Grabe naman si Eren 🙈❤️
=Third Person’s Point Of View= Habang abala si Perenzio Laurent sa kanyang laptop ay natigilan siya nang pumasok ang butler nila. Si Henry. “Sir Eren, may balitang kumakalat ngayon…” Napatingin si Eren kay Henry at inabot nito ang iPad na inaabot ng kanilang butler. Napahinto si Eren nang mabasa ang legit na article galing sa news channel. ‘Serrano's anticipated downfall may finally reach a conclusion, following years of efforts to revitalize it. The chairman acknowledges that it won't be able to sustain itself independently. There are whispers that it could be on the brink of bankruptcy.’ Nangunot ang noo ni Perenzio sa mahabang talata na nakalagay sa isang artikulo. “I don’t care about them,” mahinang saad ni Eren at ibinalik ang iPad ni Henry. “Pero sir, ‘di ba’t sabi niyo ay balitaan ko—” “Not anymore, Henry… I’m done with them, I’ve proven enough.” Ang malamig na salita ni Eren ay tila wala na talaga siyang pakialam pa rito. Ngunit batid naman ng kanyang pu
=Third Person’s Point Of View= Henry knocked on Perenzio’s office to inform him. “Sir Eren… Sabi po ng daddy niyo by 8 PM po may dinner po kayo together with the family Serrano.” Umangat ang ulo ni Eren at binigyan ng matipid na pagtango si Henry na kanilang butler. “Will be there,” tugon ni Eren hindi binibitiwan ang keyboard ng kanyang laptop. Maya-maya lang ay dumaong ang oras na iyon at pumunta si Eren sa restaurant na nakalagay sa kanyang schedule. Normal na normal man ang kasuotan ni Eren ay malakas ang kanyang dating. Dahil na rin siguro sa magandang katawan niya at nadadala ito ng kanyang mukha. Na kahit pa suotin niya ang pormahan noon at magmumukha siyang sikat na modelo. Pagkapasok niya sa restaurant ay salubong lamang ang kilay niyang tinanaw ang dalawang pamilyang magkaharap, kabilang na rito ang pamilyang Serrano. Nangunot ang kanyang noo nang makita ang dating napupusuan na mas nag-mature ang hitsura. Malayo na sa dating nene ang kanyang nakilala. Ngunit
=Third Person’s Point Of View=Lumunok si Avelina at napainom sa wine na asa kanyang harapan. Panay ang lagok niya hanggang sa mapansin ni Eren iyon.Tumaas ang kilay ni Eren. “Excuse me, waiter… Can you give her some water? Mukhang uhaw na uhaw e,” sarkastikong aniya ni Eren.Nahihiyang tumikhim si Avelina at tinanggap ang tubig na alok ng waiter. Kalaunan, habang nag-uusap ang kanilang mga magulang ay hindi maiwasan ni Avelina na magkaroon ng kahihiyan sa kanyang sarili.Literal na malaki ang binago ng kanyang tinatawag na taba noon. Perenzio grew up into a fine man.“Let’s settle their marriage first, next month. Para makabangon na ang kumpanya bago pa mahuli ang lahat. The alliance should be perfect, or else their marriage certificate won’t ve granted and baka ma-imbistigahan pa sila,” anunsyo ni Piere na ama ni Eren.“I agree with that, Mr. Monecidad. Dapat nilang pilitin ang sarili nilang ipalita sa publiko na gustong-gusto nila ang isa’t isa,” ani naman ni Mr. Serrano.Nang san
=Third Person’s Point Of View= KINABUKASAN… Magkaharap si Avelina at Perenzio habang dala ang kanilang maleta. Salubong ang kilay ni Eren at mababatid talagang hindi niya nais ang set up. “I’ll set some rules,” mariing sabi ni Eren at gwapong sinuklay pataas ang kanyang bagsak na buhok dahilan para mapalunok si Avelina. “First rule, stop being a spoiled brat. I don’t tolerate bad attitudes. Kung gusto mong matulungan ko ang pamilya mo, bear with me. Ayoko sa maarte,” masungit na panimula ni Eren dahilan para mabilis na umikot ang mata ni Eren. “If you want me to shut up, at least give me some money to spend—” “Shut up.” Dinukot ni Eren ang black card at inabot kay Avelina. Nabigla si Avelina nang mahawakan iyon. ‘Ang dali kausap…’ bulong ni Avelina sa kanyang utak at nakinig na lang sa mga rules ni Eren. “I hate attachments, so don’t be attached while we’re in this relationship. Ayoko rin sa pinakikialaman ako. In short, walang pakialaman sa mga sariling buhay. Matutulo
=Avelina’s Point Of View= Tinitigan ko ang maraming paper bag na pinamili gamit ang card ni Eren. May silbe pa rin talaga siya kahit masama ang ugali niya at iyon ang pera niya. Not bad. I don’t need a love in this marriage, all I need is his money, his wealth. I was counting all of the dresses I bought when he barged into the room. “Hey Ms. Avelina Serrano,” panimula niya dahilan para masdan ko ang gwapo niyang mukha at tila isa itong perpektong masterpiece. ‘Gumwapo nga ng todo, iyon namang isinama ng kanyang ugali.’ “Ano na naman Mr. Perenzio Monecidad?” pagtulad ko sa kanyang tono na ikinataas ng kanyang kilay. “Are you really trying to waste my money? You spent million just within 6 hours?! You’re not even my wife yet,” iritableng aniya niya kaya peke akong ngumiti. “Barya lang naman ‘yon sa’yo,” ngiwi ko na mas ikinangiwi ng kanyang labi. “Damn it. Ang kapal ng mukha,” inis niyang bulong. At tila handa na naman siyang makipagtalastasan sa akin. Nakaramdam ako
=Perenzio Laurent’s Point Of View= Nasapo ko ang noo nang sunod-sunod na mag-pop up ang notification ng bank sa akin. P245,000 P95,000 P524,000 P76,000 P98,000 P250,009 P322,899 ‘What the fuck is she doing with my hard-earned money?!’ Kulang na lang bahay at kotse na ang bilhin niya. Natigilan ako nang tumawag ang bank holder ko. “Good afternoon, Mr. Monecidad. Is your card lost?” Bumuntong hininga ako at nasapo ang noo bago matunog na tumikhim. “No…” “Uhm ever since last week kasi sir… N-Napapansin po namin na halos araw-araw ay milyon po ang nababawas… Hindi po ba talaga nawawala?” “Hindi. It’s my fiance,” mahinang sagot ko. “Oh, congratulations sir. Sige po, thank you for your time.” I ended the call and grabbed my phone trying to call Avelina. Pero hindi niya iyon sinasagot kaya muli ko siyang tinawagan and for the forth time. Doon niya lang ito sinagot. “What? I was busy buying some stuff,” tugon niya mula sa kabilang linya. “May idadagdag ka pa
=Perenzio Laurent’s Point Of View= Pumasok ako sa kwarto at sinara ang pinto nang may diin, pero kahit na ganon ay ramdam ko ang alingawngaw ng boses ni Avelina mula sa labas. Alam kong hindi siya susuko nang basta-basta, pero oras na para turuan siya ng leksyon. Habang nakaupo ako sa gilid ng kama, tinanong ko ang sarili kung tama bang umabot kami sa ganitong punto. Paano nagkaroon ng ganitong kasamang ugali ang babaeng ito? Paano siya naging ganito ka-hirap pakisamahan? Habang naririnig ko ang yapak ni Avelina papalapit sa pintuan, napansin ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung dahil sa inis o dahil sa anticipation na baka sumugod siya rito. At sa isang iglap, bigla siyang pumasok sa kwarto nang hindi kumakatok. “Anong akala mo, ha? Kaya mong diktahan ang buhay ko?” Mariin niyang tanong, ang kanyang boses ay nag-uumapaw ng galit. Napailing ako at nagtagpo ang mga mata namin. “Avelina, hindi ba ikaw na rin ang nagsabi na okay lang sa’yo na gamitin mo ang pe
=Perenzio Laurent’s Point Of View= Makaraan ang ilang araw ng walang sawang pagbabangayan at kawalan ng respeto, napagdesisyunan ko na. Tama na. Sobra na ang pag-abuso ni Avelina sa kabaitan ko, sa pera ko. Kaya isang tawag lang, pina-cancel ko ang access niya sa lahat ng ATM cards na nakapangalan sa akin. Kinabukasan, umaga pa lang, maririnig mo na ang mga hakbang ni Avelina papalapit sa akin, puno ng galit at inis. Sa puntong iyon, alam ko na ang kasunod. “Ano’ng ginawa mo, Eren?” aniya, malakas ang boses habang tinuturo ako, waring pinipigil ang kanyang pagkakainis. “Bakit mo pina-cancel ang access ko sa cards mo?” Tinignan ko lang siya nang malamig, hindi nagpapakita ng emosyon. “Dahil hindi ko na kayang suportahan ang walang pakundangan mong paggastos, Avelina. Hindi na tama ‘yong ginagawa mo.” “Walang pakialaman, Eren! Akala mo ba may karapatan kang kontrolin ang mga pinaggagastusan ko?” “Ako ang nagtatrabaho, ako ang may karapatan na protektahan ang perang pinaghira
=Avelina’s Point Of View= A week later… Dahil sa mga hints ni Eren at mas ninenerbyos ako sa tuwing nasa paligid siya. Para bang may gagawin o sasabihin na naman siyang bago at hindi ko inaasahan. Pagkauwi ko ng bahay ay madilim na sa labas, pagkapasok ko ng penthouse ay natanaw ko kaagad si Eren na nakaupo sa sala kaharap ang laptop niya. “I’m home,” bati ko. Napalingon siya at tumango, abala sa pagtipa ng kanyang laptop. “Did you eat?” tanong niya habang hindi nakatingin sa akin. “Mm, with my friends…” “That’s good. Because I already did with my parents,” kwento niya. “Shower lang ako,” paalam ko. Tango lamang ang ibinigay niyang sagot kaya naman pumasok na ako sa kwarto at nilinisan ang sarili ko. Matapos mag-shower ay lumabas akong basa pa ang buhok. Sinulyapan ko siya na abala sa pagtitipa pa rin sa kanyang laptop. Nang mapansin niya ako ay mabilis akong umiwas tingin lalo na nang lumingon ang berdeng mata niya na batid kong nakuha niya sa ama niya. “Avi,” I he
=Avelina’s Point Of View= “Naging literal na sandal ah,” natatawang sabi ko sa kanya. “Ah…” mahinang tugon niya at tumawa ngunit napalunok ako nang abutin niya ang kamay ko at hawakan iyon sa ibabaw ng kanyang hita. ‘Luhhhh?!’ “This is how I lean on someone, that’s why I’m not used to it,” he whispered lowly before chuckling. Napangiti ako at hindi ko maitanggi na ang kiliti sa puso ko ay mas lumala. Hindi ko alam kung bakit, pero parang tumigil ang mundo nang hawakan niya ang kamay ko. Para bang gusto kong magtanong, pero natatakot akong malaman ang sagot. Tinitigan ko siya, pero abala siya sa pagtitig sa aming magkahawak na mga kamay, parang wala siyang balak bitawan ito. “Eren…” mahina kong tawag, pero parang wala siyang naririnig. Tumayo siya bigla, hawak pa rin ang kamay ko, at hinila ako papunta sa balcony. Napatigil ako nang maramdaman ang malamig na hangin sa labas. Tila nagising ako mula sa tulirong pakiramdam kanina. “Ano na naman ’to?” tanong ko, pilit na ina
=Avelina’s Point Of View= I stayed by his side hanggang sa maging stable si Lysèe. “M-Maupo ka muna while your parents are on their way,” mahinahon na sabi ko kay Eren at hinawalan siya sa braso at iniupo sa tabi ko. Tulala niya akong sinunod. Hindi inaalis ang tingin kay Lysèe. Para siyang na-trauma. Namumutla rin ang mukha niya at punong puno ng dugo ang damit at katawan niya. Bumuntong hininga ako. Galing kasi sa ibang bansa ang parents niya dahil sa business trip. Nang mailipat si Lysèe sa pribadong kwarto ay nagising na si Lysèe. “J-Just w-why did you do that huh?” Mariing tanong ni Eren at tila maluha-luha ang mga mata. “K-Kuya,” mahinang tawag ni Lysèe at doon ay sunod-sunod na siyang umiyak. “I’m asking you! What’s happening huh?” gitil ni Eren at halatang pinipigilan ang galit. “I-I’m so tired, I’m so t-tired…” umiiyak na bulong ni Lysèe at nakakahawa ang iyak niya dahilan para umiwas tingin ako. Lalo na nang yakapin siya ni Eren at patahanin. It was so emotion
=Avelina’s Point Of View= I really had fun with him. Parang kumpletong kumpleto ang araw ko sa mga simpleng tawa at ngiti niya. Sa pagod kakakuha ng litrato ay parehas kaming bumagsak sa kama. Hinarap niya ang laptop at ako naman ay nag-edit ng pictures. Nakadapa ako sa kama habang siya ay nakasandal ang likod sa headboard at prenteng tumitipa sa kanyang latest na laptop. “How’s business?” kalmadong tanong ko while playing with the filters. “Good. Doing great and smooth,” tugon niya. “Pinag-isipan mo na ba yung alok ko na trabaho?” “Mm, kahit ano. Ayos lang. Basta kumikita. Dad won’t let me in on his company. Wala siyang tiwala sa isang gastador na tulad ko,” mahinang sabi ko at tumawa. Napansin ko ang pagsulyap ni Eren sa akin kaya tinignan ko rin siya. “Oh baka wala ka na ring tiwala sa akin?” natatawang biro ko pa at sinagi ang hita niyang nasa gilid ko lang. “Hindi naman. But I can train you in handling company, since we’re husband and wife. Para naman may katulong
=Avelina’s Point Of View= “Let’s go shopping,” sabi bigla ni Erem. Mapabangon ako sa kama at mabilis na pumasok sa closet at kinuha ang damit na nadala ko sa maleta tsaka mabilis na lumabas. “Tara?” anyaya ko agad. “Bilis ah?” he chuckled. “Syempre! Ikaw na nag-insist no’n eh,” ngising sagot ko at inunahan ang daan. Sa pagsunod niya ay nagawa niyang sabayan ang excited na yabag ng paa ko. Habang papunta kami sa magagandang bilihan rito ay nagkusa na siyang kumuha ng basket at sinundan ako. “Uy bagay sa’yo ‘to! Kunin natin!” angil ko at inilagay ‘yon sa hawak niyang basket. Halos ang daming bagay sa kanya na masusuot dito at hindi ko mapigilan ang sariling pormahan siya. Para kasi siyang model, halos lahat bagay at maganda tignan lalo na sa physique niya. Habang tumitingin ay natigilan ako nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kanya. “Stop picking something for me, Avi. Choose something for yourself too,” seryosong sabi niya magkalapat ang mapupulang labi dah
=Avelina’s Point Of View= [Sa Resort] Pagdating namin sa isang mamahaling resort na may pribadong villa, napalunok ako sa laki ng lugar. Ang buong paligid ay parang postcard na binuhay. May infinity pool, mga punong nakapalibot sa villa, at ang dagat na hindi kalayuan. “E-Eren… this is too much,” mahina kong sabi habang nakatingin sa paligid. “Hmm. This is just the standard,” sagot niya, tila walang epekto sa kanya ang engrandeng lugar na ito. Pumasok kami sa loob ng villa, at lalo lang akong natulala. Ang loob ay moderno at elegante, mula sa mga chandelier hanggang sa napakalambot na sofa. Ang kama sa kwarto ay napakalaki, at tila ba ang bawat detalye ay iniisip para sa karangyaan. Habang abala si Eren sa pagseset ng mga gamit niya, ako naman ay napaupo sa gilid ng kama. Hindi ko alam kung matutuwa o maiilang. “Avelina, tara. Let’s eat dinner,” tawag niya mula sa terrace na may perfect view ng dagat. Sa Dinner Tahimik ang paligid habang kumakain kami ng masarap na st
=Avelina’s Point Of View= Makalipas ang isang linggo. Tahimik naman ang naging buhay namin ni Eren, prenteng trabaho ang inatupag niya at ako naman ay naghahanap ng maaring pasukan sa trabaho. Hanggang sa tumayo siya bigla sa harapan ko. “How about you work for me?” taas kilay na sabi niya kaya naman napalunok ako. “Ano naman magiging trabaho ko sa company mo?” kalmadong tanong ko. “Well, it depends on you. What can you do?” kwestyon niya. Napaisip ako ng malalim dahil nangangamoy seryoso siya. “Uhm…” napaisip ako. “Anything. What can you offer? Basta mataas salary?” pabulong na request ko. “Then be my secretary,” angil niya. “The salary depends on your performance. Can you hold a big amount of money?” “Uy! Bet ko ‘yan! Tutal mukha akong pera,” pag-amin ko. Tumaas ang kilay niya at mahinang natawa. “Honest mo naman masyado,” he joked which made my brows furrowed. Hindi man lang niya itanggi! “Honest mo rin e ‘no? ‘Di mo man lang itanggi,” singhal ko at hinampas siya
=Avelina’s Point Of View=Pagkatapos ng mahabang dinner, speeches, at endless photo sessions, nahanap ko ang sarili kong umiinom ng champagne sa isang sulok. Ang dami kong naiisip.“Hindi ka ba masaya, anak?” tanong ni mommy, na lumapit sa tabi ko.Tumingin ako sa kanya, kita ang saya sa mukha niya. Para sa kanya, para kay Papa, siguro ito ang pinakamagandang araw ng kanilang buhay. Pero paano ako sasaya kung pakiramdam ko, lahat ng ito ay isang deal lang?“Masaya po ako, Ma,” kasinungalingan ko, pilit na ngumingiti.Tinapik niya ang kamay ko. “Alam kong hindi naging madali ito, anak. Pero ito ang tamang desisyon. Si Eren… mabait siya. Alam kong aalagaan ka niya.”Tumingin ako sa malayo, sa direksyon ni Eren. Nakatayo siya kasama ang ilang bisita, nag-uusap, pero halatang bored na siya. Mabait ba talaga siya?=Eren’s Point of View=Habang nakikinig ako sa walang katapusang papuri ng mga bisita, nararamdaman ko ang bigat ng bagong role na ito. Para bang lahat ng tao dito ay inaasahang
=Avelina’s Point of View= “Miss Serrano,” bulong ni Eren, na ikinalingon ko sa kanya. Malamig ang kanyang boses, pero may kakaibang tapik iyon na parang nagdadala ng kahit kaunting kalma. “Don’t overthink. This is just a show.” Tumingin ako sa kanya, at doon ko naalala kung bakit ako nandito. Para sa pamilya ko. Para sa negosyo. At kahit gaano ko kinaiinisan si Eren, mas mabuti na siya kaysa mapunta ako kay Mr. Ariano. Nakarating kami sa bahagi ng seremonya kung saan kailangan nang magsabi ng “I do.” “Avelina Serrano, do you take Perenzio Laurent Monecidad to be your lawfully wedded husband?” tanong ng pari. Tumigil ang lahat. Para bang lahat ng mata sa simbahan ay nasa akin. Tumingin ako kay mom na nakaupo sa harap, at doon ko nakita ang tahimik niyang dasal. Para sa kanya, para sa negosyo, at para sa lahat ng itinaya niya, hindi ako puwedeng umatras. “I… I do,” mahinang sabi ko. Ang bahaging iyon ay tila sapat na para bumalik ang sigla sa paligid. Ang pari ay lumipa