บทที่ 0002

ประเทศ Y

หมู่บ้านเอลเคลต์

“ยานี้ทานหลังอาหารสามเวลานะครับห้ามลืม ส่วนนี่คือยาแก้ปวดให้ทานก่อนนอนนะครับแต่ถ้าปวดมากจนทนไม่ไหวก็เพิ่มเป็น 2 เม็ดได้ครับ”

กรรฐ์เอ่ยบอกหญิงชราที่ยื่นมือมารับยาไปจากเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนดวงตาดอกท้องดงามเจือไปด้วยรอยยิ้มที่ชวนให้คนมองรู้สึกทั้งซาบซึ้งและตื้นตันใจ

“ขอบคุณคุณหมอมากที่เสียสละเวลามารักษาเอรีสถ้าไม่ได้คุณหมอเอรีสต้องแย่แน่ ๆ”

น้ำตาเม็ดโตไหลหล่นลงบนแก้มที่ซูบตอบเพราะขาดสารอาหารของหญิงชราในดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาแฝงไปด้วยความหดหู่ใจตั้งแต่สงครามจบลงทุกครอบครัวที่อาศัยอยู่ระหว่างชายแดนของประเทศ Y ต่างได้รับผลกระทบกันทุกครัวเรือนรวมถึงเธอด้วยที่สูญเสียสามีและลูกชายคนโตไปอย่างไม่มีวันกลับครอบครัวของเธอในวันนี้จึงมีเพียงเธอและลูกชายคนเล็กเท่านั้นกรรฐ์ยื่นมือไปกุมมือของหญิงชราเอาไว้พร้อมบีบเบาๆให้กำลังใจก่อนที่เขาจะเอ่ยขอตัวและลุกขึ้นเดินจากไป

“คุณหมอลุกซ์”

ทันทีที่กรรฐ์ออกมาจากกระท่อมของหญิงชราเด็กชายตัวเล็กก็พุ่งเข้ามากอดเขาเอาไว้ใบหน้าซูบตอบเงยขึ้นส่งยิ้มให้คุณหมอหนุ่มที่มักจะแวะมาดูแลรักษาอาการเจ็บป่วยให้คนในหมู่บ้านด้วยความดีใจ

“ว่ายังไงครับลีวานเด็กดี”

กรรฐ์ย่อตัวลงนั่งยอง ๆพร้อมยกมือขึ้นลูบศีรษะของเด็กน้อยไปมาในขณะที่ลีวานเอาแต่กอดคุณหมอหนุ่มไม่ยอมปล่อยราวกับกลัวว่าถ้าเขาเผลอปล่อยมือคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าจะหายไป

“ลีวานคิดถึงคุณหมอ”

เด็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดสะอื้นก่อนที่อ้อมแขนอบอุ่นจะสวมกอดเด็กชายตัวเล็กเอาไว้มือเรียวยาวที่ขาวดั่งหยกลูบแผ่นหลังของเด็กน้อยเบาๆอย่างปลอบประโลม

“คุณหมอก็คิดถึงลีวานเหมือนกันครับวันนี้คุณหมอมีของเล่นมาฝากลีวานด้วยน้า”

ดวงตาของเด็กน้อยพลันทอแสงเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นดีใจเมื่อได้ยินว่าคุณหมอมีของเล่นมาฝากตัวเองความเศร้าโศกเสียใจที่ไม่ได้เจอหน้าคุณหมอตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาพลันหายวับไปในชั่วพริบตาเมื่อเห็นหุ่นยนต์ยอดมนุษย์ตัวเล็กที่อยู่ในมือของคุณหมอ

“ซุปเปอร์แมนตัวน้อยลีวานชอบไหมครับ ?” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามลีวานด้วยใบหน้าที่เจือไปด้วยรอยยิ้มจริงใจ

“ชอบ ลีวานชอบซุปเปอร์แมน”

เด็กน้อยพยักหน้ารับด้วยความดีใจแววตากระจ่างใสจ้องมองยอดมนุษย์ในมือของคุณหมอด้วยความชื่นชอบ

“ให้ลีวานครับ”

กรรฐ์ยื่นหุ่นยนต์ตัวน้อยให้ลีวานที่ยิ้มกว้างรับหุ่นยนต์มาถือเอาไว้ด้วยความตื่นเต้นปากก็ร้องตะโกนเรียกชื่อซุปเปอร์แมนเสียงดังด้วยความดีใจไม่หยุด

“ลีวานสัญญาว่าจะดูแลเจ้าซุปเปอร์แมนตัวนี้เป็นอย่างดี”

ปากเล็กช่างเจรจาเอ่ยให้คำมั่นสัญญากับคุณหมอหนุ่มผู้มีพระคุณของหมู่บ้านแต่สำหรับเด็กชายลีวานแล้วคุณหมอเฮลเปรียบเสมือนเทพเจ้าถ้าไม่มีคุณหมอเฮลในวันนั้นลีวานก็คงจะกลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไร้พ่อขาดแม่ในวันนี้ผลกระทบจากสงครามทำให้บิดามารดาของเด็กชายได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เป็นเพราะได้รับความช่วยเหลือจากกองทัพทหารและการรักษาจากคุณหมอเฮลวันนี้ครอบครัวของเด็กชายจึงยังคงอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาถึงแม้ว่าชีวิตจะไม่ได้สุขสบายเหมือนเมื่อก่อนแต่แค่ยังมีชีวิตอยู่ได้เห็นแสงตะวันที่งดงามและผืนหญ้าที่เขียวชอุ่มเด็กน้อยก็พึงพอใจมากแล้ว

“สัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะครับ”

“แน่นอน ลีวานทำได้ไม่ผิดสัญญาแน่นอน”

กรรฐ์ยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าของเด็กชายที่รีบยื่นนิ้วของตัวเองมาเกี่ยวก้อยและเอ่ยให้คำมั่นสัญญาอย่างแข็งขันก่อนที่หนึ่งคนตัวสูงและหนึ่งคนตัวเล็กจะจับจูงมือกันเดินไปข้างหน้าเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยให้คนในหมู่บ้านตลอดทั้งวันที่กรรฐ์ทำการรักษาผู้ป่วยข้างๆเขาจะมีเด็กชายตัวน้อยคอยเจรจาเจื้อยแจ้วอยู่ไม่ห่างแต่กลับไม่ได้สร้างความวุ่นวายหรือความรู้สึกรำคาญใจให้กรรฐ์แต่อย่างใดตรงกันข้ามการที่มีเด็กน้อยคอยอยู่เคียงข้างทำให้กรรฐ์รู้สึกว่าการรักษาผู้ป่วยของเขาในวันนี้ช่างมีสีสันชวนให้รู้สึกขบขันอยู่ตลอดเวลาจริงๆ

หน่วยบัญชาการรักษาดินแดน

“ไง คุณหมอสุดหล่อ”

ทันทีที่กรรฐ์เดินทางกลับมาถึงที่พักยังหน่วยบัญชาการรักษาดินแดนที่เขาพักอยู่อาศัยมาเป็นระยะเวลาสามเดือนชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หน้าตาคมคายก็เอ่ยทักทายเขาด้วยความสนิทสนม

“อืม เหนื่อยนิดหน่อย”

น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยเอ่ยตอบชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีเกียจคร้านก่อนที่กรรฐ์จะวางกล่องยาลงบนโต๊ะและนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องพักด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเหนื่อยล้าวันนี้เขารักษาผู้ป่วยเยอะมากจริงๆ

“ถ้านายเหนื่อยมากคืนนี้ก็ให้เลน่ามาช่วยนวดผ่อนคลายให้สิ”

กรรฐ์ “_”

ร้อยเอกเอ็ดเวิร์ดเอ่ยแนะนำเพื่อนสนิทคนใหม่ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ที่แฝงไปด้วยเลศนัยแต่กรรฐ์กลับยักไหล่น้อยๆอย่างไม่แยแสเขาก็แค่เหนื่อยไม่ได้มีความต้องการเรื่องบนเตียงสักหน่อยดูเหมือนเจ้าเพื่อนซื่อบื้อของเขาคนนี้จะหลงประเด็นไปหน่อยนะ

“นายน่าจะรู้ดีนะว่าฉันไม่เคยกินใครซ้ำสอง อีกอย่างฉันก็แค่เหนื่อยนอนพักเดี๋ยวเดียวก็หายแล้วไม่เห็นจะต้องมีใครมานวดผ่อนคลายให้สักหน่อย”

กรรฐ์หรี่ตาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่หนาวเหน็บเสียยิ่งกว่าอากาศในฤดูหนาวความเย็นชาค่อยๆแผ่ออกมาจากตัวของเขาบ่งบอกว่าไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้โดยเฉพาะหญิงสาวที่อาจจะนำมาซึ่งปัญหาที่ก่อให้เกิดความยุ่งยากใจในอนาคตเพราะฉะนั้นการสัมผัสรสชาติที่เร่าร้อนจึงเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวและจบลงโดยที่ไม่มีการสานต่อความสัมพันธ์ใดๆต่อกันทั้งสิ้นถึงเขาจะชื่นชอบเรื่องบนเตียงแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องชอบผู้หญิงที่ทำเรื่องบนเตียงกับเขาสักหน่อยอีกอย่างความสัมพันธ์ฉาบฉวยนี้เกิดขึ้นด้วยความเต็มใจของทั้งสองฝ่ายเขาไม่ได้บังคับข่มขู่ใคร

“ฉันรู้ดีน้าแต่เธอสวยขนาดนั้นนายอดใจไหวได้ยังไง ? ”

ร้อยเอกเอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามนายแพทย์หนุ่มที่มาเป็นแพทย์อาสา ณ กองบัญชาการทหารแห่งนี้เป็นเวลาสามเดือนแล้วด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นอย่างไม่ปิดบังแพทย์หญิงเลน่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากในสายตาของเอ็ดเวิร์ดคนในค่ายทหารต่างรู้ดีว่าเธอแอบชอบนายแพทย์หนุ่มที่กำลังมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่ลึกล้ำยากจะคาดเดาส่วนเรื่องที่ทั้งสองมีความสัมพันธ์กันนั้นเป็นข้อตกลงระหว่างคนทั้งคู่ที่ฝ่ายชายตัดจบอย่างไม่เหลือเยื่อใยเพราะเขาไม่ได้มีใจให้เธอตั้งแต่แรกแล้วในขณะที่ฝ่ายหญิงนั้นยังคงอาลัยอาวรณ์

“สวดมนต์ก่อนนอนก็ใช้ได้แล้ว”

เอ็ดเวิร์ด O_O

คำตอบที่อยู่เหนือการคาดเดาของเอ็ดเวิร์ดทำเอาเขาถึงกับหน้าเหวอดวงตาคู่คมจ้องมองเสี้ยวหน้าคมคายของนายแพทย์หนุ่มด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

“นายไม่ได้เป็นพระนะลูซ” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยล้อเลียนเพื่อนพร้อมหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“ไม่ได้เป็นพระแล้วทำตัวเหมือนพระไม่ได้ไงมีข้อห้ามไหนที่บอกว่าผู้ชายห้ามสวดมนต์ถือศีลเหมือนพระบ้างนายลองว่ามาสิ ?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูเนือยๆคล้ายไม่ใส่ใจแต่ดวงตาดอกท้องดงามกลับยกโค้งจนคล้ายพระจันทร์เสี้ยวทำเอาร้อยเอกเอ็ดเวิร์ดรู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูกพูดถึงเรื่องทำตัวถือศีลอดมีอะไรให้น่ายินดีกันขนาดเขาที่ยังโสดไร้คู่แต่ละอาทิตย์ยังต้องเข้าไปในตัวเมืองเพื่อหาใครสักคนมาช่วยปลดปล่อยความต้องการแต่คนตรงหน้ากลับอยู่อย่างเหงากายเปลี่ยวใจ อืม ผู้ชายแบบเขานี่ช่างน่านับถือจริงๆ

“ก็ไม่มีข้อห้ามจริงๆนั้นแหละแต่ว่าอยู่คนเดียวมันก็เหงาไงอย่างน้อยมีสาวๆมาช่วยผ่อนคลายอาทิตย์ละครั้งก็ยังดี”

ร้อยเอกเอ็ดเวิร์ดยังคงหมกหมุ่นอยู่กับเรื่องบนเตียงเช่นเคยทำให้กรรฐ์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาน้อยๆอย่างเอือมระอา

“ดื่มสักหน่อยไหม ?”

กรรฐ์เปลี่ยนหัวข้อสนทนาด้วยการเอ่ยถามเอ็ดเวิร์ดที่รีบดึงตัวเองออกจากภวังค์ความคิดแล้วพยักหน้ารับด้วยดวงตาเปล่งประกายทันที

“ชวนดื่มเหล้าดีทั้งทีใครจะปฏิเสธ”

เอ็ดเวิร์ดเอ่ยขึ้นไล่หลังกรรฐ์ที่เดินกลับเข้าไปหยิบเหล้าในห้องรอไม่นานกรรฐ์ก็เดินกลับมาพร้อมเหล้าราคาแพงและแก้วสองใบ

“เพิ่งส่งมาถึงเมื่อวานลองชิมดู”

กรรฐ์ผลักแก้วเหล้าไปทางเอ็ดเวิร์ดที่รีบหยิบแก้วขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดแก้วด้วยสีหน้าเบิกบานใจสุดฤทธิ์

“จะรีบกระดกให้หมดแก้วไปทำไม ค่อยๆจิบแล้วดื่มด่ำกับบรรยากาศยามเย็นไม่ได้หรือไง ?”

ถึงปากจะพร่ำบ่นให้คนข้างๆแต่มือกลับหยิบขวดเหล้าขึ้นมาเทใส่แก้วให้เอ็ดเวิร์ดทำเอามุมปากของนายทหารหนุ่มยิ่งกดลึกมากขึ้นจนตาแทบหยีถ้าหากว่าเขามีหางก็คงกำลังแกว่งไกวไปมาด้วยความดีใจอยู่แน่ ๆ

“จะมัวดื่มด่ำกับธรรมชาติไปทำไม ? เหล้าดีแบบนี้ต้องรีบดื่มให้หมดดื่มให้เมาสิถึงจะถูก”

จบประโยคเหล้าแก้วที่สองในมือของเอ็ดเวิร์ดก็ถูกกระดกรวดเดียวหมดแก้วเช่นเคย

“อืม ต้องรีบดื่มให้หมดจริงๆนั้นแหละเพราะต่อไปจะไม่มีให้ดื่มแล้ว”

มือที่กำลังจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มของเอ็ดเวิร์ดพลันชะงักไปเล็กน้อยเขาลดแก้วลงพลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังมองดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยท่าทีเกียจคร้านด้วยความรู้สึกที่เศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกถึงแม้ว่าเอ็ดเวิร์ดจะรู้จักและคบหากับนายแพทย์หนุ่มที่มาเป็นแพทย์อาสาที่หน่วยทหารของเขาได้เพียงสามเดือนแต่เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่คนนี้นิสัยใจคอที่รักในอาชีพและทุ่มเทรักษาผู้ป่วยโดยไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคและความลำบากตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาทำให้เขานับถือนายแพทย์หนุ่มเพื่อนใหม่คนนี้จากใจจริง

“ใกล้จะกลับบ้านแล้วสินะ” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามชายหนุ่มข้างกายด้วยน้ำเสียงที่เจือความเศร้าเล็กน้อย

“อืม ว่าจะกลับไปหาผู้หญิงดีๆแต่งงานด้วยสักคนน่ะ”

คำพูดติดตลกขอกรรฐ์ทำให้เอ็ดเวิร์ดหัวเราะออกมาด้วยความขบขันเขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคนอย่างกรรฐ์จะกลับไปแต่งงานตามที่พูดจริงๆ

“เฮ้ย เอาจริงดิเพื่อน ?” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามกรรฐ์ด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“ล้อเล่นน้าอายุก็แค่เนี่ยจะรีบมีเมียไปทำไม อืม แต่ก็ไม่แน่นะเผื่อว่าเจอคนที่ถูกใจบางทีฉันอาจจะเอาทั้งตัวและหัวใจไปลองเล่นกับเธอคนนั้นดูก็ได้” กรรฐ์พูดติดตลกด้วยท่าทีเรื่อยเปื่อยไม่จริงจัง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่จริงน้าคนอย่างนายเนี่ยนะจะยอมทุ่มเทหัวใจเพื่อใคร ไม่มีทางฉันไม่เชื่อเด็ดขาด”

เอ็ดเวิร์ดส่ายหน้าไปมาพร้อมหัวเราะเสียงดังลั่นด้วยท่าทีที่บ่งบอกว่าไม่เชื่ออย่างสุดฤทธิ์ซึ่งกรรฐ์ก็ไม่ได้เอ่ยแก้ตัวให้ตัวเองแต่อย่างใดเขายังคงพูดจาไปเรื่อยเปื่อยโดยที่หาสาระในบทสนทนาแทบไม่มีแต่ร้อยเอกเอ็ดเวิร์ดก็ยังคงสนทนากับเขาอย่างลื่นไหลเป็นการพูดคุยในเรื่องที่ไร้สาระแต่กลับทำให้สองคนรู้สึกผ่อนคลายสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะความสบายใจแบบนี้ช่างเป็นความทรงจำแสนดีที่ต่างต้องเก็บเกี่ยวเอาไว้ในใจหากยามใดที่คิดถึงกันขึ้นมาก็แค่นึกถึงช่วงเวลาดีๆที่ทั้งคู่เคยพูดคุยและหัวเราะอย่างมีความสุขด้วยกันเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว