CHAPTER THREE

CHAPTER 3

"She's going to be okay." Bulong ni One sa tabi ko.

I'm still uncomfortable right now. Hindi parin gaanong naiproseso ng utak ko ang mga sinabi niya.

Hindi ako makapaniwala. In love talaga siya sa akin? Nanaginip lang ba ako ng gising?

Pinilig ko ang ulo ko at binalik ang isip sa reyalidad. Nag angat ako nang tingin kay One at ngumiti rito.

"I know she can overcome this. My mama is a strong woman." Nakangiting sabi ko rito animo'y proud na proud pa.

Hinaplos nito ang mukha ko na nakapagpatigil sa akin. "Now I know, kung kanino ka nagmana ng kalakasan mo."

Hindi ako naka-imik, tanging ang malilikot kong mga mata ang sumagot sa sinabi niyang 'yon. At nang magsasalita na sana siya muli, kasabay naman non ang marahas na pagbukas ng pinto na ikinatigil naming dalawa ni One maging ang bumukas ng pinto ay animo'y naestatwa pagkakita sa amin.

"Am I dreaming?" Bulong pa nito sa sarili habang nanlalaki ang mata at pinapakatitigan kaming dalawa ni One.

Bahagyang nahiya ako sa puwesto namin. Doon ko lang napansin na halos magdikit na ang katawan namin ni One habang hawak nito ang mukha ko at nakatitig ako sa kaniya.

Makakaramdam din pala ako ng hiya pagdating sa mga kapatid ko. Damn! This is so damn embarrassing.

Isang tikhim ang nagbalik sa akin sa katinuan.

"Ate, ako na muna ang magbabantay rito. Pahinga ka muna?" Pakiramdam ko sarkastiko pa ang pag-kakasabing 'yon ni Thurs.

Sinamaan ko siya nang tingin at agad na tumayo saka ako tumingin kay One na nananatiling nakaupo.

Medyo nakaramdam na rin siguro siya kaya agad siyang tumayo at tumango sa aming magkapatid.

"Mauna na ako, I wish for your mother fast recovery." Sabi nito saka ito sumabay na lumabas sa akin.

Ngumiti naman sa kaniya si Thurs bago isara ang pinto at ngingisi ngising binaling nito ang tingin sa akin bago isara ang pinto.

Para bang may ginawa na naman akong katawa-tawa o meron akong binabalak na kalokohan.

"I'm sorry about my brother attitude earlier, alam kong alam mong nang-aasar siya." Hinarap ko si One matapos masara ang pinto.

Umiling siya sa akin. "Ayos lang, by the way, are you going home? Hatid na kita?"

I purse my lips and slowly shook my head for an answer.

"Hindi na, masyado nang nakakahiya. You've done many things for me today, baka maabuso ko na."

Bahagyang kumunot ang noo nito. "That wasn't enough for your kindnes--"

Pinutol ko na agad ang sinabi nito dahil alam ko kung saan na naman ito tutungo.

Kanina habang papunta kami rito sa hospital marami kaming napag-usapan na nauukol sa nakaraan.

Maraming bagay ang nabuklat noon, at karamihan ng mga iyon ay ang mga bagay na nagawa ko dahil sa pagkakabaliw ko sa lalaking nasa harapan ko ngayon.

At ayaw ko na ring ulitin ang mga sinasabi niya na mahal niya ako.

Kung noon ay gustong gusto ko iyong marinig mula sa kaniya, ngayon parang nagsisisi ako dahil sobrang hindi ako komportable o siguro naninibago lang ako. Dahil matagal ko nang tanggap na hanggang doon nalang, na wala na talaga akong pag-asa.

Pero heto ako ngayon, nalaman lang kani-kanina na mahal niya ako, na in-love siya sa akin. At noon pa iyon, simula ng una naming pagkakakilala.

Is this what they called, love at first sight? Love at first meet?

Hays ewan, basta't mahal na rin ako ng mahal ko. Isn't that great? Admiring him from a far is worth it.

Pero kahit na ano pa ang naging dahilan ko, siya parin ang naghatid sa akin sa bahay dahil sa minamalas ka nga naman, walang dumadaan na taxi o kahit jeep man lang or bus sa tapat ng hospital.

Kung meron mang daraan puno na o may sakay na. Ang iba naming mga motorcycle ay minsan snobber pa.

"Salamat sa paghatid." Sabi ko matapos kong buksan ang pinto ng kotse at bumaba.

Dapat ay siya pa ang magbubukas kaso ayoko namang ma-spoil at baka hanap hanap ko na 'yung gano'n.

I always overthink, nakakainis na rin minsan. Nasasaktan tuloy ako kahit masaya naman dapat.

"It's a pleasure." He said.

Ngumiti ako sa kaniya. "Anyway, thank you for this wonderful day. It means a lot for me."

Bastos na kung bastos pero hindi ko na hinintay pa ang isasagot niya sa akin at agad ko nang isinarado ang pinto ng sasakyan gawa na rin siguro ng kanina pang nerbyos na nararamdaman ko.

Sobrang hindi parin ako makapaniwala at sobrang kaba ang nararamdaman ko lalo na kapag kaming dalawa lang.

"Goodnight, have a peaceful sleep." Ayon ang huli niyang sinabi matapos buksan ang bintana ng sasakyan niya at tuluyan nang umalis.

Nakahinga ako nang maluwag ng mawala na sa paningin ko ang sasakyan niya.

"Hoy, pasok na. Kanina ka pa diyan." Bahagyang napatalon ako sa nagsalita na 'yon dahil nagmula iyon sa madilim na parte sa harap ng bahay.

At doon nakita ko ang kapatid kong naninigarilyo sa 'di kalayuang parte sa harap ng bahay.

"What the fuck are you doing there kuya!?" Sigaw ko rito.

Mahinang tumawa ito, siguro ay natutuwa sa naging reaksiyon ko dahil ginagaya gaya niya pa ang bahagyang pagtalon ko kanina.

"I'm smoking, baka malanghap niyo pa ang usok, masama sa katawan 'to." Napairap ako sa hangin.

"Alam mo namang masama sa katawan, tapos ginagawa mo pa. Tss, bobong kuya." Inilingan nalang ako nito pero bakas ang pang-aasar sa labi nito.

"'Wag mo nalang pakialaman, ikaw ba pinakialaman ko ang pangs-stalk mo sa crush mo? 'Yung pag-akyat mo sa bakod ng mansion nila kahit may gate naman, 'yung pagpapadala mo ng mga sulat sa crush mo, 'yung pagsunod sunod mo sa mga gala niya, 'yung ginawa mo noong birth---"

"Enough kuya!" Namumulang sigaw ko sa kaniya. Tumawa lang ito.

Napapikit ako sa kahihiyan. Lagi niya nalang nagiging alas ang nagawa ko noon sa birthday ni One. That was before! Hindi ko na uulitin ang kahihiyang 'yon. Hindi na ako ulit makikining sa payo ni Hill! That was embarrassing, nakakababa ng dignidad.

"Pasok na sa loob Tuesday. Wednesday wanted to talk to you." Sabi ni kuya ngunit sa maayos na tono na.

He's serious this time. "Please fix your problems, ayokong may hidwaan sa pagitan ng pamilya ko."

Nag-iwas ako nang tingin kay kuya. We all don't want that pero minsan 'di rin maiwasan.

"It was my fault kuya, kung sana nakinig lang ako sa kaniya 'di mangyayaring--"

"Stop blaming yourself Tuesday, listen and understand each other. Maaayos rin 'yan, it wasn't that big nor small problems, pero kaya niyong ayusin 'yan. Pareho kayong malakas ni Wednesday, both of you can handle those problems. You're sisters after all, you're twins." Well, it's just a words pero pinapagaan nito ang loob ko.

He never fail pagdating sa pagpapagaan ng loob naming magkakapatid. He's our oldest brother after all. He knows everything about us. Kaya niyang ihandle kaming lahat, alam niya kung paano kami paiyakin, patahanin at palakasin.

"Thank you kuya." I've said those words with all my heart.

A sweet smile answered me. "Listening is the best way for arguments and understanding is the best way to end those arguments. Always remember that Tuesday."

Nakangiting pumasok ako sa bahay matapos marinig iyon galing kay kuya.

Pagkabukas ko ng pinto ng silid ko kung saan alam kong naghihintay na si Wedny ay agad ko siyang sinalubong nang mahigpit na yakap na agad niya ring tinugon.

Hindi ko talaga matitiis ang kahit sinuman sa kanila. My family is my treasure, hindi ko kayang may hindi kami pagkakaunawaan.

We maybe can give each others space to have a peaceful mind, but I can't stand being away from them kahit isang araw lang, hindi ko makakaya. Hindi ko sila kayang tiisin.

Well, most of person is like that. Hindi nila kayang magtanim ng kahit ano mang bagay sa minamahal nila lalo na sa pamilya nila. Hindi nila matitiis ang mga ito kaya ilang minuto lang, oras o araw. Ayos na ulit sa dati.

"I'm so sorry for not letting you fight for me." Ayon ang unang lumabas sa bibig ko.

Lumayo si Wedny sa pagkakayakap sa akin at umiling.

"It's me who should say sorry. Napangunahan lang ako ng galit ko, hindi ko inisip 'yung mararamdaman mo. I know you too well Tue, pasensiya na sa ipinaramdam ko." Gusto kong magsalita but I let her finish her words first.

"I was just angry kasi you know na mahirap din sa akin na madawit ka sa gulo, ayokong makita 'yung mga tao o kahit marinig man lang ang pang-iinsulto nila sa 'yo o kahit sino sa pamilya ko. Well, I guess, I just overthink again pero walang may alam kung anong maaaring mangyari sa naging eskandalo noong nakaraan. Ang sa akin lang ayokong masaktan ka kung maaaring mangyari man ang hindi magandang epekto nun."

Bumuntong hininga ito at hinawakan ang kamay ko. "I know you're not weak but you still have feelings Tue, tumutumba ka rin kapag hindi mo na kaya. But at least let me hold you when that time come? Hayaan mong tulungan kita, ipagtanggol kita kapag hindi mo na kaya."

Tumingin siya sa mata ko. I can understand her, kung sakaling nasa posisyon niya man ako at siya sa posisyon ko. Baka gano'n din ang maging reaksiyon ko, baka gano'n din ang gawin ko.

I smiled. "Kung ano man ang mangyari, don't think of it too much. I promise kung sakaling mangyari man ang kinatatakutan mo at hindi ko kayanin, hindi ako magdadalawang isip na humingi ng tulong sayo."

A smile answered to what I've said. Tama si kuya listening is the best way for arguments and understanding is the best way to end those arguments.

Tama lang na makinig muna ako at intindihin ang nais niyang iparating gano'n din siya sa akin ng sa gayon matapos ang pagtatalo o ang problemang kinakaharap namin.

Hindi gano'ng mahaba ang usapan namin ni Wedny but still, at least we already fixed it. Pinakinggan ko siya ganun din siya sa akin and we both understand each other side kaya ngayon ay maaayos na.

"They are still clueless kung ano ba ang nangyari sa aksidente." Bungad ni Thurs pagkarating sa bahay.

It's already 6 in the morning, kakauwi niya lang galing sa pagbabantay kay mama. Siya kasi ang naka-assign sa pagbabantay kagabi at ngayong umaga ay si Frida pero mamaya na ito pupunta, mga eight siguro. Mamayang hapon ay si Kuya Mon at gabi naman si Wedny.

Hindi na namin inabala pa si papa dahil may inaasikaso rin siya, sa trabaho at maging sa nangyaring aksidente na rin.

"Ang sabi ay nawalan daw ng preno ang jeep kaya bumilis ang takbo ng jeep at hindi rin inaasahan ang mabilis na takbo rin ng truck sa gilid nito. Kaya ayun nagkasalpukan." Napakunot ang noo ko dahil hindi maintindihan ang kuwento ni Thurs.

"Akala ko ba huminto na noon 'yung jeep kaso meron palang dadaan na truck sa side at hindi nakitang red na ang traffic light. Kaya hindi agad nakapag-preno at napunta 'yung truck sa gawi ng jeep na sinasakyan nila mama para iwasan 'yung mga taong dumadaan sa pedestrian lane?" Sabat ko, bakas parin ang pagkalito.

"Ang gulo rin niyan 'no? Wala bang witness sa pinangyarihan ng aksidente?" Ayon rin ang malaking tanong sa isip ko.

Sabay sabay na nagkibit balikat ang mga kapatid ko. Napakamot nalang sa ulo si Wedny.

"Imbes na wala tayong pinoproblema, naging problema pa natin 'yung aksidente na 'yan. Dapat ay sila ang tumustos sa pagpapagamot ng mga pasahero kasi sila 'yung dahilan ng aksidente." Ani pa nito.

"Eh paano namang sila ang tutustos, eh parehong malala ang natamo ng driver ng truck at jeep? Tapos clueless parin kung ano ba 'yung talagang nangyari kung bakit nangyari 'yung aksidente." Napabuntong hininga ako sa sinabi ni Thurs.

"Wala bang CCTV sa lugar na 'yon?" Sabay sabay na tumingin sa akin ang mga kapatid ko.

"Ate kung meron 'man edi nalaman na kung ano ang nangyari. Kaso ang sabi ng pulis kay papa sira raw ang lahat ng CCTV sa lugar na 'yon ng maganap ang aksidente. Parang sinadya raw kasi literal na lahat lang ng CCTV na nakasakop doon ang sira, pero sa ibang lugar hindi naman daw."

Napaisip ako sa sinabi ni Thurs. Kung ganon ay talagang sinabotahe? Eh sino naman ang pakay nila?

'Yung jeepney driver o 'yung sakay ng truck o baka naman isa sa pasahero ng jeep?

Pero ang sabi ng mga pulis sa truck daw talaga nagsimula ang lahat, marami rin daw sira ang truck. Paniguradong 'yung truck ang pakay? O nagkataon lang ang lahat.

Pero kung sakali mang ayon. Baka dahil sa negosyo? Dahil 'yung truck na 'yon ay may sakay na mga bigas na ipapadala raw sa pagbebentahan kaso 'di nakarating gawa ng aksidente.

"Ano pang silbi ng mga taong nandoon sa aksidente o kahit 'yung mga pasahero nalang ng jeep na walang masyadong natamo? Hindi ba sila puwedeng tanungin?"

Napabuntong hininga si Wedny. "Ewan ko sa mga 'yun basta ang problem natin 'yung gastusin."

"Ang dapat na gumastos ay 'yung may ari ng negosyo doon sa mga bigas eh." Sabat ko pa.

"Ayun nga dapat ang mangyayari kaso napatunayan na 'yung truck na 'yon sa aksidente ay nawawala, halata naman kasi, hindi siya nakasabay sa mga iba pang truck na kabilang niya."

Napatango ako sa sinabi ni Thurs. Totoo nga raw na hindi na nakasama ,yung truck na 'yon sa biyahe ng iba pang truck na may karga na mga bigas. Iisa lang naman ang destinasyon nila, bakit humiwalay pa siya ng daan?

"Tapos 'yung driver na nakita sa truck sa naganap na aksidente ay hindi naman napatunayang driver ng kompaniya nila. Talagang ninakaw ang truck na 'yon at wala talaga silang dapat na sustentuhan dahil nga hindi nila obligasyon ang nangyari gayong hindi nila trabahador ang nagd-drive ng truck."

"At isa pa ate, konklusyon din nila na baka ninakaw 'yon dahil sa bigas na laman ng truck."

Umiling nalang ako sa nasabi ni Thurs. "Kahit na hindi nila trabahador. Hindi ba't kasalanan parin nila iyon? Dahil marami nang sira ang truck, maraming komplikasyon sa makina kaya nawalan ng kontrol 'yung nagd-drive ng truck. Paano pala kung hindi 'yun ninakaw? Mangyayari parin ang aksidente dahil ang truck mismo nila ang may problema." Paliwanang ko.

Nagkibit balikat ito. "May mga record ang mga truck nila ate. May mga pinakita rin na wala pang kahit isang aksidente ang nangyari sa mga pinapabiyahe nilang truck dahil chinecheck 'yon bago ibiyahe."

"Siguro ay nasira nalang 'yon gawa ng nagnakaw? Hays ewan basta't kasalan 'yon ng truck, pati siguro ng jeep."

Natawa nalang ako dahil sa itsura ng kapatid ko. Gulong gulo na siguro sa mga konklusyon niya.

"Bakit ba kasi natin pinoproblema kung sino ang dapat na gagastos sa nangyaring aksidente?" Sabi pa nito.

"Namatay na ang driver ng truck tapos hindi pa makilala 'yung identity niya, ano ba kasing klaseng mga imbestigador ang na-assign sa aksidenteng 'to. Akala ko ba prepesyonal sila? Bakit hindi nila maalam alam ang totoong nangyari?"

Nakatanggap ito ng sapito galing kay Wedny. "Bugok ka talaga, hindi sila puwedeng magsabi nalang doon kung ano ang nangyari hanggat walang ebidensiya. Paulit ulit na ngang sinabi ng mga pulis sa mga pamilya ng naaksidente na sobrang linis daw ng pagkaka aksidente, walang makitang bakas kung ano 'yung talagang nangyari. Bukod nalang sa truck na maraming komplikasyon, ayon lang 'yung nag-iisang puwedeng maging dahilan ng aksidente."

"Sobrang gulo naman." Reklamo rin ni Sat na kanina pa nakikinig sa amin habang kumakain ng cereals.

"Edi 'wag kang makinig. Problema ba 'yon?" Sarkastikong sabi ni Wedny.

Hindi na ito umimik pa at kumain nalang ulit.

"'Wag na nating problemahin ang nangyari. Problema na 'yun ng mga nag-iimbestiga at 'yung mga pulis. Ang problema natin dito, ang pampaopera ni mama." Agad na sumang-ayon ako sa sinabi ni Wedny.

"Pero sabi ni papa siya na ang bahala roon?" Sabat muli ni Sat.

"Kahit kaunting tulong lang sana. 'Wag nating iasa lahat kay papa. Marami tayong anak niya, hindi lang si mama ang pagkakagastusan ngayon. Pati tayo, 'yung pag-aaral natin maging ang sa bahay."

Tumingin sila sa akin matapos kong sabihin iyon. "Siguro ay hindi tatanggapin ni papa ang pera na ibibigay natin sa pampaopera ni mama. Pero kahit siguro tayo nalang ang bahala sa Bahay, sa gagamitin natin sa school pati narin sa atin?"

Kita ko ang pag-sang ayon ng mga kapatid ko sa sinabi ko.

"Oo nga ate. Meron namang maraming puwedeng mahanap na trabaho rito na p-puwede sa atin habang nag-aaral tayo." Sabi ni Thurs.

Tumango ako. "Kahapon ko pa 'yan iniisip. At tama ka dapat na tumulong din tayo kay papa. Masyadong mahirap kumita ng pera ngayon, kahit na tumulong 'yung mga kamag-anak natin hindi parin sasapat iyon. Mahirap rin mabaon sa utang, kaya dapat lahat tayo kumilos." Lintanya ni Wedny.

Napangiti ako. Akala ko ako lang ang nag-iisip ng tungkol sa bagay na pagt-trabaho habang nag-aaral. Lahat naman pala kami.

Si kuya ay nasa last year na ng college. Pero matagal na siyang hindi humihingi ng pera kina mama at papa, dahil simula ng nag twenty one na siya ay siya na ang nagbayad sa tuition fee niya at iba niya pang pangangailangan.

Minsan din ay tumutulong siya sa bahay. Hindi ko alam kung anong trabaho niya pero ang sabi niya hindi raw 'yun illegal pero hindi raw ako puwede sa field na iyon. Hindi na rin ako nagtanong pa kasi alam kong wala akong mahihita kay kuya.

"Magkakatulong nalang muna ako, doon sa pinapasukan ni lola." Napabaling ang tingin ko kay Frida.

"Hindi ba at kailangan doon na ro'n ka rin matutulog kasi buong araw ang pagt-trabaho ng kasambahay? Paano ka pa papasok?" Tanong ko rito.

Umiling siya habang ngumunguya ng apple. "Puwede raw roon ng pang gabi lang ate, sabi ni lola." Sagot nito.

Matagal ng katulong doon si lola. Siya ang mayordoma sa mansyon na iyon. Kaklase ko ang isa sa amo nila lola na crush pa ng pinsan ko.

"Paano pagka-gigising ka na? Paniguradong puyat ka. Paano ka pa papasok?" Napanguso siya sa akin.

"Ate shifting na kami ngayon at pang-hapon ako, siguro naman marami pa akong time sa pagtulog ng maaga." Hindi na ako nakipagtalo pa, kung gano'n ang gusto niya edi sige bahala siya.

"Siguro roon nalang ako sa mall na pinagt-trabahuhan ni Tita Month. Mag-cashier nalang din siguro ako, pang gabi rin tapos buong maghapon ng linggo." Si Wedny naman.

Maraming oras si Wedny sa paglalakwatsya kaya hindi na ako magtataka kung magagawan niya ng paraan ang pagt-trabaho at pag-aaral niya, paniguradong 'di na siya mahihirapan pa ng gaano rito.

Pero ako paano naman ako? Need ko ng maraming oras sa med, hindi ko alam kung paano ko isisingit pa ang pagt-trabaho sa pag-aaral ko.

Napabuntong hininga ako. "Next week nalang siguro ako maghahanap ng papasukan kong trabaho." Sambit ko.

"Bukas ate ayaw mo?" Tanong ni Sat.

"Lunes bukas Sat, may pasok pa ako. Wala akong oras sa paghahanap pero siguro mamaya nalang try ko rin o kaya bukas ng gabi? Pero wala ng masyadong bukas kapag gabi. Kaya siguro mamaya nalang."

Napakamot ito ng ulo. "Bahala ka ate. Ako doon nalang siguro ako magt-trabaho sa pastulan nila Mang P**e. Minsan lang naman ako gumastos, kadalasan buraot pa."

"Kung ganon pala mag-jajanitor nalang pala ako roon sa hotel ng kaklase ko. Tuwing gabi free pa naman ako, tapos shifting pa 'yung klase namin. Marami pa akong oras." Sabi ni Thurs.

"Seriously janitor kuya?" Para bang hindi makapaniwala si Sat.

"'Wag kang mangialam. Hindi kita pinapakialaman sa pagpapastol mo ng mga kambing, gusto ko naman mag-mop ng sahig. At least tiles 'yon tapos libre aircon pa ako." Tatawa-tawang sabi pa nito.

Tinapos ko nalang ang pagkain ko dahil nag-aasaran nalang ang mga kapatid ko. Saka ako tumayo para mag-ayos.

Ngayon nalang ako hahanap ng papasukan. Wala rin akong maisip na pagt-trabahuhan dahil baka hindi aayon sa schedule ng pasok ko.

Minsan pa naman ay kailangan naming pumasok ng gabi, tapos minsan din ay ginagabi na rin kami ng uwi.

"Maghahanap ka na?" Tanong sa akin ni Wendy pagkabukas niya ng pinto.

Bumungad sa likod ko ang repleksiyon niya sa salamin dahil nakaharap ako ngayon sa salamin habang nag-susuklay ng buhok.

"Oo, siguro ay sa mga restaurant nalang ako maghahanap, tutal ayon naman ang common places na pinagt-trabahuhan ng mga estudyante." Tumango siya sa sagot ko.

"Kung gano'n sabay na pala tayo? Marami namang restaurant na malapit sa mall na pupuntahan ko. Doon ka muna siguro mag-umpisa para malapit narin ikaw sa akin kapag may mahanap ka man doon."

Tumango ako kay Wedny at tinapos na ang pag-aayos. Kaya sabay kaming pumunta sa mall na sinasabi niya.

Sikat na mall ito sa lugar namin kaya maraming tao ngayon lalo na at linggo. "Una na muna ako?" Tanong ni Wedny.

Agad akong tumango. Siya naman alam niya na kung saan siya tutungo samantalang ako wala pang alam. Kanina naisip ko na sa loob nalang din ako ng mall magtrabaho pero mahirap namang makahanap doon lalo na at hindi hiring.

Napabuntong hininga ako. Paano pa kaya sa mga restaurant dito? Paano kapag hindi pala sila tumatanggap pa o humahanap pa ng trabahante?

Matagal akong nakatayo sa gilid ng kalsada sa tapat ng mall. Naglakad lakad muna ako at tumingin tingin muna sa paligid na baka may pumukaw sa pansin kong isang restaurant na babagay sa akin.

Ayoko naman kasing pumasok sa isang fancy restaurant dahil karamihan ay ganito ang narito, kaya lang ayaw ko dahil baka hindi ako puwede roon.

Napaupo ako sa isang bench sa gilid para magpahinga muna ako. Actually, kakaumpisa ko lang sa paghahanap pero parang pagod na ako.

"Diyan ka muna anak ha?" Rinig ko sa gilid ko.

Agad na lumingon ako roon at nakita ko ang isang babaeng kinakausap ang anak niya na tango lang naman nang tango.

Agad na napadako ang tingin ko sa cup ng coffee na hawak ng babae. Sa pagkakita nun, agad na may pumasok bigla sa isip ko.

If I don't want to go inside the fancy restaurant, paano kaya sa mga coffee shop. Well, mamahalin parin naman ang mga coffee shop dito pero hindi gaanong kaganda at ka-formal sa mga restaurant dito.

Napangiti ako at walang sabi sabing nag thank you sa babae kahit na hindi niya ako kilala.

"Thank you po sa idea." Sabi ko na ikinalito ng babae.

Ngunit agad din akong natigilan nang makitang sa tabi ng bench na inupuan ko kanina ay katabi rin pala ng isang maliit na coffee shop, pero kahit na maliit ito ay kapansin pansin parin ito gawa ng magandang disenyo ng shop.

Dahan dahan na lumapit ako roon pero napahinto rin ako dahil marami pang customer at hindi ko alam kung papasok ba ako o hindi.

Iilan lang ang nags-serve at masyadong nagkakagulo rin dahil marami ang nag-oorder. Siguro ay kailangan nila ng waitress? Ewan ko pero puwede naman akong magtanong.

Papasok na sana ako ng biglang may mabangga ako at buti nalang mabilis ang kamay nito at nasapo niya ang mga hawak niya na muntik nang malaglag.

"Pasensiya na po." Sabay pa naming sagot.

Nag-angat ito nang tingin sa akin at ngumiti. "Pasensiya na po miss nag-mamadali lang po ako."

Napakurap kurap naman ako at mabilis na tumango. Hindi ko alam ang sasabihin ko lalo na nang makita ko ang suot niya. Nagt-trabaho siya sa coffee shop.

Pekeng umubo ako para makuha ang atensiyon niya. Tumingin naman ito sa akin.

"May kailangan po ba kayo miss?" Tanong nito sa akin.

Nahihiyang tumango ako. Ngumiti naman siya sa akin at prenteng tumayo sa harap ko habang nasa likod niya ang tray na kaninang may laman pa.

"Ahm, tumatanggap pa po ba ng waitress 'yung coffee shop na 'to?" Tanong ko saka tumingin sa loob ng coffee shop na punuan na.

Nang mapalingon sa lalaking nakatayo sa harap ko ay ngumiti ito sa akin. "Are you going to apply?" Tanong nito.

Dahan dahan akong tumango. "Ahm, opo sana. Kung nagh-hire pa po rito? Well kailangan pa po ba?"

"Meron po ba kayong dalang--" Agad na akong nagsalita.

"Opo!" Masiglang sabi ko at nilabas na ang mga papel na kakailanganin ko sa pag-aapply.

Nang makita ito ng lalaki ay agad siyang tumango at tumingin sa akin.

"Okay, you're hired." Nalilitong tumingin ako sa kaniya.

"Huh? Eh hindi ko po ba kakausapin 'yung manager at saka nagh-hire po ba ngayon?" Tanong ko ulit.

"Actually we're not hiring pero kailangan namin ng dadag na magt-trabaho ngayon dahil biglaan ang pagdami ng customer."

Hindi ko alam ang isasagot ko sa lalaki. Kung ganon sino siya para sabihing hired na ako eh hindi ko pa nakakausap ang manager at lalong hindi ko pa napapakita ang mga dokumento ko, hindi rin sila nagh-hire ngayon kaya paanong hired na ako?

"Who are you to hired me? Hindi ko pa nga po nakakausap ang manager at saka hindi naman po kayo nagh-hire ngayon."

Magsasalita pa sana ako nang magsalita na ito.

"Don't worry miss, I'm the owner of this coffee shop. Ako ang masusunod kaya I can hire someone kung kailan ko gusto." Sambit nito.

Hindi ako nakaimik. Yung may ari ng shop 'yung kausap ko ngayon?

"You can now start your first day, I'll assist you miss. Please follow me." Ang sabi nito syaka tinuro sa akin ang daan papasok.

There's no words I can say in this situation but my body already said something.