Kabanata 5

Nanatiling tahimik si Adele, hindi niya gustong ipagpatuloy ang pakikisama.

“Gumagabi na. Uuwi na ako.”

Agad na tumayo si Elias para sundan siya pero agad siyang pinigilan ng mga kaibigan niya.

“Come on, Elias! Kailangan magpahinga ni Adele at ang tagal na natin hindi nagkakasama. Hindi ka pa pwedeng umalis.”

“Tama. Pauwiin mo muna siya para makapagpahinga habang nandito ka at makikipag-usap sa amin.” Hinila ni Adele ang kamay niya sa pagkakahawak ni Elias, malamig ang tono niya. “Pwede naman ako ihatid ng driver. Dito ka na lang.”

Bago pa siya makapagsalita, tumalikod siya at umalis, mabilis ang lakad niya at hindi na siya napigilan pa ni Elias.

Hindi nagtagal nang makaalis ang sasakyan, may kakaibang naramdaman si Adele sa bulsa ng coat niya. Hinawakan niya ‘yon at nakita ang phone na hindi kaniya. Kulay itim ito na pagmamay-ari ni Elias.

Kumunot siya at inutusan ang driver na bumalik.

Hindi pa nakakahinto ang sasakyang nang makita ni Adele si Evelyn na palabas ng sasakyan.

Abala si Evelyn na ayusin ang makeup niya sa repleksyon niya sa kaniyang phone, maingat siya sa paligid habang papunta sa lounge.

Humigpit ang hawak ni Adele sa kaniyang phone, namumutla ang kamao niya habang sinusundan si Evelyn.

Tulad ng inaasahan niya, huminto si Evelyn sa labas ng lounge kung nasaan si Elias.

Nang pumasok si Evelyn, agad siyang yumakap sa bisig ni Elias.

Agad itong sinali ni Elias, dumulas ang kamay niya sa bewang niya habang inaayos ang buhok na may malambing na tingin. “Bakit ang bilis mo makarating dito?”

Sumandal si Evelyn sa kaniyang balikat, malambing ang kaniyang ngiti. “Namiss kita! Nang tumawag ka, pumunta ako agad.”

Bahagyang tumawa si Elias. “Kung ganoon deserve mo ng reward.”

Pagkatapos non, lumapit siya at hinalikan si Evelyn, isang malalim at mainit na halik na agad na umabot sa pagsiil ng mga labi at dila.

“Sige na, sige na, tama na ‘yan! Huwag sa harap namin!” pang-aasar ng isa sa magkakaibigan, sinira niya ang pangyayari.

Mukhang hindi man lang nagulat ang mga kaibigan ni Elias.

Sa halip, tumawa sila at inasar ito na parang normal lang ang lahat.

Habang nakatayo sa labas ng pinto, nakasilip si Adele sa butas, nanlalamig ang katawan niya.

Alam pala ng lahat.

Alam nila ang lahat ng tungkol kay Elias at Evelyn.

Pero nagpapanggap sila sa harap niya hanggang ngayon.

“Hey Elias, ngayong nandito na si Evelyn, kung maglaro kaya tayo nang medyo daring?” pagbibiro ng isa nitong kaibigan, malaki ang ngiti nito.

Dahil doon, pinalakpak nila ang kanilang kamay, tinawag nila ang mga babae na pinaalis nila kanina.

Hindi nagtagal, lahat ng lalaki ay may babae na akbay, puno ng tawanan ang kwarto.

Simple lang ang laro: spin the bottle.

Kung sino man ang ituro ng bote ay kailangan sumagot ng truth o gagawa ng dare.

Paulit-ulit ang ikot ng bote, bawat ikot ay mas tumataas ang saya sa kwarto hanggang sa huminto na ito kay Elias.

Mas naging maingay ang paligid dahil sumisigaw ang lahat, inaasar siya.

“So, Elias,” isa sa mga lalaki ang nagtanong na may mahiwatig na ngisi, “Kailan ang huli?”

Sa tono niya ay alam na agad ang kaniyang tinutukoy. Inangat ni Elias ang kilay niya, kalmado ang ekspresyon niya bago malamig na sumagot, “Kahapon. Sa loob ng sasakyan.”

Napuno ng tawanan at hiyawan ang kwarto.

“Wow! Nakakamangha naman! Sige na, sabihin mo sa amin—kumusta?”

Namumula na si Evelyn at nakasandal ang mukha sa dibdib ni Elias, nahihiya siyang tumingin.

Kumurba ng mayabang na ngiti ang labi ni Elias, sinadya niyang bagalan ang mga salita. “Maganda ang ginawa niya. Hindi… makakalimutan.”

“Hahaha, lagi kong sinasabi na mas matamis ang wildflower kaysa sa nasa bahay!”

“Kaya nga, Elias. Ang mga lalaki na tulad natin—paanong hindi tayo magkakaroon ng ibang babae?”

“Basta itago mo lang ito, habambuhay ka magsasaya. Hindi malalaman ni Adele.”

Habang nagsasalita sila, lumapit ang mga lalaki para halikan ang mga babae sa tabi nila, malayang gumagalaw ang kamay nila.

Nang marinig ang pangalan ni Adele, agad na nawala ang ngiti sa mukha ni Elias. Nagdilim ang ekspresyon niya at naging seryoso ang tono niya.

“Huwag mo paabutin ‘to kay Addie. Kapag nalaman niya… alam mo ang mangyayari.”

“Oo, oo! Hindi niya malalaman,” mabilis niya itong sinigurado.

Lahat ng salita sa pag-uusap nila ay nakaabot kay Adele.

Nagpatuloy ang tawanan at asaran, umabot na sa katotohanan na naging yelo ang mundo ni Adele. Namanhid ang katawan niya, nanginginig ang hita niya na para bang isa siyang shell na walang laman. Nang walang pag-iisip, lumabas siya ng building, wala sa sarili siyang naglalakad.

Napansin ng driver na may kakaiba, agad itong lumapit at sasabihan na sana si Elias pero agad siyang pinigilan ni Adele.

“Huwag mo na ako ihatid. Maglalakad na lang ako,” sabi niya, malamig ang kaniyang boses. “At huwag mo sabihin kay Elias na nandito ako.”

Nagdalawang-isip ang driver pero sumunod, pinanood niya itong tumalikod at mawala sa walang tao na kalsada.

Nagsimulang umulan nang malakas, binabasa siya sa bawat bagsak pero hindi niya ito napapansin. Ang malamig na tubig na bumabagsak sa kaniyang balat ay mas pinapatalim lang ang nararamdaman niya.

Wala siyang ideya kung gaano siya katagal naglakad. Parang wala itong katapusan, parang habambuhay, mas mahaba pa sa nagni-nyebe na gabi noong seventeen siya, noong binuhat siya ni Elias pauwi pagkatapos niyang mapilay sa kaniyang ankle.

“So, ganoon kabilis magbago ang pag-ibig,” inisip niya.