(Reese's POV)
THE wind blew gently and danced with my hair. Squinting my eyes against the harsh rays of sunlight, I ran faster towards Tiara who's holding an umbrella. We are here at the soccer field to get Gavin's car key. Na sa loob kasi ng kotse niya ang laptop niya na kailangan namin ngayon dahil itutuloy namin ang Lab Work namin. Gavin's part of our college's soccer team since freshman year and they're having a practice now for the upcoming University Games.
"Anong sabi ni CEO?" Tiara asked when I got near her.
Ngumisi ako. "Mahal ka pa rin daw." Umismid ito kaya natawa ako. "Comeback na kasi," pang-a-asar ko pa.
"I love you but someti
(Reese's POV) I'm someone who wouldn't mind spending all day alone. Mas gusto ko pang magkulong na lang sa kwarto kaysa gumala sa labas. Mas gusto kong kasama ang mga libro ko kaysa makihalubilo sa mga taong mabait lang kapag nakaharap ka pero sanga-sanga ang sungay kapag nakatalikod ka na. I heaved a sigh and put down the fork on my plate. I felt the one in front of me looked at me. I looked at him and gave him a glare. But him being the annoying creature, he just smirked at me before leaning his back on his chair. "Ang yaman-yaman mo pero nagtitipid ka sa pagkain," komento ko. "Mabubusog ka ba sa mga ito?" Iminuhestra ko ang mga pagkain sa harapan namin. It's expensive but it's so small. Hindi ako mabubusog sa mga ito. Ilang kilo ng karne na ba ang mabibili? Aabot na siguro sa tatlo. "You should had told me earlier—" "Nagtanong ka ba kung saan ko gustong kumain?"panunumbat ko
(Reese's POV)Ang tunog ng alarm clock ko sa side table ang nagpagising sa akin. Kaagad ko itong inabot at pinatahimik. Istorbo talaga sa tulog kahit kailan. Nag-unat ako ng katawan bago bagsak ang dalawang balikat na bumaba ng kama. Inayos ko ang manggas ng suot kong oversized shirt habang naglalakad patungo sa banyo para gawin ang morning routine ko.Nagpupunas ako ng mukha gamit ang towel ko nang palabas ako ng banyo. Linggo ngayon at kahit gusto kong magsimba, hindi na p'wede dahil tapos na ang misa. Nakalimutan kong agahan ang alarm ko kagabi dahil na rin sa inis.Bigla na lang bumalik ang inis sa kattawan ko. Parang gusto kong manampal, manabunot at manuntok dahil sa inis. Basta parang gusto kong manakit. Nangangati ang mga palad ko. Kapag nakita ko talaga ang lalaking 'yon, mapagbubuhatan ko siya ng kamay. Wala akong pakialam kung mayaman at makapangyarihan siya."What? I'm asking you, wife."
(Reese's POV) "Reese!" I halted on my steps and looked where the voice came from. I had already an idea who called me based from the gentle voice. Kahit medyo may kalakasan ang boses niya kanina ay halata pa rin ang pagiging malambot nito. And I was right because descending from the stair was none other than Akxianne Vielle Dellacroce. I already knew her name because I searched it. She's a graduating student taking up Business Management course. She's close to Coz because they're parents are best friends. Ang nakapagtataka lang, bakit siya narito sa CAS? Ang layo ng CBEA mula dito. Umalis ako sa entrance ng lobby dahil marami ang dumadaan at nakaharang ako. I gave her a smile the moment she's already in front of me. Just like the first time I met her, she also had this sweet smile. "Hey there, Rosie!" masiglang bati niya. Tumaas ang kaliwang kilay ko dahil sa itinawag niya sa'kin. She gave me an a
(Reese's POV)PADABOG na inilalagay ko sa maleta ang mga damit na dadalhin ko sa bahay ng kumag na prenteng naka-upo ngayon sa study chair ko. Nakahalukipkip pa ito at matamang nakatutok ang mga mata sa'kin. Kahit hindi ko siya lingunin ay ramdam ko ang tingin niya. I'm gritting my teeth because of annoyance. Akala mo siya ang may-ari ng apartment."Hindi ka pa ba tapos?" Basag niya sa katahimikan. I rolled my eyes. Kita naman niyang hindi pa ako tapos, magtatanong pa. "I'm asking you, Destiny."Inis na nilingon ko siya at sinamaan ng tingin. "Kita mo namang hindi pa, 'di ba?" asik ko sa kanya. "And don't call me by my second name. Hindi tayo close!" Mula sa pagkakasalampak sa sahig ay tumayo ako at tinungo ang banyo para kunin ang iba ko pang gamit.Pagkatapos niyang sabihin sa'kin na mas makapangyarihan siya, itinulak ko siya palayo sa'kin at padabog na pumasok dito sa apartment. At ang kumag, ang kapal ng mukha na sumunod
(Reese's POV) MAAGA akong nagising kinabukasan kahit na alas-onse na akong nakatulog. Nawili ako sa ginagawang floorplan dahil na rin sa magandang musika na pinapakinggan ko. Pati si Tiara ay napilitan ding magpuyat dahil assignment namin sa HUM 01. Mamaya na ang deadline kaya naman nasermonan ko siya kagabi. No'ng isang araw ko pa sinasabi na tapusin na niya para hindi siya ma-ruttle pero mas pinili pang magpuyat dahil sa ML. "Magandang umaga!" bati ni Alice pagkapasok ko sa kusina. Siya lang ang naabutan kong naghahanda ng agahan. Baka nasa kanya-kanyyang trabaho na ang mga kasama niya. "Umupo ka na. Kape o gatas?" I walked towards one of the seats. "Kape na lang." There's scrambled and over easy egg, waffles, hotdogs, bacon and fried rice. Parang gusto kong magtanong kung wala bang noodles pero pinigilan ko na lang ang sarili ko. Noodles kasi ang madalas naming ulam ni Olive. Healthy living's not in
(Reese's POV) "TANG*NA talaga!" muli na namang mura ni Olive. "Lalo na 'yang tatay mo!" gigil na sabi niya bago uminom sa kanyang iced coffee. Pagkatapos kong sabihin ang totoo sa kanya kanina ay ilang minuto kaming walang imik. Mahina akong humihikbi at kahit anong punas ko sa luha ko ay tuloy-tuloy lang ang pag-agos nito. Tumayo siya para yakapin ako. Binalewala namin ang tingin mula sa ibang mga customer. Nang tumahan ako ay bumalik na ito sa upuan niya. Ilang minuto pa kaming nanahimik bago siya tumayo at nag-order. "Papakulam ko 'yang tatay mo!" I laughed in a soft, quiet manner. "Seryoso ako, Reese. Papakulam ko ang tatay mo." "Minus 10 ka sa langit n'yan." Natawa na ako ng tuluyan nang umirap ito. Ito ang isa sa mga dahilan kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa ako tinatalo ng mga problema ko. Sa t'wing problemado ako, hindi siya sumusukong pagaanin ang loob ko. She will always motivate me to never g
(Reese's POV) THAT voice. It's very familiar. Kahit ilang taon ko na siyang hindi nakita, kabisado ko pa rin ang boses niya. Ang tingin ko ay napunta sa bukana ng front door. At tama nga ang na-i-isip ko kung sino ang nagsalita. Standing proudly with a grin is none other than my favorite guy—Zadkiel. "Zaddy!" hiyaw ko at tumakbo patungo sa kanya. He opened his arms at halos dambahin ko na siya para yumakap. "Zaddy!" Tumalon-talon pa ako habang yakap pa rin siya na ikinatawa niya. "I miss you, Zadkiel!" My hug tightened before letting him go. My smile widened when I saw him grinning at me. "Isip-bata pa rin hanggang ngayon." Ginulo niya ang buhok ko kaya sumimangot ako. "May jowa na ba ang baby namin?" he asked, his eyebrows raised high. I defensively shook my head that made him chuckled. "Wala!" depensa ko. Bakit ba ang dami nilang nagtatanong kung may jowa na ako? Required ba talagang sa ganitong e
(Reese's POV)Hanggang ngayon, para pa ring sirang plaka na paulit-ulit kong naririnig ang mga sinabi ni Zadkiel. Halos isang linggo na ang lumipas pero parang kahapon lang nangyari.Unahin ang sarili ko bago ang ibang tao? Paano? Paano ko gagawin kung ang labis na ma-a-apektuhan ay ang mga taong tumulong sa'kin para hindi tuluyang sumuko? Paano ko uunahin ang sarili ko kung alam kong maraming tao ang mas masasaktan?Simula pagkabata, sanay na akong masaktan. Sanay na akong ikumpara sa iba; sabihan ng 'sana gan'yan ka', 'sana ganito ka', 'tularan mo si gan'yan', 'talunin mo si ganito', 'dapat lamangan mo sila'. Sanay na sanay na ako kaya mas okay ng ako na lang ang masaktan kaysa sa kanila. Kung sila ang lulubog, hindi ko sila kayang isalba lahat. Pero kung ako ang lulubog, mas marami silang mag-a-ahon sa'kin. Alam kong kahit ano'ng mangyari, hindi nila ako hahayaang malunod ulit.Madali para sa kanilang s
(Coz's POV)PINANOOD kong unti-unting nawawala sa paningin ko ang kabaong ng kapatid ko. Just the thought of not going to see her again smiling made me clenched my fist. Bakit siya pa? What did she do wrong for her to suffer these things? She don't deserved to be in this position. Whoever the reason behind this will pay...big time.Dumiretso kaagad ako sa opisina pagkaalis ko sa sementeryo. I have lots to do and I want to know who did that to my sister. I'll make that person's life a living hell. Hindi siya makakatakas sa ginawa niya.After some minutes, my Secretary entered together with someone I really know. Kaagad itong may inilapag na envelope sa lamesa ko. Sinenyasan ko ang Secretary ko na iwanan muna kami na kaagad namang sumunod."Nand'yan na po lahat ng gusto niyong malaman sa pinapaimbestigahan niyo, Sir," aniya.With gritted teeth, I opened the envelope and pulled out the documents. My eyes squinted at the words I'm reading. He's right. Narito na lahat ng kailangan kong m
(Reese's POV)WE'RE ENGAGED. It was an epic engagement but it's worth it. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa pinili kong desisyon. Sumugal ulit ako kahit walang kasiguraduhan na hindi na ako matatalo. Pero gano'n naman talaga kapag sumugal ka, hindi mo alam ang magiging resulta. Sana lang ay mapunta sa akin ang swerte at hindi ako matalo bandang huli.We're not perfect. Be both have our own red flag. But we're both working on that. He never ffailed to tell me how much he loves me every single day. At sa bawat hindi ko pagsagot, kita ko ang sakit sa mga mata niya pero agad din namang nawawala at napapalitan ng pagmamahal. Hindi ko intensyon na iparamdam sa kanya ang gano'n at hindi rin ako naghihiganti sa ginawa niya.I was back to my reverie when someone snapped in front of my face."Kanina ka pa tulala habang nakatingin sa singsing mo, marecakes," nakangising saad ni Audrina. "Nang-iinggit lang ang peg?"I chuckled as I caressed it. "Hindi pa tuluyang nagsi-sinc in
(Reese's POV)THE night of the surprise came. He told me to wear something comfortable. Kahit hindi naman niya sabihin, talagang 'yon ang gagawin ko. I'm into jeans, not dresses. Shoes and not heels. Ni hindi na nga rin ako naglagay ng make-up at basta na lang sinuklay ang buhok ko.When I went out of the room and walked down the stairs, his attention went to me. May kausap ito sa cellphone pero ang atensyon niya ay na sa'kin. That made me smile. I believe him.I talked to his mother last night. She explained what happened after I left. She made me realized lots of things. And I was shock that their love story was almost similar to ours. Tito also fooled her—her words, not mine. Hindi raw niya ako pipiliting paniwalaan lahat ng sinasabi ni Coz. Ang tanging gusto lang daw niya ay subuan kong intindihin ang mga rason niya. After this night, kung hindi ko pa rin daw kayang tanggapin muli si Coz, desisyon ko na raw 'yon at wala na siyang magagawa.Ilang oras akong nag-isp kung ano ang da
(Reese's POV)PIGIL NA PIGIL ko ang sarili kong matawa sa itsura ni Coz. He looks confused but he still managed to nod his head. That made me smile. Tumayo ako ng maayos bago kinuha ang cellphone sa bulsa ko at may tinawagan."Where the fuck are you?!" kaagad na bungad nito pagkasagot sa tawag ko. "Matinong sagot ang kailangan ko, Rose Destiny. Bigla-bigla ka na lang aalis ng walang pasabi kung saan ka pupunta. Letse ka talaga!""Relax, Olivia!" I said with a smile on my face as I stare at Coz who's still confused as to this moment. "I'm with him." There's no need to tell who I'm talking about. Alam niya kung sino ang tinutukoy ko. "I'll stay here for awhile. Don't worry about me.""Loudspeaker this phone right now!" she demanded like she's the boss of me. "Right now, Reese!""Chill. I'll do it," I said then did what she wants and put the phone above Coz's table. "She wants to talk to you." I mouthed to Coz and he just nodded."I know we're not that close, Taylor, but I want you to
(Reese's POV)WHAT he said caught me off guard. My eyes almost popped out as I stare at him looking at me softly. I can't believe that I'm seeing fondness in his usual cold eyes. Is this for real?Mapakla akong natawa. Mahina sa umpisa hanggang sa unti-unting medyo naging malakas. Hinila ko ang kamay kong hawak niya at tumayo. "Y-You..." Napa-iling ako habang natatawa pa rin. "T-That's a good joke," sabi ko.He pressed his lips as he stared at me. "I'm serious."Pinahupa ko muna ang pagtawa ko bago siya sinagot. "It didn't look as a joke to me." Seryoso siya? Mahal niya ako? Hindi ko alam kung nagpapatawa ba siya o nanggagago na naman para utuhin ako.I know it's not right to judge a person pero iba kasi pagdating sa kanya. I should be happy right now hearing him say those 3 words and 8 letters to me pero hindi. Sino ba naman ang hindi matutuwa kapag narinig mo mismo sa taong mahal mo na mahal ka rin niya? That your love for that person isn't unrequited after all?Every woman deserve
(Reese's POV)GULAT ako sa nakikita ko at hindi ko napigilang umawang ang mga labi ko. Pero pagkaraan ng ilang segundo, nakabawi ako at naging blangko ang ekspresyon ng mukha ko."What are you doing here, Mr. Taylor?" I asked in a business tone like he always do every time he's talking to someone. "What's the visit for?"And the brute just smirked at me. I gritted my teeth and stopped myself from smacking his face. Wala akong pakialam kung gwapo pa rin ito kahit na basa na siya ng ulan. Alam na ngang malakas ang ulan, naglakas-loob pang lusungin ito. Akala mo naman ay waterproof ang hudyo."I'm here to pick up my wife," he simply said like he's just asking for a water."Maling lugar ang pinuntahan mo kung asawa mo ang hinahanap mo," walang emosyon na sagot ko. "Wala dito ang hinahanap mo, Mr. Taylor," dagdag ko pa. Bakit ba kasi ito nandito?"Wala?" Mapakla siyang natawa. "Why don't you let me in—""Gago ka ba?!" hindi ko napigilang isinghal sa kanya. "Let you in? Bakit, aber? Sino
(Reese's POV)MY MIND tried to processed what she said but it's declining everything. Naguguluhan ako dahil bakit ako ang dahilan? Ano ang kinalaman ko sa kanya? Ilang buwan na kaming walang communication kaya bakit ako damay?"H-Hospitalized?... L-Last week?... B-Because of m-me?" putol-putol na paninigurado. I can't formulate the exact words that I want to say because my mind was in chaos. "Narinig mo naman ang sinabi ko, 'di ba?" medyo iritang sagot niya pero binalewala ko na lang."W-What happened? Is he okay? Na-discharge na ba siya?" Sunod-sunod na tanong ko. Wala na dapat akong pakialam sa kanya, kung ano ang kalagayan niya, pero hindi ko maiwasan. Dapat kinakalimutan ko na siya pero hindi ko magawa.What happened? Ano na naman ang dahilan kung bakit siya naospital? Ano ang kinalaman ko? Okay lang ba siya?"Bakit ka nagtatanong ng gan'yan? Dapat kinakalimutan mo na siya, 'di ba? Bakit may pakialam ka pa sa kanya?""May pinagsamahan naman kami—""Pero niloko ka niya!" inis na p
(Reese's POV)"KANINO galing?" I asked Audrina after she handed me a box of doughnuts from Autumn's."Sa'kin malamang. Ako nagbigay, 'di ba?" She rolled her eyes."Kung isampal ko kaya sa'yo 'to?" I countered and acted like I was about to slapped the box to her. "Ano?" hamon ko pa.Instead of answering, she turned her back at me and even flipped her hair."Pikon ka talaga kahit kailan, Aurora." pang-aasar ko pa gamit ang nickname na ibinigay ko sa kanya."Tangina mo! Audrina ang pangalan ko, hindi Aurora, gago!" sigaw niya mula sa kusina na ikinatawa ko.Sa mga nakalipas na panahon, mas naging close pa kami. Minsan nga ay nagseselos na si Olive dahil mas madalas kong kasama si Audrina. Sabi nga ni Desiree, malapit na raw kaming magkamukha dahil halos kung nasaan ang isa, nando'n din ang isa."Tumanda ka sanang dalaga." aniya ng bumalik ito sa sala habang may hawak na tasa na sigurado akong kape na naman ang laman."Kape now, palpitate later." sabi ko nang maka-upo ito sa kaharap kong
(Reese's POV)AFTER knowing the news, hindi ko alam kung paano ko kinayang makauwi ng ligtas. I was shaking and nervous. Umiiyak ako dahil sa labis na pag-aalala.The news said it was not his fault but he was injured. At hindi nakatulong na hindi man lang binanggit kung ano ang tinamo niya. Nabalian ba siya? Nauntog ba? Wala. Walang nabanggit.The last thing I remembered before I fell asleep was that I cried so hard upon reaching my bed. Gusto ko siyang puntahan. Gusto kong malaman ang kalagayan niya. Pero wala akong ibang magawa kung hindi umiyak na LANG. Umaasa akong maayos ang kalagayan niya. That he's not severely injured or something.When I woke up, I found Desiree peacefully sleeping beside me and holding my left hand. Dahan-dahan akong umalis sa kama para hindi siya magising. When I checked the time, it was already 9 in the morning.I went to the kitchen as I scrolled through my social media accounts, trying to find some news about him. Medyo nakahinga ako ng maluwag nang may