CHAPTER 3

WHILE LOOKING AT his sister's picture, Elvin couldn't help but cry. May naalala siyang hinding-hindi nawawala sa kaniyang isip at buong pagkatao. His sister, Savannah, died in an accident that happened seven years ago.

Masayang pinasok ni Elvin ang kuwarto ng kaniyang kapatid. As he opened the color violet door, he saw nothing. Hindi niya nakita ang kapatid niyang si Savannah. Where is she? He asked himself.

Iginala niya ang kaniyang mga mata at wala sa sariling napangiti nang makita ang buhok nito sa ilalim ng kama. She might be hiding there, it seems like Savannah is hiding from him.

He cleared his throat. "Savannah, huwag mo na akong taguan! Nakita ko na iyang buhok mo and I know, you were hiding down there. Labas na, little sis!" Then he smiled.

Pero hindi nakinig sa kaniya si Savannah. He took a deep sigh and walked towards her position. She's hiding. Why? Curiosity filled his whole body as he pulled Savannah's hair. Ilang segundo pa lang ang lumipas, narinig niya kaagad ang pagdaing nito.

"Aray ko, kuya! It hurts, you know?!" medyo pagalit na wika nito saka lumabas sa pinagtataguan, sa ilalim ng kama.

"Bakit ka ba nagtatago? May tinataguan ka ba? Did your classmates bully you again? Tell me, so I could do anything to sto—"

Naputol ang iba pang sasabihin ni Elvin nang magsalita si Savannah.

"Hala siya! Masyado ko namang OA, kuya! Tinataguan lang kita kasi gusto kong makipaglaro sa iyo." She laughed then. "Walang nambu-bully sa akin kaya huwag ka pong mag-alala, my very supportive brother," she said then hugged him tight.

Napangiti na lang siya sa ginawa nito sa kaniya. As her brother, of course, he will support and protect her from anything. Hindi kasi normal si Savannah. Savannah is 18 years old and her acts aren't normal like normal people do. Savannah is childish at wala siyang pake kung isip-bata man ito. The truth is, mas ipinaglalandakan pa niyo ito dahil sobra niya itong mahal kahit may kapansanan itong tinatawanan ng iba.

After a few minutes, Savannah unhugged him. "Laro tayo, kuya! Please, let's play! Bored na kasi ako rito sa bahay natin," she said while pouting and winking her eyes.

He smiled. "Baby, hindi ba't sinabi ko sa iyo na aalis tayo kaya nga pinagbihis kita. We'll play later, okay?"

She nodded. "Okay po, k— baby!"

He narrowed. "Damn! Don't call me baby, Savannah. Ako lang ang tatawag noon."

Nangunot naman ang noo ng nakakabata niyang kapatid? "Bakit naman? You called me baby kaya tinawag din kitang baby, kuya. I liked it. Para na kitang baby." Masayang nagtatalon ito na ikinangiti niya.

For some reason, kahit pagod siya galing sa kaniyang school, she, Savannah erased his tiredness. Si Savannah lang kasi ang nag-aalis ng pagod sa kaniyang buong pagkatao. She is so funny and entertaining. Nagpapasalamat nga siya sa Diyos at ibinigay niya ang isang katulad ni Savannah. A very soft-hearted woman he ever met.

"Tara na," aya niya.

"Let's go, babyyy!"

Hindi na niya pinansin ito dahil hinila na niya ang kamay nito palabas ng kanilang mansyon. When they are already outside, pinagbuksan ni Elvin si Savannah ng pinto. She was in the passenger seat and he was on the driver's seat.

Dumukwang si Elvin sa kapatid para ikabit dito ang seat belt. Nang matapos, siya naman ang naglagay ng seat belt sa sarili then he manoeuvred his car.

Habang nasa biyahe sila, nagsalita si Savannah.

"Kuya, where are we going?"

Sandali niya itong tiningnan at bumalik din ang atensyon sa kalsada kapagkuwan. "It's a surprise, little sis! May natatandaan ka ba sa araw na ito?"

"Wow! A surprise!" gulat na anito. "Wala, e. Ano ba iyon, kuya?" she asked.

Sunod-sunod siyang napailing dahil sa sinagot ng kapatid. Damn! Wala talaga itong alam kung ano ang araw na ito? Dimwit! It's her 19th birthday. As usual, hindi na naman nito matatandaan ang sariling kaarawan. As he said, Savannah is childish and she doesn't care for everything lalo na iyong hindi naman katanda-tanda at minsan lang nangyayari.

"Surprise iyon, Savannah. Just keep your mouth and don't ever speak!"

"Okay!"

Sa gustong i-celebrate ang birthday nito, he decided to date her, to date Savannah as his loved ones.

Diretso lang ang tingin niya sa kalsada at tahimik na nagmamaneho hanggang sa... hanggang sa may bumangga sa tabihan ng kaniyang sasakyan. Tumalsik ang kaniyang sasakyan kung saan. Nagpagulong-gulong iyon ng ilang minuto at tumigil din kalaunan. Basag ang lahat ng salamin sa buong sasakyan.

Sakit ng ulo at hapdi sa katawan ang nararamdaman ni Elvin ng oras na iyon. His gaze went to Savannah at wala itong malay habang may dugo sa noo. His heartbeat suddenly quickened. Oh God, help my sister. He said.

Ingat niya ang kaniyang kamay at inalog ang balikat nito.

"Savannah..." he huskily said because of his head ache.

She has no response.

"Baby..."

Still no response.

"W-Wake up, Savannah... I-I'm be-gging y-ou. W-Wake u-p, please..."

No response yet she's alive. Iyon ang nasa isip niya. Hindi ito rumiresponde sa kaniya pero alam niyang buhay ito. Tumingin siya sa kaniyang kaliwa at marami ng tao sa labas. He forced the door to open and thank God, it opened. Sapo-sapo niya ang ulo na lumabas sa sasakyan at kahit pilay ang isa niyang binti, nagtungo siya kung nasaan ang kapatid. Umikot siya sa posisyon nito at binuksan ang pinto.

"Savannah, did you hear me?"

He started to cry.

He tapped her bloody cheeks. "Savannah, naririnig mo ba ako? Nandito na si kuya mo. Gising na, Savannah... gising na! Please, nagmamakaawa ako sa iyo. Gumising ka!"

Nang hindi ito sumagot at patuloy pa ring walang malay, doon ay napahagulhol na lang siya. Ilang segundo pa ang lumipas ay bigla na lang siyang naka-amoy ng mabaho na hindi niya maintindihan. Nang tumingn siya sa unahan ng kaniyang sasakyan, nakita niyang umaapoy iyon.

"Help me! Help us!" he shouted.

Pero walang lumapit sa kanila. Naiiling siyang hinawakan sa magkabilang balikat ang kapatid at puwersahang hinila ito pero walang nangyari. Saka lamang niya napagtanto na naka-ipit ang paa nito sa unahan.

"Help me! Help my sister to get out here!" muli niyang sigaw pero hindi nakinig ang mga taong malayo sa kanila.

Lalo namang lumakas ang apoy sa unahan ng sasakyan niya at parang mayamaya ay sasabog na iyon. Hindi niya kayang mawala ang kapatid niya. Puwersahan niya iyong hinila pero ayaw talaga hanggang sa may humawak sa kaniyang balikat at hinila siya papalayo sa kaniyang kapatid.

Nagpumiglas siya. "F*cking shit! Huwag niyo akong ilayo sa kapatid ko. Huwag, please! Nagmamakaawa ako!"

Hindi nakinig ang dalawang humihila sa kaniya bagkus ay nagpatuloy ito sa paghila. He tried to get out, but he couldn't. Masyadong malakas ang dalawa at malalaki pa ang mga katawan kumpara sa kaniya na patpatin.

Nang makalayo sa kaniyang kapatid, binitawan siya ng dalawa. "Dito ka muna at kami na ang bahala sa kaniya," anang isa.

Thank God!

He nodded. "Kunin niyo na siya, nagmamakaawa po ako!"

Tumango lang ang dalawa at tumakbo patungo sa sasakyan niyang nagliliyab na ang unahan. Hindi pa man tuluyang nakakarating ang dalawa nang biglang sumabog ang sasakyan na kinalalagyan ng kaniyang kapatid.

From his eyes, he could see how his little sister was on fire. He could not breathe from that moment. He wanted to run, but he did not have the strength. He remained stunned as he watched the blazing car where Savannah was. After that, his eyes were blurred and he fell down, then his surroundings darkened.

Kaagad niyang naitapon ang basong hawak nang maalala ang masakit na pangyayari noon. Akala niya ay panaginip lang ang lahat-lahat pero nagkamali siya. Akala ni Elvin ay buhay pa ang kaniyag kapatid pero akala niya lang pala iyon. Because of him, his little sister died in his own freaking arms.

Hindi na niya namalayang tumulo na ang luha sa kaniyang mga mata. He sobbed then drank the rum from its bottle. Hindi niya talaga kayang balikan ang kaniyang nakaraan. Nagiging demonyo siya kapag naaalala ang madilim niyang nakaraan. Hindi niya kaya! He wants to kill pero hindi niya magawa.

Nanatili siyang naiyak nang bumukas ang pinto ng kusinang kinalalagyan niya. It was Dave.

Pinunasan niya ang kaniyang luha gamit ang kaniyang mga palad bago kinuha ang larawan ni Savannah saka itinago iyon sa kaniyang bulsa.

"Umiiyak ka ba?" tanong ni Dave nang makaupo sa harapan niya.

Umiling siya. "No."

"Huwag ako, Elvin! I know naiyak ka. Alam ko na iyan kaya huwag ka nang magsinungaling. Naparito lang ako para ayain ka sanang mag-inom pero nagkataon na nainom ka na pala."

Tumayo ito at kumuha ng isang baso na nakapatong sa island counter na medyo malayo sa kanila. Nang bumalik ito, dumukwang ito at inagawa ang hawak niyang bote saka nagsalin sa basong hawak. He rolled his eyes in annoyance.

"Marami namang alak pero bakit ka pa naki-share? Mahawaan pa kita ng kademonyohan ko!"

Dave chuckled. "Okay lang iyon! I'm here for you, Elvin! Kilala kita. Alam ko na iyang mukha mo. Hindi ka pa rin ba nagmo-move on? Bro, seven years na ang nakalipas."

Umiling siya at lumagok ng alak saka nakangising hinarap ang kaibigan. "That effin' dark past is f*cking unforgettable! That effin' dark past changed my life." Nagsimula na ulit tumulo ang luha sa kaniyang mga mata. "That shit dark past changed who really I am. Hindi ako ganito, Dave at alam kong alam mo iyon. I'm not like this. I'm not a freaking demon. I have demonic natures at hindi ko alam kung bakit iyon pa ang nagbago sa akin. I can't believe that I really changed. Nagbago ako dahil nawala si Savannah, ang mahal na mahal kong kapatid! I love her, I love her so much!" He teasingly shook his head. "Sa lahat ng puwedeng magbago, ugali ko pa! I'm freaking handsome, Dave and I don't like it! I may be the most handsome man on Earth, but yet, I'm still a freaking demon who wants to f*ck women." Mapakla siyang tumawa. "Sana namatay na lang din ako kasama si Savannah. For sure masaya kami ngayon."

Lalo pang bumuhos ang luha sa kaniyang mga mata. Hinayaan niya iyong manalantay sa kaniyang pisngi. His gaze was blurry that time, but he doesn't care. Pinatuloy niya ang pag-iyak at alam niyang titigil din ang mga mata niya kapag napagod na. He drank the alcohol he was holding. Gusto niyang lunurin ang sarili at kalimutan pero hindi... that bloody and unbelievably dark past never leaves his mind. As he said, it's unforgettable. Sobrang sakit! Napakasakit at maski sa pagtulog niya ay kasa-kasama niya.

"May Beverly ka pa naman, e."

Napatingin siya kay Dave. Mapakla siyang tumawa saka umiling. "Yes, kapatid ko rin si Beverly pero mas gusto ko si Savannah. I really loved Savannah. Pagbaliktarin man ang mundo, myself would never be unloved by the woman who made me happy before and it was Savannah."

"Got you, Elvin! Tumigil ka na sa pag-iyak, you look like a hungry beggar," ani Dave saka sinundan ng tawa.

Dahil sa inis, kinuha niya ang takip ng alak saka ibinato iyon kay Dave na kaagad din naman nitong nailagan. As usual, again and again, Dave started pissing him off.

"Mas mabuting gutom na pulubi na lang ako para hindi ako lapitan ng mga babae. Nakakasawa na!"

"San—" Natigilan si Dave nang tumunog ang sariling cellphone na hawak. "Sasagutin ko lang ito, Elvin!"

He nodded and continued drinking. Makalipas ang ilang minuto, may ngiti sa labi ni Dave na humarap sa kaniya.

"You look happy, huh!"

"Of course, I am."

"Why?"

"Why and why? Because you have a new woman who wants to sell her virginity!"

Damn!

SAPO-SAPO ANG BIBIG na lumabas si Shanelle sa ospital na kinalalagyan ng kaniyang papa. Nang makalabas, humalukipkip siya sa isang tabi at doon tahimik na umiyak. Hindi siya makapaniwala na lalong lumala ang kalagayan ng kaniyang papa. Kakasabi lang kanina ng doktor na kailangan na itong operahan ngayon dahil baka bukas... mawala na ito.

Hindi siya umimik bagkus ay tumakbo lang siya papalayo para burahin ang mga narinig mula sa loob. Hindi niya kayang mawala ang papa niya dahil sobra niya itong mahal at baka mabaliw siya kapag mawala ito.

Iyak lang siya nang iyak. Kailangan ma-operahan na ang papa niya ngayon para manatili itong buhay pero saan naman siya kukuha nang panggastos? Lalo pa siyang naiyak nang maisip na ni singko ay wala siya.

Paano na iyan? Tanong niya sa sarili.

Tumigil siya sa pag-iyak kalaunan ay mabilis na tumakbo pabalik sa ospital. Ilang minuto niya lang iyong tinakbo hanggang sa makarating siya hallway na nakakonekta sa kuwarto ng papa niya. Mula sa malayo, nakita niyang nag-uusap ang mama niya at ang doktor ng papa niya. Tumakbo siya palapit sa dalawa.

"Operahan niyo na po ang papa ko," kagat-labi niyang saad.

"Anong sabi mo, anak? Wala tayong pera, anak!"

Peke siyang ngumiti at binalingan ang mama niya. "Huwag po kayong mag-alala dahil pagbalik ko rito ay may dala na akong pera." Bumaling siya sa doktor. "Puwede naman pong hindi isagad kaagad ang bayad, hindi po ba?"

Tumango ito. "Yes, pero may requirement na kapag hindi pa kumpleto ang ibabayad, patuloy na mananatili ang pasyente sa ospital at makakalabas lang kapag nakumpleto na ang bayad. Madadagdagan din ang bills niya."

"Sige po, operahan niyo po siya at gawin niyo ang lahat para mabuhay po siya. Nagmamakaawa po ako sa inyo." Lumuhod siya sa harap ng doktor.

"Makakaasa ka, hija. Aalis na ako at ipapahanda na namin ang operation room para sa papa mo," anito saka patakbong umalis sa harapan nilang mag-ina.

Tumayo siya at masayang hinarap ang mama niya. "'Ma, dito lang po kayo."

"Saan ka naman pupunta? At bakit mo sinabi iyon? Wala tay—"

"Ako na po ang bahala roon," nakangiti niyang sabi saka mabilis na iniwan ang mama niya.

Tumakbo lang siya nang tumakbo at namataan na lang niya ang sarili na nasa harapan ng bahay ng boss niyang si Wennie. Mayaman naman ito kaya uutangan niya. Kakapalan na niya ang kaniyang mukha at pride. Matapos ang ilang doorbell, bumukas ang pinto at bumungad ang boss niya.

"Oh, napadalaw ka, Shanelle?"

"Ma'am, kakapalan ko na po ang mukha ko. N-Nagmamakaawa po ako sa inyo. B-Baka puwede niyo po akong pautangin."

Bumuntong-hininga ito. "Diyan ka lang at huwag kang aalis!"

Tumango lang siya kaya tumalikod na ito. Gusto niyang mabuhay ang papa niya at hindi niya hahayaang mawala ito. Ilang minuto ang lumipas, bumalik na ang boss niyang may dalang puting sobre.

"Here." Inabot nito sa kaniya ang hawak na sobre na kinuha naman niya kaagad. "Alam kong maunti iyon pero ayan lang muna ang nakayanan ko. You know, may pinapagawa kasi akong bahay kay—"

"Ma'am, malaki pong tulong ito. Maraming-maraming salamat po sa tulong niyo. Utang na loob ko po ito sa inyo," maluha-luha niyang sabi rito.

"Basta ikaw, Sha. Tutulungan kita hanggat kaya ko. Kaya naman kita pautangin pero hindi naman kita mabibigyan ng buo. Hope it helps."

Tumango-tango siya. "Napakalaking tulong po nito, ma'am. Maraming-maraming salamat po talaga. Babayaran ko po ito kapag nakapera na ako.

Ngumiti ito. "Huwag na! Sa iyo na iyan."

Malapad siyang ngumiti. "Maraming salamat po talaga, ma'am. Mauuna na po ako."

Nang tumango ito, kaagad siyang tumakbo para magtungo kay Fatima kahit na sinabi nitong gipit siya. Susubukan lang niya ulit at magtatanong siya kung may alam itong raket na malaki ang bigayan ng pera. Kahit ano pa iyan ay susuungin niya para mabuhay lang ang papa niya... kahit ano pa!