag na basag ito. Tumayo ako at pinulot ang cellphone. Kinuha ko ang sim nito bago ito itinapon sa basurahan nang napagtantong hindi na ito magagamit. Sobrang luma na rin kasi ng cellphone na 'yon. Ilang beses ko na 'yung pinaayos. Binuksan ko ang maleta na naglalaman ng pera, kumuha ako ng perang pambili ng bagong cellphone. Mumurahing cellphone lang ang bibilhin ko. Ngumiti ako nang nakita ang pera sa loob ng maleta. Hindi ko alam kung magkano ang perang binigay niya sa akin. Kahit papaano ay nabawasan ang problema ko sa pagkakaroon ng pera. Pakiramdam ko, malakas pa rin ako kay Lord, kasi pera na mismo ang lumapit sa akin. Pera na lang din ang nagpapasaya sa akin. Imbes na magmukmok sa kwarto at umiyak
Hinatid ako ni Zeus sa tinitirhan ko, pero hanggang sa labas lang ng gate ni Ate Maricel. Wala kasi akong ibang choice kundi payagan siyang ihatid ako. Masyado siyang mapilit. Marami rin naman kasi ang mga binili ko. Hindi ako gaanong nahirapan ngayong araw kasi nandiyan siya. "You live her?" Hindi makapaniwalang tanong niya at pinasadahan ng tingin ang paligid. Maraming nakatambay na mga lalaki at sa labas ng boarding house ni Ate Maricel, nag-iinoman, at naninigarilyo. Kaya mas pipiliin ko na lang ang manatili sa loob ng kwarto ko kesa lumabas. Exclusive for ladies only lang ang boarding house ni Ate Maricel, pero natatakot at kinakabahan pa rin ako kapag lumalabas o umuwi ng gabi kasi palaging nasa labas ang mga lalaki. Nakatambay lang sila roon buong araw. "Alam ba ng asawa mo na -" Naputol ang sasabihin ni Zeus ng tingnan ko siya ng masama. "Nobody knows that I'm married. I married that asshole! Shut up your mouth and just help me," bulong ko. "Okay," tipid niyang sagot at i
Sumama ako pabalik kay Chairman Marcelo sa mansiyon. Wala akong nagawa kundi sumama kasi malaki ang inutang kong pera sa kaniya. Kung magmamatigas ako, magbabayad ako ng pera sa kaniya. Saan naman ako kukuha ng perang pangbayad sa kaniya? "Bakit hindi ka nagsumbong sa akin, hija, na mayroon pa lang kakaibang nangyayari sa mansiyon habang wala ako?" tanong ni Chairman Marcelo nang malapit na kaming makarating sa bahay nila. "Tinawagan kita ng paulit-ulit, pero hindi mo sinasagot ang mga tawag ko." Hindi ako nagsalita. Nanunuyo pa rin ang lalamunan ko. Pakiramdam ko kapag magsasalita ako at sabihin sa kaniya ang totoo magiging mali lahat ng sasabihin ko. Apo niya kasi 'yon, malabong paniwalaan niya ako kesa kay Raheel. Napabuga ako ng hangin nang bumaba na kami sa sasakyan. Agad kaming sinalubong ng mga katulong sa mansiyon. Halos madapa sila sa pagtakbo nang nakita nila ako. Hindi ko mapigilang mapangiti nang yakapin ako ng mahigpit ng mga katulong. Napansin kong nagulat si Chairma
"Chairman Marcelo, hindi po ba kayo nahihilo? Kanina pa po kayo pabalik-balik sa paglalakad. Ako'y nahihilo na sa katititingin sa inyo," saad ni Ate Mari at nagkamot ng ulo. Mahigit tatlong oras na kaming nakatunganga sa sala habang naghihintay ng update tungkol sa kalagayan ni Andrea. Nanatili lang akong nakayuko habang nagmamasid sa paligid. Nanginginig pa rin ang buong katawan ko sa takot. "Ma'am Anabelle, Chairman Marcelo, magpahinga muna kayo sa mga silid ninyo. Gigisingin na lang namin kayo kapag nakauwi na sila," saad ni Ate Joy. "Baka nagugutom na kayo. Tapos na skong magluto," sabi naman ni Ate Mari pagkatapos niyang lagyan ng juice ang mga baso namin. "I'm not hungry," sabi ni Chairman Marcelo. Kinuha niya ang cellphone niya at may tinawagan. "He's not answering his phone," iritadong sambit niya. Si Raheel siguro ang tinatawagan niya. Huminga ako ng malalim at inabala ang sarili sa pagkuskos ng aking kuko. Hindi na rin ako makapaghintay na marinig ang balita. Napalingo
Agad akong humiga sa kama pagpasok ko sa loob ng guest room. Hinilot ko ang ulo ko nang naramdaman ang pagsakit nito. Napahinto ako sa ginagawa ko nang nahagip ng mga mata ko ang human size panda. Pakiramdam ko umakyat na naman ang dugo ko sa ulo. Bumangon ako at kinuha ang human size panda. Sakto nang lumabas ako ay nakita ko si Ate Joy. Ibinigay ko ito sa kaniya. "Sa inyo na lang po. Kung ayaw niyo naman, pakitapon na lang po 'to sa basurahan," utos ko. Nagdadalawang-isip pa si Ate Joy na tanggapin ang human size panda. Sa huli ay tinanggap niya rin. Ibibigay niya na lang daw ito sa anak niya. Sayang daw kung itatapon lang. Napatingin ako sa wall clock. Pasado alas otso na ng gabi at hindi pa rin ako kumakain. Pinuntahan ako ng ilang mga katulong kanina para maghapunan, pero tinanggihan ko. Hindi ko alam kung makakaya ko bang lunokin ang mga kakainin ko kung kasabay ko sina Raheel at Andrea. Lumabas ako ng kwarto at dumiretso sa kusina nang naramdaman ko na naman ang pangangala
Hinarap ko si Andrea pagkatapos kong itapon sa basurahan ang sirang alarm clock at basag na wedding picture namin ni Raheel. Gusto ko na agad siyang sabunotan ng buhok, pero pinipigilan ko ang sarili ko. Baka makunan na talaga siya kapag hindi ako nakapagpigil sa sarili ko! "Pinagsiksikan mo pa rin ang sarili mo kahit ayaw ni Raheel sa 'yo? Hindi ka ba naaawa sa sarili mo?" pagtataray niya sa akin. I crossed my arms. "Correction, Andrea. Hindi ko pinagsiksikan ang sarili ko. Wala sa bokabularyo ko ang ganiyan. Baka ikaw.""Hindi nga ba?" Tumawa siya ng bahagya. "Pinalayas ka niya, 'di ba? Kasi manloloko ka. Sinamantala mo ang pagkakataon. Alam kaya ni Lolo Marcelo na kilala mo ang taong sumira sa pamilya ni Raheel?" "Sa tingin mo natatakot ako, Andrea? Hindi ko kailangang patunayan ang sarili ko. Magkakilala lang kami ni Tita Minerva kasi kaibigan ko ang anak niya. Kung ano man ang masamang binabalak nila, labas ako roon. Wala akong ginagawang masama rito!" "At nagmamalinis ka na
January 11, 2024 TBSB is now signing off na po. Yes po, tinuldukan ko na ang book na ito. Hanggang Book 3 lang siya kasi nakapagpasya na ako na gawing separate books ang Book 4 at Book 5. Baka next week ay masimulan ko na siya at mai-apply. Maraming salamat sa pagsama sa akin nang mahigit pitong buwan. Wala akong balak tapusin ng ganito kaaga ang librong ito kasi nagbabalak pa akong magsulat ng kwento sa mga apo ng Del Fuego, pero lahat ng 'yon ay naglaho sa isipan ko simula noong October 2024. Sa mga taong nagtiwala at patuloy na sumuporta sa akin, maraming salamat po. Sa mga taong nakilala ko rito, ikinagagalak ko po kayong makilala. Isa sa mga dahilan kaya maaga kong tinapos ang TBSB ay dahil magiging abala na ako next month o after ng LET 2025. I'm a student po. A 4th year student taking up a Bachelor of Secondary Education Major in Mathematics. Magiging abala na po ako sa mock board review kaya baka mawala ako pansamantala sa GoodNovel. Simula po bukas, ipagpapatu
Brielle’s POV Maingat na pinarada ni Mark ang kotse sa labas ng gate ng aming bahay. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at siniil kaagad ang labi ko ng halik. Nangunot ang aking noo nang kagatin niya ang labi ko. Itinulak ko siya palayo sa akin. Nang tingnan ko siya, namumula ang mga mata niya. “May problema ka ba sa akin?” Tinaasan ko siya ng kilay at pinagkrus ang aking mga braso. Ngumisi siya, dahilan kaya uminit ang ulo ko. “It’s our wedding anniversary, pero hindi mo man lang maalala.” Napakagat-labi ako at nag-iwas ng tingin sa kaniya. Biglang nanuyo ang aking lalamunan. Sa sobrang busy ko sa ospital ay hindi ko na namalayan kung anong petsa na ngayon. Humakbang ako palapit sa kaniya, mukhang nagtatampo siya sa akin kasi nakalimutan ko ang wedding anniversary namin. “Sorry na. Nakalimutan ko. Alam mo namang marami akong iniisip na problema, ‘di ba?” Niyakap ko siya, pero hinawi niya ang kamay ko. “Sa lahat ng pwedeng makalilimutan, wedding anniversary pa talaga
Brielle’s POV “Baby, come here,” sabi ni Mark akin nang pumasok siya sa aming kwarto. “Hey, ilabas mo lang lahat ng hinanakit mo,” bulong niya at niyakap ako ng mahigpit. “Just cry and cry hanggang sa mawala ang sakit…” “I missed him already,” mahinang sabi ko at kumalas sa yakap niya. Pinunasan ko ang aking mukha gamit ang palad ko at hinawakan ang picture frame ni Daddy. “Can’t believe it that you’re gone, Dad…” Umupo ako sa kama. Napansin ko agad ang pagtabi niya sa akin. Hinawakan niya ang ulo ko at pinasandal sa balikat niya. “Thank you for killing that bastard.” Tiningnan ko si Mark, bakas sa mukha niya ang pagkagulat. “Thank you for saving me, Mark. Kung pareho kaming nawala ni Daddy, baka mas lalong hindi kakayanin ni Mommy at ng mga kapatid ko.” “Hindi mo kailangang magpasalamat. Asawa kita. Obligasyon kita. Responsibilidad ko ang protektahan ka.” Hinaplos niya ang aking mahabang itim na buhok. Bumuntong-hininga ako. Isang taon na ang nakalipas mula nang nawala si D
Mark’s POV Basang-basa ako ng tubig-ilog, halos hindi na makahinga sa pagod at takot. Nakayakap ako kay Brielle, ang katawan niya ay walang buhay na nakasandal sa akin. Ang puso ko ay tila tumigil sa pagtibok. Hindi ko alam kung paano ko siya nailabas sa malamig na tubig, ang tanging nasa isip ko lang ay mailigtas siya. “Brielle,” bulong ko sa kanyang tainga, ang boses ko ay halos hindi marinig. “Brielle, please.” Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, ang kanyang mga labi ay namumutla, at ang kanyang mga mata ay nakapikit. Naalala ko ang lahat ng mga nangyari. Ang pagkidnap sa kanya, ang paghabol ko kay Luigi, ang pag-iwas sa mga bala, at ang pagtalon ko sa ilog para lang mailigtas siya. Lahat ng iyon ay parang isang malabong panaginip. “Brielle…” Pinagpatuloy ko ang pag-alog sa kanya, umaasang kahit papaano ay magising siya. “Gising na, please. Kailangan kita. Huwag mo akong iiwan. Kailangan ka namin. Hinihintay ka ng mga anak natin.” Ginawa ko na ang lahat para masagip siya. Nags
Brielle’s POV Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa leeg ko. Nakahinga ako ng maluwag nang mapagtantong panaginip lang ang lahat. Walang kadenang nakatali sa mga kamay at paa ko. Wala ring sugat ang aking paa. Buhay pa ako. Pinasadahan ko ng tingin ang buong silid. Madilim ang paligid. Hinanap ko ang switch ng ilaw at binuksan ‘yon. Pagkabukas ko sa ilaw, mukha kaagad ni Luigi ang nakita ko. Napaatras ako pabalik sa kama nang makita ang hawak niyang baril. “We are leaving,” matigas niyang sabi at hinawakan ng mahigpit ang braso ko. “Pakawalan mo ako!” Pilit kong binawi ang aking braso sa kaniya. “Tama na! Nasasaktan ako!” Napamura ako nang bigla niya akong sampalin sa pisngi. “Sasama ka sa akin!” sigaw ni Luigi. “Hindi ako sasama sa ‘yo! Pakawalan mo na ako!” Itinutok niya ang baril sa akin. Namilog ang aking mga mata nang maaalala ang nangyari sa panaginip ko. Bigla na lang lumambot at nanginig sa takot ang aking tuhod. Hindi ako pwedeng mamatay dahil kailangan
Brielle’s POV “Let me go!” sigaw ko nang marahas akong hilahin ni Luigi papasok sa loob ng van. I can’t believe it. He kidnapped me. Bagay na hindi ko aakalaing magagawa niya sa akin. He raped me. Ilang gabi niya akong ginagamit. Diring-diri na ako sa sarili ko. “Luigi, I’m begging you. Pakawalan mo na ako,” pagmamakaawa ko. “Nakuha mo na ang gusto mo, ‘di ba? You raped me…” halos hindi ko na makilala ang boses ko nang bumagsak ang mga luha ko. “I won’t do that, Brielle. You’re mine.” Hinawakan niya ang pisngi ko. Hinalikan niya ang labi ko, pero kinagat ko ang labi niya. Tumawa siya at mahigpit na hinawakan ang aking braso. “Kaya pala baliw na baliw ang asawa mo sa ‘yo kasi ang sarap-sarap mo.” Marahas niyang hinalikan ang leeg ko. Ginamit ko ang natitirang lakas sa katawan ko upang pigilan siya sa gagawin niya. “Kill me, Luigi! Huwag mo na akong pahirapan pa!” sigaw ko sa kaniya. “Ano pa ba ang gusto mong gawin sa akin? You touched me multiple times. Please let me go. M
Mark’s POV Mag-iisang buwan na mula nang ma-kidnap si Brielle sa airport. Habang tumatagal ay mas lalo lang akong kinakabahan. Ilang araw na rin akong hindi makatulog at makakain ng maayos sa kaiisip kung saan siya dinala. Sa tuwing may nababalitaan akong may natagpuang katawan sa iba’t ibang lugar ang mga pulis, hindi ko mapigilan ang sarili kong magpunta sa lugar dahil baka si Brielle na ‘yon. Ang kalusugan ng triplets ay naaapektuhan na rin dahil ilang linggo nang nawawala si Brielle. Hinahanap na siya ng mga anak namin. Sa tuwing naririnig ko ang pag-iyak nila, parang hinihiwa ang puso ko. “Wala pa rin bang balita tungkol sa kapatid ko?” matigas na tanong ni TJ nang dumating ang mga pulis sa bahay nila. Nagpaalam ako kay Kaisha na aalis muna dahil may tatawagan lang ako. Dinial ko kaagad ang numero ng tauhan kong nagbabantay sa lahat ng mga kinikilos nina Lander, Jarren, at Karina. Sila lang ang mga taong gagawa ng ganito sa akin. Wala akong ibang taong pwedeng paghinalaan
Mark’s POV Tatlong araw na ang nakalipas at hanggang ngayon wala pa rin kaming balita kay Brielle. Wala kaming maiturong suspect dahil hindi namin makita ng maayos ang mukha ng taong kumuha kay Brielle sa CR. Napatingin ako sa pinto nang bigla itong bumukas at nakita kong pumasok sa loob ang aking biological mother. Nag-iwas ako ng tingin at itinuon ang aking atensiyon sa computer. “Hijo, pwede ba tayong mag-usap?” mahinang sabi niya. “Ano naman ang pag-uusapan natin?” Pinatay ko ang computer at humarap sa kaniya. “Para saan?” “Tungkol sa kompanya…” Ngumisi ako. “Hindi pa naman ako namumulubi kahit na nawala ang mga bagay na pinaghirapan ko. Hindi ako interesado sa kompanya ninyo.” Bumuntong-hininga siya at lunapit sa akin. “I need you, hijo…” Nangunot ang aking noo. “Mukhang nakalimutan mo yatang mas pinili mo ang isa pang anak sa labas ni Papa kesa sa akin. Gusto ninyong ibigay ang posisyon na ‘yon para sa akin, pero may kondisyon. Nang hindi ko sinunod ang kagustohan n
Mark’s POV Kanina ko pa tinatawagan si Brielle, pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Nandito ako ngayon sa airport, naghihintay sa kanila. Nauna akong bumalik sa Pilipinas dahil inasikaso ko ang mga ari-ariang ninakaw ng aking mga kapatid: hotels and resorts ay nakapangalan na sa kanila. Sa tulong ng aking magaling na lawyer, may posibilidad na mabawi ko ang mga ari-ariang nawala sa akin. Sa ngayon, dahan-dahan ko munang babawiin ang mga bagay na pagmamay-ari ko. Hinding-hindi na ako magpapakaduwag at magpatalo sa takot. Kumaway ako nang makita ko sina TJ at Kaisha, hindi nila kaagad ako napansin kaya tinawagan ko si Kaisha. Kasama nila ang triplets. Mabilis silang tumakbo patungo sa kinaroroonan ko. “Nasaan si Brielle?” tanong ko at nilapitan ang mga bata. “Kanina pa namin siya hinahanap. Nagpaalam siya kanina sa amin na pupunta muna raw siya sa banyo, pero hanggang ngayon aay hindi pa nakabalik,” sagot ni Kaisha. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Dalawang buwan ng