TAKOT man, itinuloy pa rin ni Sahara ang paglipat sa unit ni Karen. Sinundo siya nito ng itim nitong sasakyan umaga ng Sabado. At nakahinga siya nang maluwag nang sa wakas ay malayo na siya sa kasumpa-sumpang bahay na iyon ni Michaela.
“Sino ‘yong lalaki na kanina pa tingin nang tingin sa ‘yo doon?” tanong ni Karen nang sa wakas ay nakarating na sila sa unit nito sa ika-apat na palapag ng condominium.
“B-boyfriend ng pinsan ko.” Iyon na lang ang itinugon niya dahil hindi niya kayang sabihin kay Karen ang totoo. Hindi pa sa ngayon.
“In fairness, cute ha. At ang lalaki ng muscles!” may himig na panunukso nitong sabi. “I’m sure alam mo ‘yan!”
Napailing na lang si Sahara. She knew Max more than those muscles. “Boyfriend ‘yon ng pinsan ko,” pagdidiin niya dahil alam niya ang ibig sabihin ng mga tingin ng kaibigan.
“Sus
“PAGKATAPOS ng graduation, ano’ng plano mo?” bulong sa kanya ni Baste. Magkatabi silang nakaupo sa harap ng klase, parehong may hawak na libro.“H-hindi ko pa sigurado…maghahanap siguro ng trabaho?” tugon niya, nang pabulong rin. Hawak ni Sahara ang makapal na libro at itinayo niya iyon doon sa desk, na ginaya ni Baste. “Ikaw?”“Ganoon rin.” Hinawakan ni Baste ang isa niyang kamay at pinisil-pisil iyon. “Kung puwede lang na pareho tayo ng kumpanya na pasukan, mas maganda sana. Para parati pa rin tayong magkasama.”Inihilig ni Sahara ang ulo sa balikat ni Baste at tsaka ipinagpatuloy ang pagbabasa. Sa mga ganoong pagkakataon lamang siya nakakaramdam ng katahimikan ng utak ng katahimikan ng loob. Sa tuwing kasama niya si Baste, parang biglang nawawala ang lahat ng alalahanin niya sa buhay at parang kayang-kaya niyang lampasan ang kahit na anong pagsubok na darating pa.&ldq
“BASTE? Ano’ng ginagawa mo rito?” Umiikot na ang paningin ni Sahara nang makita si Baste sa harap niya. Hindi nga siya sigurado kung si Baste iyon dahil hirap siyang aninagin ito dahil na rin sa madilim na paligid ng bar. Umayos siya ng upo doon sa bar stool para mas makita nang malinaw ang binata.“Tinawagan ako nu’ng Karen, ‘yung kaibigan mo. Puntahan raw kita rito,” medyo malakas nitong sabi. Halos hindi sila magkarinigan dahil sa lakas ng tugtog. “Ano bang nangyari, bakit ka naglasing?”Umiling-iling siya nang nakangiti. “Hindi ako lasing…”“Ano’ng hindi, tingnan mo nga ang sarili mo, ni hindi ka na makaupo nang maayos.”Tinabihan siya ni Baste at inalalayang makatayo. Oo, aaminin niyang marami-rami siyang nainom nang gabing iyon at totoong hindi na yata niya kayang maglakad mag-isa. Pero malinaw na malinaw ang utak niya at alam niyang pin
KINAKABAHANG pumasok si Sahara sa klase ni Del Mundo nang araw na iyon. Naroon na si Baste, at halos kasunod lamang siya ni Del Mundo. Mabilis siyang naupo sa tabi ng kasintahan.“Ano’ng nangyari sa iyo? Bakit ka late?” nag-alalang tanong ni Baste pagkatapos niyang maupo at kunin ang libro sa bag. “Mukhang mainit ang ulo ni Del Mundo ngayon. Baka magpa-quiz ‘yan. Nakapag-aral ka ba?”Umiling siya. “Late na ‘ko nakauwi. Madaling-araw na natapos ‘yung go-see nung in-apply-an kong modeling agency,” bulong niya. Nang tapunan niya ng tingin si Del Mundo, nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa kanilang lahat.Dumako sa direksiyon niya ang mga mata nito at bigla siyang kinabahan. She knew that kind of stare from him. He’s either angry or disappointed and with what she told him, she’s certain that he’s both. Kailangan na nilang tigilan ang pagkikita dahil kung hindi, pare
ISANG linggong walang balita si Sahara tungkol kay Del Mundo at hindi na rin ito pumapasok sa kanilang klase. Ayon sa kanilang naging substitute teacher, naaksidente raw ito at na-ospital. Kung ano ang tunay na nangyari, walang nakakaalam.At nang muli itong nagpakita sa kanilang klase ay may cast pa ito sa kaliwang kamay at ilang pagaling na gasgas sa mukha. Pero hindi doon nagulat si Sahara, kundi sa hindi nito pagpansin sa kanya. Wala siyang natanggap na anumang text message o tawag mula rito pagkatapos ng nangyaring ‘aksidente’.“Hindi naman talaga na-aksidente si Prof Del Mundo, eh,” sabi ng isa nilang ka-eskuwela. Kalalabas lamang ni Del Mundo noon. Agad na naglapitan ang iba at nakiumpok sa usapang iyon. “May bumugbog raw kay sir sa parking area.”“Pa’no mo naman nalaman?” tanong ng isa.“Uncle ko kaya ‘yung may hawak ng kaso ni Prof. Nahagip raw ng CCTV, ayun,
SA library.Halos alas siyete na noon ng gabi at iilan na lamang ang mga estudyante sa library. Doon sila pumuwesto sa dulong bahagi kung saan sila lamang dalawa ang tao. They sat next to each other and propped a huge book on top of the table, covering their heads.And then she kissed him ever so slowly – tempting, teasing. She could hear his heavy breathing and when she tried to deepen the kiss, he started to groan – which caught the librarian’s attention.At minsang sinubukan nila iyon sa dating laboratory sa ika-tatlong palapag ng Science Building, na ngayon ay hindi na masyadong ginagamit.“S-sigurado kang walang makakakita sa atin dito?” nag-aalalang tanong ni Baste.Tumango siya at dahan-dahang isinara ang pinto. “Wala nang pumupunta rito, maliban sa janitor. But don’t worry, lunch break nila.”Si Sahar
1 AM. Gising na gising pa sina Sahara at Baste at kapwa nagkukunwaring abala sa ginagawa – si Sahara sa pagsusulat sa kulay itim na notepad, si Baste sa paggawa ng kanilang research paper sa laptop. Magkatabi silang nakaupo sa paanan ng kama, pinipigilan ang mga sariling tingnan ang isa’t-isa.Sahara is now wearing her favorite sleepwear, her comfortable huge T-shirt while Baste has his favorite shirt and boxers. And both of them had just done taking a shower.She could smell him beside her. That fresh soap and his cologne scent, something that always reminds her of her childhood. Medyo basa pa ang buhok nito at naisip niya kung ano ang pakiramdam noon kapag sinuklay niya sa pagitan ng kanyang mga daliri.Bukas ang airconditioner ng kuwarto pero init na init ang pakiramdam ni Sahara at alam niya kung bakit.“Medyo late na, gusto mo nang matulog?” tanong ni Baste.“Sige.”
AFTER what happened, Sahara and Baste never talked about ‘what happened or didn’t happen’, na para bang panaginip lamang ang lahat. Hindi na niya iyon binanggit pa, at ganoon din si Baste. Everything went back to normal, thank God.May mga pagkakataong gusto niyang itanong rito kung nagbago ba ang pagtingin nito sa kanya pero natatakot siya sa maaaring sagot nito kaya hinayaan na lang rin niya. Ang mahalaga para sa kanya, maayos pa rin ang relasyon nila sa isa’t-isa.Sahara was pleased that everything’s falling into place – her relationship with Baste, her singing and modeling gigs, and her graduation. Ilang linggo na lamang, ga-graduate na sila at excited siya sa mga mangyayari. Isa na lang naman talaga ang pinoproblema ni Sahara.Si Del Mundo.Hindi na siya nakakatanggap ng tawag o text messages mula kay Del Mundo, na dapat naman niyang ikatuwa. Pero kung bakit mas lalo niyang ikina-kaba iyon ay
“HI, may I join you?”Nilingon ni Sahara ang lalaking biglang lumitaw mula kung saan. Hinahanap niya noon ang lighter sa loob ng kanyang maliit na bag kaya hindi niya napansin na may umupo na pala sa bar stool sa kanyang tabi.“I’m Ace…you are?”Kumuha siya ng isang stick ng sigarilyo at inilagay iyon sa kanyang labi. Without looking at the man, she introduced herself, “Sarah.”“You were great back there,” sabi nito sabay alok ng sarili nitong Zippo. Binuksan nito iyon at itinapat sa kanyang sigarilyo.“Thanks,” simple niyang sabi. Wala siya sa mood makipag-usap sa kahit na sino, lalo na ngayong pagod siya. She just finished five songs and still had to perform on stage but she already felt exhausted. She’s not even supposed to have a cigarette but she’s got to calm her nerves. Hindi niya inaasahan na napakaraming tao pala an
NAG-INATsiya at inilapat ang likod sa sandalan ng upuan. Saglit niyang isinara ang mga mata at tsaka kinapa ang cellphone sa ibabaw ng mesa.Limang missed calls, apat na text messages, isang notification sa messenger - lahat ay galing sa iisang tao. Napangiti siya at napailing matapos maisilid ang telepono sa loob ng bag. Isa-isa na rin niyang inilagay ang mga gamit sa tote bag at inayos ang pagkakasuot ng salamin sa mata.Pagkatapos siguruhing patay na ang lahat ng ilaw sa shop at nakakandado na ang pinto ay lumakad na siya pauwi.Mangilan-ngilan na lang ang tao sa daan nang mga oras na iyon, mga galing sa trabaho na tulad niyang pauwi na sa kani-kanilang bahay. Iyon ang isa sa mga nagustuhan niya sa subdibisyon na ‘yon. Tahimik, simple. Malayung-malayo sa nakasanayan na niyang buhay sa Maynila. Ngayon, hindi na siya naghahangad ng marangyang buhay o ng kasikatan dahil ngayon, nasa kanya na ang pinakamahalagang bagay na sadyang nagi
“SHIT, Sahara, a-ano 'to? Ano'ng kalokohan 'to?”Hindi na namalayan ni Sahara na tumutulo na ang luha niya habang nakatutok kay Max ang hawak niyang baril. Kahit sina Ace at Armando ay napanganga sa pangyayari.“Sahara, baby...Ibaba mo ‘yan, baka pumutok ‘yan,” anito, iiling-iling. Akma itong lalapit sa kanya pero maagap siyang lumayo rito.“Ipuputok ko talaga ‘to, Max. Papatayin talaga kita, hayop ka!”“Come on, Sahara.” Sa halip na matakot ay natawa pa si Max. “Hindi ‘to kasama sa plano natin.”“Wala tayong plano, Max. Ikaw lang ang nag-plano ng lahat ng ‘to kaya huwag mo ‘kong idadamay sa kademonyohan mo!”Doon biglang nag-init ang dugo ni Max. Sinuntok nito ang mesa na agad na nagpadugo sa kamao nito. Pero tila wala itong sakit na naramdaman at nagawa pa nitong isalya ang mesa na nagpagulat sa kanya, dahilan para m
TUMAYOsi Max mula sa pagkakaluhod sa harap ni Sahara. Tinitigan siya nito nang mabuti at saka itinutok ang baril sa ulo ni Ace, at pagkatapos ay kay Armando.“So, Sahara, baby, nakapili ka na ba kung sino dito sa dalawang ito ang uunahin natin?”Mula sa pagkakayuko ay dahan-dahang nagtaas ng tingin si Sahara. Natatabingan ng makapal na hibla ng buhok ang halos buong mukha nito kaya hindi masyadong maaninag ang ekspresyon ng dalaga.“Kung ako ang papipiliin, unahin ko na ‘tong mas bata. Kumukulo ang dugo ko sa tarantado’ng ‘to, eh.” Idiniin ni Max ang dulo ng baril sa sintindo ni Ace. “Ano, baby? Tuluyan ko na ‘to?”“Huwag!” Mula kay Ace ay binalikan niya ng tingin si Max.“Ah, etong si Tanda ba ang gusto mong mauna?” nakangising nitong tanong sabay tutok ng baril kay Armando. “Kung sa bagay, kaunting taon na lang rin naman ang itatagal n
“HUWAGkang gagawa ng kahit na ano’ng pagsisisihan mo.”Halos pabulong iyong sinabi ni Max habang matalim ang pagkakatingin sa kanya. Pilit siya nitong pinaupo sa kama at agad itong tumabi sa kanya. Pormal na pormal ito sa suot na maroon na polo na pinatungan ng itim na blazer, itim na slacks at makintab na itim na balat na sapatos. Kung hindi niya ito kilala ay mapagkakamalan niya itong may mataas na posisyon sa isang malaking kompanya. He looked elegant and respectable, which was quite contradictory to his character.Matapos magpaalam kay Manang V na magliliwaliw kasama ng mga ka-trabaho ay tumuloy na siya sa parking area ta nagpahatid sa The Forum kung saan naroon ang opisina ng kanilang modelling agency.It was already her routine, actually. She goes to The Forum, have a cup of coffee, goes to the adjacent shopping center and spend at least 15 minutes there. She then takes a cap going to
DAHAN-DAHANGbinuksan ni Sahara ang mga mata at inaninag ang madilim na paligid. Wala siyang makita maliban na lamang sa repleksiyon ng buwan na kumikislap sa salamin ng basag na bintana at ang mga bubog ng mga iyon sa sahig. Sinubukan niyang gumalaw pero hindi niya iyon magawa dahil sa mahigpit na pagkakatali ng kanyang kamay sa kanyang likuran. Maging ang paa niya ay nakatali rin at nang tatangkain niyang sumigaw para humingi ng tulong ay tanging ungol lamang ang kanyang nakayanan. Mahigpit ang pagkakabusal sa kanyang bibig at tulad ng pagkakatali sa kanyang kamay at paa, kahit ano’ng pilit niyang tanggalin iyon ay hindi niya kaya. Napapikit siya nang biglang makaramdam ng matinding kirot sa sintido, na lumalala sa tuwing sinusubukan niyang gumalaw.Pilit niyang inisip kung ano ang nangyari at kung bakit siya napunta sa lugar na iyon. Ang huli lang niyang naaalala ay nagpunta siya sa restaurant para makipagkita kay Ace pero sa halip na si Ace ay
“SORRYif I wasn’t able to answer your call last night. Nakatulog agad ako pagdating ko from the shoot.”Pabulong iyon, para hindi marinig ni Armando na noon ay mahimbing nang natutulog sa kanyang tabi. Dahan-dahan siyang umupo sa kama, isinuot ang roba at pumunta sa balkonahe para doon ituloy ang tawag.“It’s late, bakit gising ka pa?” tanong niya sa kausap sabay tingin sa suot na wristwatch. Mag-a-alas tres na ng umaga at ilang oras na lamang ay gigising na si Armando. Kahit Sabado ay nakagawian na nitong gumising ng maaga para asikasuhin ang mga halaman nito sa hardin.“I just got back from the airport. Gusto ko lang marinig ang boses mo bago ako matulog.”Napangiti siya. He never fails to make her heart flutter, especially these past few days while he’s away for business. He made it a point to call her whenever possible and there were times when they video call each other and
“DOyou want me to stay for the night?” tanong ni Ace matapos patayin ang makina ang kotse.Pagkatapos manood ng sine ay niyaya siya nito sa isang exclusive bar na pagmamay-ari ng kaibigan nito. Dalawang araw nang wala si Armando dahil sa pag-aasikaso nito sa bago nitong itinatayong negosyo sa Palawan kaya ngayon na lang uli sila nagkaroon ng pagkakataon na magkita ng dalaga.Things haven’t been good between the two of them lately because of several reasons, one of which is their setup. He hates it every time he wanted to see her but she couldn’t because of his Dad. May mga pagkakataon rin na kahit may chance silang magkita ay ayaw ni Sahara dahil natatakot raw itong baka malaman ng kanyang ama.“Are you sure?” muling tanong ni Ace.Tumango lang si Sahara. Though she wanted very much to spend more time with Ace, she just couldn’t. She had a few drinks and feels like everything around her is moving. A
KITANG-KITAng dalawang mata ni Karen ang pagdating ni Sahara nang gabing iyon, ang pag-uusap ng dalawa, lalo na ang pag-iyak ni Baste sa balikat ng dating kasintahan. It shouldn’t really bother her but it did. Big time. It felt like a part of her was crushed inside while watching the two reunite.“I’ve never seen you cry like that since your Mom died,” she commented, almost in a whisper.It took her a while before she was able to talk to Sebastian about it and now, she almost regrets it. Tinapunan siya ng tingin ni Sebastian matapos humigop ng kape. Nang muli lamang itong tumungo, alam na ni Karen ang ibig no’ng sabihin - na ayaw na nitong pag-usapan pa ang tungkol doon.“I’m sorry, it’s just that...” Dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay nito. “Ngayon lang kita nakitang umiyak nang gano’n in front of your Mom’s coffin. All along, I thought you were holding up just fi
ALAMni Sahara na hindi na dapat siya nagpunta pa roon dahil alam naman niya na hindi na siya welcome sa buhay ng mga ito. Pero nang makita niya sa balita ang tungkol doon ay hindi napigilan ang sarili. After all, Baste had been a huge part of her life and nothing is going to change that.Sahara was shocked upon learning the news and she couldn’t help but visit the wake to give respect and extend her condolences to Baste. Nang makarating siya sa chapel ay halos mapuno ng tao ang kabuuan ng lugar kung saan nakalagak ang mga labi ng ina ng dating kasintahan. Sa unang tingin pa lamang ay halata na’ng may mga kaya sa buhay ang mga naroon - sa paraan ng pananamit, pagkilos at pananalita. Most were Mr. Montinola’s colleagues while the others were Karen’s elite friends.Bilang isa sa mga nangungunang kandidato sa pagkasenador, naging bahagi na ng balita ang pangalang Agusto Montinola at lahat ng mga mahahalagang pangyayari sa buha