"Okay, back to practice Humss-B! Let's go! Let's go!"
Napalingon ako kay Frenzy, leader namin sa sabayang pagbigkas. Wala naman akong balak sumali pero nang pina-required na ay wala na akong nagawa. Hindi ko naman ugali sumali sa mga ganito, 'e.
Si Carol, siya ang mahilig dito. Kaya nga bago pa man magsalita si Frenzy, nasa pwesto na agad siya. Habang ako bored na bored sa upuan ko. Ang dami talaga naming pagkakaiba.
Nang tumayo ako at akmang pahakbang na ay biglang may umakbay at umangkala sa akin. Hindi na ako lumingon dahil sa amoy pa lang, kilalang kilala ko na sila.
"Tahimik natin, ah. Ganiyan ba talaga kapag broken hearted?" tanong ni Mia. Hindi ko alam kung nang-aasar ba siya o talagang wala siyang ideya. 
Sa isang iglap natapos ang lahat. Nagpupunas ako ng pawis sa mukha at katawan habang nakatayo lang sa gilid. Pagkatapos ng performance namin, madami pa ang sumunod. Dahil pangalawa kami sa nag-perform, ang tagal namin naghintay hanggang sa i-announce na ang winner. Maganda nga ang venue pero kinulang sa electric fan. Hindi sapat ang hangin na sumisilip sa bintana. Kada magpupunas ako ng pawis, may panibagong pawis na naman ang lalabas. Ganito kainit sa venue. Hindi kami na-inform na free trial pala sa impyerno ang mararanasan namin dito. "Pucha, ang init talaga," reklamo ko habang sariling sikap na pinapaypayan ang sarili gamit ang aking panyo. Bumaling ang tingin ko sa paligid. Hindi pa rin matapos ang yakapan a
"When are you going to appreciate all my efforts?! Ginagawa ko naman ang lahat para matanggap mo 'ko! I treat you more like my own child than to my real son! I even stayed unfair to Calum just to make you feel that you have someone that's on your side! I was always there!" pagsusumamo ng step mom niya."Why everything wasn't still enough for you?!" punong puno ng pait ang boses niya. Para bang sobrang bigat ng dinadala niya. Mabigat talaga at mukhang ngayon lang siya sumabog sa harap ni Cadence. Pero ang hindi ma-sink in sa utak ko...Magkapatid si Calum at Cadence sa ama?! "It's because you are not my real mom! And you'll never be! My mom is my mom... and no one can ever replace her!" angil ni Cadence. Muli akong napatakip sa bibig. Oo, nasigawan na niya ako pero hi
"You won't going to pick a fight with me ever again? You're going to stop giving me headache?And you will now live as a decent student and will stop giving a damn about other people? Is that what you meant by your sorry?" sunod sunod niyang tanong na siyang nagpanganga sa'kin. Gustong gusto niya talagang alisin ko ang gano'ng ugali ko. Ano ba kasing mali kung mangialam ako ng buhay ng iba kahit na malinis ang intensyon ko? Gusto ko lang naman tumulong. Ayun lang naman. Pero para sa kaniya napaka big deal non. Hindi lang 'yun. Lahat lahat ng bagay sa buhay ko, ang laki ng epekto sa pagiging presidente niya. Hindi ko inalis ang tingin sa kaniya. "Oo na. Hindi na nga." Pinaglaruan ko ang kamay ko. "Hindi na kita aawayin," dugtong ko. Kumunot ang noo niya. "That's all?" Para bang hindi siya makapaniwala na sa dami ng binanggit niya, isang bagay lang ang pinansin ko. Humalukipkip ako. "Nangingialam ako ng buhay dahil gusto kong tumulong. Malini
Dali dali akong umalis sa kumpulan upang puntahan ang dalawa sa canteen. Hindi ko na kasi matiis na panoorin ang eksena do'n. Bakit sa TV nakakakilig kapag may nangyayaring gano'n? Pero 'pag sa totoong buhay, halos lahat ng buhok ko sa katawan nagsisitayuan. Nakakakilabot.Napairap na lang ako nang maalala kong tinanggap ni Cadence ang regalo ng babae. Akala ko babalewalain niya lang. Halata naman sa una na ayaw niya ang mga gano'ng senaryo. Pero sa huli, bumigay din pala siya. Tss.Luminga ako sa paligid upang hanapin ang dalawa. Hindi ko kasi sila namataan sa loob ng canteen. Mukhang tapos na sila bumili at baka gumagala lang sa paligid.Nang hindi ko sila nahagilap sa buong paligid, paalis na sana ako nang may umagaw ng atensyon ko.Imbes na ang mga kaibigan ko ang makita ko, isang tao ang bumungad sa paningin ko."Long time no see, ah," bulong ko.Bumaon ang kuko ko sa palad sa sobrang diin ng pagkuyom ng kamao ko. Hind
Nanlaki ang mata ako. Tumitig ako sa mata niya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Napalunok ako saka mabilis na inalis ang kamay niya sa ulo ko. "H-Hindi naman ako bata!" Umayos ako ng postura. "Ikaw naman! Ituloy mo na din ngayon ang istorya mo. Remember, kalahati lang na-chismis ko.” Napainom ako ng gulaman. Bumuntong hininga muna ito na ngayon ko lang nakita. "My mom, she's the one who got divorced because she couldn't endure my father lies anymore. He keeps on making an excuse that he's not having an affair wherein fact, he does." Nanatili siya sa postura niya pero biglang naging malikot ang mata nito. "One time, I saw it with my eyes. He brought someone to our house. My mom was on her work and I'm the only one who left in the house. I was 12 back then when I witnessed how disgusting my father is..." Humina ang boses nito sa huling linyang binitawan niya.Nanlaki ang mata ko. "Seryoso ba?!" Hindi makapaniwalang tanong ko. Sa palabas ko lang nak
"And you both just came out from the comfort room. Am I right?" seryoso niyang tanong. Seryoso naman siya palagi. Lalo na kapag may kinokonpronta siyang mga estudyante kapag nahuli niyang gumawa ito ng kalokohan. Pero sa oras na ito, kakaiba ang tono ng pagtatanong niya. Tipong mas seryoso pa sa seryoso. Tipong hindi na estudyante ang datingan niya. Para na siyang pulis. Umiwas ako ng tingin. Sa buong buhay ko ngayon lang ako kinabahan nang ganito. Dati rati naman ay inis lang ang nararamdaman ko sa t’wing nahuhuli ako sa kalokohan ko pero iba ngayon. Parang pinako ang paa ko sa sahig. Hindi ako makakilos. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Pero hindi naman pwedeng magmukhang mahina ako sa harapan niya. Baka mas maniwala siya na galing sa’min ang pregnancy test na iyon. Kailangan kong lusutan ‘to. Lumunok muna ako. “I-Iniisip mo ba na isa amin ang buntis? Kasasabi ko lang na napulot lang namin-“ “P-Pres...” Lumingon ako sa likuran ko n
"A-Aling Sallie?" Bumaba ang tingin niya sa hawak hawak namin ni Cadence. Agad akong bumitaw doon.Bahagya akong lumayo sa kaniya. Bakit sa dinami daming lugar pa, dito pa ako mahuhuli ng kumare ng mama ko? Malapad akong ngumiti. Bakit pakiramdam ko kasalanan ang pagsama ko kay Cadence? Tapos ngayon nahuli ako. Pakiramdam ko kailangan ko talagang gumawa ng palusot mamaya. "A-Ano pong ginagawa niyo dito?" Ngumiti siya. "Bumibili ng regalo para sa apo ko. Alam mo naman na malapit na birthday n
Tahimik lang akong nakadungaw sa bintana habang binabaybay namin ang daan patungo sa bahay namin. Hindi ko alam kung sa bakit parang may lakas pa ako. Maghanapon kami
The ambiance was getting lighter and lighter as their chitchat got longer. The four suddenly lost in their world to catch up with each other’s life. Tila’y kulang pa ang isang araw para sa kwentuhan nilang apat sa mga nangyari sa loob ng apat na taon. They also told each other’s plans for the future or did they even wanted to get married. While the three are happily telling their plans, Millie is only smiling the whole time. She wanted to get married. She wanted to have children. But how will that happen kung single pa rin siya hanggang ngayon? Kung mahal na mahal niya pa rin ang nakaraan? She knew her wound had already healed. Wala na siyang pait na nararamdaman sa nakaraan. Gusto na niya lang itong patawarin. Sa apat na taon na nagdaan, wala naman siyang ibang ginawa kundi pagpahingain ang puso. She also tried to forget him, but she failed. Iniisip niya pa lang na kalimutan ito, hindi na niya magawa. Cadence left a huge space in her heart. N
Nobody’s perfect. Nothing is perfect. Even love that makes everything in its place is flawless. There will be times when things won’t fit in their respective place. There will be chaos. We will doubt. We will get hurt. We will fight weak, and people will leave us in the middle of a battle. But how ironic that even love makes us tired; we keep trying to love and be loved. Love may be flawless, yet it is one of the beautiful things in the world. Hindi napagbigyan ang kahilingan ni Cadence na magkaroon ng second chance ang pagmamahalan nila ni Millie. It’s because of one reason—she was drained. She’s tired. Iniisip niya na baka lalong masira sila kung susubok pang muli si Millie. Cadence got no choice but to accept her decision. She has a point after all. Why you will tumble into a battle restless and weak? Hindi ba’t sa huli, hindi ka rin makakaligtas? You will die right away because you’re too weak to fight against the enemy. You’re too weak to hold a sword. On the ot
“Congratulations, Pres!” People who pass by greet me as soon as they see me. I greeted them back with a genuine smile. While making my way through the venue, I couldn’t help but wander my eyes around. As expected, everybody’s excited while doing an errand. Wearing their best dresses and polo, with toga’s on, we’re all going to leave this place together, indeed. They are scattered all over the lobby. May nag-pi-picture taking, may kinakausap ng teachers, and some are crying… tears of joy? I hope. After six years in high school, finally, we will be able to step out of our little zone. This is not the end. This is just the beginning of our life or maybe another chapter. Then, after four years of college, it will be another chapter of our life. Life is life, indeed. It will continue to evolve as years passes by. I just hope that when it’s another chapter of my life, I’m now with her… My feet automatically stop halfway as soon as my eyes spot her with her friends.
Cadence's POV “L-Lou?” Aria immediately got up as soon as she saw me. “You’re here?” Her eyes widened as if she saw a ghost or something. Palipat lipat ang tingin niya sa akin at sa parents niya na nasa likuran ko. After a while, they left us para makapag-usap kami. Confused and shocked still registered on her face. I shook my head while a smile lingered on my face. I placed the flower I brought on my way on the side table. I also noticed some fresh flowers. Nasa sahig na nga ‘yung iba dahil sa sobrang dami. A lot of people must have visited her before me. I’m glad that she still got people who have loved her through the years. Who would forget this woman? Her existence has a significant impact on everyone’s lives. Suddenly, I remember how we started. I was 12 when I prison myself in my zone. I got a broken family when my mom caught my dad cheating. So, my mom left for Canada. I was left with my father until his affair and son
“Look how my wish become true in an instant.”Pinagmasdan niya ang sarili saka umiling. Napatingin din ako sa wheelchair niya na nakatiklop sa tabi niya, sa gilid. Bigla akong nalungkot. Dahil malala ang natamo niya, hindi pa niya mailakad nang maayos ang mga paa. Kakailnganan niya pa ng wheelchair pansamantala. Mabuti nga't may pag-asa pa siyang makalakad. 'Yung mga napapanood ko kasi, forever na silang naka-wheel chair. Mas nakakalungkot iyon.“As soon as I woke up, I looked for Cadence. Siya kasi ang huling nasa isip ko before I slept for too long. But he’s not around,” lumungkot ang boses niya.Tumango ako. Sumubo ako ng pasta. Kaunti lang ang tao sa resto kaya payapa kaming nakakapag-usap. Mayroon pang mabagal na kanta sa paligid. "When I realized Cadence was nowhere to be found, I suddenly burst out of crying in front of my parents. I begged them na I needed to see him, to talk to him. Even it seems like it was against t
Nagtuloy tuloy ang normal na buhay ko hanggang sa sumapit ang Marso. Wala akong ibang ginawa kundi ang magpokus sa pag-aaral. Tinutulungan ako ng mga kaibigan ko kapag nakikita nila na nawawala na naman ako sa sarili, meaning kung nalulugmok ako sa lungkot dahil naiisip ko ang natapos naming relasyon. Kasi hanggang ngayon, kumikirot pa rin ang puso ko sa t’wing naaalala ko siya. Gustuhin ko mang iwasan siya, hindi ko magawa. Araw araw ko siyang nakikita. Ngayon ko lang napagtanto na ang liit pala ang eskwelahan namin.Kung nasaan ako, nakikita ko siya, naririnig ko siya.Kahit wala siya, siya pa rin ang bukambibig ng paligid.Kaya kung gusto kong mawala siya sa sistema at buhay ko, kailangan kong um-absent. Hindi ko naman magawa dahil kailangan kong mag-comply sa requirements ng mga guro para makasama ako sa graduation.Hindi ko naman pwedeng isakripisyo ang graduation ko dahil lang sa kaniya. Sino ba siya? Isa lang naman siyang cheater, ma
Tumango ako at ibinalik ang tingin sa unahan. Unting unti ng dumadami ang mga tao. Hindi ako sumagot. Tahimik ko lang inubos ang milk tea ko. “We’re not close dahil late ko na siyang nakilala, through eavesdropping pa.” Bumalik ang tingin ko sa kaniya. Nakakunot ang noo ngunit natatawa. “Chismoso,” ani ko. Tumawa siya. Itinaas niya ang dalawang paa at pinatong sa tuhod ang dalawang braso niya. Nakalawit ang kamay. Malayo ang naging tingin niya at kalauna’y ginaya ko siya. “I was in high school that time when I overheard my parents and Aria’s parents talking in our living room. Cadence was also there. It was that day when I knew Cadence’s girlfriend got into an accident. I was shocked because I never thought he has a girlfriend. He’s an introvert, inside and outside of our house. Daddy niya lang ang kinakausap niya which is reasonable for us. Galit siya sa amin dahil pinalitan namin ang mommy niya. That day, they were talking about what really
Si Aria ang nagturo sa kaniya kung paano magmahal. Siya ang nasa tabi ni Cadence noong nasa madilim na parte siya ng mundo. Nagsilbi siyang ilaw sa buhay nito. Ilang taon nilang minahal ang isa’t isa kaya alam kong malaki pa rin ang parte ni Aria sa puso niya.Hindi naman ako pinalaki ni mama para lang maging saling kitkit sa buhay ng tao. Pero… willing ako… willing akong akuin ang kaunting espasyo ni Aria sa puso niya kasi mahal na mahal ko siya.Pero tangina… wala akong karapatan. Hindi ko iyon tungkulin at hindi deserve ni Aria ang magkaroon ng kahati sa puso ng mahal niya. Hindi niya deserve na masaktan kapag nalaman niyang nagkaroon ng ibang girlfriend si Cadence habang nag-aagaw buhay siya sa hospital ng ilang taon.“L-Look at me…”Umiling ako habang patuloy sa paghikbi. Walang silbi ang paulit ulit kong pagpunas sa mukha ko dahil segu segundong bumabagsak na parang ulan ang luha sa mukha ko. Se
Kung nakatayo lang ako, siguradong matutumba ako sa mga nalalaman ko. Wala talagang taong perkpekto. Ang taong inakala kong perkepto mula ulo hanggang paa ay siya pala ang may madilim na nakaraan sa amin. Sumandal na lang ako saka pumikit. Naramdaman ko ang mahinang pagtapik ni Carol sa akin na sinusubukan akong i-comfort.“’Yung mga oras na dapat kasama niyo ako, pero dinadahilan ko na may emergency sa bahay o pumunta ako sa bahay ng lola ko… hindi totoo ang lahat ng iyon.”“Kasi nag-i-imbestiga ka,” sabat ni Carol.Narinig ko ang mahinang tawa ni Mia. “Oo. Saka hindi ko na kayang makita si Cadence noong mga oras na iyon. Mas lumalaki lang ang duda ko sa kaniya. Baka kapag sumama pa ako sa inyo, may masabi ako na gugulantang sa inyo. Nagkaroon naman ako ng lakas na sabihin sa’yo ang lahat pero iyon ang araw na dinala ka niya sa beach upang bumawi sa naging kasalanan niya. Kaya hindi ko na nagawa…&rdq