NANATILI lang si Ace na nakayakap sa kanya pagkatapos ng lahat. Nakahiga na ito sa tabi niya, nakaunan ang ulo sa kanyang balikat na parang bata. “I love you,” she heard him whisper, without looking at her. “You don’t need to say anything now, Sahara. I just feel that I need to tell you that I love you.”
Tumagilid siya ng higa para humarap rito. “Pero Ace, napag-usapan na natin ‘to, diba?”
“Yes, I know.” Tumagilid rin ito ng higa gaya niya. “Naalala mo ‘yung sinabi ko sa’yo no’n na I’m willing to be your kept lover?” he whispered while his fingers were busy featherly touching her arm. “Well, I still do, Sahara. Kahit habang-buhay.”
“Seryoso?” Napangiti siya.
“Mukha ba ‘kong nagbibiro?” Pinaseryoso nito ang mukha – kinunot nito ang noo, pinagsalubong ang mga kilay at pinaliit ang mga mata, na
EVERYTHING’s set. Ace called Agustin last night para sunduin sila ni Sahara sa Inn. The plan – tutuloy sila sa airport at lilipad patungong Boracay. He called their hotel, booked a room and probably from there, they could arrange another flight to Palawan or wherever because he’s sure that his Tito Ricky would do everything to find Sahara – and if he discovered that she’s with him, he’s dead.“Come on, let’s have some breakfast first while waiting for Agustin,” bulong niya sa tainga ni Sahara.Tumango ito nang bahagya at ngumiti. Hawak-kamay silang magkatabing naupo sa bar ng Inn. Ipinatong niya ang mga gamit ni Sahara sa ibabaw ng bar counter at iayos niya ang pagkaka-sukbit ng knapsack sa kanyang balikat. Good thing that the entire place was still operating despite what happened. Maaliwalas na ang kalangitan, na parang walang nangyari. Alas siyete pa lamang ng umaga pero abalang-abala na ang lahat
“WELCOMEhome, hija!”“It’s good to be home, Dad!” masayang bati ni Karen sa ama pagdating na pagdating niya sa kanilang mansion. Her Dad was busy reading the newspaper that morning in the garden when they arrived.Mr. Agusto Montinola was balding. Malaki ang tiyan nito at paminsan-minsan ay kailangan na ng alalay dahil hirap nang maglakad sa tuwing inaatake ng arthritis. He’s almost seventy at kung si Karen ang tatanungin, dapat ay mag-retire na ito sa pagne-negosyo.“Akala ko hindi mo na ipapakita sa akin ang apo ko, eh.”“P’wede ba naman ‘yon? Eh ito’ng si Miguel ang susunod sa mga yapak ninyo,” nakangiti niyang sabi. Kinuha niya si Miguel, ang kanyang isang taong gulang na anak sa yaya nito at ibinigay sa ama.Tuwang-tuwa naman ito na binuhat ang unang apo. “At sino pa nga ba? Eh nag-iisang apo ko itong si Miguelito!” Iniupo nito ang
KAREN’Sfather has been a womanizer all his life at hindi na rin niya matandaan kung kailan nagsimulang mawala ang hilig nito sa mga babae. Nevertheless, she was happy about it. Her dad became a more respectable man and a better father. Isa na rin siguro iyon sa mga dahilan kung bakit pinili niya ang baguhin ang sariling buhay at lumagay na sa tahimik.At first, Sebastian was just a challenge for her. Boyfriend ito ng dati niyang best friend, na naging malupit niyang kaaway, at wala siyang hangarin noon kundi ang paghigantihan si Sahara dahil sa pang-aagaw nito kay Ace. She loved Ace more than anybody, more than anything and she swore to her life that she’d do anything to win his heart again.But things changed when she was able to know Sebastian more. He was a good soul and when he learned about her being pregnant, he didn’t think twice in being a part of the whole parenting process. Sinasamahan siya nito tuwing check-ups, sa pa
NAGULATpa si Sahara nang pagkatapos niyang maligo ay nadatnan niya si Ricky na nakatayo sa harap ng pinto ng banyo. He was still wearing his typical office attire, wearing that usual dreamy smile. Alas sais pa lamang ng gabi kaya naman hindi niya inaasahan ang maagang pagdating nito sa kanyang condominium unit, lalo pa’t halos isang linggo na itong hindi nagpapakita roon.“Can I invite my girl to a romantic dinner?”Kumunot ang noo niya. Nilampasan niya si Ricky at humarap sa vanity mirror. “Ano’ng okasyon?” mahina pero matigas niyang tanong.Sa halip na mainis ay napangiti si Ricky. Mabilis itong lumakad palapit sa kanyang likuran. Agad nitong hinapit ang kanyang baywang at inamuy-amoy ang kanyang leeg. “Walang okasyon. I just missed you.”“Paano’ng hindi mo ‘ko mami-miss, halos isang linggo kang hindi nagpakita. Kahit sa office, wala ka man lang pasabi.”
“WHERE are you going?”Hindi naituloy ni Sahara ang pagbukas ng pinto dahil sa tanong na iyon. Dahan-dahan niyang nilingon si Ricky na noon ay nakatayo sa likuran niya, hawak ang isang tasa ng kape.“I-I just need to buy some new make up.”“Come on, I’ll drive.” Ibinaba nito ang tasa sa ibabaw ng center table at kinuha ang susi ng kotse sa bulsa.Umiling siya. “Hindi na, Ricky. Nariyan naman si Mang Julio and besides, may meeting ka, hindi ba?”“I can re-schedule it, honey,” sabi nito sabay halik sa kanyang pisngi. “It’s Sunday anyway. I guess I deserve some time off from the office and be with my love.”“No, really, honey. I can manage. Ayoko namang maka-istorbo ako sa trabaho mo and baka may makakita sa atin na magkasama. Si…Martina baka-““It’s perfectly fine. She’s out of town so you don’t
“WHERE are you going?”Hindi naituloy ni Sahara ang pagbukas ng pinto dahil sa tanong na iyon. Dahan-dahan niyang nilingon si Ricky na noon ay nakatayo sa likuran niya, hawak ang isang tasa ng kape.“I-I just need to buy some new make up.”“Come on, I’ll drive.” Ibinaba nito ang tasa sa ibabaw ng center table at kinuha ang susi ng kotse sa bulsa.Umiling siya. “Hindi na, Ricky. Nariyan naman si Mang Julio and besides, may meeting ka, hindi ba?”“I can re-schedule it, honey,” sabi nito sabay halik sa kanyang pisngi. “It’s Sunday anyway. I guess I deserve some time off from the office and be with my love.”“No, really, honey. I can manage. Ayoko namang maka-istorbo ako sa trabaho mo and baka may makakita sa atin na magkasama. Si…Martina baka-““It’s perfectly fine. She’s out of town so you don’t
“SO, who is he?”She just came out from the shower when she saw Ricky sitting on the bed, with newspaper in his hands. Seryoso ito sa pagbabasa. He was already dressed up with his favorite black suit. Ngayong gabi kasi ang birthday ng isa sa malalapit nitong kaibigan sa negosyo at gusto nitong isama siya roon bilang ‘executive assistant’. Yeah, she should get used to it, but she couldn’t. Hanggang kailan nga ba siya mananatiling isang ‘executive assistant’ ng isang Arch. Ricardo Aguas?“The guy at Mandy’s. The one with a group of people, beside our table. Who is he?”Si Baste. Hindi alam ni Sahara na napansin pala iyon ni Ricky. “Bakit?” sa halip ay tanong niya. Tumuluy-tuloy siya sa walk-in closet para kumuha ng isusuot na damit.“He smiled at you…and you smiled back at him.”Kunwa’y inabala ni Sahara ang sarili sa pamimili ng isusuot
HALOSisang oras rin ang naging biyahe nila mula condominium hanggang sa hotel kung saan gaganapin ang 75th birthday ng kaibigan ni Ricky. Hindi naman raw iyon magarbong handaan pero siyempre, dahil sa isa ito sa mga pinakamayaman at pinakamatagumpay sa larangan ng pagnenegosyo, ang simple’ng pagtitipon ay dapat lamang na sa isang magarang hotel gawin.It was one of those newly-opened first-class hotels. Marami na siyang napuntahang mga hotel sa iba’t-ibang lugar sa Pilipinas at kahit sa ibang bansa at masasabi niyang isa iyon sa pinakamaganda.The lobby alone was magnificent. It has stunning dark mahogany wood all throughout and its interior design includes beautifully potted plants and the exquisite black, yellow and beige tones of the furnishings complement the walls.Sa isa sa mga Italian restaurants sa loob ng hotel ang dinner pero kailangan muna niyang manatili sa lobby at magmukhang tanga para hintayin si Ricky. Marco was
NAG-INATsiya at inilapat ang likod sa sandalan ng upuan. Saglit niyang isinara ang mga mata at tsaka kinapa ang cellphone sa ibabaw ng mesa.Limang missed calls, apat na text messages, isang notification sa messenger - lahat ay galing sa iisang tao. Napangiti siya at napailing matapos maisilid ang telepono sa loob ng bag. Isa-isa na rin niyang inilagay ang mga gamit sa tote bag at inayos ang pagkakasuot ng salamin sa mata.Pagkatapos siguruhing patay na ang lahat ng ilaw sa shop at nakakandado na ang pinto ay lumakad na siya pauwi.Mangilan-ngilan na lang ang tao sa daan nang mga oras na iyon, mga galing sa trabaho na tulad niyang pauwi na sa kani-kanilang bahay. Iyon ang isa sa mga nagustuhan niya sa subdibisyon na ‘yon. Tahimik, simple. Malayung-malayo sa nakasanayan na niyang buhay sa Maynila. Ngayon, hindi na siya naghahangad ng marangyang buhay o ng kasikatan dahil ngayon, nasa kanya na ang pinakamahalagang bagay na sadyang nagi
“SHIT, Sahara, a-ano 'to? Ano'ng kalokohan 'to?”Hindi na namalayan ni Sahara na tumutulo na ang luha niya habang nakatutok kay Max ang hawak niyang baril. Kahit sina Ace at Armando ay napanganga sa pangyayari.“Sahara, baby...Ibaba mo ‘yan, baka pumutok ‘yan,” anito, iiling-iling. Akma itong lalapit sa kanya pero maagap siyang lumayo rito.“Ipuputok ko talaga ‘to, Max. Papatayin talaga kita, hayop ka!”“Come on, Sahara.” Sa halip na matakot ay natawa pa si Max. “Hindi ‘to kasama sa plano natin.”“Wala tayong plano, Max. Ikaw lang ang nag-plano ng lahat ng ‘to kaya huwag mo ‘kong idadamay sa kademonyohan mo!”Doon biglang nag-init ang dugo ni Max. Sinuntok nito ang mesa na agad na nagpadugo sa kamao nito. Pero tila wala itong sakit na naramdaman at nagawa pa nitong isalya ang mesa na nagpagulat sa kanya, dahilan para m
TUMAYOsi Max mula sa pagkakaluhod sa harap ni Sahara. Tinitigan siya nito nang mabuti at saka itinutok ang baril sa ulo ni Ace, at pagkatapos ay kay Armando.“So, Sahara, baby, nakapili ka na ba kung sino dito sa dalawang ito ang uunahin natin?”Mula sa pagkakayuko ay dahan-dahang nagtaas ng tingin si Sahara. Natatabingan ng makapal na hibla ng buhok ang halos buong mukha nito kaya hindi masyadong maaninag ang ekspresyon ng dalaga.“Kung ako ang papipiliin, unahin ko na ‘tong mas bata. Kumukulo ang dugo ko sa tarantado’ng ‘to, eh.” Idiniin ni Max ang dulo ng baril sa sintindo ni Ace. “Ano, baby? Tuluyan ko na ‘to?”“Huwag!” Mula kay Ace ay binalikan niya ng tingin si Max.“Ah, etong si Tanda ba ang gusto mong mauna?” nakangising nitong tanong sabay tutok ng baril kay Armando. “Kung sa bagay, kaunting taon na lang rin naman ang itatagal n
“HUWAGkang gagawa ng kahit na ano’ng pagsisisihan mo.”Halos pabulong iyong sinabi ni Max habang matalim ang pagkakatingin sa kanya. Pilit siya nitong pinaupo sa kama at agad itong tumabi sa kanya. Pormal na pormal ito sa suot na maroon na polo na pinatungan ng itim na blazer, itim na slacks at makintab na itim na balat na sapatos. Kung hindi niya ito kilala ay mapagkakamalan niya itong may mataas na posisyon sa isang malaking kompanya. He looked elegant and respectable, which was quite contradictory to his character.Matapos magpaalam kay Manang V na magliliwaliw kasama ng mga ka-trabaho ay tumuloy na siya sa parking area ta nagpahatid sa The Forum kung saan naroon ang opisina ng kanilang modelling agency.It was already her routine, actually. She goes to The Forum, have a cup of coffee, goes to the adjacent shopping center and spend at least 15 minutes there. She then takes a cap going to
DAHAN-DAHANGbinuksan ni Sahara ang mga mata at inaninag ang madilim na paligid. Wala siyang makita maliban na lamang sa repleksiyon ng buwan na kumikislap sa salamin ng basag na bintana at ang mga bubog ng mga iyon sa sahig. Sinubukan niyang gumalaw pero hindi niya iyon magawa dahil sa mahigpit na pagkakatali ng kanyang kamay sa kanyang likuran. Maging ang paa niya ay nakatali rin at nang tatangkain niyang sumigaw para humingi ng tulong ay tanging ungol lamang ang kanyang nakayanan. Mahigpit ang pagkakabusal sa kanyang bibig at tulad ng pagkakatali sa kanyang kamay at paa, kahit ano’ng pilit niyang tanggalin iyon ay hindi niya kaya. Napapikit siya nang biglang makaramdam ng matinding kirot sa sintido, na lumalala sa tuwing sinusubukan niyang gumalaw.Pilit niyang inisip kung ano ang nangyari at kung bakit siya napunta sa lugar na iyon. Ang huli lang niyang naaalala ay nagpunta siya sa restaurant para makipagkita kay Ace pero sa halip na si Ace ay
“SORRYif I wasn’t able to answer your call last night. Nakatulog agad ako pagdating ko from the shoot.”Pabulong iyon, para hindi marinig ni Armando na noon ay mahimbing nang natutulog sa kanyang tabi. Dahan-dahan siyang umupo sa kama, isinuot ang roba at pumunta sa balkonahe para doon ituloy ang tawag.“It’s late, bakit gising ka pa?” tanong niya sa kausap sabay tingin sa suot na wristwatch. Mag-a-alas tres na ng umaga at ilang oras na lamang ay gigising na si Armando. Kahit Sabado ay nakagawian na nitong gumising ng maaga para asikasuhin ang mga halaman nito sa hardin.“I just got back from the airport. Gusto ko lang marinig ang boses mo bago ako matulog.”Napangiti siya. He never fails to make her heart flutter, especially these past few days while he’s away for business. He made it a point to call her whenever possible and there were times when they video call each other and
“DOyou want me to stay for the night?” tanong ni Ace matapos patayin ang makina ang kotse.Pagkatapos manood ng sine ay niyaya siya nito sa isang exclusive bar na pagmamay-ari ng kaibigan nito. Dalawang araw nang wala si Armando dahil sa pag-aasikaso nito sa bago nitong itinatayong negosyo sa Palawan kaya ngayon na lang uli sila nagkaroon ng pagkakataon na magkita ng dalaga.Things haven’t been good between the two of them lately because of several reasons, one of which is their setup. He hates it every time he wanted to see her but she couldn’t because of his Dad. May mga pagkakataon rin na kahit may chance silang magkita ay ayaw ni Sahara dahil natatakot raw itong baka malaman ng kanyang ama.“Are you sure?” muling tanong ni Ace.Tumango lang si Sahara. Though she wanted very much to spend more time with Ace, she just couldn’t. She had a few drinks and feels like everything around her is moving. A
KITANG-KITAng dalawang mata ni Karen ang pagdating ni Sahara nang gabing iyon, ang pag-uusap ng dalawa, lalo na ang pag-iyak ni Baste sa balikat ng dating kasintahan. It shouldn’t really bother her but it did. Big time. It felt like a part of her was crushed inside while watching the two reunite.“I’ve never seen you cry like that since your Mom died,” she commented, almost in a whisper.It took her a while before she was able to talk to Sebastian about it and now, she almost regrets it. Tinapunan siya ng tingin ni Sebastian matapos humigop ng kape. Nang muli lamang itong tumungo, alam na ni Karen ang ibig no’ng sabihin - na ayaw na nitong pag-usapan pa ang tungkol doon.“I’m sorry, it’s just that...” Dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay nito. “Ngayon lang kita nakitang umiyak nang gano’n in front of your Mom’s coffin. All along, I thought you were holding up just fi
ALAMni Sahara na hindi na dapat siya nagpunta pa roon dahil alam naman niya na hindi na siya welcome sa buhay ng mga ito. Pero nang makita niya sa balita ang tungkol doon ay hindi napigilan ang sarili. After all, Baste had been a huge part of her life and nothing is going to change that.Sahara was shocked upon learning the news and she couldn’t help but visit the wake to give respect and extend her condolences to Baste. Nang makarating siya sa chapel ay halos mapuno ng tao ang kabuuan ng lugar kung saan nakalagak ang mga labi ng ina ng dating kasintahan. Sa unang tingin pa lamang ay halata na’ng may mga kaya sa buhay ang mga naroon - sa paraan ng pananamit, pagkilos at pananalita. Most were Mr. Montinola’s colleagues while the others were Karen’s elite friends.Bilang isa sa mga nangungunang kandidato sa pagkasenador, naging bahagi na ng balita ang pangalang Agusto Montinola at lahat ng mga mahahalagang pangyayari sa buha