Walang paglagyan ang tuwa ni Doc Kevin nang makatanggap ng tawag mula kay Hope. Hindi malinaw sa kaniya ang dahilan kung bakit gusto nitong makipagkita sa kaniya ngayon subalit hindi niya na iniisip iyon; ang mahalaga makikita at makakasama niya ulit si Hope ngayon. Dali-dali siyang nag-out sa trabaho at nakipagkita na kay Hope. Sinundo niya ito sa isang bus stop. "I'm glad you called. Alam mo, I had so many patients today, sobrang nakakapagod. Mabuti na nga lang, e, puro out patient lang. Kung nagkantaon na mayroon akong surgery today, naku, baka hindi ko nagawang makipagkita sa 'yo ngayon," kwento niya habang nagmamaneho. "Doc Kevin." Nilingon niya si Hope sa shotgun seat. "Yes?" balik niya rito. Napansin niya na tila nag-aalangan ito. Medyo kinabahan siya sa hindi niya malamang dahilan. "Are you stalking me?" biglang tanong nito. Nagulat siya at bahagyang bumilis ang kabog ng kaniyang dibdib. Napalunok siya. Nagpasya siyang itabi ang minamanehong sasakyan pagkatapos, alangani
"I'm home," matipid ang ngiti na bati ni Hope kay Isaac nang datnan niya ito sa kanilang living room. Sa halip na batiin siya pabalik ay nanatili lamang na tahimik si Isaac habang seryoso ang tingin sa kaniya. Tumayo ito sa pagkakaupo sa sofa at hinarap siya. "Honey?""You're with him again. Bakit parang napapadalas naman yata masyado ang pagkikita ninyo?" Bakas ang disappointment sa mukha at tono ng pananalita nito.Sakay ng wheelchair, nilapitan niya ito. "Isaac, alam mo naman na friends na kami ni Kevin, so normal lang naman na magkita kami paminsan-minsan. Isa pa, wala ka naman dapat ipag-alala. You guys are colleagues.""Wala nga ba dapat akong ipag-alala?"Naniningkit ang mga mata na tiningala niya ang asawa. "What are you trying to imply?"Marahas na bumuntonghininga si Isaac, saka umiling-iling. "Wala," matipid at walang gana nitong sagot, saka naglakad na paakyat sa kanilang silid. "I'm tired. Magpapahinga na ako."Walang kaemo-emosyon namang sinundan ng tingin ni Hope si Isa
Tahimik na naupo si Isaac sa hapag-kainan habang si Hope naman ay nauna na sa kaniyang kumain ng agahan. Pagkatapos ng nakita niya kagabi ay hindi niya nagawang makatulog nang mahimbing. Hanggang sa panaginip ay dala-dala niya ang imahe ni Hope na nakahalik sa pisngi ni Doc Kevin."Isaac, hindi mo ba gusto ang breakfast? Pwede kitang ipaghanda ng bago," wika ni Hope nang mapansin na hindi niya man lang ginagalaw ang pagkain.Tinitigan niya si Hope. Gusto niya itong tanungin ng tungkol sa nakita niya subalit nag-aalangan siya. Baka kasi kung saan mapunta ang usapan nila kung uusisain niya ito tungkol do'n. Bukod do'n, pakiramdam niya'y wala siyang karapatang husgahan ito pagkatapos ng mga kasalanan niya rito noon."May dumi ba ako sa mukha? Bakit mo ako tinititigan nang ganiyan?" naiilang ang tawa na sabi pa ni Hope.Pilit at tipid niya na lamang itong nginitian, saka umiling. Nagpasya siyang huwag na lamang itong tanungin sa nakita. Maaari rin kasing wala namang ibang ibig sabihin iyo
Panaka-nakang tinitingnan ni Hope ang cellphone sa ibabaw ng mesa habang kumakain ng tanghalian. Tatlong oras na magmula nang tinext niya si Doc Kevin, pero wala pa rin siyang natatanggap na reply mula rito. Dati naman ay mabilis itong mag-reply sa kaniya. Naglaho si Doc Kevin nang parang bula noong gabi ng house party sa bahay nina Hope at Isaac. Simula noon ay hindi na ito nagparamdam sa kaniya. Noong una'y ipinagpalagay ni Hope na busy lamang ang doktor, subalit pagkatapos ng halos dalawang linggo na wala itong paramdam sa kaniya ay nag-alala na siya. "May nagawa kaya akong ikinagalit niya?" Pilit na inalala ni Hope ang mga ginawa noong house party. Wala siyang maalalang ginawang mali. Nag-alala siya bigla. Paano kung nagbago na ang isip nito? Paano na ang paghihiganti niya kay Isaac? Dinampot ni Hope ang cellphone. Akmang tatawagan niya na si Doc Kevin nang bigla naman siyang tinawagan ni Zeke. "Hi, Zeke. Napatawag ka?" ["Where are you?"] "Home. Why?" ["Get dress. I'm going
Mag-isa si Hope sa loob ng kotse ni Zeke sa parking lot ng studio. Iniisip pa rin niya ang nangyari sa kanila kanina ni Doc Kevin. Naging bahagi na ng trabaho niya noon pa man ang mahalikan ng kung sinu-sinong lalaking artista, pero ang nangyari kaninang paghahalikan nila ni Doc Kevin ay bukod tanging nakapagpatindig sa kaniyang mga balahibo at nagpakilabot. Gusto niyang masuka. Nandidiri siya sa sarili niya.Umiiyak na isinubsob ni Hope ang mukha sa mga palad habang paulit-ulit na nananariwa sa kaniyang alaala ang ginawa sa kaniya ni Doc Kevin.[Flashback]Halos mapugot na ang hininga ni Hope sa ginagawang paghalik sa kaniya ni Doc Kevin. Sinubukan niya itong itulak palayo sa kaniya, subalit mas lalo lang nitong idinidiin siya sa pader. Nasasaktan na siya at natatakot sa maaari nitong gawin."Kevin, please..." Nanghihina niyang sabi nang lumipat sa kaniyang leeg ang mga halik nito pagkatapos, muli na naman nitong inatake ang kaniyang mga labi.Nahigit niya ang hininga nang nagsimula
Inilayo ni Hope ang mukha kay Zeke. "Zeke, what are you doing?!" Mas lalong humigpit ang hawak ni Zeke sa kaniyang batok. Pinipigilan siya nitong lumayo rito. "He's watching.""Ano?" Tinangka niyang lumingon sa likuran, subalit pinigilan siya nito at isinandal siya sa upuan. Natatakot na siya sa ginagawa nito.Inilapit muli ni Zeke ang mukha sa kaniya. Mariin siyang napapikit nang halos maglapat na naman ang mga labi nila."Isaac's here. Nakikita niya tayo." Napadilat siya nang magsalita ito. Naka pwesto pa rin ito sa kaniyang harapan at halos nakadikit pa rin ang mukha nito sa kaniya. Kung sinuman ang nakakakita sa kanila sa labas ay tiyak iisipin ng mga ito na naghahalikan sila."How long has he been here?""He just arrived few minutes ago."Napalunok siya nang bahagyang sumagi sa labi niya ang labi ni Zeke nang nagsalita ito."Z-Zeke—""Do we have a deal now?" agaw ni Zeke sa pagsasalita niya."What?""Na ako na'ng magiging partner mo sa plano mong paghihiganti kay Isaac." Seryoso
Abot tainga ang ngiti ni Hope habang nakatanaw sa labas ng bintana ng eroplanong sinasakyan kasama si Zeke; ang kan'yang best friend at manager. "I can't believe we're finally getting home!" bulalas niya nang marinig sa intercom ang boses ng kanilang piloto na nagsasabing malapit na sila sa kanilang destinasyon. Hindi niya napigilang mapapalakpak sa labis na tuwa."You're being too loud, Hope. Baka makilala ka ng mga pasahero. Gusto mo bang dumugin tayo ng mga fan mo rito?" masungit na saway sa kaniya ni Zeke.Bahagya niya namang ibinaba ang suot na cap upang matakpan ang kan'yang mukha sa pangambang baka magkatotoo nga ang sinabi ni Zeke. She knew that whatever comes out of Zeke's mouth, always comes true.Muli siyang napalingon kay Zeke nang tawagin siya nito. Without a word, marahan na iniipit nito sa kan'yang tainga ang ilan sa mga hibla ng kan'yang mahabang buhok at sinuotan siya ng itim na face mask para itago ang kan'yang mukha . "Don't forget to wear your sunglasses later when
"Cut!" sigaw ng Director matapos hindi bitawan ni Hope ang linyang dapat sanang isasagot niya sa kan'yang kaeksena."Sorry po, Direk!" paumanhin ni Hope.Dahil sa tila wala sa kondisyon si Hope ay nagpasya ang kanilang direktor na mag-break muna. Nilapitan ni Zeke si Hope at dinampian ng ice pack ang namumula at halos namamaga na nitong pisngi dahil sa eksena nitong sampalan kanina."Does it hurt?" tanong niya kay Hope."Wala lang 'to kumpara sa wasak ko ngayong puso," sagot ni Hope na ikinatawa niya. "Don't laugh. My heart is literally aching right now, Zeke."Tumigil siya sa pagtawa nang mapansin ang lungkot sa mga mata ni Hope. Nitong mga nakaraang araw ay napansin niya rin na tila naging matamlay ito."You know that you can always tell me anything." Naupo siya sa tabi nito habang dinadampian pa rin ang pisngi nito ng ice pack.Bumuntong-hininga si Hope. "Zeke, my first love has finally come to an end." Napakunot-noo siya. "Bakit?"Pilit ang mga ngiting tumingin si Hope sa kaniyan
Inilayo ni Hope ang mukha kay Zeke. "Zeke, what are you doing?!" Mas lalong humigpit ang hawak ni Zeke sa kaniyang batok. Pinipigilan siya nitong lumayo rito. "He's watching.""Ano?" Tinangka niyang lumingon sa likuran, subalit pinigilan siya nito at isinandal siya sa upuan. Natatakot na siya sa ginagawa nito.Inilapit muli ni Zeke ang mukha sa kaniya. Mariin siyang napapikit nang halos maglapat na naman ang mga labi nila."Isaac's here. Nakikita niya tayo." Napadilat siya nang magsalita ito. Naka pwesto pa rin ito sa kaniyang harapan at halos nakadikit pa rin ang mukha nito sa kaniya. Kung sinuman ang nakakakita sa kanila sa labas ay tiyak iisipin ng mga ito na naghahalikan sila."How long has he been here?""He just arrived few minutes ago."Napalunok siya nang bahagyang sumagi sa labi niya ang labi ni Zeke nang nagsalita ito."Z-Zeke—""Do we have a deal now?" agaw ni Zeke sa pagsasalita niya."What?""Na ako na'ng magiging partner mo sa plano mong paghihiganti kay Isaac." Seryoso
Mag-isa si Hope sa loob ng kotse ni Zeke sa parking lot ng studio. Iniisip pa rin niya ang nangyari sa kanila kanina ni Doc Kevin. Naging bahagi na ng trabaho niya noon pa man ang mahalikan ng kung sinu-sinong lalaking artista, pero ang nangyari kaninang paghahalikan nila ni Doc Kevin ay bukod tanging nakapagpatindig sa kaniyang mga balahibo at nagpakilabot. Gusto niyang masuka. Nandidiri siya sa sarili niya.Umiiyak na isinubsob ni Hope ang mukha sa mga palad habang paulit-ulit na nananariwa sa kaniyang alaala ang ginawa sa kaniya ni Doc Kevin.[Flashback]Halos mapugot na ang hininga ni Hope sa ginagawang paghalik sa kaniya ni Doc Kevin. Sinubukan niya itong itulak palayo sa kaniya, subalit mas lalo lang nitong idinidiin siya sa pader. Nasasaktan na siya at natatakot sa maaari nitong gawin."Kevin, please..." Nanghihina niyang sabi nang lumipat sa kaniyang leeg ang mga halik nito pagkatapos, muli na naman nitong inatake ang kaniyang mga labi.Nahigit niya ang hininga nang nagsimula
Panaka-nakang tinitingnan ni Hope ang cellphone sa ibabaw ng mesa habang kumakain ng tanghalian. Tatlong oras na magmula nang tinext niya si Doc Kevin, pero wala pa rin siyang natatanggap na reply mula rito. Dati naman ay mabilis itong mag-reply sa kaniya. Naglaho si Doc Kevin nang parang bula noong gabi ng house party sa bahay nina Hope at Isaac. Simula noon ay hindi na ito nagparamdam sa kaniya. Noong una'y ipinagpalagay ni Hope na busy lamang ang doktor, subalit pagkatapos ng halos dalawang linggo na wala itong paramdam sa kaniya ay nag-alala na siya. "May nagawa kaya akong ikinagalit niya?" Pilit na inalala ni Hope ang mga ginawa noong house party. Wala siyang maalalang ginawang mali. Nag-alala siya bigla. Paano kung nagbago na ang isip nito? Paano na ang paghihiganti niya kay Isaac? Dinampot ni Hope ang cellphone. Akmang tatawagan niya na si Doc Kevin nang bigla naman siyang tinawagan ni Zeke. "Hi, Zeke. Napatawag ka?" ["Where are you?"] "Home. Why?" ["Get dress. I'm going
Tahimik na naupo si Isaac sa hapag-kainan habang si Hope naman ay nauna na sa kaniyang kumain ng agahan. Pagkatapos ng nakita niya kagabi ay hindi niya nagawang makatulog nang mahimbing. Hanggang sa panaginip ay dala-dala niya ang imahe ni Hope na nakahalik sa pisngi ni Doc Kevin."Isaac, hindi mo ba gusto ang breakfast? Pwede kitang ipaghanda ng bago," wika ni Hope nang mapansin na hindi niya man lang ginagalaw ang pagkain.Tinitigan niya si Hope. Gusto niya itong tanungin ng tungkol sa nakita niya subalit nag-aalangan siya. Baka kasi kung saan mapunta ang usapan nila kung uusisain niya ito tungkol do'n. Bukod do'n, pakiramdam niya'y wala siyang karapatang husgahan ito pagkatapos ng mga kasalanan niya rito noon."May dumi ba ako sa mukha? Bakit mo ako tinititigan nang ganiyan?" naiilang ang tawa na sabi pa ni Hope.Pilit at tipid niya na lamang itong nginitian, saka umiling. Nagpasya siyang huwag na lamang itong tanungin sa nakita. Maaari rin kasing wala namang ibang ibig sabihin iyo
"I'm home," matipid ang ngiti na bati ni Hope kay Isaac nang datnan niya ito sa kanilang living room. Sa halip na batiin siya pabalik ay nanatili lamang na tahimik si Isaac habang seryoso ang tingin sa kaniya. Tumayo ito sa pagkakaupo sa sofa at hinarap siya. "Honey?""You're with him again. Bakit parang napapadalas naman yata masyado ang pagkikita ninyo?" Bakas ang disappointment sa mukha at tono ng pananalita nito.Sakay ng wheelchair, nilapitan niya ito. "Isaac, alam mo naman na friends na kami ni Kevin, so normal lang naman na magkita kami paminsan-minsan. Isa pa, wala ka naman dapat ipag-alala. You guys are colleagues.""Wala nga ba dapat akong ipag-alala?"Naniningkit ang mga mata na tiningala niya ang asawa. "What are you trying to imply?"Marahas na bumuntonghininga si Isaac, saka umiling-iling. "Wala," matipid at walang gana nitong sagot, saka naglakad na paakyat sa kanilang silid. "I'm tired. Magpapahinga na ako."Walang kaemo-emosyon namang sinundan ng tingin ni Hope si Isa
Walang paglagyan ang tuwa ni Doc Kevin nang makatanggap ng tawag mula kay Hope. Hindi malinaw sa kaniya ang dahilan kung bakit gusto nitong makipagkita sa kaniya ngayon subalit hindi niya na iniisip iyon; ang mahalaga makikita at makakasama niya ulit si Hope ngayon. Dali-dali siyang nag-out sa trabaho at nakipagkita na kay Hope. Sinundo niya ito sa isang bus stop. "I'm glad you called. Alam mo, I had so many patients today, sobrang nakakapagod. Mabuti na nga lang, e, puro out patient lang. Kung nagkantaon na mayroon akong surgery today, naku, baka hindi ko nagawang makipagkita sa 'yo ngayon," kwento niya habang nagmamaneho. "Doc Kevin." Nilingon niya si Hope sa shotgun seat. "Yes?" balik niya rito. Napansin niya na tila nag-aalangan ito. Medyo kinabahan siya sa hindi niya malamang dahilan. "Are you stalking me?" biglang tanong nito. Nagulat siya at bahagyang bumilis ang kabog ng kaniyang dibdib. Napalunok siya. Nagpasya siyang itabi ang minamanehong sasakyan pagkatapos, alangani
"So, what you're trying to say is itong number one fan kong ito at si Doctor Kevin ay iisa? Hmmm, hindi kaya nagkataon lang na bumili rin si Doc Kevin ng pink roses para sa girlfriend niya?" Naihilamos ni Zeke ang palad sa mukha pagkatapos ng sinabi ni Hope. Sa kabila kasi ng mga ebidensiya na inilalatag niya rito ay hanap pa rin ito nang hanap ng posibleng rason para luminis ang imahe ng Doctor Kevin na iyon. "What about their handwriting? Are you still just going to shrugged it off kahit obvious naman na pareho nilang sulat-kamay 'yan?" May bahid na ng inis sa boses ni Zeke. Nakanguso namang napatangu-tango si Hope habang pinagkukumpara ang mga sulat ng fan niya sa sulat ni Doctor Kevin doon sa table napkin. "Yeah, they do look similar... Pero—" "Hope, please, stop... Alam ko na nakikita mo rin kung ano ang nakikita ko." "Okay, let's say na si Doc Kevin nga itong fan ko? So what? What's wrong with being my fan?" Napaawang ang bibig ni Zeke sa narinig. "You're joking, right?" "
"Should I tell her? Pero paano kung lumayo siya kapag sinabi ko na alam ko na ang totoo?" natutulirong tanong ni Zeke sa sarili. Nasa coffee shop siya ngayon. Nakaugalian niya nang dumaan doon upang bumili ng kape bago siya pumasok sa trabaho. Halos ilang gabi na siyang napupuyat kaiisip sa dahilan kung bakit kailangang magsinungaling ni Hope sa kaniya at sa pamilya nito tungkol sa pagkakaroon nito ng amnesia. Isa lamang kasi ang naiisip niyang posibleng dahilan kaya ginagawa nito iyon, walang iba kundi dahil sa may pinaplano ito laban sa asawa nitong si Isaac. Hindi maiwasan ni Zeke ang ma-guilty dahil pinag-iisipan niya nang ganoon si Hope. Kilalang-kilala niya kasi ito at wala sa personalidad nito ang gumanti sa kapwa. Pero iba kasi ang sitwasyon nito ngayon. Masyado itong nasaktan sa mga nangyari noon at kahit sinumang makaranas ng naranasan nito noon ay talagang makakaisip gumawa ng masama laban sa mga nanakit dito. Bukod do'n, para kay Zeke ay sapat na rin ang mga nakita ni
"Hope honey, I'm sorry. Hindi ko sinasadyang mapagtaasan ka ng boses kanina. Sobra lang talaga kasi akong nag-alala," sinserong paghingi ng tawad ni Isaac kay Hope. Nasa loob sila ngayon ng kanilang silid at magkahiwalay na nakaupo sa magkabilang gilid ng kama. Patuloy pa rin sa paghikbi si Hope at hindi pinapansin si Isaac. Maingat na sumampa sa kama si Isaac at umusog palapit kay Hope. Niyakap niya ito mula sa likuran. "Sorry na, please?" malambing niyang bulong sa asawa pagkatapos, ipinatong niya ang baba sa balikat nito. "I wasn't able to take your calls kasi nasa operating room ako." Umiiyak na umismid si Hope. "Hindi mo ba nabasa ang text ko?" Naguluhan naman si Isaac dahil wala siyang naaalalang text message na natanggap mula rito. Hinugot niya mula sa bulsa ng pantalon ang kaniyang cell phone at nakumpirma na wala talaga siyang natanggap na text. Ipinakita niya ang cell phone kay Hope. Napahinto naman agad sa pag-iyak si Hope at nagtatakang kinuha sa kaniya ang cell phone