Isang linggo na rin ang nakalipas nang mailibing si Mr. Marlon Montanelli at isang linggo ko na rin hindi nakakausap si Massimo. Hindi ko alam kung ano ang nangyare sa kaniya, pero pakiramdam ko, ay isa sa dahilan dito ang Lolo niya. Wala naman na akong naiisip na ibang dahilan para hindi siya magpakita sa amin.Hindi ko pa siya nakikita sa mansion ng mga Montanelli kaya hindi ko rin siya nakakausap. Gusto ko na siyang makita, pero walag nakakaalam kung nasaan siya. Kaya nagbabakasali na lang ako na magtext siya sa akin o kaya tumawag. Kahit sabihin niya lang sa akin na okay lang siya o kaya pangangamusta lang sa akin."I'm sorry for being late, Celina." Napangiti ako nabg makita ko si Jas, ang aking matalik na kaibigan na nakatayo sa harap ko. "It's okay, kakadating ko rin naman dito." Nasa coffee shop kami malapit sa college na papasukan namin. Balak naming magenroll ng mas maaga para hindi na kami makikipagsabayan sa iba. Isa na rin sa iniisip namin na kapag mauna kang mag-enroll,
Pagkalabas na pagkalabas ko sa eroplano, ay agad kong nakita ang pangalan ko sa isang white board. Nakataas iyon at hawak hawak siya ng isang lalaking nakashades. Nakabuttones polo siya at nakaslacks. Nakangiti siya sa akin habang pababa ng hagdan ng eroplano. Kaya alam ko na agad na kilala niya ako, pero hindi ko naman siya kilala at never ko pa nakita ang mukha niya. Pagkababa ko, ay agad siyang lumapit sa akin. Kaya naramdaman ko ang mga tinginan ng mga tao. Sino naman kasi ang susundo sa isang babae tapos sa loob pa mismo ng paliparan ng mga eroplano? Saka hindi ko kilala ang lalaking 'to. "Your Uncle contacted me to fetch you." Kumunot ang noo ko sa kaniya. "What? Hindi ka ba naniniwala?" "Hindi kita kilala, kaya hindi ako sasakay sa'yo." Nagsimula na akong maglakad kaya sinundan niya ako. "Come on, kaibigan ako ni Massimo Montanelli. Kamag-anak mo siya hindi ba?" Napatigil ako sa paglalakad at agad na hinarap siya. "Naniniwala ka na ba? Well, hindi lang naman ako kaibigan
"Fuck!" Gulat na sigaw ni Massimo nang makita niya ako. Nakita ko siyang walang suot na tshirt, short, o kaya boxer. Kaya kitang kita ko ang malaki niyang talong. Tinignan ko ang laptop na nasa ibabaw ng kama. Hindi ko man makita kung ano ang pinapanood niya, pero alam ko na iyon ay isang kabastosan dahil sa lakas ng ungol ng babae na naririnig ko sa laptop."What the fvck! Can't you see that I am in the middle of a session here?" Nakaupo pa rin siya sa kama habang hawak-hawak ang kaniyang talong. Gusto ko sanang mahiya, pero nakita ko naman na lahat ang katawan niya. Kaya hindi ako dapat mahiya. Siya dapat ang mahiya sa akin dahil nahuli ko siyang na nagmamasturbate habang manonood ng kabastosan. Tinignan ko ang mga mata niya na nakatingin sa akin na may pagnanais. Kaya nilock ko muna ang pintuan bago dahan-dahang isara ang pintuan ng kwarto. Pagkalapit sa kaniya, ay nakita ko ang pagkaseryoso ng mukha niya nang agad akong pumatong sa kaniya.Nginisian ko siya kaya kumunot ang no
"Are you okay?" Napatingin bigla si Celina sa babae nang marinig niya ang boses nito. Dahil siguro sa daming iniisip, ay hindi niya na napansin ang babae. Kanina pa ba ang babaeng iyon sa labas? Narinig niya ba ang usapan nila ni Massimo? Hindi naman niya siguro narinig dahil kanina pa rin siya nakatunganga.Nakaramdam ng kunting kaba at takot si Celina, pero hindi niya iyon ipinakita sa babae just in case na wala itong narinig. Ayaw niya na mag-isip ang babae ng iba tungkol sa kaniya. Saka hindi naman sila magkakilala, pero alam niya na kilala ng babae si Massimo. Kaya kailangan niyang maghinay-hinay sa pananalita o sa ikikilos niya."Napadaan ko lang dito, kaya huwag kang mag-alala. Wala akong alam sa kung ano man ang nangyare sa'yo. Nang makita kasi kita kanina, ay parang paiyak ka na. Ayaw ko namang pabayaan ka na lang." Tinignan lang ni Celina ang babae. Pinagmasdan niya ito ng mabuti at doon niya napansin na may pagkahawig silang dalawa ni Noah. "Are you okay? Pangalawang tanon
Celina's Point of ViewSa sobrang dami naming pinuntahan kanina, ay napagod ako kakalakad. Hindi ko inaasahan na magagandahan ako sa lugar na ito. Parang kanina lang, ay bumaba ako sa eroplano na walang planong maglibot at kumilala ng ibang tao, pero ito ako ngayon pagod na pagod na sa sobrang saya ng aking nararamdaman.Habang tinitignan ko ang malaking church sa harap ko, ay naiisip ko ang aking sarili na balang araw, ay dito ako ikakasal. sa sobrang laki at ganda kasi nito, ay sigurado ako na bihira lang ang mga tao na may ikakasal dito dahil mahal magpakasal dito."Father, sana po ipagpray niyo ang anak ko. Meroon po siyang sakit ngayon at nasa hospital pa rin po siya. Hindi po namin alam kung ano pa ang dahilan dahil hindi pa po lumalabas ang resulta." Napatingin ako sa isang babae na umiiyak habang kausap ang isang lalaki na nakasuot na mahabang damit na kulay puti na tawag ay alba."Huwag kang mag-alala, iha. Alam ko na papakinggan ka ng Panginoon. Ipagpatuloy mo lang ang pagpa
"Are you ready to go home?" Napahawak ako sa noo ko nang agad kong naalala na wala pa pala akong tutulugan dito. Buti na lang at pinaalala sa akin ni Massimo. Hindi ko pa naman alam kung saan ako matutulog at gabi na rin. "What? Are you okay?" Tinignan ko ang nag-aalalang mukha ni Massimo sabay ngumiti ng pilit."Hindi ko pa alam kung saan ako matutulog ngayon. Pagdating na pagdating ko kasi rito, ay dumeretsyo agad ako sa'yo. Hindi ko na naisip kung saan ako matutulog ngayon." Nakita kong ngumisi si Massimo sabay ginulo ang buhok niya."It's ok, you can sleep in my apartment," seryosong sabi niya sabay tingin sa akin na parang hinihintay niya ang magiging sagot ko. "What? I will accept a no for an answer. You're my girlfriend, I can't let you sleep somewhere without me," dagdag niya pa kaya hinawakan ko ang kamay niya."Hindi ka ba natatakot na baka magalit ang magulang ko kapag nalaman nila ang relasyon natin?" Biglang nagbago ang aura niya na kaya nagkaroon ng saglit na katahimikan
Dalawang taon na ang nakakalipas, pero naghihintay pa rin si Celina ng tawag ng kaniyang pinakamamahal na Massimo. Ang sabi ni Massimo, ay babalikan siya nito, at kapag nangyare 'yun, ay bubuo na sila ng sarili nilang pamilya. Pero hanggang ngayon, ay hindi pa rin nagpaparamdam ang lalaki sa kaniya.Ang gusto niya lang naman, ay maging masaya at makasama si Massimo, pero parang pinaglalaruan sila ng tadhana. Ilang taon na siyang nagmomove-on, pero hindi pa rin niya makalimutan si Massimo. Sinabi man ni Massimo na hintay siya, pero mas pinilit pa ni Celina na kalimutan siya. Dahil hindi naman niya alam kung babalik pa si Massimo o hindi na. Gusto niyang maging handa kung sakaling dadating ang panahon na 'yun, pero umaasa pa rin si Celina na dadating at babalik sa kaniya si Massimo.Nakangiti si Celina habang nakatingin sa picture nilang dalawa ni Massimo. Ito pa yung araw na masaya silang dalawa at wala pang nakakaalam na may relasyon sila. Ilang beses ipinalangin ni Celina na sana
"Mom?" mahinang tawag ng batang 5 years old na Celina sa kaniyang Ina. Bumaba ang bata sa kaniyang kama at lumabas ng kaniyang kwarto. Napatigil siya sa paglalakad dahil natatakot siya sa dilim. Wala kasing bukas na ilaw kaya sobrang dilim ng bahay nila.Dahan-dahan siya sa paglalakad papunta sa kwarto ng kaniyang magulang. Nang bubuksan niya na ang pintuan, ay narinig niya ang malakas na sigaw ng kaniyang ina sa loob ng kwarto."Recardo! Buksan mo ang mga mata mo parang awa mo na!" sigaw nang sigaw ang kaniyang ina na imulat ng lalaki ang kaniyang mga mata. Kanina pa rin umiiyak ang ina niya at hindi ito tumitigil. Unang beses niya pa lang makita na umiiyak ang nanay niya, pero hindi niya inakala na iiyak ito ng malakas at nanginginig.Nakita ni Celina na nakahilata ang kaniyang ama sa sahig at ang ina niya na nakaluhod sa gilid ng kaniyang ama. Naliligo sa sariling dugo ng tatay niya ang tatay niya kaya napaatras siya sa takot."Celina! Isarado mo ang pintuan. Pumunta ka sa kwarto
"Are you ready to go home?" Napahawak ako sa noo ko nang agad kong naalala na wala pa pala akong tutulugan dito. Buti na lang at pinaalala sa akin ni Massimo. Hindi ko pa naman alam kung saan ako matutulog at gabi na rin. "What? Are you okay?" Tinignan ko ang nag-aalalang mukha ni Massimo sabay ngumiti ng pilit."Hindi ko pa alam kung saan ako matutulog ngayon. Pagdating na pagdating ko kasi rito, ay dumeretsyo agad ako sa'yo. Hindi ko na naisip kung saan ako matutulog ngayon." Nakita kong ngumisi si Massimo sabay ginulo ang buhok niya."It's ok, you can sleep in my apartment," seryosong sabi niya sabay tingin sa akin na parang hinihintay niya ang magiging sagot ko. "What? I will accept a no for an answer. You're my girlfriend, I can't let you sleep somewhere without me," dagdag niya pa kaya hinawakan ko ang kamay niya."Hindi ka ba natatakot na baka magalit ang magulang ko kapag nalaman nila ang relasyon natin?" Biglang nagbago ang aura niya na kaya nagkaroon ng saglit na katahimikan
Celina's Point of ViewSa sobrang dami naming pinuntahan kanina, ay napagod ako kakalakad. Hindi ko inaasahan na magagandahan ako sa lugar na ito. Parang kanina lang, ay bumaba ako sa eroplano na walang planong maglibot at kumilala ng ibang tao, pero ito ako ngayon pagod na pagod na sa sobrang saya ng aking nararamdaman.Habang tinitignan ko ang malaking church sa harap ko, ay naiisip ko ang aking sarili na balang araw, ay dito ako ikakasal. sa sobrang laki at ganda kasi nito, ay sigurado ako na bihira lang ang mga tao na may ikakasal dito dahil mahal magpakasal dito."Father, sana po ipagpray niyo ang anak ko. Meroon po siyang sakit ngayon at nasa hospital pa rin po siya. Hindi po namin alam kung ano pa ang dahilan dahil hindi pa po lumalabas ang resulta." Napatingin ako sa isang babae na umiiyak habang kausap ang isang lalaki na nakasuot na mahabang damit na kulay puti na tawag ay alba."Huwag kang mag-alala, iha. Alam ko na papakinggan ka ng Panginoon. Ipagpatuloy mo lang ang pagpa
"Are you okay?" Napatingin bigla si Celina sa babae nang marinig niya ang boses nito. Dahil siguro sa daming iniisip, ay hindi niya na napansin ang babae. Kanina pa ba ang babaeng iyon sa labas? Narinig niya ba ang usapan nila ni Massimo? Hindi naman niya siguro narinig dahil kanina pa rin siya nakatunganga.Nakaramdam ng kunting kaba at takot si Celina, pero hindi niya iyon ipinakita sa babae just in case na wala itong narinig. Ayaw niya na mag-isip ang babae ng iba tungkol sa kaniya. Saka hindi naman sila magkakilala, pero alam niya na kilala ng babae si Massimo. Kaya kailangan niyang maghinay-hinay sa pananalita o sa ikikilos niya."Napadaan ko lang dito, kaya huwag kang mag-alala. Wala akong alam sa kung ano man ang nangyare sa'yo. Nang makita kasi kita kanina, ay parang paiyak ka na. Ayaw ko namang pabayaan ka na lang." Tinignan lang ni Celina ang babae. Pinagmasdan niya ito ng mabuti at doon niya napansin na may pagkahawig silang dalawa ni Noah. "Are you okay? Pangalawang tanon
"Fuck!" Gulat na sigaw ni Massimo nang makita niya ako. Nakita ko siyang walang suot na tshirt, short, o kaya boxer. Kaya kitang kita ko ang malaki niyang talong. Tinignan ko ang laptop na nasa ibabaw ng kama. Hindi ko man makita kung ano ang pinapanood niya, pero alam ko na iyon ay isang kabastosan dahil sa lakas ng ungol ng babae na naririnig ko sa laptop."What the fvck! Can't you see that I am in the middle of a session here?" Nakaupo pa rin siya sa kama habang hawak-hawak ang kaniyang talong. Gusto ko sanang mahiya, pero nakita ko naman na lahat ang katawan niya. Kaya hindi ako dapat mahiya. Siya dapat ang mahiya sa akin dahil nahuli ko siyang na nagmamasturbate habang manonood ng kabastosan. Tinignan ko ang mga mata niya na nakatingin sa akin na may pagnanais. Kaya nilock ko muna ang pintuan bago dahan-dahang isara ang pintuan ng kwarto. Pagkalapit sa kaniya, ay nakita ko ang pagkaseryoso ng mukha niya nang agad akong pumatong sa kaniya.Nginisian ko siya kaya kumunot ang no
Pagkalabas na pagkalabas ko sa eroplano, ay agad kong nakita ang pangalan ko sa isang white board. Nakataas iyon at hawak hawak siya ng isang lalaking nakashades. Nakabuttones polo siya at nakaslacks. Nakangiti siya sa akin habang pababa ng hagdan ng eroplano. Kaya alam ko na agad na kilala niya ako, pero hindi ko naman siya kilala at never ko pa nakita ang mukha niya. Pagkababa ko, ay agad siyang lumapit sa akin. Kaya naramdaman ko ang mga tinginan ng mga tao. Sino naman kasi ang susundo sa isang babae tapos sa loob pa mismo ng paliparan ng mga eroplano? Saka hindi ko kilala ang lalaking 'to. "Your Uncle contacted me to fetch you." Kumunot ang noo ko sa kaniya. "What? Hindi ka ba naniniwala?" "Hindi kita kilala, kaya hindi ako sasakay sa'yo." Nagsimula na akong maglakad kaya sinundan niya ako. "Come on, kaibigan ako ni Massimo Montanelli. Kamag-anak mo siya hindi ba?" Napatigil ako sa paglalakad at agad na hinarap siya. "Naniniwala ka na ba? Well, hindi lang naman ako kaibigan
Isang linggo na rin ang nakalipas nang mailibing si Mr. Marlon Montanelli at isang linggo ko na rin hindi nakakausap si Massimo. Hindi ko alam kung ano ang nangyare sa kaniya, pero pakiramdam ko, ay isa sa dahilan dito ang Lolo niya. Wala naman na akong naiisip na ibang dahilan para hindi siya magpakita sa amin.Hindi ko pa siya nakikita sa mansion ng mga Montanelli kaya hindi ko rin siya nakakausap. Gusto ko na siyang makita, pero walag nakakaalam kung nasaan siya. Kaya nagbabakasali na lang ako na magtext siya sa akin o kaya tumawag. Kahit sabihin niya lang sa akin na okay lang siya o kaya pangangamusta lang sa akin."I'm sorry for being late, Celina." Napangiti ako nabg makita ko si Jas, ang aking matalik na kaibigan na nakatayo sa harap ko. "It's okay, kakadating ko rin naman dito." Nasa coffee shop kami malapit sa college na papasukan namin. Balak naming magenroll ng mas maaga para hindi na kami makikipagsabayan sa iba. Isa na rin sa iniisip namin na kapag mauna kang mag-enroll,
Last day ng lamay ng lolo nila Massimo kaya lahat kami nandito sa auditorium para lamayan ang lolo nila. Hindi ko kilala ang nga tao rito, pero nasa unahan lahat kaming mga Montanelli at ang mga bisita naman ay nasa huli. "Have you seen Massimo?" Tanong ng tatay ni Massimo. Umiling ako bilang sagot. "Have you talked to him? Hindi ba sinabi mo sa akin noon na nakausap mo na siya? Hanggang ngayon ba hindi niya pa rin titignan ang lolo niya?" Yumuko ako dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kaniya.Nahihiya ako, dahil ang totoong sabi sa akin ni Massimo, ay titignan niya ang lolo niya, pero hindi niya alam kung kailan. Ang gusto niya lang ay maging handa, pero hindi ko naman alam na hanggang ngayon, ay hindi pa rin siya lumalabas sa kwarto niya. Ang naririnig ko kay Meaxiana, ay palagi niyang dinadalahan ng pagkain ang kuya niya. Nilalapag niya na lang sa sahig sa harap ng pintuan nito at nakikita niya naman daw na kinukuha ni Massimo ang pagkain."Please, Celina." Tumingin
"I can't believe this is happening," bulong ni Massimo sa tenga ko habang nakayakap siya sa akin. Nakaunan ako sa braso niya at nakatalikod kaya nararamdaman at naririnig ko ang hininga niya.Parehas kaming nakahiga sa kaniyang kama at nakahubad, maliban lang sa tshirt ko. Hindi ko pa kasi kaya na ipakita sa kaniya ang buong katawan ko na nakahubad. Nahihiya pa ako masyado. Ok naman na ako aa ganitong set up namin at masaya ako na katabi ko siya dahil nararamdaman ko ang kaligtasan kapag kasama ko siya."Should we try again?" Pang-aasar ko sa kaniya. Kaya napatingin siya sa akin at ako naman ay nakangiti lang habang nakatingin sa mga mata niya. "You want more?" Tumawa ako at agad na nikayap siya sabay pumikit. Pinakiramdam ko lang ang init ng kaniyang katawan at tibok ng puso dahil gusto ko siyang maramdaman. Katulad ni Massimo, ay hindi rin ako makapaniwala na nangyayare ito sa aming dalawa. Para bang sabik na sabik ako na makasama si Massimo at unang beses ko lang itong naramdaman
Celina's Point of View"Here hold this," sabi ni Meaxiana sabay ibinigay sa akin ang tray na may nakalagay na carbonara at juice. Sinabi kasi niya sa akin na hindi pa kumakain si Massimo kaya naisipan ko na kuhaan siya ng pagkain just in case na kausapin niya ako. Sinabi niya rin sa akin na wala pang kinakausap si Massimo. Kaya ang nasa isip ni Meaxiana, ay hindi rin ako kakausapin ni Massimo, pero kailangan ko siyang makausap at kailangan niya ring makakain. Sana kausapin niya ako."Iwan na kita rito, dahil ayaw ni Massimo ng may tao sa labas ng kwarto niya... Kumatok ka na lang kapag handa ka nang kausapin siya." Tumungo ako bilang sagot sabay umalis na siya. Inaamin ko na kinakabahan ako, dahil nahihiya ako kay Massimo. Sa totoo lang hindi ko rin alam kung ano ang sasabihin ko sa kaniya. Kaya hindi ko alam kung handa na ba akong makita siya, pero gustong-gusto ko na makita ang mukha niya. Huminga ako ng malalim sabay kumatok ng tatlong beses sa pintuan ng kwarto ni Massimo. Nil