มีทางเลือกไม่มากนัก หากยังรักศักดิ์ศรี งานนี้ภูมิไปแล้วไปลับแน่ แต่หากยังอยากจะรักษาผู้ชายแสนดีคนนี้ไว้ที่ตำแหน่งเดิม บางทีหวานตาก็ควรทำอะไรที่ไม่เคยทำบ้าง
“แกพูดแบบนี้ แกจะบอกให้หวานไปง้อภูมิเหรอไงฮะ หวานไม่ได้ก่อเรื่องนะ ภูมิต่างหากที่เป็นคนทำ”
หวานตาโวย เธอไม่ใช่คนผิดเสียหน่อย ภูมิต่างหากที่ผิด เขาควรเป็นคนที่ต้องมาง้อเธอ
“ผิดคนละแบบ ต้องดูที่เจตนา แกน่ะจงใจทำให้เขาเสียเซลฟ์ ถามจริงๆ หวาน ถ้าไม่มีใครยอมลงให้ก่อนเรื่องนี้จะจบตรงไหน?”
ชลดาถามเสียงแข็ง บางครั้งหวานตาก็รั้นหัวชนฝา
แต่ครั้งนี้หวานตาจะดื้อเพ่งไม่ได้ เพราะหากเป็นเช่นนั้น ภูมิไปไกลเกินกว่าจะคว้ากลับมาได้แน่ๆ
“โอ้ย!! แล้วทำไมต้
ทวีทรัพย์ร้อนใจ หลังจากต้องทำใจให้เย็นๆ มาเกือบครบอาทิตย์ ท่านนึกระอาบุตรสาว จนป่านนี้หวานตาก็ยังฝืนทำไม่รู้ไม่ชี้ ปั้นหน้าร่าเริงหลอกตาท่าน จนทวีทรัพย์หมั่นไส้ ที่คิดจะช่วยเลยยั้งๆ ไว้ หวานตาควรมีบทเรียน และบทเรียนครั้งนี้ราคาแพงควรค่าให้จำ บุตรสาวท่านควรมีความคิดกว่านี้ หวานตาอายุ25ปี ไม่ใช่เด็กๆ ที่หวานตาควรมีคือเหตุผล เพราะหากมองกันตามตรง ความผิดของภูมิครั้งนี้ อภัยได้ “พี่น้อย หวานยืมจักรยานหน่อยนะคะ หวานอยากกินเค้ก” เสียงหวานตาดังแว่วๆ ทวีทรัพย์ชะเง้อมอง ท่านทันได้เห็นแผ่นหลังบุตรสาว ผ่านประตูหน้าบ้านออกไปด้านนอก “น้อยยัยหวานไปไหน?” ท่านส่งเสียงถามแม่บ้านประจำบ้าน “ไปร้านกาแฟหน้าหมู่บ้านค่ะ คุณหวานอยากทานเค้ก” น้อยตะโกนต
บทที่20. You wanna be my husband? สาวลองเสี่ยงฝืนคำสั่งของเจ้านาย เธอปั่นจักรยานนำสารที่หวานตาฝากเด็กคนนั้นมาส่งให้เจ้านายถึงที่ สาวใช้ของบ้านพิสิทธิโยทินเบ้ปาก มองถุงขนมที่สาวยัดใส่มือให้ พร้อมกับบ่นพึมพำ “ไม่เอาอะ คุณภูมิไม่อยู่ เธอนอนบ้านนู้น” “เหรอ งั้นเอามา สาวไปหาเฮียเอง” สาวดึงถุงที่เพิ่งยัดใส่มือสาวใช้ผู้นั้นมาถือไว้ ก่อนจะปั่นจักรยานหน้าตั้ง ตรงไปยังบ้านที่ภูมิเตรียมไว้สำหรับเป็นรังรักของเขา “จะมาป่วนทำไมวะ คุณภูมิจะไปดีแล้ว ไม่รักก็อย่ารั้งไว้สิ” ไม่ว่าใครก็ดูออก นาทีนี้คนที่พยายามเข้าหาภูมิ ก็คงมีแต่สาวข้างบ้า
ภูมิพยายามตัดใจหันหลังให้กับหวานตา เขาต้องทำเพื่อตัวเองและคนรอบข้าง บิดา มารดาจะพลอยทุกข์ร้อนตามไปด้วย มันเป็นผลพวงมาจากเรื่องที่เขาก่อไว้ ชายหนุ่มขำตัวเอง เขาคิดได้ยังไงว่าหวานตาจะยอมตกร่องปล่องชิ้นด้วย ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้โง่ และเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่ความจริง เขาเองก็ลงมือพรากสิ่งสำคัญของหวานตาไม่ได้ เรื่องมันจึงจบแบบนี้ไงล่ะ มันพังเพราะความคิดเอาแต่ได้ของเขาเอง... ภูมิสูดลมหายใจลึกๆ เขาหมุนตัวเตรียมจะเดินขึ้นไปด้านบน หมดเวลาที่จะมาอาลัยอาวรณ์ เขาควรไปจากที่นี่ ก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อน สถานะแค่เพื่อน...เขาฝืนต่อไปไม่ได้แล้ว 
ชายหนุ่มตอบเสียงมั่นใจ หวานตาก้มหน้าลง เธอกำลังชั่งใจ ถึงเวลาที่เธอควรอายจริงๆ จังๆ ได้หรือยัง? หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เธอไม่ควรมาเขินอายตอนนี้ สิ่งที่เธอควรทำคือ “แน่ใจนะ?” นั่นไง สาวมั่น2019ควรทำ คือถามออกไปตรงๆ เธอกับเขารู้จักกันมานาน สันดานเธอเป็นอย่างไรเขาย่อมรู้ หากความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นตรงกันทั้งสองฝ่าย เธอก็ไม่ควรมาเสียเวลารีรอ เธอเกือบเสียโอกาสที่จะได้เดินคู่กับภูมิในวันวิวาห์มาแล้วหนึ่งครั้ง... ครั้งนี้หวานตาจะไม่ยอมพลาด... ภูมิคุกเข่าย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า เขาก้มหน้าลงมองอะไรบางอย่าง หวานตาแอบเบ้ปาก กลอกตามองบน... ผู้ชายตรงหน้าโรแมนติกไม่เป็นหรือไงนะ เขาคุกเข่าแล้ว ก็น่าจะยื่นกล่องแหวนแต่งงานมาให้เธอสิ&nbs
ชลดาตอบ ไซม่อนก็รีบบอกคนที่เหลือ ที่พากันตั้งใจฟัง “ไม่ได้ร้ายแรงอะไรนะคะ แค่ล้ม” ชลดาเดินกึ่งวิ่ง เธออยากไปดูหน้าหวานตาตอนนี้ คงใช้เรื่องวันนี้บลัพหวานตาได้อีกหลายปี สำหรับเรื่องการ ‘ง้อผู้ชาย’ ครั้งแรก ไซม่อนกดสาย และทรุดนั่งด้วยความสบายใจ สีหน้าทุกคนแช่มชื่นขึ้น ความกังวลก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง “แสดงว่าดีกันแล้ว” ทวีทรัพย์เปรย ภาคหัวเราะหึๆ ในที่สุดบุตรชายของท่านก็หนีสาวข้างบ้านไม่พ้นจริงๆ “น่าจะแบบนั้นนะคะ” สายใจพูดผสมโรง นางถอนใจแรงๆ หมดความกังวลเหมือนยกภูเขาออกจากอก เนื่องมาจากงานวิวาห์ที่ควรถูกยกเลิก
เวลานี้ควรปล่อยให้หวานตากับภูมิทำความเข้าใจกันมากขึ้น “ฉันก็ควรไสหัวไปด้วย...ใช่ไหมหวาน?” ชลดาไม่วายกระเซ้า “ใช่...แกน่าจะกลับบ้านไปตั้งนานแล้ว ได้ข่าวว่า จะทุบกำแพงบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ?” ถึงจะจมอยู่ในความทุกข์ แต่ข่าวคราวของเพื่อนก็ยังกระเด็นเข้าหูอยู่เนื่องๆ หวานตาดีใจที่ชลดาตกลงใจได้ เพื่อนของเธอควรมีคู่คิดที่สามารถปกป้องได้ ไซม่อนเหมาะสำหรับตำแหน่งนั้น เขาดูเป็นผู้ใหญ่ แม้ท่าทางภายนอกจะดูกวนๆ “แกนี่นะหวาน...จมูกมดจริงๆ” ชลดาบ่นพึม รีบเดินซอยเท้าออกไปด้านนอก มีชายร่างใหญ่เดินตามไปห่างๆ ไซม่อนส่งยิ้มให้กำลังใจภูมิ...ช่วงเ
เหลือแค่อีกไม่นานเกินรอ เขารอมานานแล้ว อดใจรออีกหน่อยก็แล้วกัน “มองหน้าหวานด้วยสายตาแบบนั้น คิดลามกอยู่ใช่ไหมคะ?” เสียงหวานตาถามบางอย่าง ภูมิกะพริบเปลือกตาถี่ๆ การตอบสนองของเขาช้าไปหวานตาเลยกระเซ้าต่อ “แอะ! สงสัยหวานจะเดาถูก คิดอะไรอยู่คะ คุณสุภาพบุรุษ” “หวานถามอะไรผมครับ?” “นั่นไง...ไม่ได้สนใจหวานเลย คิดอะไรอยู่คะคุณภูมิ?” ในที่สุดหวานตาก็ดึงกางเกงขาสั้นมาจากมือชายหนุ่มได้ ภูมิยกมือตะปบหน้าขา เขาหนีบขาเข้าหากันแน่น สีหน้าแหยเกจนหวานตาเกือบหัวเราะ “ภูมิทำเหมือนกับว่า กลัวหวานจะปล้ำอย่างนั้นแหละ&
“จะถามทำไม ไม่เยอะเท่าที่แกถูกหมอนั่นจูบหรอก” หวานตาตอบเสียงแข็ง รีบชิ่งหนี ด้วยการกดวางสาย “ร้อนตัวนะยะหล่อน รีบวางสายหนีเลย” ชลดาบ่นพึมพำ เธอมองหาไซม่อน และ “คุณๆ พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลกันนะ” ไซม่อนเลกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาละสายตาจากการแต่งภาพ เงยหน้ามองแม่สาวข้างบ้าน ที่ยืนท้าวเอวอยู่หน้าโต๊ะทำงาน “ไปทำไม ไม่สบายเหรอ?” “เปล่า...” “อ้าว แล้วจะไปทำไม?” “จะพาคุณไปตรวจเลือด ยัยหวานโทร. มาบอกชลเมื่อซักครู่ ชลเห็นด้วย ดีกว่ามาเสียใจทีหลัง คุณยิ่งมั่วๆ อยู่แล้วด้วย”
หญิงสาวชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านใน เศษซากขวดเหล้าเปล่าหล่นเกลื่อน ไม่เหมือนกับที่เธอสร้างภาพไว้ในใจ พื้นห้องระเกะระกะไปด้วยขยะและเศษบุหรี่ เธอเงยหน้ามองหมายเลขห้องซ้ำอีกครั้ง คนระเบียบจัดและไม่สูบบุหรี่อย่างภูมิ พอเปลี่ยนที่ เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวเหรอ “ไม่หรอกน่า...” หวานตาพึมพำพยายามคิดในแง่ดี เธอชะเง้อมองเข้าไปด้านในอีกครั้ง เริ่มไม่แน่ใจว่าตัวองตัดสินใจผิดหรือเปล่า... สายตาหวานตาสะดุดเข้ากับกระโปรงผ้าสีหวาน มันกองอยู่ที่พื้น ด้านข้างมีชั้นในผู้หญิงหล่นอยู่ใกล้ๆ หวานตากำมือแน่น กัดริมฝีปากล่างจนชา เธอสูดลมหายใจลึกๆ หมุนตัวเดินหนี เธอไม่ควรมาเพื่อรับรู้อีกด้านหนึ่งของภูมิเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่หวานตาคิดว่าตัวเองตัดสินใจพลาด เธอควรรอให้เขากลับไป ไม่ใช่วิ่งโร่มาเจอความจริงที่น่ากลัว หวานตาหยุดเดิน เธอไม่เคยวิ่งหนีปัญหานี่นา ห
ไหนๆ ก็คันปากอยากหาเรื่องกัดใครสักคนแล้ว ไซม่อนนี่น่าจะเหมาะสุดสำหรับการลับฝีปากของเธอ ชลดาหัวเราะกิ๊ก “ไหมล่ะ พูดอะไรไม่พ้นตัวเอง ดีนะที่ชลขอดูผลตรวจเลือดก่อนแต่งงาน ไม่งั้นชลคงระแวงตัวเองจนตาย ชลกลัวเป็นเอดส์ค่ะ” “หวังว่าธามโตมาจะไม่ปากเสียเหมือนพ่อหรอกนะ” หลานชายของเธอจะต้องไม่สืบสานสันดานจากบิดาแย่ๆ อย่างไซม่อน หวานตาพยายามสอนให้ธามมองเห็นความไม่ดีในตัวบิดา ซึ่งหลานชายไม่ค่อยคล้อยตามเท่าไหร่ ธามติดพ่อมากกว่าแม่ คงเพราะไซม่อนมีเวลาดูแลลูกมากกว่าชลดานั่นเอง เขาเป็นตัวตั้งตัวตีในการเลี้ยงบุตรชายเกือบทั้งหมดนี่ รายละเอียดเกี่ยวกับหอพักทวีทรัพย์รับหน้าที่จัดหามาให้ บิดายัดใส่มือก่อนขึ้นเครื่องไม่กี่นาที ตอนแรกหวานตาก็หวั่นๆ เธอจะต้องมาคลำหาทางเอาเองที่ลอนดอนเสียก็ไม่รู้ พอได้ที่อยู่ภูมิมาเลยโล่งใจไปหนึ่งเปราะ อย่างน้อยก็ช่วยร่นระยะเวลาในการเจอหน้าภูมิ
“คุณภูมิกินแต่อาหารจืดๆ เลยไม่รู้ว่าบนโลกใบนี้มีอาหารรสอื่นที่อร่อยมากกว่าสิ่งที่คุณเคยลิ้มรสมาค่ะ” “ผมเป็นคนรักสุขภาพครับ อะไรที่ก่อผลร้ายกับตัวเอง ผมเลยไม่อยากเอาตัวเข้าไปเสี่ยง” “คุณกำลังบอกโรซี่เหรอคะ เรื่องบางเรื่องก็ไม่ได้น่ากลัวหรอกค่ะ ลองสักครั้งแล้วคุณจะติดใจ” “ผมไม่ชอบลองอะไรที่ไม่มีประโยชน์ครับ เสียพลังงานเปล่าๆ แต่ไม่ได้คุณค่าอะไรกลับมาเลย” แค่นี้คงทำให้โรสิตาสำนึกได้บ้าง ในฐานะเพื่อนมนุษย์เขาก็ไม่อยากทำลายน้ำใจหล่อนมากนัก แต่ภูมิไม่รู้ มนุษย์บางคนก็ดื้อด้านเกินกว่าที่จะขุดรากที่หยั่งลึกได้ เหมือนโรสิตา หล่อนถลำลงไปในวังวนที่อยากไถ่ถอนตัวเองคืน คำปรามาสของภูมิเลยก่อให้เกิดความไม่พอใจ และหล่อนจะไม่มีวันถอย จนกว่าจะสยบภูมิให้ศิโรราบได้&nbs
มันเป็นเรื่องน่ารำคาญสำหรับภูมิ แต่กลับเป็นเรื่องน่าสนุกของคนรอบตัว ภูมิรู้มีสายตาหลายคู่คอยสอดส่อง และรอดูบทสรุปเรื่องวุ่นวายในชีวิตเขา มีทั้งคนชื่นชมที่เขายึดมั่นในตัวเอง จนไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งลวงล่อที่โรสิตาพยายามสร้าง ชายหนุ่มถอนหายใจ หยุดปั่นจักรยาน เขาเหวี่ยงปลายเท้าลงยืนบนพื้น อิงจักรยานไว้กับพนักเก้าอี้เหล็กที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ “คิดถึงหวานจัง” เสียงพึมพำแผ่วหวิวปนเปไปด้วยความคิดถึง เวลาต่างกันหากเช้าที่ลอนดอน ที่ประเทศไทยคงดึกเอาการ หลายครั้งที่ภูมิห้ามใจตัวเองไว้ ไม่ติดต่อหาหวานตานอกจากเวลาที่กำหนด เขาอยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง และก็เริ่มเห็นด้วยกับความคิดหวานตา ทั้งเขาและเธอต้องอดทน การจากกันครั้งนี้แค่ชั่วคราว ไม่ใช่ตลอดไป หากจะมีคนตะบะแตก ไม่หวานตาก็เขา
ริมฝีปากล่างถูกกัด มือหมุนปากกาในมือไปมา เรื่องนี้เธอควรมีตัวช่วย หากเก็บเงียบไว้แบบนี้คงอกระเบิดตาย ก่อนที่ภูมิจะกลับมา...เช้าวันใหม่... หวานตาแบกหน้าตาโทรมๆ ของตัวเองไปหาชลดาถึงบ้าน ชลดากับไซม่อนกำลังยุ่งกับการเลี้ยงบุตรชายวัยสามเดือนที่กำลังซนได้ที่ ขนาดเคลื่อนไหวเองไม่ได้ก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วลั่นบ้าน พ่อแม่มือใหม่ที่กำลังหลงลูกชายเลยพากันหยุดงานเลี้ยงลูก หวานตาเพิ่งรู้ไซม่อนไม่ใช่นักข่าวกระจอกๆ เขามีเงินเก็บจากการเทรดหุ้น ไม่ทำงานสักสองสามปียังได้ นับว่าชลดาตาแหลม ได้สามีเงินถุงเงินถังไว้ดูแล ไซม่อนเลิกอาชีพเป็นนักข่าวแล้ว เขาเขียนบทความให้สำนักข่าวของเพื่อนสนิทเขาแทน มีรายได้พอเลี้ยงตัวได้ ไซม่อนเลยกลายเป็นพ่อที่เลี้ยงลูกชายเต็มตัว คงเพราะชลดาไม่สามารถวางมือจากการเป็นบรรณาธิการหนังสือแฟชั่นได้นั่นเอง ชลดาเลยเป็นฝ่ายที่ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน แต่เพราะหลงลูก หมู
สะพานคอนกรีตเสริมเหล็ก ถูกยื่นมาให้ภูมิคว้าเอาไว้ ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นไม่รู้ เขาส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง “ทำไมคะ คุณไม่ชอบฉันเหรอ” ธรรมดาการปฏิเสธแบบสุภาพ จะทำให้ผู้หญิงมียางอายยอมถอย แต่สำหรับโรซี่แล้ว เธอเลยขีดจำกัดแบบนั้น เธอใช้ชีวิตในต่างแดนเกินหกปี ผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน ไม่เคยสะดุดตาใครเท่าผู้ชายตรงหน้า เขาดูละมุนน่าครอบครองจนห้ามใจไม่ได้เลย ภูมิแอบผ่อนลมหายใจ เขายอมให้โรสิตาเดินข้ามเส้นแบ่งที่ตัวเองกำหนดไว้ เพราะคิดว่าคุยภาษาเดียวกันแล้วจะรู้เรื่อง เขาแน่ใจว่าโรซสิตารู้ เขาไม่ใช่ผู้ชายโสด ถึงจะยังไม่แต่งงาน แต่ภูมิแน่ใจตัวเอง เขาไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากหวานตาแน่ๆ “คุณกับผมมาจากถิ่นเดียวกัน ทำไมผมจะไม่ชอบคุณล่ะ” “มากกว่าชอบได้ไหมคะ โรซี่ไม่ถือ” โรสิตากระแซะต่อ
“ยัยชล แกจะแต่งงานเหรอ...เมื่อไหร่ล่ะ หมอนั่นยอมแล้วใช่ไหม?” หวานตาถามเสียงสั่น กลั้นยิ้มจนปวดแก้ม ชลดาตวัดสายตามองผ่าน ผิวแก้มร้อนวูบวาบ “เร็วๆ นี้แหละ เอาฤกษ์สะดวกนะ ฉันกับไซม่อนไม่มีญาติผู้ใหญ่แล้วทั้งคู่นี่” “ว้าว...ดีแล้วล่ะ หวานก็ไม่ชอบนักหรอก หมอนั่นกินตับแกหลายครั้งแล้ว อย่าคิดนะว่าหวานไม่รู้” หวานตากระเซ้า จนชลดาตาโต “ยัยหวาน” “ทำไม หวานไม่ใช่เด็ก ไม่มีประสบการณ์ก็จริง แต่หวานพอมองออกย่ะ หมอนั่นมองแกเหมือนขนมหวาน แบบนั้นมีหรือจะปล่อยให้แกครองจิ้นถึงวันแต่งงาน” “พอเลยๆ เลอะเทอะ” “หวานไม่ได้เลอะเทอะ ถามใครในออฟฟิตแกก็ได้ โธ่ๆ อย่าให้ห
บทพิเศษเติมความหวาน การแต่งงานไม่ใช่จุดสิ้นสุดของคนสองคนที่รักกันมากๆ งานวิวาห์คือบททดสอบเบื้องต้นของชีวิตคู่ จุดเริ่มของนิยามความรักที่ไม่มีข้อจำกัด ภูมิกับหวานตาได้แต่หวังให้เขาและเธอยังจับมือกันเช่นนี้ต่อไปในอนาคต โดยไม่มีอุปสรรคมาทำลายความรักของเขาทั้งสองคนลงได้ “ภูมิยกเลิกไปเรียนต่อแล้วเหรอคะ ทำไมล่ะ?” หวานตาถามเสียงหลง เธอรู้สึกแปลกใจนิดๆ ภูมิไม่ใช่คนเหลาะแหละ เขาไม่มีทางเปลี่ยนใจหากตัดสินใจอะไรไปแล้ว และเรื่องเรียนเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ในอนาคตภูมิต้องใช้วิชาความรู้ทั้งหมดเพื่อดูแลกิจการของเขา ภูมิย่นปลายจมูก ก้มหน้าหลบสายตาแฟนสาวหมาดๆ “...” “หวานต้องการเหตุผลค่ะ ภูมิไม่ตอบหวานไม่ได้นะคะ&
“จะถามทำไม ไม่เยอะเท่าที่แกถูกหมอนั่นจูบหรอก” หวานตาตอบเสียงแข็ง รีบชิ่งหนี ด้วยการกดวางสาย “ร้อนตัวนะยะหล่อน รีบวางสายหนีเลย” ชลดาบ่นพึมพำ เธอมองหาไซม่อน และ “คุณๆ พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลกันนะ” ไซม่อนเลกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาละสายตาจากการแต่งภาพ เงยหน้ามองแม่สาวข้างบ้าน ที่ยืนท้าวเอวอยู่หน้าโต๊ะทำงาน “ไปทำไม ไม่สบายเหรอ?” “เปล่า...” “อ้าว แล้วจะไปทำไม?” “จะพาคุณไปตรวจเลือด ยัยหวานโทร. มาบอกชลเมื่อซักครู่ ชลเห็นด้วย ดีกว่ามาเสียใจทีหลัง คุณยิ่งมั่วๆ อยู่แล้วด้วย”