Zanella’s Point of view “Hinihingal na huminto ako sa paglalakad habang sa aking balikat ay nakahapon si Sky. Hindi ko na alam kung gaano na kalayo ang nilakad ko, basta ang alam ko ay pagod na ako. Basâ na rin ng dugo ang laylayan ng suot kong pantalon habang ang ilang bahagi nito ay medyo natuyo na rin. “S-Sky, hindi ko na kaya pang maglakad.” Naluluha kong wika bago umupo sa gilid ng kalsada. Lalong sumamâ ang ekspresyon ng mukha ko nang dumikit sa damit ang sugat sa tuhod ko. Gusto kong uminom ng tubig ngunit hindi ko alam kung saan ako pwedeng kumuha ng tubig na pwede kong inumin. Maya-maya ay may isang babae ang huminto sa di kalayuan mula sa aking kinauupuan. Nakita ko na inangat nito sa ere ang isa niyang kamay saka iwinagayway. Namangha ako ng huminto sa mismong harapan nito ang isang dilaw na kotse. Sumakay ang babae at kaagad na umalis ang kotse, umawang ang bibig ko dahil sa labis na pagkamangha. Parang gusto ko tuloy batukan ang aking sarili dahil sa katangahan ko
“Sumosobra na talaga ang mga ‘yan! Napaka walang puso.” Nanggagalaiti na sabi ni mama Rosario habang binabalot ng benda ang sugat sa aking tuhod.“Sa susunod ay huwag kang sasama sa kanila ng hindi ko nalalaman, naiintindihan mo?” Ani nito na bakas pa rin ang galit mula sa tinig nito. Marahan akong tumango bilang tugôn. “Mamâ, ano ang ibig sabihin ng annulment?” Wala sa loob na tanong ko sa kanya, bigla siyang nahinto sa pagliligpit ng mga gamot sa loob ng box at nagtataka na lumingon siya sa akin. Napansin ko na masyadong seryoso ang ekspresyon ng kanyang mukha, nagpakawala muna siya ng isang mabigat na buntong hininga bago muling naupo gilid ng kama, sa tabi ko.“Bakit mo naitanong ‘yan?” Balik tanong niya sa akin, nagsimulang lumikot ang aking mga mata dahil hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. “Zanella.” Muling tawag niya sa akin, “n-nabasa ko lang sa isang papel na nakita ko sa salas.” May pag-aatubili kong sagot, muli na naman siyang nagpawala ng isang malalim na buntong hin
“Iha, maiwan muna kita, kailangan naming umalis ni Alexander para pumunta sa bangko. Huwag kang mag-alala, babalik din ako kaagad.” Malumanay na paalam ni Rosario ngunit natigilan siya ng tumitig sa kanya ang walang buhay nitong mga mata. Kapansin-pansin ang pagiging matingkad ng kulay berde nitong mga mata kaya napahugot ng isang malalim na buntong hininga si Rosario. “Pagbalik ko ay mag-uusap tayo, at sana ay sabihin mo sa akin ang lahat, hm?” Ani nito ng may pagsuyo ngunit nanatiling blangko ang mga mata ni Zanella na para ba itong isang bulag na walang nakikita. Malungkot na tinalikuran ni Rosario si Zanella, labag man sa kanyang kalooban na iwan ito ay kailangan niyang umalis. Dumating na kasi ang itinakdang araw upang tanggapin ni Alexander ang huling habilin ng kanyang abuelo na naka-time deposit sa isang bangko. Nahinto sa paghakbang si Alexander mula sa mga baitang ng hagdan ng makita niya si Zanella na nakaupo sa paanan ng hagdan. Sobrang tahimik nito at nakatulala lang s
“Sa ikalawang pagkakataon ay muling pinatunayan ng pamilyang Smith ang kanilang kabutihan sa ating pamilya. Dahil hindi ko lubos maisip kung paano maglaro ang tadhana at isang malaking karangalan na ang tagapagmana ng mga Smith ang nagligtas sa aking buhay.” Don Rafael“M-Mamâ…” naguguluhan kong tawag sa aking ina pagkatapos kong basahin ang huling bahagi ng liham ni Lolo. Hindi ako makapaniwala sa mga natuklasan ko tungkol sa pagkatao ng aking asawa. Nakangiti na lumuluha ang aking ina at kinuha niya ang sulat mula sa aking kamay. Halatang maging ito ay hindi rin makapaniwala at bakas sa kanyang mukha ang labis na pagkamangha.“Sinasabi ko na nga ba! Malalim ang dahilan ni Papa kaya niya ginawa ang desisyon na ‘yun, Iho. Kilala ko ang pamilyang Smith, at sa pagkakatanda ko ay si Señior Smith ang Ama ni Mr. Harris Smith ay matalik na kaibigan ni Don Rafael. Makailang beses na sinagip nila mula sa pagkalugmok ang kumpanya ng mga Aragon. Marahil, iniisip ni Papa na ito na ang tamang pa
“Hanapin n’yo si Zanella, hindi siya pwedeng mawala!” Nahintakutan na utos ni Rosario, masyado na siyang balisâ at hindi na mapakali sa kanyang kinatatayuan habang panay ang pisǐl nito sa isa niyang kamay. “Ma’am hinalughog na namin ang buong paligid maging ang mga karatig na barangay natin ngunit wala talaga si Señorita Zanella.” Kinakabahan na pahayag ng tauhang inutusan niya na maghanap sa labas. “Paanong wala? Napaka imposible ng mga sinasabi ninyo na naglayas si Zanella! Kilala ko ang batang iyon, kahit kailan ay hindi siya sumuway sa akin!” Ani ni Rosario sa mataas na tinig na kulang na lang ay sumigaw ito. Natigilan ang lahat dahil sa ugaling ipinakita ni Rosario, kilala siya ng lahat bilang mahinahon na tao at ni minsan ay hindi pa nila ito nakitang magalit. Maging sina Esmeralda ay napalingon sa direksyon ng Ginang at taas-kilay na tumayo ito at lumapit kay Rosario. Tumayo din si Patricia at kaagad na sumunod sa likuran ng kanyang ina. “At bakit ka sumisigaw? Hindi m
Mula sa himpapawid ay walang kapaguran na lumilipad ang Agilang si Sky. Tila isang kawal na nagroronda sa malawak na kalangitan. Ni hindi alintana ng magiting na ibon ang matinding sikat ng araw. Kung noong una ay ginagawa niya ito upang manila ng hayop sa gubat ngayon ay ginagawa niya ito upang makita ang nag-iisang tao na nakatatak sa kanyang puso’t-isipan. Wari moy isang tao na kakikitaan mo ng determinasyon ang awra ng Agilang ito habang walang humpay sa nagpapakawala ng malalakas na huni. Mabilis na nagpuslitan ang ibang mga hayop sa gubat upang magtago, pagkat ramdam nila ang galit ng ibon mula sa mga huni nito. Pagkatapos ng ilang milyang paglipad ay dumapô si Sky sa pinakamataas na bahagi ng puno upang magpahinga. Maya-maya ay muli na naman siyang nagpatuloy sa paglipad, halatang wala itong balak na sumuko at walang makakapigil sa kanya hanggang sa magtagumpay ito. Samantala… “Isang malakas na sipol ang aking pinakawalan at naghintay pa ako ng ilang segundo ngunit nakad
Nahinto sa paghakbang ang mga paa ni Zanella ng biglang bumuhos ang malakas na ulan. Mabilis siyang tumakbo patungo sa ilalim ng malaking puno upang sumilong. Ngunit balewala pa rin ang malaking puno dahil nabasa pa rin siya ng ulan. Mahigpit na niyakap ni Zanella si Sky at ginamit niya ang kanyang katawan upang hindi ito mabasâ ng ulan. “S-Sky…. Ang mundong ito ay masyadong malupit, ang mga katulad nating nilalang na lumaki sa hirap ay walang puwang para dito. Dahil pera ang nagpapaikot sa buhay ng mga taong naninirahan dito. P-pera ang kanilang sinasamba.” Anya na ang mga labi ay nanginginig dulot ng matinding lamig. Tiniis ni Zanella ang lamig at gutom at sandaling nanatili sila sa ilalim ng puno hinihintay kung kailan titila ang ulan. Isang oras, dalawang oras, at di nagtagal ay inabot na ng alas dose ng hating gabi bago pa man tumila ang ulan. Isang matalay na ngiti ang lumitaw mula sa mga labi ni Zanella na parang gusto niyang sabihin na sa wakas ay tumila na rin ang ulan.
“Hindi ako makagalaw sa aking kinauupuan habang mahigpit na yakap ko ang aking sarili. Ni hindi ko rin maawat ang malakas na panginginig ng aking katawan, maging ang mga labi ko ay patuloy na nangangatal. Gusto ko sanang maglakad ngunit hindi ako pwedeng umalis sa aking puwesto dahil kailangan ko pang hintayin ang pagbabalik ni Sky. Nagtataka ako kung bakit halos isang oras na yata ang lumipas ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin ito bumabalik. Ilang sandali pa ay nanlaki ang mga mata ko dahil sa pagsulpot ng isang lalaki sa aking harapan. At ang mas nakakuha ng atensyon ko ay ang hawak nito na isang bagay na ngayon ko lang nakita. Hindi nagsasalita ang lalaki at nakatitig lang ito sa mukha ko hanggang sa dahan-dahang umangat ang kamay nito na may hawak na bakal. Habang nakatitig ako sa mukha ng estrangherong lalaki ay nakatutok naman sa akin ang hawak nito. Isang mapanganib na ngiti ang lumitaw mula sa sulok ng kanyang bibig na wari moy nangangako ng isang kamatayan. Makapigil
TEASER“Alas tres ng hapon at katatapos lang ng huling klase ko. Kasalukuyan akong naglalakad sa gilid ng kalsada patungo sa sakayan ng jeep. Ngunit, hindi ko inaasahan ang biglaang pagsulpot ng isang puting kotse sa aking harapan kaya natigil ako sa paghakbang. Napaatras ang aking mga paa ng lumabas ang tatlong lalaki na pawang may mga baril na nakasuksôk sa kanilang mga baywang. “S-Sino kayo?” Nahintakutan kong tanong, ngunit, imbes na sumagot ay mabilis na lumapit sa akin ang mga ito. Tinangka kong tumakbo ngunit napakabilis ng mga pangyayari dahil hawak na nila ako sa magkabilang braso. Nalaglag ang mga libro ko at nagsabog ang mga ito sa lapag. “Bitawan ninyo ako!” Naiiyak kong sigaw habang pilit na nagpupumiglas mula sa mahigpit na pagkakahawak nila sa aking mga braso. Nagsimula na akong mag hysterical ng kaladkarin nila ako papasok sa loob ng sasakyan. “Tulong! Parang awa nyo na! Tulungan ninyo ako!” Halos mabasag na ang boses ko at kulang na lang ay mapatid ang mga litid ko
Prenteng umupo si Mr. Smith sa isang swivel chair na nasa kabilang dulo ng mahabang lamesa habang ang mga tauhan niya ay nagkalat sa labas ng conference room. Tanging ang dalawang tauhan lang nito ang kanyang kasama sa loob ng silid. Tumitig sa mukha ni Alexander ang seryoso nitong mga mata at ilang sandali pa ay umangat ang sulok ng bibig ni Mr. Smith. “Tulad ng inaasahan ko, Aragon, let’s stop this, we know na walang patutunguhan ang lahat ng ito. Huwag na rin tayong maglokohan pa dito alam naman nating pareho kung ano ang totoong pakay mo sa anak ko.” Diretsahang pahayag ni Mr. Smith, kaya mahigpit na naikuyom ni Alexander ang kanyang mga kamay. Balewala na napako ang tingin ni Mr. Smith sa nakakuyom na kamay ng kanyang manugang. Iniisip niya na nanggagalaiti na ito sa galit dahil nabuko niya ang totoong hangarin nito. Nasaktan si Alexander sa mga salitang lumalabas sa bibig ng kanyang biyenan, dahil nasagi nito ang kanyang ego, para kay Alexander ay isa itong klase ng panghah
“Kalimutan mo na ang lalaking iyon, Zanella, hindi ka talaga minahal ng iyong asawa, pera lang ang habol niya sa’yo!” Matigas na pahayag ni Harris sa kanyang anak, labis na nasaktan si Zanella sa sinabi ng kanyang ama kaya hindi na maampat ang mga luha nito sa mata. “Mali ka, Dad, mahal ako ni Alexander! At batid ko na babalikan niya ako.” Matatag na sagot ni Zanella habang ang ina niyang si Zaharia ay masuyong hinagod ang likod ng kanyang anak. “Harris, tama na, pabayaan mo na ang anak mo na makasama ang kanyang asawa, lalo na at may anak na sila.” Naaawa na wika ni Zaharia, ngunit matigas ang kanyang asawa. “Hindi ko pwedeng pabayaan ang anak ko sa kamay ng mga kriminal na ‘yun, Zaharia! Hindi ko hahayaan na saktan pa nilang muli ni dulo ng daliri ng aking anak! Kung noong una pa lang ay nalaman ko na ang mga kalokohang ginawa nila sa anak ko ay baka matagal ko na silang inilibing ng buhay!” Umuusok sa galit na pahayag ni Harris, nanlaki ang mga mata ni Zanella dahil hindi niya
“Sir, hindi makatarungan ang ginawa sa aming mga manggagawa. Ilang dekada na akong empleyado ng kumpanyang ito pero simula ng mamatay si Sr. Smith ay nagsimula na ring bumagsak ang kumpanyang ito. Bigla na lang kaming sinisante ng walang dahilan. At ang masakit pa dun ay naghired sila ng mga bago ngunit ilang buwan lang ay tinanggal din sila sa trabaho. Maayos kaming nagtatrabaho pero para kaming mga basura na basta na lang itinapon na parang akala mo ay mga walang pakinabang.” Naluluha sa galit na pahayag ng matandang lalaki na siyang namumuno sa kanilang grupo. Maging ang tatlo pa nitong mga kasama ay umiiyak na rin. Nag-igting ang aking mga bagâng dahil ngayon ko lang naunawaan kung bakit tila puro mga baguhan ang lahat ng empleyado ng Smith Corporation. “Do you think bakit nila ginagawa ang mga bagay na ‘yun?” Curious kong tanong na ang tinutukoy ay ang kanilang mga Manager at Supervisor. “Sa pagkakaalam namin sir, upang sa kanila mapunta ang aming mga sweldo mula sa long servi
Alexander’s Point of view “Your fire!” Matigas kong sabi sa isang empleyado na nakatayo sa aking harapan. Halos ganito na lang ang eksena araw-araw at hindi ko na alam kung pang-ilang empleyado na ang nasisante ko. I got a stress sa kumpanyang ito, at parang gusto ko ng patayin ang lahat ng tao na nasa harapan ko. Umuusok sa galit na sinipat ko ng tingin ang mga empleyado na nakahilera sa aking harapan. “Alam ko na may sabwatan na nangyayari dito, kung hindi n’yo titigilan ang pagnanakaw sa kumpanya ay mapipilitan ako na sisantehin kayong lahat. Huwag ninyong ubusin ang pasensya ko dahil may kalalagyan kayo sa akin! Now, Get out!” Nanggagalaiti kong saad sabay turo sa pintuan ng aking opisina. Malakas ang tahip ng dibdib ko dahil sa matinding galit. Hindi ako makapaniwala na may mga ganitong klaseng mga employee na masyadong garapal ang mukha! Dahil harap-harapan na kung pagnakawan ng mga ito ang kumpanya. Paano nga ba ako humantong sa ganitong sitwasyon? Pabagsak na umupo ako
“Hindi ko matatanggap ang asawa mong ‘yan Zanella! Ngayon din ay hiwalayan mo siya at paalisin mo ‘yan dito.” Matigas na pahayag ni Mr. Smith, makikita mula sa mga mata nito ang di pagka gusto sa kanyang manugang na si Alexander. Ito ang gumimbal sa lahat ng harap-harapang ipagtabuyan ni Mr. Smith ang asawa ni Zanella. “P-Pero, Dad, asawa ko na si Alexander at may anak kami! Kaya hindi pwede ang nais mong mangyari!” Nagugulumihanan na sagot ni Zanella dahil tutol siya sa nais mangyari ng kanyang ama. Kararating lang nila sa mansion ng kanyang mga magulang upang harapin ni Alexander ang kanyang mga biyenan ngunit hindi nila inaasahan ang matinding pagtutol ni Mr. Smith sa kanilang relasyon. Akala ni Zanella ay maayos na ang lahat dahil ni minsan ay hindi niya naringgan ng pagtutol ang kanyang ama ng malaman nito ang tungkol sa kanyang asawa. Kaya labis siyang naguguluhan dahil sa naging pahayag ng kanyang ama. Habang ang kanyang asawa na si Alexander ay nanatili sa kanyang kinatatayu
“Noong araw na iniligtas ko si Don. Rafael mula sa nahulog niyang chopper ay nagkaroon kami ng kasunduan na tutulungan namin ang isa’t-isa. Upang makabayad ng utang na loob ang inyong ama mula sa pagliligtas namin ni Sky sa kanyang buhay ay inako niya ang lahat ng responsibilidad sa akin ng araw mismo na namatay ang lola Iñes ko. Dahilan kung bakit isinama niya ako pabalik sa lungsod.” Natigalgal si Esmeralda at Gracia sa kanilang mga narinig. Bahagyang nanlaki ang kanilang mga mata habang nakatitig ng mukha ni Zanella. Tukso naman na lumitaw ang imahe ng inosenteng mukha ni Zanella noong una nila itong nasilayan. Binalot ng matinding kilabot ang kanilang sistema dahil nilamon sila ng matinding kahihiyan. Sa isang iglap ay nawalan ng lakas ang mga tuhod ni Esmeralda at nanghihina na napaupo siya sa semento.“K-kung ganun…” si Esmeralda na tila lutang ang utak dahil hindi kaagad tinanggap ng kanyang utak ang mga naging pahayag ni Zanella. Hindi pa man natatapos sa kanyang pagsasalita
Nakabibinging katahimikan ang namagitan sa kanilang tatlo at hindi nila alam kung paano si-simulan ang kanilang usapan. Si Gracia na nanatiling tahimik at hindi malaman kung paano uumpisahan ang kanyang sasabihin. Alumpihit na ito sa kanyang kinatatayuan habang mahigpit na nakakapit sa laylayan ng suot niyang bestida. Si Esmeralda na ilang ulit na nagpakawala ng buntong hininga. Bumuka-sara ang bibig nito ngunit wala namang lumalabas na anumang salita. Habang si Zanella ay nanatili lang sa kanyang kinatatayuan at matiyagang naghihintay sa kung ano ang sasabihin ng magkapatid. “Ehem, batid ko na sa simula pa lang ay hindi na kami naging mabuti sa’yo, Zanella. Nakakalungkot mang isipin ngunit huli na bago ko pa napagtanto ang lahat ng ito. Nandito ako ngayon sa iyong harapan hindi dahil sa yaman kundi para ibaba ang aking sarili at humingi ng tawad sa lahat ng kasalanan ko sayo. Sa totoo lang, sa tuwing naiisip ko ang lahat ng mga nangyari sa pagitan nating dalawa ay parang gusto kon
Napatda ang pamilyang Aragon ng huminto ang laruang sasakyan ni Kolly sa mismong tapat nila. Isa-isang sinuri ng batang si Kolly ang mukha ng lahat. Labis na nagtataka ang inosente nitong isipan kung bakit mga nakatulala at hindi gumagalaw sa kanilang kinatatayuan ang lahat ng tao sa kanyang harapan. Halos inabot din ng minuto na nakatulala sa mukha ng isa’t-isa ang batang si Kolly at ang pamilyang Aragon. Pagkatapos tingnan isa-isa ang mukha ng lahat ay bumalik ang tingin ng bata sa mukha ni Alexander. Sa mukha ng kanyang ama napako ang tingin ni Kolly. Masasalamin sa mukha ng bata ang labis na pagkamangha dahil ito ang unang pagkakataon na nasilayan niya sa personal ang gwapong mukha ng kanyang ama. Tila tumigil sa pag-ikot ang mundo ng mag-ama habang nakatitig sa mukha ng isa’t-isa. Kahit luntian ang mga mata ni Kolly ay hindi maikakaila na anak ito ni Alexander, sapagkat ito ay kanyang kawangis. Pagkatapos na matitigan ang mukha ng bata ay sabay na tumingin ang lahat sa mukha