Chapter • Twenty Five
When you love someone, you've got to be ready to do everything for that person because love isn't just about the happy moments. Love is measured by sacrifice.
Madaling sabihin, napakahirap gawin. Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas para ihakbang mga paa ko paakyat ng third floor. Nanlalambot ang mga tuhod ko at hindi pa rin ako makapaniwala sa naging pag-uusap namin ni Senior Thomas.
Naabutan kong bahagyang nakaawang ang pinto ng kwarto ni Layco. Pasimple akong sumilip sa loob. Nakaupo sa kama si Gia at Miss Chleo habang siya ay nakasandal ang balakang sa gilid ng side table. Nakatupi ang kanyang mga braso at tila malalim ang iniisip.
"What are we gonna do now?" ani Miss Chleo na bak
Chapter • Twenty SixThree days... All I got is three days. Tatlong araw para magdesisyon kung mananatili ba ako sa Brenther o tuluyang iiwan si Layco.And now I'm down to one... Nakakapanghina ang bilis ng takbo ng panahon.Pinalis ko ang luha sa aking pisngi. Mapakla akong napangiti nang matitigan ang buwan. The silver-gray pearl up above reminds me of Layco's eyes. It shows pain, angst, fury yet it's still the most beautiful thing I've ever seen. Everytime it stares at me, I feel my insides turning into jelly. It melts all my worries away.I hope I can feel that way with someons else someday...kahit alam ko sa sarili kong imposible. Imposibleng may pumalit sa kanya sa puso ko.
Chapter • Twenty SevenHabang ang lahat ay abalang mamili ng isusuot nila para sa festival mamayang gabi, heto ako, mahigpit na nakayakap sa natutulog na si Layco. Tahimik na umiiyak at ninanamnam ang mga huling oras na pwede ko siyang mayakap ng ganito.Bahagya siyang gumalaw at tumagilid. Hinapit niya ako at lalong ikinulong sa kanyang bisig. Ang mukha ko'y nakabaon sa kanyang dibdib.Lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya.Ilang oras na lang, Lay. Sana huwag ka munang magising.Iniangat ko ang aking ulo at pinagmasdan ang maamo niyang mukha. Napakasarap niyang pagmasdan kapag natutulog. Nawawala ang kunot sa kanyang noong tanda ng napakaraming problemang kinakaharap niya ng dahil sa'kin.
Chapter • Twenty EightCHLEO'S POVNasapo ko ang noo ko at hindi na alam ang gagawin. Sinulyapan ko ang relos ko. Ilang minuto na lang bago mag-alas otso pero sabi ni Mrs. Perkins, alas syete pa raw umalis si Savanah kasama si Grant."It's been an hour, Warren. Hindi na natin sila maaabutan." Nanginginig na ang boses ko.Nilingon namin si Layco na panay ang paglinga sa paligid at tila hinahanap si Savanah. Mayamaya'y lumapit sa kanya si Jao. May ibinulong ito sa kanya. Bigla na lamang nagdilim ang kanyang ekspresyon. Dali-dali siyang sumakay sa kanyang sasakyan at ibinarurot ito paalis.Natataranta kong binalingan si Warren. "Tara sa kotse! Baka kung saan pumunt
Chapter • Twenty NineCHLEO'S POVNapatayo ako nang marinig ang pagdating ng mga sasakyan. Ilang yapak ang umalingawngaw papasok ng kastilyo. Nagbadya ang mga luha ko nang makita siyang kasama ang mga Deltas."Drako..." I muttered.Isang pagod na ngiti ang lumandas sa kanyang labi. Mabilis siyang humakbang palapit sa akin. Tuluyang tumulo ang luha ko nang yakapin niya ako ng napakahigpit.A sigh of relief left his lips. "I missed you, Chleo." Bulong niya saka kumalas sa pagkakayakap sa akin. Marahan niyang pinunasan ang basa sa aking pisngi.Hindi ko nagawang sumagot. Kulang ang mga salita para ipaliwanag ang n
Chapter • ThirtySOMEONE'S POVMalalim na ang gabi. Ang mga taga-Quinzel ay nakamatyag sa buong paligid, hinihintay kung may darating mang sasaklolo sa Alpha ng Brenther.Pinasadahan ng tingin ni Alpha Gabriel ang mga sugatang kasama. Hindi niya maiwasang mapangisi. Malakas nga talaga ang Alphang si Layco. Mahigit isang dosena ang napatay niya sa sandaling oras lang.Isang tunog ang umalingawngaw sa paligid. Tunog ito ng isang flute, tila sumasabay ang hangin sa malamyos na musika.Mula sa madilim na parte ng gubat ay lumabas si Jao, tila walang pakeelam na maaari siyang mamatay habang tinutugtog ang kanyang flute. Nakakaloko ang tinging ibinabato niya sa mga ti
EPILOGUEMy life is another cliche' story young girls love to read. Kung inaakala nilang masaya ang buhay ng isang prinsipe, well,hindi.The Magnisons rule Brenther for centuries. A city located near the heart of Remorse. A place where beasts can walk freely. A hell on Earth for humans.Mula nang magkaisip ako, namulat na ako sa paraan ng pamumuno ng aming pamilya. We are different. We are ruthless. We never show mercy to anyone. We never respect the humans. Para sa amin, sila ang pinakamahihinang uri. They can't protect theirselves.Weak people doesn't have the right to live because they are just depending on the stronger ones.
SPECIAL CHAPTERLAYCO"Once, there was a small-town girl, who thought fairytales only exist in books...not until one day, that she got an offer for a job in a far away land...""And a big bad, handsome wolf kissed her and made her his...""Daddy!" Sumimangot sa akin si Sorchia. Her cute, pouting lips warned me to shut up...again.Mahinang natawa si Savanah dahil sa reklamo ng prinsesa. Nakahiga kaming pareho sa kama ni Sorchia. Katabi niya ang anim na taing gulang naming anak habang ako ay nakayakap naman sa kanya at panay ang putol sa kwento.Savanah stroked a few strands of Sorchia Lumia's jett black hair. "Don't mind your Daddy.
LaycoThere was a time in my life when I thought nobody would ever make me cry anymore. I had wept for my parents when they were taken away from me. I mourned for Jaimie when she found dead. And I fucking cried a river when I finally saw my wife walking down the isle.Pero ang makita ko ang prinsesa kong umihip ng kandila para sa ikalanbing walo niyang kaarawan, ibang usapan na yata ito.I pursed my lips hardly together, trying my best to not shed a single tear. I am an Alpha. I am a husband. But dang it, I am a father of this beautiful young lady, and realizing she's already at her legal age just drives me mad.Gusto ko na yatang palagyan ng barikada ang buong Brenther—no. Ang buong kastilyo para walang makalapit pa
PearceMy brows furrowed the moment I stepped out of my car, the others parked theirs next to mine. Mukhang napakahalaga ng bagay na kailangan naming pag-usapan ngayon at bakit halos kumpleto kaming lahat pati ang Beta ni Levi at si Hank na bumyahe pa mula Rosset.Levi went out of his car first, his brow cocked at me when he saw me smirked. Sinara ko ang pinto ng kotse ko saka ko tinaas ang ulo ko habang nakangisi sa kanya."How's your sleep? You were like sleeping beauty last week." Alaska ko na kinaigting ng kanyang panga."You're lucky my wife was on her red days when you came over. Kung hindi lang baka sayo at sa magaling mong anak ko naitarak ang lahat wolfabanes na tinatago ng asawa ko."I chuckled in a teasing way before I sighed. "Let's just admit it. You're the underdog in your relationship."Umismid siya at tiniklop ang braso sa tapat ng kanyang dibdib. "And you
Epilogue"Darling, hindi ba masyado naman yatang enggrande 'to? Baka masyadong malaki ang gastusin mo." Kunot-noo niyang sabi habang tinitignan ang listahan ng mga kakailanganin para sa kasal.I can't help but smile. Masyado niya talagang pinoproblema ang pera. Shantal is really a practical wife material. Ayaw niya ng masyadong magastos. She's business minded at gusto niyang palaging nakaplano ang mga pinaggagamitan ng pera. No doubt why Olympus is a success.But there's no way I'll just give her a cheap wedding. I want to make sure our marriage is something she'll never forget. I'll make every second of our lives together memorable. I'll start with our wedding day. I want her big day be the best one that every girl will get jealous to. She deserves all the best
Chapter • Thirty OneHindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko nang makita ang pagbagsak ni Jace sa harap ko. Ang sigaw at pagtawag nina Hank sa pangalan niya ang tangi kong narinig. Para bang pati ang pagtibok ng puso ko ay bigla na lamang tumigil."Kyran! Get King Bjourne!" Sigaw ni Baron kay Kyran.Nakatulala lamang ako sa kanila habang pilit nilang pinapakiramdaman si Jace. Hindi ko magawang humakbang muli palapit sa kanila. Parang pati ako ay mawawalan na ng malay dahil sa nangyayari. Hindi na kinakaya ng utak ko ito.Sunod-sunod na mura ang lumabas sa bibig ni Baron. Bakas na ang pagkabahala sa kanyang mga mata. Halos hindi na maipinta ang mukha niya habang nakatapat ang kanyang tenga sa dibdib ni Jace. Ang puti niyang damit ay namantsahan pang lalo dahil sa dugo ni Jace.Mayamaya'y nagsitakbuhan ang ilang kasamahan namin patungo kay Jace. Lahat ay halos manlumo nang makita ang kalunos-lunos na kalagayan ni Jace. Halos mamu
Chapter • ThirtyI ran as fast as I could. Hindi ko na inintindi ang makapal na luha sa aking mga mata o ang nakakabinging tibok ng aking dibdib. All I can think about right now is to get to Jace before King Karlos do.Ilang hakbang na lamang at mararating na ni King Karlos si Jace ngunit kaagad ko siyang niyakap bago pa man maiangat ni King Karlos ang katana sa ere. Mahigpit kong ipinulupot ang mga braso ko sa katawan ni Jace saka ako mariing pumikit at hinintay ang pagtama ng matalim na bagay sa likod ko.Pero hindi iyon nangyari...Nakaramdam ako ng kakaibang katahimikan. Tila biglang binalot ng matinding tensyon ang paligid na ni isa ay natakot na gumawa ng kahit na anong pagkilos. Even Jace didn't move.
Chapter • Twenty NineSomeone's POV"Fuck. Fuck. Fuck!"Sunod-sunod ang malulutong na murang lumabas mula sa bibig ni Layco habang binabarurot niya ang kanyang sasakyan patungo ng Camelot. He already had a bad feeling about this the moment Hank called him. Mula nang malaman niya ang pagsugod ni Xander sa distrito ni King Karlos, alam na niyang mauuwi sa hindi maganda ang lahat.He dialled Levi's number as soon as he reached the boundary of Brenther and Crescent. Titigil muna siya roon para hingiin ang tulong ni Alpha Pierre."The short-tempered son of a bitch just declared war while his wolf is dying." Inis niyang sabi bago pa man makapagsalita si Levi.
Chapter • Twenty EightMahigpit ang pagkakakuyom ng mga kamao ko habang tahimik akong humihikbi. Nakaupo kaming dalawa ni Klaus sa likod ng sasakyan habang si Jomyl at ang ama nina Kiara ay nasa harap. Ang pinuno ng Camelot ang siyang may hawak sa manibela. Walang ibang ingay na maririnig sa saradong sasakyan kun'di ang impit kong iyak at ang ingay na nagmumula sa aircon ng kotse.Ramdam ko ang panay na sulyap sa akin ni Jomyl. Dinig na dinig sa saradong sasakyan ang kanyang malalalim na hininga. He's blaming himself, I can feel it. Ayaw kong ganoon ang maramdaman niya kaya kaagad kong pinalis ang luha sa aking mga pisngi bago ako humugot ng malalim na hininga. I need to be strong for Jace and his people. I owe this to them. Hindi naman sila malalagay sa alangani kung hindi ako tangang padalos-dalos ng mga na
Chapter • Twenty SevenI never knew what sacrifice really means until this day came... The day when I have to make a choice for myself, for Jace, and for the rest of his people.Hinilot ko ang aking sintido habang nasa byahe patungong Camelot. I have to admit. Hindi madali itong gagawin ko. Umalis kami ni Jomyl kahit na hindi alam ni Jace ang naging pasya ko dahil hanggang ngayon ay wala pa rin siyang malay. Sinubukan akong pigilan ni Pearce pero buo na ang desisyon ko. There is a bigger picture that I need to consider. Hindi na lamang ito tungkol sa akin at kay Jace.Noong una ay nagdalawang-isip pa ako pero pagkatapos kong malaman ang mas malaking problema, naging buo na ang pasya kong magtungo ng Camelot.
Chapter • Twenty SixMahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Jace habang chinicheck siya ng doktor. Walang umiimik sa mga kasama namin sa pribadong silid. Tila ang lahat ay nakaabang din sa sasabihin ng doktor.Obviously, the doktor is not just a typical doctor I know. May kakaiba siyang paraan sa pagsuri kay Jace.Isang malalim na hininga ang pinakawalan nito bago bumaling sa seryosong si Pearce. "This is a big problem, Alpha. His wolf is dying."Nagsalubong ang kilay ni Pearce dahil sa narinig. "Dying? Pa'nong nangyari 'yon?" Puno ng pagtataka nitong tanong.Itinupi ng lalakeng doktor ang kanyang mga braso sa tapat ng kanyang dibdib saka niya seryosong tinign
Chapter • Twenty FiveDamang-dama ko ang matinding problemang kinakaharap ni Jace sa mga oras na ito. Ilang beses na siyang nagpakawala ng malalalim na hininga habang pabalik-balik na naglalakad sa sala.Mayamaya'y pumasok sa loob ng mansyon ang isang lalakeng may mahawk na istilo ng buhok, matangkad at may katamtamang kulay ng kutis, malaking pangangatawan ngunit may napakaamong mukha."Ramiel..." Ani Jace nang makita ang lalake."Alpha, wala talaga. We did everything but we can't trace the giver." Tila bigo nitong pahayag.Naihilamos ni Jace ang kanyang palad sa kanyang mukha saka siya napasabunot sa kanyang buhok. Marahas na naman siyang napabunto