Kabanata 0047

“Hindi ko maisip ang buhay ko na wala siya, Sean,” mahinang sabi ko. Nakapikit na nakaupo si Nadia at Shella.

Pagkatapos kong mag-impake ng mga bag ko, dumiretso ako sa pintuan nila. Wala akong mapupuntahan. Tatlong araw na ang nakalipas simula nang makauwi ako dito. Hindi ako nakakakain o nakakaino