Chantria
"I feel like someone is digging inside my stomach," bulong ni Chanel habang nakahiga sa kama namin. Huminga pa siya nang malalim para pigilan kung ano o sino man ‘yong humahalukay raw sa tiyan niya.
Mukhang kahit papaano naman ay nasa katinuan na siya dahil deretso na siyang magsalita at hindi na nauutal. At least hindi na siya ganoon kalasing gaya kanina. Because I swear, hindi na naman titigil si Carleigh sa pangangaral sa kaniya sa mga susunod na linggo. She’s quite a nagger.
Patuloy ako sa pag-scan sa newsfeed ko at maya’t mayang napapangiti habang nagbabasa ng mga comment sa video. Mayroon na iyong libong likes and shares, at nagwawala na rin ang mga tao sa comment section.
Hindi pa nakikita ni Chanel, though, pero makapaghihintay naman ‘yon. For now, I need to let other people see it and wait for their reaction. Hindi na rin ako makapaghintay sa magiging komento ng jowa niya after this, I mean, ex-boyfriend na pala.
I wonder how he’ll react. Or if he has the guts to react at all. I mean, si Chanel kasi ‘to. Many people love her.
“Yeah,” Carleigh said, “and if you don’t stop drinking like that at parties from now on, I will dig it some more myself.”
Napahagikgik ako. “If I were you, Chanel, I would be threatened. She can really dig, I assure you.”
That’s true. I remember how she punched me in the face before for punching another guy. Well, kailangan na ‘yong ilibing sa nakaraan habang buhay.
Sighing in defeat, she said, “Alright. I won’t anymore. It just gives me headaches every morning anyway.”
Muli akong napahagikgik nang Mabasa ang komento ni Samantha sa video kung saan mayroon daw siyang listahan ng mga lalaki kung gusto ko. At marami siyang kilala na lalaking may mga malalaking et-ts na tiyak magugustuhan ni Chanel.
Dali-dali akong nagkomento at hiningi sa kaniya ang listahan through private message. Pero hindi sa ‘kin, kung hindi kay Chanel mismo. At nang mai-send na niya, hinintay ko ang magiging reaksyon ng kapatid ko.
Hindi ko na tinago pa ang reaksyon ko habang pinanonood siyang kunin ang phone niya sa bulsa at nagbasa ng messages. Of course, she checks the private messages first before anything else.
At first, kumunot ang noo niya dahil sa binabasa. Mayamaya ay mabilis siyang nag-type ng reply. After a while, mas lalong kumunot ang noo niya at mas lalong bumilis ang pagtipa. Nang mapatayo siya sa kinahihigaan habang may pinanonood ay dali-dali na akong tumakbo sa loob ng banyo upang magtago.
“Chantria, how dare you?!”
I am laughing out loud inside the bathroom after I lock the door. Napagitla pa ako sa mabilis at malakas na paghampas ni Chanel sa pinto pero bumalik lang din ulit ako sa pagtawa. Pinalabas ko sa phone ko ang video na kinuha ko kanina at nilakas iyon para mas marinig niya.
"Because his d-ick is so small!"
"I am going to pull all your teeth when you get out there. I swear!" Chanel growls from the door, still banging. "Why did you upload this? Argh!" She makes a gagging sound. "My stomach is turning again. I want to vomit."
"Why are you so mad?" I ask. "There is nothing wrong with the video."
"You are well aware of why I am angry, Chantria. Everything about the video is wrong!" Humina nang kaunti ang boses niya. "Okay, not the part where I broke up with Ben and the d-ick part because all of those are true. But come on, Chantria! I look like a mess in the video. My hair, my lipstick, my ghad!"
Napailing na lang ako dahil sa komento niya. I know that it is not about the words she said but more about her appearance. Ayaw na ayaw niyang maglalabas ng litrato niya sa publiko nang hindi siya maayos. Gusto niya lagi siyang presentable at maganda sa mga ipo-post niya online.
Not this time, though. And that’s why I call this payback time.
"This is called revenge, Chanel!" I shout from inside the bathroom. Tumawa pa ako na parang isang witch.
"What? I didn't do anything to you–oh!"
I roll my eyes even though she can't see me. "Remember somethin' now?" I ask sarcastically.
"Well, I can't do anything about that. Dad threatened to cut off my card if I did not tell the truth. What am I supposed to do?"
"So, you chose your card over your sister, huh?" Bahagya kong nilagyan ng panggi-guilty ang boses ko dahil gusto kong iyon ang maramdaman niya. Gusto kong malaman niya na nagtatampo pa rin ako dahil sa ginawa niya. And all of that is for her card, all for money. I don't care about being grounded, though, since I barely go out of my room anyway.
"I didn't know dad would ground you because you didn't attend the meeting that was supposed to be your debut at the company. Take note, the company that is going to be yours soon. What were you thinking? Can you imagine the embarrassment on dad's face while waiting for his daughter to come, and no one came? If I was in that position, I would not just ground you. I would freeze your card as well. Better yet, freeze you to death."
Napabuntonghininga na lang ako habang iniisip ang mga sinabi niya. Right, it was partly my fault for not attending. Pero hindi ko pa dapat ipakita ang sarili ko sa company hangga’t hindi pa ako Eighteen. That was my condition, and I was not ready yet. And dad knows that.
"Hey," a soft voice whisper outside. I know that voice really well. Tanging si Carleigh lang ang may kakayahan nag awing malumanay ang boses niya gaya niyan.
Chanel is more like the boombox type of person. Hindi siya marunong bumulong. She likes it loud.
One time, when we were just kids, she shouted in my ears so loud. She was so angry at me. Pero huli nan ang ma-realize niyang umiiyak na ako dahil sa sakit. Ang tanging naririnig ko na lang ay tila parang isang radio static o television na may bad signal.
Sinugod ako ni mom sa hospital at hindi naman natigil sa kaiiyak si Chanel kahit na matagal na akong huminto.
I open the door with a glum look painted on my face. "I am going to inherit the company, Carleigh. Tinanggap ko na ‘yon para sa ‘yo. I know how much you hate our dad's company, and you have a dream of your own that you want to pursue. But I was just not ready yet. At least, I am now since I am already eighteen."
"That is not what I am about to say." I chuckle but don't say a word. "I am sorry."
I pout. "I told you never to apologize again, didn't I?"
"But still, I'm sorry. If not for me, hindi mor in naman kailangang manahin ang kahit anong business ni dad. We all hated dad's company. The three of us didn't want to have any affiliation with one of the Big Three."
"Yeah, but someone has to." I bit my lower lip. "And I will. I don't know what I want or what I dream of anyway. So, maybe I'll just go with his company. Maybe, just maybe, I will come to love it."
Napatulala na lang sa ‘kin si Carleigh. Iyong tipo ng tingin na para bang may sinasabi sa ‘kin kahit na hindi na sabihin gamit ang bibig.
I hug her, and later on, Chanel joins our little circle even though I am still upset at what she did. At least patas na kami dahil sa video.
I just can't stop thinking about what happened these past few months as I nuzzle into their hug.
ChantriaA lot of things happened in our lives even when we were still kids. Namatay ang mom namin the same day na dapat ay bibinyagan kami. We were five to six years old at that time.We couldn’t get ourselves together at her funeral. Iyak kami nang iyak at hindi ko na rin maalala kung paano kami nakauwi.Matapos ang funeral service, bumalik si dad sa pagtatrabaho na para bang walang nangyari. Inutusan niya ang mga butler at maid na dalhin kami sa school sa sumunod na araw na para bang wala siyang pakialam sa nararamdaman namin.It was like he was telling us, You already cried a lot at the funeral. Get yourselves together. We still have a lot of things to do.Pero hindi namin siya kinamuhian dahil doon. Alam namin kung gaano rin kasakit sa kaniya ang nangyari kay mom gaya ng kung gaano ‘yon kasakit sa ‘ming triplets. At ngayon lang din namin naintindihan kung bakit niya ‘yon ginawa. Gusto niyang maging matatag na ama sa harap namin para maging matatag din kami.Hindi nagtagal ay inan
ChantriaNakakailang buntonghininga na ako pero hindi pa rin mawala-wala ang kaba sa dibdib ko. Malapit na kaming makarating sa hotel kung nasaan si dad pero parang gusto ko na lang ulit bumalik at umuwi.Chanel is casually applying make-up on her face while we’re inside the car. On the other hand, Carleigh is taking a quick nap at the back. Ako lang yata itong hindi mapakali sa kinauupuan dahil sa kaba. Ni hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan in the first place.Our dad called us early in the morning at the hotel he’s currently staying at. Hindi niya naman nabanggit kung bakit. Pero kung tama ang hula ko ay tungkol ito sa pagpapamana niya sa ‘kin ng company. Alam ko namang kailangan ko na talagang manahin ang kompanya sooner or later, pero kahit alam ko na ay kabado pa rin ako.This isn’t just any business. This is our family’s business and one of the Big Three. Ang kompanya na pinalago nina dad at ng mga lolo ko ay kasama sa pinakamalalaking kompanya hindi lang sa bansa, kung hi
ChantriaI was enjoying my rest on our way to Maldives. Tahimik lang sa loob ng eroplano at tanging hangin lang ang naririnig ko. Kanina pa kami nasa himpapawid at hindi ko na namalayan kung ilang oras na rin kaming nasa ere. I was about to sleep pero naudlot ang pagpapahinga ko dahil sa gulo nitong katabi ko.“Can you please calm your butt, Aiyara?” I exclaimed, calling Chanel by her second name, which by the way, she hated the most.She glared at me. “My butt is always calm, Yvonne,” she retorted. But well, I don’t really hate my second name, so I didn’t take it as an insult.“You’ve been fidgeting on your seat ever since we took flight. Alam kong excited ka pero pwedeng kumalma kahit saglit lang. Doon ka na sa Maldives magwala.”She snorted. “I’m not fidgeting. I’m simply taking selfies. What’s wrong with that?”“Then, can you please take a selfie calmly? How can you be so fidgety just capturing your espasol face?”“What?” she exclaimed. “My face is not espasol!”“Yes, it is.”“No,
ChantriaIlang segundo bago ko mapagtanto kung ano ang nangyayari. Carleigh was already beating up the guy who called me a gold digger. May mangilan-ngilan nang nanonood sa kanila ngunit wala ni isa ang umaawat.That was my cue to stop my twin before she could kill this man. Kailangan niyang matutunan kung paano kontrolin ang galit niya when it comes to me and Chanel. Matagal ko na ‘tong napapansin pero hindi ko lang pinagtutuunan ng pansin noon. But she tends to be reckless when it comes to us.Sa tuwing may nambu-bully sa ‘min ay lagi siyang to the rescue. Dati naman ay hindi siya bayolente. Nitong mga nakaraan ko lang napansin na halos lahat ng patungkol sa ‘min ay ginagamitan niya ng pisikal. And I know, this isn’t good.“Leigh, stop it! Baka mapatay mo ‘yan.” I held her fist before it could land on the guy’s face again. Sayang. Gwapo pa naman ang isang ‘to at mestiso. Kitang-kita tuloy ang dugo sa pisngi at labi niya. But it’s his fault anyway for calling me that no matter the re
ChantriaOn our second day, magkakasama kaming tatlo na nagtampisaw sa tubig. Noong una ay wala naman talagang balak lumusong si Carleigh pero hindi pwede. We're here to enjoy, not to sulk. Kaya naman nang hitakin namin siya ay wala na siyang nagawa."What?” Chanel exclaimed. “Carleigh beat someone last night! What happened?” Nagpapatuyo siya ng buhok habang nakaupo sa ilalim ng payong matapos naming magtampisaw.“Yhup! If it wasn’t for me, the guy might be dead by now.” Nagkibit-balikat pa ako na para bang wala lang iyong nangyari. Kung kahapon ay inis na inis ako, ngayon naman ay wala lang para sa ‘kin. Alam ko naman kasi sa sarili kong hindi ako isang gold digger.“Wait! Why? Did he hit on you or something? Tell me everything.”Naupo ako sa gitna nina Chanel at Carleigh bago nagsimulang magkwento. “That guy marched in my direction, fuming mad, and accused me of something I didn't even do. I don’t even know who he is! And I guess what triggered Carleigh was when he called me a gold
ChantriaNapadilat ako nang maramdamang may tumatapik sa pisngi ko. Dahan-dahan ang naging pagdilat ko hanggang sa maaninaw ko ang nag-aalalang mukha ni Carleigh. Nang ilibot ko ang tingin sa paligid ay roon ko napagtantong hindi iyon isang panaginip.Nasa labas na ako ng nakataob na sasakyan habang si Carleigh naman ay pilit hinihila palabas si Chanel na wala pa ring malay hanggang ngayon. Doon ko naramdaman ang sakit sa buong katawan ko. Ni hindi ko alam kung ano ang parting masakit dahil pakiramdam ko ay may sugat ako sa buong katawan.Sinubukan kong tumayo ngunit sumigaw lang ang katawan ko dahil sa sobrang sakit kaya muli akong napahiga sa damuhan. In-adjust ko ang paningin ko dahil wala na iyon sa pokus. Nanlalabo na rin ito at para bang ilang segundo lang ay mawawalan na naman ako ng malay.Honestly, gusto ko na lang pumikit at matulog dahil sa sobrang bigat ng katawan ko. But I know that I shouldn’t. Something’s wrong. I can feel it. Iyong tingin pa lang kanina ni Carleigh sa
Chantria“Run!” sigaw ni Carleigh bago may hinugot sa tagiliran at nagpaulan ng putok ng baril.Napatili na lang ako bago tinakpan ang mga tainga ko. Inakay ko si Chanel kahit na sobrang bigat niya.Tama pala sila. Iba talaga kapag adrenaline na ang pinag-uusapan. Kahit isang malaking refrigerator pa ang buhatin ay kakayanin mo. I didn’t know that with my small built ay makakaya kong buhatin si Chanel na halos ilang pulgada rin ang tangkad sa ‘kin.I could hear the reverberating of the gun around me. Hindi ko na alam kung saan nanggagaling ang namamaril. Basta ang alam ko lang ay kailangan kong makaalis doon kasama si Chanel. I also wanted to drag Carleigh out of there, but I know that I can’t. Alam ko kung gaano katigas ang bungo ng kakambal ko.Hindi ko namalayang katabi ko na pala si Carleigh at tinutulungan akong buhatin si Chanel. Sa sobrang kaba ko ay tanging daan na lang ang nakikita ko.“I need you to get out of here, Chan,” ani niya. “Take Chanel with you. Sa dulo ng daan na
ChantriaUnti-unti kong dinilat ang mga mata ko. Nang makapag-adjust ang paningin ko ay saka ko nilibot ito sa paligid. Everything’s white and quiet. Ang tanging naririnig ko lang ay ang maingay na pag-beep ng isang makina.Ilang beses ko na bang napanood ang ganitong senaryo sa isang pelikula? Ilang beses ko na bang sinabi sa sarili ko na nakaka-bored na ang ganitong senaryo dahil paulit-ulit na lang? Hindi ko na maalala. At ito ako, tila isang bida sa isang pelikula. Isang pelikula na pinananalangin kong isang malaking panaginip na lang.Tiningnan ko kung sino ang nasa katabing kama ko. Doon ko nakitang wala pa ring malay si Chanel. Kaming dalawa lang ang nasa loob ng isang kwartong ‘to. Sinubukan kong tumingin sa kabilang banda ng kama ko, nagbabaka sakaling naroon si Carleigh.Mabilis na tumulo ang luha ko. I don’t want to assume, but my tears won’t stop from falling. Hirap akong bumangon mula sa pagkakahiga at tinanggal ang mga nakakabit na kung ano sa ‘kin. Agad kong tinakpan an