“Nawalan ako ng trabaho noong isang linggo kaya kinuha ko ang pagkakataon. Sinabi niya na babayaran ako ng mabuti!”“At ganoon nga ang ginawa niya. Binigyan niya ako ng pera at sinabi sa akin ang gagawin,” napalunok siya ng malalim habang nagsasalita.“Hindi… hindi ko alam kung paano magmaneho… pero sinabi ng lalake sa akin na magmaneho ako ng truck. Sinabi ko sa kanya na hindi ko kaya gawin pero pinilit niya na madali lang…” napalunok siya at tumigil matapos hindi makakuha ng reaksyon mula kahit na kanino.“Tinuro niya sa akin ang basics sa gear at kung paano lumiko ng pakaliwa o pakanan,” patuloy niya ng makakuha siya ng kaunting tango, inudyok siya para magpatuloy.“Ang trabaho lang ay iusog ang truck at tapos na ako. Puwede na ako umalis kapag nagawa ko na ito,” bulong niya.“Ginawa ko ang utos sa akin. Pero nawalan ako ng kontrol. Hindi ko alam na kumplikado pala. Bumilis ang truck paatras. Sinabi sa akin ng lalake pa paharap ito,” nanginig siya sa takot.“Alam ko na hindi d
“Malapit na matapos ang ospital. Hindi ko na ito magagawa ng mag-isa. Kakailanganin ko ng tulong. Kahit na sakit ka sa ulo, malaking tulong ka sa akin kasama ang iba pang mga sakit sa ulo sa Santocildes,” natawa siya kahit na walang nakuhang sagot.“Ang mga kalye ay hindi magiging katulad ng dati ng wala kayo. Kaya dapat ka magising. Ang mga bata ay hinihintay ka. Ang nanay mo ay nag-aalala, kaya kailangan mo umuwi, buddy ko,” ang mga mata niya ay maluha-luha habang pinapanood ang tulog na bata sa kama.Malagim ang paghihintay niya. Kung hindi magigising si Leo sa araw na ito o malalagay siya sa coma. Bangungot ito kung malalagay siya sa coma.Habang abala siya sa pag-aalaga sa mga pasyente niya, si Lam ay abala sa pag-ayos ng insidente kahapon.Kahit na may away sa pagitan nila at ng pamilya Del Castillo, patuloy silang nagtatrabaho sa tabi ng isa’t isa. Si Justin, kasama si Arnold at Philip, ay dumating sa construction site ng maaga at nakita si Lam na pinamumunuan na ang paglili
Tulad ng sinabi, nagpatuloy ang renovation ng Fuentebella District Hospital sa ilalim ng armadong pamumuno ng Steel Corporation.Kasama ng pagpapaganda sa ospital, si Abby ay nilalasap ang tagumpay ng magising si Leo bago ang bente-kuwatro oras na time limit na sinet niya para sa kanya.At ngayon ay nagkakaroon na ng magandang hulma ang ospital, lalo siya naging masaya. Sa loob na lang ng ilang linggo at magbubukas na ito para sa mga tao ng Santocildes. Wala na siyang mahihiling pa.Tulad ng gabi gabi, natutulog lang sila matapos magmahalan. Pero noong hating gabi, nagising si Lam sa pamilyar na ingay sa labas ng kuwarto nila.Tumingin siya sa gilid niya para tignan ang lagay ni Abby na malalim ang tulog. Napagod siya sa kanilang lovemaking.Maingat na kumilos si Lam, tumayo siya at nagdamit.Bago pa niya buksan ang pinto, tinignan niya muli si Abby. Payapa siyang natutulog habang yakap ang unan na inayos niya para sa kanya.Madali niyang nakita ang aninong nakaupo sa couch dah
“Kailangan ko umalis, Abigail Marie,” habang nakadikit sa mga basa niyang labi, sinabi ni Lam ng seryoso.“Saan ka pupunta?” nawala ang antok niya ng marinig ang sinabi ni Lam. Napatingin siya sa orasan sa tabi ng lamesa.“Hating gabi,” hindi siya makapaniwala ng makita ang oras. Magrereklamo na siya sana ng makita niya ang problemadong mukha ni Lam.“Anong problema?” Bigla naging seryoso si Abby. Naglaho ang natitirang antok niya. Nakahiga sila ng nakatagilid at kaharap ang isa’t isa. Ilang inches lang ang agwat nila sa isa’t isa.“Kailangan ko umalis at aabutin ng tatlong araw bago ako makabalik. Walang kahit na anong delay,” hinimas ni Lam ang mga labi at pisngi ni Abby, ipinaliwanag niya ng mahinhin.“Ganoon kalayo?” pakiramdam ni Abby gusto niyang umiyak pero sinubukan niyang hindi.“Oo, ganoon kalayo,” mapait siyang ngumiti.“Pauwi ba sa inyo?” nanginig si Abby kahit na pinipigilan niya ang kanyang sarili.“Hindi, hindi pa sa bahay namin. Pero sa taong mahalaga sa akin. I
“Well, baka may mga delay. Baka apat na araw siyang wala, baka nga lima pa, o kaya anim, o pito pa,” bumubulong siya sa kanyang sarili pero tumigil ng umabot na siya sa pito sa pagbibilang.“Hindi ba’t masyadong matagal iyon? Anong klaseng delay ang aabot ng anim o pitong araw?” ngumuso siya para magtampo pero wala siyang pagrereklamuhan.“Namimiss na kita agad,” reklamo niya habang nakanguso.Natapos siyang maligo pero habang nagboblowdry siya ng buhok, halos umiyak siya.“Siya ang nagsusuklay ng buhok ko at nag-eestilo nito,” reklamo niya habang nakikita ang maluha-luha niyang repleksyon.Hindi siya makapaniwala na hindi na niya magawa ang mga simpleng bagay ng hindi siya naalala.Matapos ang lahat ng mga alaala tungkol sa kanya sa morning routine niya, lumabas siya ng banyo habang humihikbi. Basa ang buhok niya at hindi nakatali.Kahit na ang pagsuot niya ng damit ay naiisip niya si Lam. Madalas tumutulong siya sa pagbibihis sa kanya. Siya ang magkakabit ng bitones o kaya mag
Hindi lang naagaw ng elegante niyang pananamit ang atensyon ng lahat pero pati ang babae din sa kanyang tabi ay agaw pansin. Isa na namang bagong mukha sa Santocildes at napaisip ang marami.Lingid sa kanilang kaalaman ang atensyon na napukaw nila, si Abigail at Kara ay naglakad diretso sa lobby kung saan nakasalubong niya ang grupong hindi niya inaasahan.“Magandang umaga, Dr. Abigail,” may bakas ng pagiging sarcastic sa bati ni Justin.Dahil wala siyang matatakasan, tumigil siya ng ilang dipa ang layo para harapin ang taong ito at grupo niya ng kalmado.“Magandang umaga, President Del Castillo,” walang bakas ng galang, bati niya pabalik.“Matindi ang ipinagbuti mo, Doctor. Maganda ka ngayon. At nakakuha ka ng assistant mo,” ngisi niya habang sinusulyapan si Kara na nananatiling kalmado habang diretso lang ang tingin.Hindi niya naiintindihan kung bakit prangka si Justin pero kapansin pansin ang ang mga eyebags niya. Ang magulo niyang damit mula sa kahapon ay isa pang bagay. Ang
“Anong kailangan mo, President Del Castillo?” tanong agad ni Abby sa oras na pumasok siya sa pinto ng opisina ng Chairman.Pinilit ni Abby na manatili sa opisinang ito ng pansamantala kaysa magkaroon ng sarili niya. Ang makasama si Lam ang pangunahing dahilan niya para sa comfort at privacy na higit pa sa mga binibigay nilang ideya.Ngunit, nagulat siya ng may isa pang tao na kasunod. Ang mga mata niya ay napunta sa lalake na nakilala niya sa lobby kahapon. Nagkatinginan sila pero wala siyang napala sa mga mata niyang walang ekspresyon.“Magandag araw din sa iyo, Dr. Abigail,” sagot ng lalake ng may panlalait pero hindi ito binigyan ng pansin ni Abby. Mas nag-aalala siya tungkol sa kasamang lalake ni Justin.Nanatili siyang nakaupo sa likod ng lamesa habang nakatitig sa kanya at si Kara naman ay nakatayo ng ilang dipa mula sa kanya. Ang babae ay walang pahiwatig ng kanyang iniisip. Hindi siya nakatingin sa kung sino habang nakatayo lamang sa kanyang puwesto.Sinulyapan ni Justin s
May dugo din ako ng pagiging philanthropist, Dr. Sandoval. Makakatulong ako kung kailan mo man kailangan,” patuloy niya.“Anong kapalit, Mr. Carlos?” matapos ang matagal niyang katahimikan, nagsalita si Abby.“Wala, doctor. Tulad ng sinabi ko, gawain ito ng philanthropist,” Tinignan ng sinsero ni Mr. Carlos ang mga mata ni Abby na tila ba mandudukot ng mata.“Anong kailangan mo, Mr. Carlos?” Huwag ka na magpaligoy-ligoy pa. Wala akong oras para dyan,” habang nakapahinga ang likod ni Abby sa high-back chair, nagsalikop ang mga kamay niya sa kanyang harap. Handa siyang makinig sa kahit na anumang kalokohan ng lalake sa harap niya.“Prangka ka talaga,” natawa si Mr. Carlos at nagrelax siya sa kanyang kinauupuan.“Interesado lang talaga ako sa mga mapagkawanggawa na gawain, doktor. At naniniwala ako na may kakayahan ako na tumulong,” sinsero siyang nakatitig at sinambit.“Hindi madaling magpatakbo ng ospital, pareho natin itong alam, doktor. Lalo na sa klase ng gusto mo. Ang gumawa n
“Wow, nakakatulala. Ang laki ng diamante!” hanggang sinabi ni Karen.“Ilang carats ito?” tanong ni Simone sa staff. Hindi dahil sa nakalimutan niya pero dahil gusto niyang magyabang.“Five carats in VSI1 clarity, Madame.”“Wow, kahanga-hanga. Kaya pala ang mahal nito,” bulong ni Alice, kinuha ang singsing para isuot sa daliri niya.Kumikinang sa mga mata niya ang nag-iisang bato.“Binayaran na ito ng buo ni Justin,” mayabang na anunsiyo ni Simone habang sinusulyapan si Lam.“Isusuot ko na ngayon,” deklara ni Alice ahbang nakataas ang kamay niya sa ere.“Well, may mga cheap sila na diamante para bayaran ng asawa mo, Abigail,” ngumiti si Karen.“Anuman ang mayroon siya, pera pa din ito ng Fuentebella. Si Abigail pa din ang bumibili para sa sarili niya,” tumaas ang kilay ni Simone ng mapanglait habang tumataw ang dalawa.Ineenjoy nila ang panlalait habang sina Abby at Lam ay nananatiling hindi nababagabag.“Dahil may pera kayo ngayon at ako ay wala, ikaw ang magbayad ng mga sing
“Puwede ba natin tignan ang loob?” maingat ang tanong ni Abby kay Lam noong tumigil siya sa labas ng isa sa mga jewelry shops sa mall.Humarap si Lam sa loob ng salamin. Ang shop ay halos walang tao.“Siyempre,” ngumiti siya at humakbang para hatakin si Abby papasok.Maraming iba’t ibang klase ng mga mamahaling alahas ang nakadisplay sa mga istante at kumikinang sila sa liwanag ng ilaw, natuwa ng husto ang itsura ni Abby.“Welcome sa Symphony Diamonds,” bati ng staff habang nakatingin sila sa paligid bagay kung saan magalang silang sumagot.Pinanood ni Lam ang nasasabik na mukha ni Abby habang sinusuri ang mga piraso ng diamond-studded collections. Ang kahinaan ng babae. Diamante.“Anong balak mong bilhin?” tanong niya habang kasama siyang tumitingin sa loob ng mga salamin sa istante.“Puwede ba?” napalingon ang ulo ni Abby sa direksyon ni Lam.“Bakit hindi? Maganda sila,” kibit balikat niya.Ilang sandali na tumitig si Abby sa kanya ng walang sinasabi, mukhang inaalam niya an
“Nakakailang iyon,” buntong hininga niya ng maluwag matapos silang makapasok sa sasakyan.“Bakit ka hindi mapakali? Wala iyon sa kanila, moppet ko,” natutuwa siya sa kakaiba niyang ugali simula ng lumabas sila ng apartment.May bahid ng pink ang mga pisngi niya at alam ni Lam na hindi siya naglalagay ng makeup.Dahil pasado tanghalian na, ang karamihan sa restaurant at café sa paligid ay wala halos tao, nakahinga siya ng maluwag dahil dito. Wala siya sa mood na mapaligiran ng maraming tao.Tahimik silang kumain habang nag-uusap ng kaunti.Ang tunay na hirap ay nagsimula ng makarating sila sa kumpanya.“Welcome back, Chairman Cartagena,” ang bati ni Justin ay may panlalait at ang mga mata niya ay nalipat kay Abby. Pumasok ang magkasintahan ng magkahawak kamay.Tumango lang si Lam sa kanya ng hindi tumitigil at hindi natuwa ang lalake dito.“Puro ka chikinini, Dr. Sandoval. Nakakagulat,” malakas ang boses ni Justin kung saan nairirnig siya ng mga tao sa lobby.“Wala ka ng pakiel
Paano niyang haharapin ang mga kapitbahay niya at si Kara bukas, hindi pa din niya alam.Ang mahalaga sa kanya ngayon ay nakabalik na si Lam.Totoo na si Kara ay hindi makapaniwala matapos ang unang mga ungol na narinig niya mula sa kuwarto. Dapat aalis na siya ng dumating si Lam pero tinatamad siyang bumangon. Pero ng marinig niya ang ungol ni Lam at Abigail na dumadagungdong sa buong apartment, nagmamadali niyang inimpake ang cot niya.“Anong ginagawa mo dito ng gitna ng gabi?” kontrolado ang boses ni Kara habang tinititigan ng masama ang lalakeng gumulat sa kanya ng buksan niya ang pinto.“Iniisip ko na baka mainggit ka sa ginagawa ni Lucas at Abigail kaya pumunta ako,” habang mukhang tanga na nakangiti at arogante, nagpaliwanag siya.“Urgh…” Dahil sa hindi madaming beses na nangyari ito, napayuko sa sakit si Carl dahil sa suntok na tinamo niya mula kay Kara sa kanyang sikmura.“Hindi ka talaga natututo, Carl Petrov,” galit niyang sinabi bago siya itinulak.Habang hawak ang s
Masalimuot ang paghihintay ni Abigail. Ang apat na araw na delay na kanyang inaasahan ay naging mahigit sa isang linggo.Habang patindi ng patindi ang pangungulila niyak ay Lam, may mga gabi na umiiyak siya hanggang sa makatulog. Tulad ngayong gabi, basa pa ang mga mata niya ng siya ay makatulog na.Tulad ng karamihan sa mga gabi, nananaginip siya na nagmamahalan sila ni Lam. Namimiss na niya ito ng sobra at halos nararamdaman niya ang kanyang mga halikan.Namilipit siya sa sarap habang hinayaan niyang halikan siya sa leeg, ineenjoy ang mga kagat niya sa kanyang balat.“Ahhn…” ungol niya ng may pares ng mga lalakeng pumasok sa damit niyang suot. Nililibot nito ang hubad niyang katawan sa loob.Nilalamas siya at hinahawakan. Pagkatapos, bumukas bigla ang kanyang mga mata.“Panaginip lang ba ito?” bulong niya habang kinukumusta ang kanyang sarili.May mabigat na nakadagan sa kanya at may tunay na nakahawak sa dalawa niyang bundok.“Lam…” bulong niya habang maluha-luha.“Nandito
“Siyempre. Akong bahala,” balik na siya sa masayahin niyang mood at kumindat muli sa kanya.“May problema ka ba sa mga mata mo?” hindi makapaniwala si Kara sa kanyang ugali.Nawala ang ngiti ng lalake sa sinabi ni Kara.“Wala ka talagang sense of humor, Stepanov. Chill ka lang kahit kaunti pambihira naman. Mas tumatanda ka lalo kaysa sa kapatid mo,” panlalait niya ng nakatitig ng masama.“Kasi mukha kang tanga, papikit pikit ka pang nalalaman,” titig ng masama ni kara sa lalake habang nasisindak sa ginawa niya.“Ang tawag doon ay kindat,” hindi siya makapaniwala sa pagiging ignorante niya o baka insulto ito. Pero dahil kilala niya si Kara, alam niyang insulto ito.“Wala akong pakielam, hindi ito bagay sa iyo,” umirap siya ng hindi makapaniwala.“Ito talaga,” inabot niya ang likod ng pantalon niya para sa kanyang wallet.“Heto,” Kinuha niya ang kamay ni Kara at naglagay ng itim na card sa palad niya.“Para saan ito?” napapaisip siya ng husto kung bakit ibinigay niya ang kanyang
“Asawa ko lang ang sasamahan ko kumain o kaya samahan kahit saan,” tumanggi si Abby sa kanyang alok.“Hindi niya malalaman,” pilit niya habang nakasingkit ang kanyang mga mata.“Pero alam ko, Mr. Carlos. Ako ang nagseset ng mga rules para sa sarili ko. Hindi kailangan ng asawa ko na ipaalala sa akin ang aming commitment, ihohonor ko ito kahit na anong sitwasyon. Lalo na kapag wala siya,” kaswal na deklara ni Abby.“Lagi mo talaga akong napapahanga, Doctor,” bulong niya ng natatawa.“Hindi ko sinusubukan na pahangain ka, sir,” kontra ni Abby, dahilan para tumawa siya lalo.“Sana alam ng asawa mo ang iyong katapatan, Doctor,” naging seryoso siya.“Sinisiguro ko saiyo, Sir. Alam niya,” sumpa ni Abby, kung saan napatitig si Mr. Carlos ng matagal.Bumuntong hininga siya ng malalim at umayos sa pagkakaupo.“Well, naintindihan ko na ang punto mo at suko na ako. Hanggang sa susunod muli, doktor. Kailangan ko isalba ang pride ko sa ngayon,” hawak niya ang kanyang dibdib at ibinulong ang
May dugo din ako ng pagiging philanthropist, Dr. Sandoval. Makakatulong ako kung kailan mo man kailangan,” patuloy niya.“Anong kapalit, Mr. Carlos?” matapos ang matagal niyang katahimikan, nagsalita si Abby.“Wala, doctor. Tulad ng sinabi ko, gawain ito ng philanthropist,” Tinignan ng sinsero ni Mr. Carlos ang mga mata ni Abby na tila ba mandudukot ng mata.“Anong kailangan mo, Mr. Carlos?” Huwag ka na magpaligoy-ligoy pa. Wala akong oras para dyan,” habang nakapahinga ang likod ni Abby sa high-back chair, nagsalikop ang mga kamay niya sa kanyang harap. Handa siyang makinig sa kahit na anumang kalokohan ng lalake sa harap niya.“Prangka ka talaga,” natawa si Mr. Carlos at nagrelax siya sa kanyang kinauupuan.“Interesado lang talaga ako sa mga mapagkawanggawa na gawain, doktor. At naniniwala ako na may kakayahan ako na tumulong,” sinsero siyang nakatitig at sinambit.“Hindi madaling magpatakbo ng ospital, pareho natin itong alam, doktor. Lalo na sa klase ng gusto mo. Ang gumawa n
“Anong kailangan mo, President Del Castillo?” tanong agad ni Abby sa oras na pumasok siya sa pinto ng opisina ng Chairman.Pinilit ni Abby na manatili sa opisinang ito ng pansamantala kaysa magkaroon ng sarili niya. Ang makasama si Lam ang pangunahing dahilan niya para sa comfort at privacy na higit pa sa mga binibigay nilang ideya.Ngunit, nagulat siya ng may isa pang tao na kasunod. Ang mga mata niya ay napunta sa lalake na nakilala niya sa lobby kahapon. Nagkatinginan sila pero wala siyang napala sa mga mata niyang walang ekspresyon.“Magandag araw din sa iyo, Dr. Abigail,” sagot ng lalake ng may panlalait pero hindi ito binigyan ng pansin ni Abby. Mas nag-aalala siya tungkol sa kasamang lalake ni Justin.Nanatili siyang nakaupo sa likod ng lamesa habang nakatitig sa kanya at si Kara naman ay nakatayo ng ilang dipa mula sa kanya. Ang babae ay walang pahiwatig ng kanyang iniisip. Hindi siya nakatingin sa kung sino habang nakatayo lamang sa kanyang puwesto.Sinulyapan ni Justin s