She looked away. Gusto niyang maiyak at maging emosyonal ngunit hindi ito ang panahon para sa mga bagay na ‘yon. They have to leave. Lumalakas na ang ulan at baka may kung anong puno ang matumba at makahadlang sa kanilang byahe. “Umalis na tayo rito, Mr. Khaleesi. Palakas na nang palakas ang ulan,”
“Can you still walk?” he asked. She looked at him confusedly. “Bakit? K-kamay ko lang naman ang nasugatan. Saka, nasaan ba tayo?” Ang dami namang tanong. Umigting ang panga ni Beau at lumabas na ng sasakyan kahit sobrang lakas ng ulan. He closed the door and turned around to open the doors for Em
She’s looking at the pouring rain outside the window. Parang wala nang balak tumigil ang ulan sa lakas ng buhos nito. Maitim ang kalangitan na kanina lang ay kulay asul. At sa kasamaang palad, apektado ng ulan ang signal kaya naman hindi niya magawang tawagan si Selim o ang i-chat ito sa social medi
Kung bakit ba kasi umulan nang ganito kalakas? Kung alam niya lang na mauuwi sa bagyo ang masamang panahon na sinabi ng kanyang sekretarya, sana pala hindi na siya tumuloy. Nang bumungas ang pinto ay agad siyang humakbang palabas. Dumiretso siya sa harap ng pinto na kanilang inuukupa. Tinapat niya
Nang makahanap siya ng maliit na batya agad niya itong kinuha. She filled it with lukewarm water before walking back toward the bed. Nilapag niya ang batya sa center table at kinuha ang kanyang purse para kunin ang kanyang face towel. Thank heavens for creating leather type of purses. Hindi nababas
Malamig. Yan ang nararamdaman ni Emory habang yakap-yakap ang kanyang sarili. Hindi niya alam kung paanong nakapagbihis agad siya. Ngunit isang tao lang naman ang kasama niya sa silid na ito kaya’t paniguradong ito ang nagbihis sa kanya. Does that mean… he saw her naked body once again? Agad siyan
“Stop addressing me formally,” he said. “Our business hours is done. We’re not stuck up here as employer and employee. So please, drop the formality.” “Hindi ko lang po mapigilan,” she replied and forced a smile. “If we’re not here as employer and employee, then what are we?” Gusto niyang supalpal
They’re just each other’s past. Nothing more, nothing less. Nang maramdaman ni Beau na hindi siya yumakap pabalik ay kumalas ito sa yakapan nila. He looked at her eyes and saw the sadness in his eyes. Hinawakan nito ang kanyang pisngi at pinunasan ang luha sa kanyang mga pisngi. “Why are you cryin