" THE DINNER WITH HIS FAMILY"
Napakurap ako nang ilang beses. Ayaw ata ma-sink in sa utak ko na siya nga! Napatingin ako kay Kyrex na nakatingin na pala sa akin. Hindi bakas sa kanyang mukha ang pagkabigla na ang babaeng mapapangasawa nya pala ay ang babaeng dinala nya sa condo nya. Seryoso syang nakatitig sa akin at kitang-kita ko ang paglunok nya. Sa lakas nang kabog ng puso ko animo'y para akong nabibingi kasabay ang mainit na pakiramdam kahit naka-aircon naman. Naramdaman kong nag tinapik ako ni mommy at sinenyasan akong tumayo kaya agad akong tumayo at binati sila. " Good evening Mr. and Mrs. Watson." panimulang bati ko sa kanila at ngumiti. " Magandang gabi, hija. I want you to formally meet my son, Kyrex Watson, your fiance." Nakangiting banggit ni Mr. Watson sabay tingin kay Kyrex. Ngumiti siya nang napakatamis tignan sa mata ng ibang tao ngunit para sa akin, kitang-kita ko ang kaplastikan nito. Lumapit sya sa akin at hinalikan ang pisngi ko sabay bati ng " Nice to meet you, Elyse." Bigla naman akong naistatwa sa ginawa nya, di ko inaasahan yun. Nakaupo na kaming lahat ngayon at ilang minuto na rin ang lumipas. Naguusap at nagtatawanan pa ang mga magulang ko at sina Mr. Watson. Paminsan-minsan sumasali rin si Kyrex habang ako ay nanahimik lang dito. Di ko pa rin inaasahan na ang lalaking to ay isang Watson pala. Nag-iisang anak at tagapagmana nila! Sa dinami-dami ba namang lalaki sa mundo, sya pa na nakilala ko nung nalasing ako at napadpad sa sasakyan nya tapos sa condo ang papakasalan ko? Aksidente ba ito o tinadhana? Habang tahimik akong kumakain at nakatitig sa plato ko, di ko maiwasang hindi sulyapan si Kyrex at nahuhuli naman ako nito kaya agad akong umiiwas nang tingin. Ang seryoso nya tignan at mesteryoso. Umaakto na parang ngayon lang kami nagkita at hindi man lang nabigla na nakita ako. Ganito ba talaga sya o dahil andito kami sa harapan at kasama namin ang mga magulang namin? " Masaya akong nakita nating muli ang isa't isa ngayon at hindi na rin magtatagal ay mag-iisa na ang ating mga pamilya." Nakangiting tugon ni dad kina Mr. Watson at sinubo ang pagkaing nasa kutsara nya. " Nagagalak din ako. At sa kasunduang ito, magiging malakas at successful din ang ating mga negosyo dahil nagsama na ang Saavedra at Watson." Pagsang-ayon naman ng daddy ni Kyrex. " Bueno, pag-usapan na rin natin ngayon ang kasalan ng ating mga anak kung kailan ito." Tugon naman ni mommy at tinignan kaming dalawa ni Kyrex. Napahawak ako nang mahigpit sa kutsara at tinidor na hawak ko. Heto na nga ang matagal ko nang kinakatakutan, ang kasalan, ang matali habang buhay sa taong hindi ko gusto kahit nakilala ko saglit. " Paano kung pagka-graduate nalang ni Elyse? Total last year nya naman ngayon, right?" Suggestion naman ng mommy ni Kyrex habang nakataas pa ang kilay at nakangiting tumingin sa akin. " Opo." Ang tanging sagot ko nalang tsaka sinabayan nang matamis na ngiti upang kapani-paniwala. " That's good kasi magiging busy din to si Elyse kasi fourth year na, may pupuntahan na silang mga school at mag-oobserve ng class." Pagpuno pa ni daddy bilang pagsang-ayon kay Mrs. Watson. " Mas mabuti na rin yang medyo malayo pa para makilala pa nila ang isa't isa. For sure magkakasundo silang dalawa, diba?" Saad naman ni Mr. Watson at tinignan pa nila kaming lahat. Ngumiti ako para sabihing sang-ayon ako kahit kanina pa nangangawit tung labi ko sa pagngiti sa kanila. Medyo nagulat ako nang biglang hawakan ni Kyrex ang kamay ko na nakapatong sa mesa. " Opo, makakaasa kayo. Alam ko namang hindi mahirap pakisamahan ang magiging asawa ko." Saad nito sabay tingin sa akin na parang kinakausap nya ako sa mata at sinasabing ' sumang-ayon kana dyan total wala naman tayong magagawa'. "O-po naman." Utal kong pagkasagot at mas hinawakan nang mahigpit ang kamay ni Kyrex. " Nakikita naman namin kahit ngayon pa lang na okay at bagay talaga kayo sa isa't isa." Saad ulit ng mommy ni Kyrex. Hay, kelan ba to matatapos? Ang dami nilang sinasabi. Napapagod na'ko magpanggap kahit ilang beses ko na tung ginagawa. Gusto ko ng umuuwi, nakaka-tense ang usapan nila huhuhu. Buti nalang tumigil na rin sila sa pagtatanong sa amin kasi kanina pa sila. Parang na-iihi na tuloy ako dito, jusko! Naghiwa ako ng steak na kakalagay lang ng waiter dito sa mesa dahil gusto kong kumain. Nakakatakam ang itsura. " Paano kaya Mr. and Mrs. Saavedra if they were going to live together? Total ikakasal na sila, kailangan nilang pakisamahan ang isa't isa at makilala nang husto para naman makapag-adjust sila sa ugali ng isa't isa." Muling saad ni Mrs. Watson kaya napahawak ako sa chest ko habang umuubo dahil nabilaukan ako sa kinain kong steak. Dali-dali naman akong binigyan ng tubig ni mommy at agad ininom iyon. " Okay ka lang, hija?" Nagaalalang tanong ng daddy ni Kyrex kaya tumango nalang ako. Tama ba itong narinig ko? Titira kami sa iisang bahay para makilala nang lubusan ang isa't isa? No way! Ayoko, hindi magandang ideya yan. Tinignan ko si Kyrex at kinakausap ko sya gamit ang mga mata ko. Makuha ka sa tingin at huwag kang pumayag sa gusto nila. Ngunit bigo akong napatingin ulit sa plato ko nang ngumiti ito sa kanila at sinabing okay lang para sa kanya. " Okay lang din ba sa iyo, Elyse?" Tanong ni Mr. Watson. As if naman makakatanggi pa ko sa kanila? Hindi naman kasi umo-o na yung isa kaya ngumiti nalang ako sinabing okay lang kahit labag sa loob ko. Andito na'ko sa kwarto ngayon, nakahiga sa kama habang tinititigan ang kisame dahil hindi pa rin ako makatulog dahil sa nangyari kanina. Akala ko after ng meeting na yun ay magkikita nalang kami pag malapit na yung kasal pero mukhang hindi yun ang mangyayari dahil sa nakakabwiset na ideya na yun. Napahilamos nalang ako sa mukha ko sa inis. Ang awkward na nga ng first encounter namin tapos makikita pa namin ang isa't isa sa bahay. Hindi lang minsan kundi araw-araw. Hahanapan pa raw kami ng bahay na tutuluyan namin kung saan hindi ako mahihirapan sa araw-araw na byahe dahil may pasok pa'ko samantalang sya ay tumutulong sa daddy niya sa pagpapatakbo ng kompanya. Living with someone you barely know lalo na't alam mong hindi magiging maayos ang pakikitungo nyo sa isa't isa is very difficult." LIVING TOGETHER "Pagkatapos ng tagbo naming yun sa dinner, naging normal din naman ang ilang araw na nagdaan. Mom and dad were busy tungkol sa pagpapatakbo sa business. Busy din ako dahil fourth year na. We were visiting schools para mag-observe sa environment, sa mga bata lalo na sa mga guro kung paano sila magturo dahil na rin hindi magtatagal ay magsisimula na ang internship namin.Saturday morning ngayon, inaayos ko na yung mga gamit ko na dadalhin ko sa bahay na titirhan namin. Ngayon na pala ang araw na lilipat kami dahil nakahanap na sila ng bahay. Hindi naman gaano karami yung mga inayos ko na damit since hindi naman magiging forever yung pagtira namin dun.Pagkatapos kong mag-ayos ay naligo na rin ako, sinasabayan ko pa nang pagkanta ng " At ang hirap" by Angeline Quinto. Feel na feel ko talaga ying sinasabi ng lyrics na " at ang hirap magpapanggap pa ba ako na ako ay masaya kahit ang totoo ay hindi na." Iniba ko na yung huling words para fit na fit talaga sa nararamdaman
Hawak-hawak nya ako ngayon at nakatitig din sya sa mga mata ko. Ang ganda pala ng mga pilik mata nya, ang tangos ng ilong, soft na soft yung skin nya at ang kissable ng lips parang ang sarap halikan. Nabalik ako sa huwisyo ng magsalita sya." Mag-ingat ka nga." Salitang sinabi nya na walang ka-emosyon at saka pinatayo ako.Naistatwa ako sa kinatatayuan ko dahil sobrang awkward pala nang nangyari at pinagnasaan ko pa yung lips nya. Nauna na syang umakyat kaya sumunod naman ako. Ang laki pala, may dalawang kwarto at isang malaking master's bedroom para sa mga mag-asawa. Kung meron, edi ibig sabihin dun kami matutulog? Magtatabi kami? No way! Pumasok sya sa master's bedroom kaya sumunod ako sa likod nya. Malaki ang kwarto at malaki rin ang kama at may sariling banyo pa ito. Yung ibang rooms naman ay walang banyo pero may dalawang banyo sa bandang dulo.Tumingin sya sa'kin ngayon kaya tinaasan ko sya ng kilay. " What?" I asked." I know what you're thinking at hindi yun ang mangyayari.
Rinig na rinig ko ang mahinang paghilik ni Kyrex. Nakadilat lang ang mga mata ko ngayon at hinihintay nalang syang magising dahil na rin kahit itaas ko yung kamay nya eh mas lalo nyang hinihigpitan. Hindi nya ba namalayan na andito pa ako kaya ganyan sya ka-comfortable?Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa paghihintay na gumising sya. Pagkamula't ng mga mata ko hindi ko na naramdaman ang bigat ng kamay sa beywang ko dahil wala na sya sa tabi ko. Ako nalang mag-isang naiwan dito. Hindi ko rin namalayan ang pag-alis nya siguro sobrang himbing nang tulog ko.Lumabas na'ko sa master's bedroom at nagtungo na sa kwarto ko para maligo. Past 9 am na pala ngayon at ilang oras pala akong nakatulog. Pagkatapos kong maligo ay bumaba na'ko at pumunta sa kitchen para kumuha ng makakain.Nakita ko naman si Kyrex na nasa countertop at naglalagay sya ng palaman sa sandwich nya at may kapeng kapares pa. Hindi ko alam pero bigla nalang akong nakaramdam nang pagkailang pagkakita ko sa kanya. Da
Pagkagising ko, naramdaman kong bumibigat ang dibdib ko sa realidad ng buhay na meron ako ngayon. Ilang linggo na kaming magkasama ni Kyrex sa ilalim ng iisang bubong, ngunit hanggang ngayon ay tila hindi ko pa rin siya lubos na kilala. Parang nasa isang mundong may manipis na harang sa pagitan namin—magkalapit pero hindi magkadikit.Bumangon ako mula sa kama at inayos ang sarili bago bumaba sa kusina. Naabutan ko siyang nakaupo sa counter, nakasandal sa upuan habang nakatutok sa screen ng kanyang tablet. Mukhang abala siya sa binabasa."Good morning," bati ko, pilit na nagpapaka-normal.Itinaas niya ang tingin at bahagyang tumango. "Umaga."Kahit ganoon lang, nagbigay pa rin iyon ng munting init sa puso ko. Kumuha ako ng kape at umupo sa tapat niya. Tahimik. Parang wala kaming dapat pag-usapan. Pero gusto kong subukan."May lakad ka ba mamaya?" tanong ko, pilit na nagpapakatapang.Hindi siya agad sumagot, waring iniisip kung dapat ba niyang sagutin ang tanong ko o hindi. Hanggang sa
Pagkatapos ng gabing iyon, mas naging madali ang pakikitungo namin ni Kyrex sa isa’t isa. Hindi ko naman masasabi na parang magkasintahan na kami, pero kahit paano, hindi na kasing lamig ng yelo ang presensya niya tuwing magkasama kami. Natutunan ko na rin siyang basahin—may mga araw na hindi siya ganoon ka-komportable, pero may mga sandali rin na parang siya na ang nag-e-effort para maging maayos ang lahat. Isang umaga, nagising ako sa amoy ng kape na sumisiksik sa hangin. Nagulat ako nang makitang wala na si Kyrex sa tabi ko—o sa kabilang bahagi ng kama, dapat kong sabihin. Hindi naman kami magkatabi matulog, pero kahit paano, nasanay na akong marinig ang kanyang mabibigat na hakbang sa umaga bago siya umalis. Pagbaba ko sa kusina, naabutan ko siyang nakatayo sa harap ng coffee machine, suot pa ang kanyang pajama pants at isang puting T-shirt. Napadako ang tingin ko sa mukha niya—relax siya ngayon, hindi katulad ng dati na laging seryoso at mukhang laging may iniisip na problema.
Nanatili akong nakatayo sa harap ni Kyrex habang ang cellphone niya ay patuloy na nagri-ring. Si Maui. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya, pero halata sa mukha niya ang pag-aalinlangan. Ilang segundong katahimikan ang lumipas bago niya tuluyang pinatay ang tawag, saka itinago ang cellphone sa bulsa niya. “Hindi mo siya sasagutin?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang boses kong kalmado kahit may kung anong bumibigat sa loob ko. Tumitig siya sa akin, parang may gustong ipaliwanag. “Hindi ko gustong guluhin tayo ng kahit sino, Elyse.” Tila lumuwag ang dibdib ko sa sinabi niya, pero hindi ko rin maiwasang mag-alinlangan. Ano ba talaga ang nararamdaman niya para kay Maui? At para sa akin? Hindi ako nakasagot agad. Tumalikod na lang ako at bumalik sa kama, pilit na hindi pinapansin ang mga tanong na umiikot sa isip ko. Ilang saglit pa, narinig kong huminga siya nang malalim bago marahang isinara ang pinto. *** Kinabukasan, sinubukan kong bumalik sa normal.
Hindi ko alam kung ano ang mas mahirap—ang maghintay sa magiging desisyon ni Kyrex o ang pigilan ang sarili kong hindi siya pilitin sa sagot na gusto kong marinig. Nakatingin ako sa kanya, hinihintay kung sasagutin ba niya ang tawag ni Maui o hindi. Ilang segundo siyang nanatili sa ganoong posisyon, hawak ang cellphone niya, bago niya ito tuluyang ibinaba.Nagtagpo ang mga mata namin. "Hindi ko kailangan sagutin 'yon," mahina niyang sabi, pero matigas ang tono.Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mag-aalinlangan. Dahil kung hindi niya kailangang sagutin, bakit parang ang bigat pa rin ng pakiramdam niya?Bago pa ako makapagsalita, lumapit siya sa akin. "Elyse, gusto kong maging malinaw tayo," aniya. "Wala akong gustong guluhin sa atin. Gusto ko lang ayusin kung anuman 'to."Napalunok ako. "Anong ibig mong sabihin?"Hinawakan niya ang kamay ko. "Ayokong may mga bagay na magdudulot ng duda sa'yo. Alam kong hindi pa natin alam kung anong meron tayo, pero isa lang ang sigurado ako—ayokong
Hindi ko alam kung gaano katagal kaming nanatili ni Kyrex sa ganoong posisyon—nakatingin sa isa’t isa, naghihintay kung sino ang unang magsasalita. Sa pagitan namin ay ang cellphone niyang patuloy na nagri-ring, si Maui ang nasa kabilang linya.Muli siyang tumingin sa akin, halatang may pag-aalinlangan sa kanyang mukha. “Elyse…”Hindi ako kumurap. “Ikaw ang bahala, Kyrex. Pero sana, bago mo sagutin ‘yan… tanungin mo rin ang sarili mo kung ano talaga ang gusto mo.”Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Hindi niya ako inalisan ng tingin nang dahan-dahan niyang pinindot ang decline button. Tumigil ang tunog ng cellphone, at bumagsak ang tahimik na tension sa pagitan namin.“Hindi ko siya sasagutin,” aniya, mahina ang boses ngunit puno ng kasiguraduhan. “Dahil ayokong may kahit sino mang gumulo sa kung anong meron tayo ngayon.”Sa narinig ko, hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mas lalong maguguluhan. Ano nga bang meron sa amin ni Kyrex? Para saan ang ginawa niyang iyon?
Nakatingin lang ako sa kawalan habang hawak ang isang tasa ng kape. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong ganito—nakatitig sa malayo, iniisip ang lahat ng nangyari nitong mga nakaraang araw. Simula nang dumating si Marco, parang nag-iba ang lahat. Lalo na si Kyrex. Napabuntong-hininga ako. Hindi ko maintindihan kung bakit biglang naging sobrang protective niya. Parang lagi siyang nagbabantay, laging nagmamasid. Hindi naman siya ganito noon. Pero simula nang muling pumasok si Marco sa buhay ko, nagbago siya. “Uy, anong iniisip mo?” Napatingala ako at nakita si Bria na nakatayo sa harap ko, may dalang tray ng pagkain. Umupo siya sa tapat ko at inilapag ang pagkain niya sa mesa. “Wala,” sagot ko, kahit alam kong hindi niya iyon paniniwalaan. “Yeah, right.” Ibinaba niya ang kutsara at tinignan ako nang mabuti. “It’s about Kyrex, isn’t it?” Hindi ko alam kung paano siya laging nakakahula ng iniisip ko, pero hindi na ako nagulat. “Kind of,” pag-amin ko. “Anong nangyari?” tanong n
Nagising ako nang may bigat sa dibdib. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod o dahil sa isipang hindi ko matanggal-tanggal mula kagabi. Si Kyrex at si Maui. Hindi ko na nalaman kung sinagot niya ang tawag o hindi, pero isang bagay ang sigurado—may bumabagabag sa kanya. At ngayon, ako rin. Napabuntong-hininga ako bago bumangon sa kama. Naisip kong baka makatulong kung ililibang ko ang sarili ko. Pero kahit anong gawin ko, bumabalik pa rin sa isip ko ang tanong ni Kyrex kagabi—kung lalayo ba ako kay Marco. At kung bakit ganoon na lang ang naging reaksyon niya nang banggitin ko ang pangalan ng matalik kong kaibigan mula pagkabata. Nasa kalagitnaan ako ng pagbibihis nang biglang tumunog ang cellphone ko. Isang message mula kay Marco. **Marco:** Good morning, bestie! Kita tayo mamaya? Kwentuhan tayo. Coffee? Napangiti ako. Kahit papaano, masaya akong bumalik siya. Sa dami ng nangyayari sa buhay ko ngayon, siguro naman walang masama kung makikipagkita ako sa kanya. Hindi ba? **Me:** Su
Hindi ko alam kung gaano katagal kaming nanatili ni Kyrex sa ganoong posisyon—nakatingin sa isa’t isa, naghihintay kung sino ang unang magsasalita. Sa pagitan namin ay ang cellphone niyang patuloy na nagri-ring, si Maui ang nasa kabilang linya.Muli siyang tumingin sa akin, halatang may pag-aalinlangan sa kanyang mukha. “Elyse…”Hindi ako kumurap. “Ikaw ang bahala, Kyrex. Pero sana, bago mo sagutin ‘yan… tanungin mo rin ang sarili mo kung ano talaga ang gusto mo.”Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Hindi niya ako inalisan ng tingin nang dahan-dahan niyang pinindot ang decline button. Tumigil ang tunog ng cellphone, at bumagsak ang tahimik na tension sa pagitan namin.“Hindi ko siya sasagutin,” aniya, mahina ang boses ngunit puno ng kasiguraduhan. “Dahil ayokong may kahit sino mang gumulo sa kung anong meron tayo ngayon.”Sa narinig ko, hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mas lalong maguguluhan. Ano nga bang meron sa amin ni Kyrex? Para saan ang ginawa niyang iyon?
Hindi ko alam kung ano ang mas mahirap—ang maghintay sa magiging desisyon ni Kyrex o ang pigilan ang sarili kong hindi siya pilitin sa sagot na gusto kong marinig. Nakatingin ako sa kanya, hinihintay kung sasagutin ba niya ang tawag ni Maui o hindi. Ilang segundo siyang nanatili sa ganoong posisyon, hawak ang cellphone niya, bago niya ito tuluyang ibinaba.Nagtagpo ang mga mata namin. "Hindi ko kailangan sagutin 'yon," mahina niyang sabi, pero matigas ang tono.Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mag-aalinlangan. Dahil kung hindi niya kailangang sagutin, bakit parang ang bigat pa rin ng pakiramdam niya?Bago pa ako makapagsalita, lumapit siya sa akin. "Elyse, gusto kong maging malinaw tayo," aniya. "Wala akong gustong guluhin sa atin. Gusto ko lang ayusin kung anuman 'to."Napalunok ako. "Anong ibig mong sabihin?"Hinawakan niya ang kamay ko. "Ayokong may mga bagay na magdudulot ng duda sa'yo. Alam kong hindi pa natin alam kung anong meron tayo, pero isa lang ang sigurado ako—ayokong
Nanatili akong nakatayo sa harap ni Kyrex habang ang cellphone niya ay patuloy na nagri-ring. Si Maui. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya, pero halata sa mukha niya ang pag-aalinlangan. Ilang segundong katahimikan ang lumipas bago niya tuluyang pinatay ang tawag, saka itinago ang cellphone sa bulsa niya. “Hindi mo siya sasagutin?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang boses kong kalmado kahit may kung anong bumibigat sa loob ko. Tumitig siya sa akin, parang may gustong ipaliwanag. “Hindi ko gustong guluhin tayo ng kahit sino, Elyse.” Tila lumuwag ang dibdib ko sa sinabi niya, pero hindi ko rin maiwasang mag-alinlangan. Ano ba talaga ang nararamdaman niya para kay Maui? At para sa akin? Hindi ako nakasagot agad. Tumalikod na lang ako at bumalik sa kama, pilit na hindi pinapansin ang mga tanong na umiikot sa isip ko. Ilang saglit pa, narinig kong huminga siya nang malalim bago marahang isinara ang pinto. *** Kinabukasan, sinubukan kong bumalik sa normal.
Pagkatapos ng gabing iyon, mas naging madali ang pakikitungo namin ni Kyrex sa isa’t isa. Hindi ko naman masasabi na parang magkasintahan na kami, pero kahit paano, hindi na kasing lamig ng yelo ang presensya niya tuwing magkasama kami. Natutunan ko na rin siyang basahin—may mga araw na hindi siya ganoon ka-komportable, pero may mga sandali rin na parang siya na ang nag-e-effort para maging maayos ang lahat. Isang umaga, nagising ako sa amoy ng kape na sumisiksik sa hangin. Nagulat ako nang makitang wala na si Kyrex sa tabi ko—o sa kabilang bahagi ng kama, dapat kong sabihin. Hindi naman kami magkatabi matulog, pero kahit paano, nasanay na akong marinig ang kanyang mabibigat na hakbang sa umaga bago siya umalis. Pagbaba ko sa kusina, naabutan ko siyang nakatayo sa harap ng coffee machine, suot pa ang kanyang pajama pants at isang puting T-shirt. Napadako ang tingin ko sa mukha niya—relax siya ngayon, hindi katulad ng dati na laging seryoso at mukhang laging may iniisip na problema.
Pagkagising ko, naramdaman kong bumibigat ang dibdib ko sa realidad ng buhay na meron ako ngayon. Ilang linggo na kaming magkasama ni Kyrex sa ilalim ng iisang bubong, ngunit hanggang ngayon ay tila hindi ko pa rin siya lubos na kilala. Parang nasa isang mundong may manipis na harang sa pagitan namin—magkalapit pero hindi magkadikit.Bumangon ako mula sa kama at inayos ang sarili bago bumaba sa kusina. Naabutan ko siyang nakaupo sa counter, nakasandal sa upuan habang nakatutok sa screen ng kanyang tablet. Mukhang abala siya sa binabasa."Good morning," bati ko, pilit na nagpapaka-normal.Itinaas niya ang tingin at bahagyang tumango. "Umaga."Kahit ganoon lang, nagbigay pa rin iyon ng munting init sa puso ko. Kumuha ako ng kape at umupo sa tapat niya. Tahimik. Parang wala kaming dapat pag-usapan. Pero gusto kong subukan."May lakad ka ba mamaya?" tanong ko, pilit na nagpapakatapang.Hindi siya agad sumagot, waring iniisip kung dapat ba niyang sagutin ang tanong ko o hindi. Hanggang sa
Rinig na rinig ko ang mahinang paghilik ni Kyrex. Nakadilat lang ang mga mata ko ngayon at hinihintay nalang syang magising dahil na rin kahit itaas ko yung kamay nya eh mas lalo nyang hinihigpitan. Hindi nya ba namalayan na andito pa ako kaya ganyan sya ka-comfortable?Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa paghihintay na gumising sya. Pagkamula't ng mga mata ko hindi ko na naramdaman ang bigat ng kamay sa beywang ko dahil wala na sya sa tabi ko. Ako nalang mag-isang naiwan dito. Hindi ko rin namalayan ang pag-alis nya siguro sobrang himbing nang tulog ko.Lumabas na'ko sa master's bedroom at nagtungo na sa kwarto ko para maligo. Past 9 am na pala ngayon at ilang oras pala akong nakatulog. Pagkatapos kong maligo ay bumaba na'ko at pumunta sa kitchen para kumuha ng makakain.Nakita ko naman si Kyrex na nasa countertop at naglalagay sya ng palaman sa sandwich nya at may kapeng kapares pa. Hindi ko alam pero bigla nalang akong nakaramdam nang pagkailang pagkakita ko sa kanya. Da
Hawak-hawak nya ako ngayon at nakatitig din sya sa mga mata ko. Ang ganda pala ng mga pilik mata nya, ang tangos ng ilong, soft na soft yung skin nya at ang kissable ng lips parang ang sarap halikan. Nabalik ako sa huwisyo ng magsalita sya." Mag-ingat ka nga." Salitang sinabi nya na walang ka-emosyon at saka pinatayo ako.Naistatwa ako sa kinatatayuan ko dahil sobrang awkward pala nang nangyari at pinagnasaan ko pa yung lips nya. Nauna na syang umakyat kaya sumunod naman ako. Ang laki pala, may dalawang kwarto at isang malaking master's bedroom para sa mga mag-asawa. Kung meron, edi ibig sabihin dun kami matutulog? Magtatabi kami? No way! Pumasok sya sa master's bedroom kaya sumunod ako sa likod nya. Malaki ang kwarto at malaki rin ang kama at may sariling banyo pa ito. Yung ibang rooms naman ay walang banyo pero may dalawang banyo sa bandang dulo.Tumingin sya sa'kin ngayon kaya tinaasan ko sya ng kilay. " What?" I asked." I know what you're thinking at hindi yun ang mangyayari.