"Maybe death hurt less than life." -anonymous
Chapter 5
Nakayuko akong pumasok sa room, hawak ang kabilang kamay ko na may kaunting hiwa na ginawa ko kagabi.
Ang sarap sa pakiramdam na saktan ang sarili, habang emosyanal ka rin na nasasaktan dahil sa iba.
Hindi mo maramdaman ang tunay na sakit sa ginagawa mo sa katawan, dahil mas nanaig pa rin ang sakit sa dibdib mo.
Gusto kong iiyak lahat, lahat ng sakit na nararamdaman ko pero walang lumalabas sa mga mata ko. Naiipon lahat sa dibdib ko, kinikimkim ko ang lahat ng galit, sakit at puot sa buhay ko.
Dagdagan pa ngayon na wala akong kaibigan na pwedeng lapitan, wala akong mapagkatiwalaan sa lahat ng problema ko.
Pakiramdam
Karamihan sa mga kaklase namin ay nasa paligid niya at ang nasa side ko lang ay mga may alam ng tunay na nangyari.“Kung wala kang pinapakalat, bakit umabot tayo sa ganito?” pinapanatili kong kalmado ang sarili ko.Dahil ang pag-iiskandalo, ugali lang ng mga taong walang pinag-aralan.Kayang baliktarin ng iskandalo ang lahat ng tunay na nangyari, pero hindi nila kayang baliktarin ang konsensya sa ginawa nila.Kung may konsensya pa sila.“DAHIL SAYO! KUNG HINDI MO AKO SINISIRAAN, HINDI TAYO AABOT SA GANITO!” pagwawala niya.Natawa ako sa sinabi niya, ngayon ako naman ang may kasalanan sa ginawa niyang gulo.Nakakatawa, malakas manira, malakas pang mangbaliktad. Pro na pro!“Ikaw nag-umpisa nito. Wala akong gi
"Can you see the suicidal in my eyes?" –anonymous.Chapter 7Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko. Isang puting kwarto ang agad na sumalubong sa'kin, habang may isang ulo na nakayuko ang sa gilid ko.Bakit hindi pa ako patay? Tinignan ko ang kamay ko, kung saan may mga nakakabit na kung ano at may benda kung saan ang mga ginawa kong mga sugat."M-ma" halos mapiyok kong sabi. Sobrang sakit ng lalamunan ko, kung magsasalita pa ako ng isang beses ay pakiramdam kong tuluyan nang mapupunit."Gising k
"Pumunta ako sa inyo ng araw na 'yon, tinawagan ako ng mama mo para ihabilin ka sa'kin. Ng araw na rin 'yon tinatanong niya sakin kung paano sasabihin sa'yo na aalis siya ng bansa. Pero pagpasok niya sa kwarto mo, nakita ka nalang namin na walang malay." Kwento ni tita bago hinawakan ang sugat ko."Wala akong anak, pero ramdam ko ang mama mo ng araw na 'yon. Wala siyang tigil sa pag-iyak, hawak niya lang ang kamay mo hanggang makarating tayo sa hospital. Hindi siya mapakali, sinisi niya ang sarili niya dahil sa nangyari sa'yo, kahit anong alo ko sa kanya wala akong magawa kaya hinayaan ko nalang siya." pagpapaliwanag niya."Tita, bakit aalis si mama?" maayos naman ang trabaho niya.Kasya ang kita niya para sa'min sa bahay. Kahit hindi sunod ang lahat ng luho ko ay naibibigay niya ng paunti-unti, kaya bat pa siya aalis?"Hindi ba sinabi ng mama mo sa'yo kanina?" umili
"A problem will get heavier when the only person carrying it is you."Chapter 9"Tita, hindi po ba pupunta si mama?" dismayadong tanong ko."Busy ang mama mo ngayon, monica. Hindi siya nagsabi kung kalian siya babalik, pero sigurado naman ako na bibisitahin ka rin niya." Napabuntong hininga nalang ako sa sinabi ni tita.Pangalawang araw ko na dito sa hospital. Sa dalawang araw na rin na 'yon ay hindi ko pa nakikita si mama, pagtapos niyang umiyak sa harap ko ay iyon na ang huling pagkikita namin.Alam kong busy si mama. Palagi naman siyang busy pero ngayon, kailangan ko siya.Muli akong bumuntong hininga, bago nahiga. Kahit paano ay kumakalma ang sarili ko habang nandito ako, pero sa tuwing naalala ko ang mga pinagdaan ko ng nakaraan ay halos di ko na kayanin ang sakit ng dibdib ko.Ang bigat,
"Depression is a mood disorder that causes a persistent feeling of sadness and loss of interest. Also called a major depressive disorder or clinical depression, it affects how you feel, think, and behave and can lead to a variety of emotional ang physical problems. Nang tinanong kita mrs, ang sabi niyo ay sinaktan siya ng ama niya bago siya pumasok sa school,"What? Sinaktan ni Kuya Harold si Monica bago pumasok? Kaya ba ang dami niyang pasa ng makita ko siyang walang malay?Tumingin ako kay ate, marahan lang siya tumango at pilit na pinipigilan ang luha niya."At pag-uwi niya ay may binigay s'ya sa inyong grade at nagkaroon kayo ng ilangan. Base on that situation, kahit saan tignan ay siguradong pressured ang anak niyo when it becomes to study, sa bahay niyo naman ay may problema din that gives her a trauma. May sinasabi po ba siya sa inyo about her life? Sa nangyayari sa buhay niya sa pang
Chapter 11"Anong ginagawa mo rito?" aniko ko.Hindi ko siya kilala, dalawang beses lang kaming nagkita. 'yon ay ang sa banyo ng umiiyak ako sa ginawa ng mga kaibigan ko, at ng araw na sinagot ko ang lahat ng pag-aakusa na tinatapon nila sa'kin.Hindi niya pinansin ang tanong ko. Seryoso lang s'yang tumingin sa'kin at sa kamay ko kung saan ang benda na nakalagay ang sugat ko.Unti-unti ay lumapit siya sa pwesto ko, dala ang isang plastic na may laman na kung ano sa loob."Bakit mo ginawa 'yan?" tanong niya.Umiling nalang s'ya sa'kin. Wala pa rin nagbabago sa ekspresyon niya, wala pa rin kahit emosyon ang mukha niya kahit pa tignan ang mga mata niya ay wala kang mababasa."Sagutin mo muna ang tanong ko, anong ginagawa mo rito? At sino ka ba?" Mga tinuring ko ngang kaibigan hindi akong magawang
Buong-buo kong sabi, habang ang daliri ko ay malakas na dumadaloy ang dugo. Hindi ko sila papatawarin sa ginawa nila sa'kin, ginawa nila akong bato.Ginawa nila akong masama, pwes ngayon. Tignan nila."Hindi sa gano'n ang gusto kong ipa-""Monica anong ginagawa mo!?" Hindi niya matapos ang gusto niyang sabihin, at sa sobrang gulat ko ay nabitawan ko ang hawak ko.Napatingin ako sa pinto. Si Tita."Bakit ngayon ka lang po, tita?" normal kong tanong sa kanya na parang walang nangyari.Mabilis siyang lumapit sa'kin at sumigaw para tawagin ang nurse na agad din pumunta sa kwarto ko. Tahimik lang ako, habang ginagamot ang daliri ko pati na rin sa babaeng nandito sa kwarto ko."Anong pangalan mo ija? Kaibigan ka ba ng pamangkin ko?" tanong niya sa kasama ko."Greza. Greza Sa
Masakit pala na i-hate mo ang tao na gusto mong i-keep. Pero mas mahirap palang maging tanga, may masabi lang kaibigan.Malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko. Mas mabuti nang kumain nalang muna ako, kesa ang i-stress ang sarili ko sa mga bagay-bagay na hindi nam
PYSC EPILOGUE“Opo mama, mag ingat ka po dyan,” nakangiti na paalam ko kay mama bago binaba ang tawag.
PYSCHO25Kaharap ang lahat nang dean, kasama ang president nang school ay tahimik akong naka-upo. Habang si mama naman ay kinakamusta ako. Si greza na katabi ko, pati na rin ang ate niya na si Doctora. Hindi ko akalain na magkapatid silang dalawa. Kaya pala medyo pamilyar ang mukha ni Dra nang una ko siyang Makita.
PYSC24Masaya at ngiting-ngiti akong pumasok sa loob ng school namin at hindi pinapansin ang mga iilan na tumitingin sa’kin. Kailangan kong masanay na palaging may nakatingin sa’kin, remember pag nasa akin ang atensyon ay galit na galit ang isang impokrita na si Bea with friends.“Bat absent ka kahapon?” agad akong napahawak sa dibdib ko bago nilingon ang nag salita. Si Greza.“Bakit ka ba nang gugulat?” nakataas ang kilay ko na tanong sa kanya.Napapansin ko na sa tuwing dumarating siya o nakikita ako ay madalas niya akong ginugulat. Alam niya naman na ang bilis kong kabahan sa mga gano’n na bagay, pero paulit-ulit niya pa rin ginagawa sa’kin. Ayaw ko naman umabot sa point na bigla ko nalang siyang masapak, o kaya naman ay bigla nalang masampal.Kaibigan ang turing ko sa kanya, hindi dahil may alam ako tungkol sa kanya kundi dahil she’s sincere sa mga lumalabas sa bibig niya.&ldqu
PYSCH23Hindi ko alam kung saan kami papunta ngayon. Inaya ako nila tita't mama na umalis at pumunta sa kung saan ngayon.
PSYCH22Lumabas ako nang classroom na masama ang tingin sa’kin nang lahat. Paanong hindi’t niniwala sila kay Bea. Sa mga paawa effect na biglang mag lalabas nang pera.
PSYC21“Alam mo ikaw bumalik ka lang dito nag kanda-gulo-gulo nanaman! Wala kang ibang ginawa dito kundi ang manggulo. Bakit hindi ka nalang umalis dito nang matahimik na ang lahat?!” hesterikal na sigaw ni Mae sa loob nang room.
Ito na ang araw na pinakahihintay ko. Maaga akong bumangon mula sa higaan para mag handa nang mga gagamitin ko sa pagpasok. Nag ayos ako nang sarili ko, bitbit ang bag papunta sa baba ay nakita kong na kahanda na ang mga pag kain sa hapag.Hab
Chapter 19“No, Monica. Hindi ko isasaalang-alang ang mental health mo para sa pagpasok. Hindi kita ipressure sa academics mo, ayos lang kahit bumagsak or mag drop ka ngayon pero please naman anak. Take a rest naman muna,” pagmamaka-awa ni mama sakin.
Chapter 18“Hindi po ako baliw. Hindi ako baliw para kitilin ang sarili ko, kundi sa mga taong nakapaligid sakin. Palagi kong iniisip ang iniisip nang iba, palagi kong iniisip ang mga sasabihin nila. nang araw na ‘yon na puno ako ng takot, sakit at galit. Galit sa sarili kong bakit hindi nila ako magustuhan, galit sa mga tinuring kong kai