“Nasaan tayo?"Kasabay nang palakpak ko ang banayad na simoy ng hangin na talaga namang nagpakalma sa nagwawala kong puso. Hindi ko inaasahan na pagbibigyan niya ang kanina ko pang ibinubugnot sa kaniya magmula sa mansyon pa lang.Hindi hinggil sa aking kaalaman na katapangan ng hiya ang pangungulit sa isang lalaking nakaayos na ang mga dapat gawin sa araw na walang ginawa kundi trabaho ang isipin. Ngunit maisasantabi ko ang hiya lalo na't para sa isang bata. Hindi rin naman siguro malaking bagay ang hinihingi ko? Na pagbigyan si Alliyah sa kaniyang gusto para sa kahit isang beses lamang ay maramdaman at maranasan niya ang saya ng pagkakaroon ng isang pamilya. Abot tenga ang ngiting sumilay sa aking labi nang simulan naming tahakin ang malawak na espasyo ng skwelahang ito. Iwinaglit ko muna sa isipan ang kaba nang makaramdam ng iilang mga tinginan ng mga tao sa amin at mga bulungan nito.“Good day, Mr. Sebastian. In behalf of the school employees and board of directors, we want to th
Wala akong nagawa nang hablutin nito ang telepono mula sa mahigpit na pagkakahawak ko. Hindi pa rin ako makapaniwalang sinundan niya ako.Pailalim niya akong tiningnan matapos niyang tipanin ang telepono. “Who called you? Besides, this is Alliyah's," anito na sinundan ng kaniyang pag-igting ng panga.Humugot ako ng malalim na paghinga nang tibayan ko ang loob para tapatan ang mga tinging iyon. “W-Wala ‘yan, hindi ko nga alam ku–" naputol ang pagsasalita ko nang ibato nito ang telepono sa fountain na nasa harapan namin.Nanlaki ang mga mata ko habang pinagmamasdan ang mabilis na paglubog ng bagay na iyon sa tubig. Ipinagkrus ko ang aking mga braso nang maibalik ang tingin sa kaniya.Ang kaninang takot na bumabagabag sa aking kalooban ay napalitan ng pagkamuhi sa ginawa niya. “Bakit mo naman ginawa ‘yon? Trevino, ‘yong cellphone! Ang mahal no'n tapos ibabato mo lang?" kompronta ko habang itinuturo pa kung saan niya itinapon ang bagay na nagmistulang basura sa kaniya.Hindi naman talaga
Parehas na kaming nakabagsak sa sahig nang pasadahan ko ito ng tingin. “Tama na!" bulyaw ko atsaka ito nilapitan. Mabibigat na paghinga ang ibinubuga ng bibig ko kasabay ng mga luhang pumapaligo sa buong mukha ko. “Please, no!" huling bulyaw ko nang makarinig pa ng iilang putok ng baril. Pinagmasdan ko lamang ito habang nakaratay sa harapan ko, naliligo ng dugo at magmistulang lantang gulay ang katawan. “H-Hindi ka pwedeng mamatay, hindi!" bulalas ko habamg tinatapik-tapik ang mukha nito.“G-go ka. . ." saad nito habang pilit na humuhugot ng hininga. Mahigpit ang pagkakapit nito sa aking braso na animo'y punong-puno ng galit at pighati. Wala akong nagawa kundi bigyan ng sampal ang mukhang kanina pa bugbog sa mga pananakit. “S-Sabihin mo kung sino ang mga magulang ko, please! T-Tulungan mo naman ako," pagmamakaawa ko. Napansin kong umiling-iling ito nang bahagya atsaka ngumiti nang patagilid bago pa siya tuluyang malagutan ng hininga.
“Sir, the event has been started, your guests are waiting. Huge investors are also attending. We only have ten minutes left," bukambibig ni Ms. Maureen nang makalapit sa amin at sumulyap sa kaniyang relo bago tuluyang yumuko. Halos kapusin na ito ng hangin dahil sa labis na paghahabol ng hininga. Nakarinig ako nang mabigat na pagbuha ng hangin mula kay Mr. Trevino dahilan para maibalik ko ang atensyon dito. Nakahihiwa ang ibinato niyang tingin mula sa sekretarya na siyang labis na ikinabahala ko. “Prepare the chopper," tipid na litanya nito na siya namang itinango ni Maureen at mabilis na nag-martsa papalayo sa kinatatayuan namin. Mariin akong napalunok nang masalo ang titig nito. “Ano ba kasing nangyari? Baka makatulong ako," tanong sa gitna ng labis na pagtataka.Hindi ko na rin kayang pigilan pa ang sarili kong alamin ang nangyayari dahil kanina ko pa napapansin ang pagiging abala ng lahat, pati siya ay kanina pa mainit ang ulo dahil wala na siyang ibang ginawa kundi sermonan ang
“A-Anong ibig mong sabihin?" takang tanong ko sa kaniya atsaka marahang humakbang papalapit rito.Hinablot nito ang kamay ko nang makalapit ako sa kaniya atsaka ako binigyan ng ngiting hinahanap-hanap ko. “Ito naman, ang ibig sabihin ko ay I helped you to work in that club, ‘di ba? Don't tell me na pati ang pagtulong ko sa ‘yo ay na-forgot mo na?" sagot nito na sinundan ng pag-nguso nito sa akin. Napabuga naman ako ng hangin nang maialis ang pagtataka sa aking isipan. Muli kong dinamhin ang buong presensya nito at hinagk-n siya. “H-Hindi. Kahit kailan ay hindi kita makakalimutan. Salamat at naparito ka," bulong ko rito.Inayos nito ang suot na kulay gintong gown nang bahagya akong tabigin nito papalayo sa kaniya. Hindi ko inaasahang tumagal ang pagyak-p ko.“Siya nga, anong ginagawa mo rito?" takang tanong ko. Nakapagtataka lamang kasi ekslusibo lamang ang event na ito para sa mga tanyag at sikat na mga business owners. Ibang-iba ang hitsura niya nang kilatisin ko ang buong pagkatao
“You will pay for killing my father, asshole!"Nagmistulang bombang sumabog ang malakas na tinig na naulinigan ko nang makapasok sa building. Napahinto ako sa paglalakad nang manuot ang bawat salita nito sa aking mga tenga. Nagdadalawang isip pa nga ako kung lilingunin ko ito ngunit naglakas na ako ng loob gayunpang nakuha na nito ang buong atensyon ng iba pang mga tao sa lugar.Nalaglag naman ang panga ko nang makita ang hawak nitong baril habang buong lakas itong kumakawala sa malalaking pangangatawan ng mga guwardya. Humawak ako sa balikat ni Mr. Trevino nang saglit ko itong titigan atsaka nagbuga ng hininga. “Tara na, huwag ngayon," bulong ko. Dama ang malakas na pagkabog ng dibdib ngunit ang lahat nang iyon ay nilabanan ng loob ko nang makita ang marahang pagtango nito.Malakas na ingay ang bumalot sa buong lugar nang makarinig kami ng putok ng baril na umani ng atensyon ng nakararami. Mariin akong napalunok nang subukang lingunin ang nagkakagulong mga tao sa labas.“T-Trevino?"
Tinatambol ng kaba ang puso't-isipan ko habang tinatahak ang makipot na hagdan sa hospital. Hindi ko na nga makuhang pag-isipan pa ang mga hakbang na ginagawa dahil naliligaw na ng landas ang isipan.“Kalimutan mo na ako. Isa kang malas," bulong ko sa isipan habang inaalala ang simpleng liham na ipinadala sa ‘kin.Sa ilang saglit pa ay napapikit ako tsaka napatukod sa kulay puting pader. Muling sinakop ng luha ang mga mata ko kasabay nang paghahabol ko ng hininga.Wala na akong magagawa. “Nasaan siya? Please, sabihin mo na!" bulyaw ko nang makalabas sa fire exit. Nasapo ko ang dibdib at marahang napaliyad sa labis na pagkahingal.Wala na akong pakielam kung nakuha ko man ang atensyon ng iilan sa mga tao rito. Ang iba pa nga sa kanila ay pinagbubulungan ako ngunit hindi opinyon nila ang mahalaga para sa ‘kin.Walang mababasa sa reaksyon ng mukha nito na animo'y hindi niya inaasahan na susulpot na lang akong bigla sa harapan niya. “Maureen, pwede ba? Sabihin mo na kung nasaan, oh?" ani
Napakislot ako nang maramdaman ang katawang nakalapat sa isang malambot na higaan. Marahan kong itinungo ang palad sa gilid ko nang maramdaman ang malawak na espasyo atsaka hinimas-himas ang katabi ko.Napanatag ang loob ko nang mapagtantong mag-isa lang ako sa higaan. Napabuga ako nang hininga matapos ay paunti-unting itinaas ang mga talukap ng aking mga mata. Nakaramdam pa nga ako ng pagkirot mula sa aking noo.“Anong nangyari?" bulong ko. Awtomatikong nangunot ang noo ko nang pagmasdan ang buong lugar. Sinakop ng matapang na amoy ng lalaki ang loob ng aking ilong dahilan nang paglukot ng noo ko.“You've fainted." mababang tono nang pananalita ang naulinigan ko sa bandang kaliwa ng aking kinahihigaan dahilan para ibaling ko ang atensyon dito. “T-Teka, ‘yung tungkol sa investor? Nakausap mo na ba sila? Kung hindi mo kayang pakiusapan, ako ang iharap mo, gagawin k–" nagmistulang radyong namatay ang bibig ko nang bigla siyang nagsalita.“You have nothing to worry about it. Take more na
NOTE: SPG“Ba-Bakit mo ibinalik ang pera ni Mr. Vérmudez nang ganoon na lang? Ano bang nasa isip mo?" Ibinagsak ko ang katawan sa couch. Nang makaramdam ng pagbigat ng batok ay isinandal ko ito sa malammbot na unan na dagan-dagan ng aking likuran. Humugot ako ng malalim na hininga nang itaas ang tingin sa puting kisame. Mariin akong napapikit nang makaramdam ng paglabo ng paningin. “I don't need them." Narinig kong saad niya. Nang maibukas ko ang mga mata ay tumama ang paningin ko sa kaniya. Hinahagod ng matalim nitong mga mata ang buo kong pagkatao na para bang may ipinapahiwatig sa ‘kin. koIniayos ko ang upo nang maramdam upang nagsita asan ang iilang hibla ng buhok ko sa mga titig niyang iyon. Idiniretso ko ang likod at patagilid na tiningnan ang unan nang marahan itong bumagsak.koNagsalubong ang mga kilay kong kinilatis ang buong pagkatao niya. “Anong hindi? Sebastian, hindi man ako maalam r mga gan'yang negosyo ay alam kong kailangan mo sila. H'wag mong idinadaan sa yaman a
“The jury decided to drop this case as a punishment. We will move the hearing next week." Nalaglag ang panga ko sa narinig. Hindi ko inaasahan na ‘yon ang maririnig ko sa babaeng tumayo sa harapan. Halos mag-apoy ang mga mata ni Sebastian nang maibalik ko ang titig rito.Katulad ng inaasahan, bumakat na naman ang kaniyang mga daliri sa braso kong kanina pa namamasa. “What do you think you're doing, huh? You shouldn't do that. Look what you've done!" saad nito. Bakas sa kaniyang pananalita ang pagkagigil sa akin.Kinagat ko ang ibabang labi nang maramdamang mas dumiin pa ito nang tangkain kong pumiglas. “Aray ko! Bakit ba ayaw mong magtiwala sa akin? Narinig ko nga ‘yan na may kausap sa lo—" Napaatras ako nang suntukin niya ang pader dahilan para mapahinto ako sa pagsasalita.“I said, enough! Amelia, you've ruined it. You shouldn't be caring about it. How many time do I have to freaking say to you that I can handle myself? Is it difficult to understand?" Mayroon nang namumuong dugo s
“Ano ba? Bitawan mo nga ako, nasasaktan na ako. Huwag mo akong pigilan, pwede ba? Kung hindi mo kaya at naduduwag ka, ako na lang!" saad ko sa mataas na tono ng boses. Tinabanan niya ang dalawang braso ko, ramdam na ramdam ko ang gigil mula sa mga kuko niyang bumabaon sa balat ko. Tumiim ang tingin nito sa akin, dala nito ang ang panganib. Umirap naman ako sa kaniya ngunit ang totoo ay pasimple lamang akong umiwas ng tingin dahil halos malusaw na ako sa mga mata niyang bitag para sa ‘kin.“Are you out of your f—cking mind? Today is my hearing, don't ruin this day. Besides, do you wanna be in danger again, huh? Now, let's go!" aniya sabay diin ng mga daliri sa braso ko at hinila ako papalayo sa lugar. Hindi manlang ako makawala sa pagkahawak niya sa akin at kahit anong piglas ko ay mas lalo lang humihigpit ang kamay niya na mistulang ngipin.Hinampas ko nang paulit-ulit ang kamay niya gamit ang natitirang lakas sa aking palad. “Sige, ipakita mong gan'yan ka! Sinasabi ko sa ‘yo, hinding-
Nang makatayo sa upuan, hindi na ako nag-atubili pa at nalakad patungo sa labas. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin niya kay Tanda ngunit sigurado akong importante ang lahat ng ‘yon.Naibaba ko ang mabibigat na talukap ng mga mata at napasandal sa pader. “Gosh! Hindi ko alam kung anong nangyayari, hindi siya gan'yan!" ani ko sa sarili at marahang naidausdos ang likod pababa sa pader. Nahanap ko ang sariling nakatalungko, mabuti na lang at walang tao.“Ayos ka lang, Hija? Kailangan mo ba ng tulong?"Napahinto ako sa kaiisip at nagmistulang kabayong kumawala sa kulungan ang mga iniisp ko. Marahan kong ibinukas ang mga mata, binuking ng paningin ko ibabang bahagi ng katawan ng lalaking nakatayo sa harapan ko.Mula sa tindig nito, paakyat sa kaniyang beywang ay paniguradong isa ito sa mga preso. Idagdag pa na orange ang suot nito hanggang binti. Marahan kong sinubaybayan ang bahagyang paggalaw nito at nang manakaw ang lakas ng loob na siyang tumakas sa akin ay iniangat ko ang ulo para s
Napansin ko ang pag-iling nito na animo'y nadismaya sa sinabi ko. “Hija, katulad ng sabi ko, huwag kang magpadalos-dalos lalo sa mga binibitiwan mong mga salita." saad nito. Ipinagkrus ko na lamang ang mga braso matapos ay inilapat ang likod sa sandalan ng upuan. Kahit papaano naman, nabas-bawasan na ang pagkakaba ngunit hindi pa rin mawala sa isipan ko si Sebastian. “Kamusta na kaya siya? Ano na kayang lagay niya? Sana naman walang mangyari sa kaniyang masama," bulong ko sa isipan. Marahan ko pa ngang iniumpog ang ulo sa upuan sa pagkainis. Panandalian ko pang tinabig ang ulo sa kaliwang bahagi ng bintana upang tingnan ang mga tao sa labas. Sa rami ng iniisip ko ngayon ay para na akong naglalakbay sa gitna ng dilim. Ewan ko ba pero parang bumagal ang pagkumpas ng mga kamay ng orasan nang isipin kong muli ang dalawang araw na sinabi nito sa ‘kin.Mahihintay ko ba iyon gayong alam kong nasa panganib ang buhay niya? Kasalanan naman talaga ni Drake ang lahat. Bwisit siya, tse!“Andito
“K-Kung ganoon, bakit naman po sa tingin ninyo ginagawa niya ang lahat?" utal ko. Gamit ang hintuturo ay pinunasan ko ang tumatagaktak na pawis.Muli niyang iniayos ang sinturon, patagilid nitong tiningnan ang nasa likuran nang marinig ang marahang pagsara ng pintuan. “That clearly means that someone is looking after you, you have to trust him." sagot niya.Inilapat ko ang magkabilang palad sa mga braso atsaka kiniskis ang mga ito dahil nakaramdam ako ng panlalamig kasabay nang paggala ng paningin ko sa apat na sulok ng kwarto. Para bang may camera na nakatutok sa akin dahilan para marahan ang paghinga ko.Alam ko ay ligtas naman ako dito dahil hindi naman niya ako dadalhin sa makasasakit sa ‘kin ngunit hindi ko mapigilan ang kaba. Nakatutok na ito sa screen ng kaniyang telepono nang pwersahin ko ang sarili para ibalik sa kaniya ang tingin. Seryoso na ang pagmumukha niya, nakanguso pa nga ito habang pinipindot ang hawak.“We need to follow him, start the car, I'll be there," Nagsalubo
“O-Okay..." awtomatikong bumilog ang bibig ko para maglabas ng salitang umaasahang magpapakalma sa kaniya. Nakasandal ang kanang bahagi ng tenga ko sa kaliwang dibdib niya dahilan para marinig ko ang ugong ng kaniyang puso.Hinimas ko nang marahan ang kaniyang basang likuran nang yapusin ko ang katawan niya. “Papayag na ako, alam kong makatutulong ito," bulong ko sa kaniya. Iniipit ko ang hintuturo at hinlalaki ko sa makapal na tela ng kaniyang suot sa bandang likuran atsaka ito ipinagpag para mawala sa pagkakalapat sa likod niya at upang makaramdam siya ng kaunting kapreskohan.Isinuot ko ang nagtatakang ekspresyon ng mukha nang panandaliang gamitin ang buong lakas upang makalayo sa kaniya. “Ang akala ko...isang linggo ka sa business meeting? Anong nangyari? Nakausap mo na ba ang mga investors?" hindi ko inaasahang sunod-sunod na mga tanong ang mga salitang lalabas sa aking bibig. Pinigil ko pa nga ang hininga upang mapigilan lang ang susunod na tanong na walang kasiguraduhan kung ma
“Bakit kailangan niyo naman siyang saktan? Hindi ba uso sa inyo ang salitang excuse me? Mga wala kayong modo!" ani ko, pilit kong ipinipiglas ang mga kamay sa mariing pagkakahawak ng isa sa mga ito sa kamay ko.Hindi naman ganito kanina, ang ayos nilang kausap. Mayroon lang naman itanong si Ken tapos sinuntok na kaagad nila? Ang akala ba nila ay masusuwag na ako sa ganoon?“Shut your mouth or I'll call Mr. Trevino regarding that man. Don't you know what you're doing, huh? You're in danger but, you just freaking went outside without his permission? Are you kidding me?" bulyaw nito dahilan para makaramdam ako ng pag-init ng punong tenga ko. Padabog akong tumayo sa kinauupuan para pantayan sila.Itinulak ko ito gamit ang iilang daliri ko dahilan para inboluntaryo itong umatras papalayo sa akin. “H'wag mo akong sigawan, pwede ba? Sino ka ba at ang yabang mo? Kung umasta ka, akala mo ka kung sino! Bakit pagmamay-ari mo ba ‘tong lugar?" singhal ko. Dinuduro ko pa ang mukha niya habang sinas
“Oh, sorry!" Ibinaba ko ang paningin sa mga pinong buhangin nang makabalik sa sariling wisyo. Hindi ko alam kung ano ang naisipan ko kung bakit ako tumulala sa kaniyang mukha.Tila napakaganda ng hulma ng kaniyang ilong. Ngayon pa lang ay nasisiguro kong nagmula siya sa magandang lahi.“Isabelle,” Humugot ako ng malalim na hininga nang lakasan ang loob upang titigan siya sa kaniyang mga mata. Awtomatikong bumukas ang maliit kong mga labi upang ngitian siya. “that's my name."" tapos ko sa usapan. Nakita ko naman siyang tumango ng mahinahon atsaka ibinalik ang paningin sa katawan. Sa takot na baka mahuli niya ulit ang pagnanakaw ko ng tingin ay ganoon din ang ginagawa ko. Mahina pa nga akong pumito upang subukang pagtakpan ang katahimikang bumabalot sa pagitan namin.“You. What's your name?” tanong ko nang hindi tumitingin sa kaniya. Pinakiliramdaman ko lang ang paglaban ng kaniyang mga talampakan sa agos ng tubig na tumama sa mga ito.“I'm Khael.” sagot niya. Sa boses pa lamang ay hal