RAMDAM na ramdam na ni Sahara ang init ng sikat ng araw na nagmumula sa butas-butas na bintana ng kuwarto kaya kahit antok na antok pa siya ay wala na siyang magawa kundi ang tumayo. Ayaw na sana niyang gumising nang umagang iyon, o kahit kailan dahil alam niyang isang nakakaumay na araw na naman ang haharapin niya.
Kalagitnaan noon ng linggo at ilang araw pa lamang siya roon sa lungga’ng iyon pero pakiramdam niya ay parang isang daan taon na siyang nagtitiis. Pakiramdam niya ay kahit ilang beses siyang maligo ay hindi maaalis ang alikabok sa kanyang katawan. Pagkatapos i-ipit ang mahabang buhok at tiklupin ang kumot ay bumaba na siya sa marupok na hagdan. Yari iyon sa iba’t-ibang klase ng kahoy, na sa sobrang luma ay makariringgan ng ‘crack’ sa tuwing tatapakan.
Alas sais na ng umaga, at dapat ay nakabihis na siya sa ganoong oras. Pero ni hindi pa siya nakakapag-almusal, o nakakapaligo. Nanlalata siyang kumuha ng isang la
AFTER 1 YEAR...“HETO na po ang breakfast n’yo ma’am.”Nginitian lamang ni Sahara si Ate Yolly matapos nitong ibaba ang dalang tray ng kanyang paboritong agahan sa maliit na pabilog na mesa doon sa veranda ng kanyang kuwarto. Fresh orange juice, Ceasar salad and grapes.“Trenta minutos na lang po, darating na ang sundo natin,” nakangiti nitong pahabol. Mabulaklak ang kulay asul nitong polo, na may katernong kulay itim na slacks. Mag-iisang taon na rin niya itong kasa-kasama saan man siya magpunta, at ito ang nag-aasikaso sa lahat ng kailangan niya –pagkain, mga damit, schedule, at sa lahat na.Sa tingin niya ay mahigit trenta anyos na si Ate Yolly, dahil hindi naman nito binabanggit ang tunay nitong edad. Masayahin ito, biba at madaling makagaanan ng loob. Maganda rin ang ngiti nito, pati ang mga mata. Maliit ito sa kanya ng ilang pulgada, may kaitiman ang bal
“SORRY, I’m late. Nakita ko ‘yung mga ka-frat ko ‘nung college, ang hirap kumawala.”Isang halik sa pisngi ang bati ni Ricky sa kanya nang makita siya roon sa lounge area ng hotel na pinili nito. That weekend vacation was his birthday gift to her, something that she’s been waiting for a very long time. Hindi man singlayo o singganda ng Dumaguete, Subic is also heavenly when it comes to tranquility. He was still wearing his formal black coat and tie and looking as handsome as ever.“Let’s have coffee first before your night swimming. Then, dinner,” aya nito sa kanya. Inalalayan siya nitong tumayo at pinauna siya nitong lumakad hanggang sa coffee shop. Ganoon sila parati kapag nasa labas, kapag nasa pampublikong lugar. Hindi sila maaaring makitang sweet o kaya ay masyadong malapit sa isa’t-isa dahil alam nilang maraming mata ang nakamasid lamang sa paligid.This is probably the wors
FOR Sahara, the entire dinner was AWKWARD. Ricky was there, Ace, and Helga. The woman was taller than her, fairer. Pero siyempre, hindi siya papayag na mas maganda ito sa kanya. Helga was just tall, white and blonde, and that’s it. Ang bulong nga sa kanya ni Ricky habang nagdi-dinner nang mapansin nito ang paminsan-minsan niyang pagtingin kay Helga – “You’re a lot more beautiful than her, Sahara.”Ano nga ba ang gustong patunayan ni Ace at bakit kailangan nitong isama ang Helga na iyon sa dinner? He said that he’s not gonna bring a date and there he was with his some girl na parang hindi mapaghiwalay. Wala yatang oras na hindi naka-angkla ang mahabang braso nito kay Ace na para bang parating may aagaw rito.Mabuti na lamang at nauna na itong nagpaalam dahil mayroon pa raw itong party na kailangang attend-an. Nagpasalamat siya sa Diyos dahil hindi niya alam kung paanong pakikipag-plastikan ang gagawin niya
NAKAHINGA ng maluwag si Sahara nang sa wakas natapos ang tila buong gabi’ng hapunan na iyon. She must admit that she missed Ace and she wanted to spend more time with him – or even just stare at him. Pero hindi sa ganoong paraan, at pagkakataon. Ricky was there, and Helga, and she couldn’t do anything but pretend that her feelings doesn’t exist.Inilapag niya ang baso ng fresh buko juice sa mesa at nahiga roon sa rattan lounge habang nakatanaw sa ilang magkakapareha na lumalangoy doon sa pabilog na swimming pool. Napakaganda ng gabing iyon, maliwanag ang bilog na buwan at malamig ang simoy ng hangin.Ngayon pa lamang, gusto na niyang umuwi. Kung nalaman lang niya na doon sa Subic niya muling makikita si Ace, nagkasya na lamang sana siya sa isang romantic dinner sa condo unit niya. Gusto na niyang yayaing umuwi si Ricky pero siguradong hindi ito papayag. Mayroon pa itong business meetings doon na dapat asikasuhin, at
“RICKY, parang ayoko yata. Let’s just spend the day here at the hotel or just go shopping instead.”Natawa si Ricky habang pababa sila ng hagdan. “Why? You’ve been asking me to go jet skiing, hindi ba? Now’s your chance. Don’t worry, you’ll be in good hands. Ace is one of the best when it comes to extreme activities, I’m telling you.”Natanaw na niya si Ace doon sa lobby na kausap ang isang matangkad na babae. At kahit nakatalikod pa iyon sa kanila ay alam niyang si Helga iyon. She was wearing a see-through dress, almost revealing her bright pink bikini underneath. Malakas ang tawa nito sa kung ano man ang sinasabi ni Ace. It was too late to back out now. naroon na sila
THE jet ski experience was probably the most exhilarating thing she has tried in her life. Kung tatanungin kung uulitin niya iyon, hindi ang sagot niya - hindi dahil sa hindi niya kaya ang pagka-extreme ng activity kundi dahil sa hindi kaya ng puso niyang muling makasama si Ace buong araw, nahahawakan pero hindi makausap tungkol sa mga bagay na dapat pag-usapan. Now, Sahara realized that she could not pretend to be someone that she’s not and her heart couldn’t lie. She still has feelings for Ace. It doesn’t matter what kind of feelings it was – all she knows is that he still has that effect on her. Nang muli niya itong makita pagkaraan ng matagal na panahon, pakiramdam niya ay bigla siyang nabuhay. Parang biglang may isang bahagi ng kanyang puso ang muling tumibok. She felt happy, alive, without really knowing why.
MAHIGIT kalahating oras nang nakatingin si Ace sa monitor ng laptop at hindi niya pansin na kanina pa siya pinagmamasdan ni Agustin sa ganoong ayos. Ilang sandali na lamang ay male-late na sila sa kanilang client meeting pero tila wala siyang balak tumayo o gumalaw man lamang.“Sir Ace, are you okay?” tanong ni Agustin sa kanya.Tumango siya pero hindi natinag. Simula nang pumasok siya sa opisina ay wala nang patid ang pagpaalala nito ng mga kailangan niyang gawin nang araw na iyon – mga meetings, mga updates sa bagong projects, mga cancelled photoshoots, mga problema sa models, at iba pa. Hindi pa man nakakapangalahati ang araw ay pakiramdam niya ay susuko na ang utak at katawan niya dahil sa trabaho. “It’s time, sir Ace,&r
“ARE you sure you’ll be fine? P’wede kitang ihatid bago ako tumuloy sa meeting ko.”Umiling si Sahara at hinalikan sa labi si Ricky. “I’ll be fine. Magpapahatid na lang ako kay Mang Julio. Isasama ko si Ate Yolly kung-““No, no. It’s not what I meant.”Ang pagkakaroon ng bantay ang ibig nitong sabihin. Noon pa man ay hindi siya nito pinapayagang umalis mag-isa, lalo na kung gabi. Parati niyang kasama si Ate Yolly at parati siyang pinahahatid o pinasusundo kay Mang Julio sa tuwing kailangan niyang umalis, lalo na’t kung walang kinalaman sa trabaho. Kahit nga sa pagpunta niya sa mga go-sees, auditions at photoshoots ay mayroon siyang kasama. pagpasok sa opisina ay may
NAG-INATsiya at inilapat ang likod sa sandalan ng upuan. Saglit niyang isinara ang mga mata at tsaka kinapa ang cellphone sa ibabaw ng mesa.Limang missed calls, apat na text messages, isang notification sa messenger - lahat ay galing sa iisang tao. Napangiti siya at napailing matapos maisilid ang telepono sa loob ng bag. Isa-isa na rin niyang inilagay ang mga gamit sa tote bag at inayos ang pagkakasuot ng salamin sa mata.Pagkatapos siguruhing patay na ang lahat ng ilaw sa shop at nakakandado na ang pinto ay lumakad na siya pauwi.Mangilan-ngilan na lang ang tao sa daan nang mga oras na iyon, mga galing sa trabaho na tulad niyang pauwi na sa kani-kanilang bahay. Iyon ang isa sa mga nagustuhan niya sa subdibisyon na ‘yon. Tahimik, simple. Malayung-malayo sa nakasanayan na niyang buhay sa Maynila. Ngayon, hindi na siya naghahangad ng marangyang buhay o ng kasikatan dahil ngayon, nasa kanya na ang pinakamahalagang bagay na sadyang nagi
“SHIT, Sahara, a-ano 'to? Ano'ng kalokohan 'to?”Hindi na namalayan ni Sahara na tumutulo na ang luha niya habang nakatutok kay Max ang hawak niyang baril. Kahit sina Ace at Armando ay napanganga sa pangyayari.“Sahara, baby...Ibaba mo ‘yan, baka pumutok ‘yan,” anito, iiling-iling. Akma itong lalapit sa kanya pero maagap siyang lumayo rito.“Ipuputok ko talaga ‘to, Max. Papatayin talaga kita, hayop ka!”“Come on, Sahara.” Sa halip na matakot ay natawa pa si Max. “Hindi ‘to kasama sa plano natin.”“Wala tayong plano, Max. Ikaw lang ang nag-plano ng lahat ng ‘to kaya huwag mo ‘kong idadamay sa kademonyohan mo!”Doon biglang nag-init ang dugo ni Max. Sinuntok nito ang mesa na agad na nagpadugo sa kamao nito. Pero tila wala itong sakit na naramdaman at nagawa pa nitong isalya ang mesa na nagpagulat sa kanya, dahilan para m
TUMAYOsi Max mula sa pagkakaluhod sa harap ni Sahara. Tinitigan siya nito nang mabuti at saka itinutok ang baril sa ulo ni Ace, at pagkatapos ay kay Armando.“So, Sahara, baby, nakapili ka na ba kung sino dito sa dalawang ito ang uunahin natin?”Mula sa pagkakayuko ay dahan-dahang nagtaas ng tingin si Sahara. Natatabingan ng makapal na hibla ng buhok ang halos buong mukha nito kaya hindi masyadong maaninag ang ekspresyon ng dalaga.“Kung ako ang papipiliin, unahin ko na ‘tong mas bata. Kumukulo ang dugo ko sa tarantado’ng ‘to, eh.” Idiniin ni Max ang dulo ng baril sa sintindo ni Ace. “Ano, baby? Tuluyan ko na ‘to?”“Huwag!” Mula kay Ace ay binalikan niya ng tingin si Max.“Ah, etong si Tanda ba ang gusto mong mauna?” nakangising nitong tanong sabay tutok ng baril kay Armando. “Kung sa bagay, kaunting taon na lang rin naman ang itatagal n
“HUWAGkang gagawa ng kahit na ano’ng pagsisisihan mo.”Halos pabulong iyong sinabi ni Max habang matalim ang pagkakatingin sa kanya. Pilit siya nitong pinaupo sa kama at agad itong tumabi sa kanya. Pormal na pormal ito sa suot na maroon na polo na pinatungan ng itim na blazer, itim na slacks at makintab na itim na balat na sapatos. Kung hindi niya ito kilala ay mapagkakamalan niya itong may mataas na posisyon sa isang malaking kompanya. He looked elegant and respectable, which was quite contradictory to his character.Matapos magpaalam kay Manang V na magliliwaliw kasama ng mga ka-trabaho ay tumuloy na siya sa parking area ta nagpahatid sa The Forum kung saan naroon ang opisina ng kanilang modelling agency.It was already her routine, actually. She goes to The Forum, have a cup of coffee, goes to the adjacent shopping center and spend at least 15 minutes there. She then takes a cap going to
DAHAN-DAHANGbinuksan ni Sahara ang mga mata at inaninag ang madilim na paligid. Wala siyang makita maliban na lamang sa repleksiyon ng buwan na kumikislap sa salamin ng basag na bintana at ang mga bubog ng mga iyon sa sahig. Sinubukan niyang gumalaw pero hindi niya iyon magawa dahil sa mahigpit na pagkakatali ng kanyang kamay sa kanyang likuran. Maging ang paa niya ay nakatali rin at nang tatangkain niyang sumigaw para humingi ng tulong ay tanging ungol lamang ang kanyang nakayanan. Mahigpit ang pagkakabusal sa kanyang bibig at tulad ng pagkakatali sa kanyang kamay at paa, kahit ano’ng pilit niyang tanggalin iyon ay hindi niya kaya. Napapikit siya nang biglang makaramdam ng matinding kirot sa sintido, na lumalala sa tuwing sinusubukan niyang gumalaw.Pilit niyang inisip kung ano ang nangyari at kung bakit siya napunta sa lugar na iyon. Ang huli lang niyang naaalala ay nagpunta siya sa restaurant para makipagkita kay Ace pero sa halip na si Ace ay
“SORRYif I wasn’t able to answer your call last night. Nakatulog agad ako pagdating ko from the shoot.”Pabulong iyon, para hindi marinig ni Armando na noon ay mahimbing nang natutulog sa kanyang tabi. Dahan-dahan siyang umupo sa kama, isinuot ang roba at pumunta sa balkonahe para doon ituloy ang tawag.“It’s late, bakit gising ka pa?” tanong niya sa kausap sabay tingin sa suot na wristwatch. Mag-a-alas tres na ng umaga at ilang oras na lamang ay gigising na si Armando. Kahit Sabado ay nakagawian na nitong gumising ng maaga para asikasuhin ang mga halaman nito sa hardin.“I just got back from the airport. Gusto ko lang marinig ang boses mo bago ako matulog.”Napangiti siya. He never fails to make her heart flutter, especially these past few days while he’s away for business. He made it a point to call her whenever possible and there were times when they video call each other and
“DOyou want me to stay for the night?” tanong ni Ace matapos patayin ang makina ang kotse.Pagkatapos manood ng sine ay niyaya siya nito sa isang exclusive bar na pagmamay-ari ng kaibigan nito. Dalawang araw nang wala si Armando dahil sa pag-aasikaso nito sa bago nitong itinatayong negosyo sa Palawan kaya ngayon na lang uli sila nagkaroon ng pagkakataon na magkita ng dalaga.Things haven’t been good between the two of them lately because of several reasons, one of which is their setup. He hates it every time he wanted to see her but she couldn’t because of his Dad. May mga pagkakataon rin na kahit may chance silang magkita ay ayaw ni Sahara dahil natatakot raw itong baka malaman ng kanyang ama.“Are you sure?” muling tanong ni Ace.Tumango lang si Sahara. Though she wanted very much to spend more time with Ace, she just couldn’t. She had a few drinks and feels like everything around her is moving. A
KITANG-KITAng dalawang mata ni Karen ang pagdating ni Sahara nang gabing iyon, ang pag-uusap ng dalawa, lalo na ang pag-iyak ni Baste sa balikat ng dating kasintahan. It shouldn’t really bother her but it did. Big time. It felt like a part of her was crushed inside while watching the two reunite.“I’ve never seen you cry like that since your Mom died,” she commented, almost in a whisper.It took her a while before she was able to talk to Sebastian about it and now, she almost regrets it. Tinapunan siya ng tingin ni Sebastian matapos humigop ng kape. Nang muli lamang itong tumungo, alam na ni Karen ang ibig no’ng sabihin - na ayaw na nitong pag-usapan pa ang tungkol doon.“I’m sorry, it’s just that...” Dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay nito. “Ngayon lang kita nakitang umiyak nang gano’n in front of your Mom’s coffin. All along, I thought you were holding up just fi
ALAMni Sahara na hindi na dapat siya nagpunta pa roon dahil alam naman niya na hindi na siya welcome sa buhay ng mga ito. Pero nang makita niya sa balita ang tungkol doon ay hindi napigilan ang sarili. After all, Baste had been a huge part of her life and nothing is going to change that.Sahara was shocked upon learning the news and she couldn’t help but visit the wake to give respect and extend her condolences to Baste. Nang makarating siya sa chapel ay halos mapuno ng tao ang kabuuan ng lugar kung saan nakalagak ang mga labi ng ina ng dating kasintahan. Sa unang tingin pa lamang ay halata na’ng may mga kaya sa buhay ang mga naroon - sa paraan ng pananamit, pagkilos at pananalita. Most were Mr. Montinola’s colleagues while the others were Karen’s elite friends.Bilang isa sa mga nangungunang kandidato sa pagkasenador, naging bahagi na ng balita ang pangalang Agusto Montinola at lahat ng mga mahahalagang pangyayari sa buha